Το παράπονο της Αγκαλιάς

Με λένε Αγκαλιά κι έχω ένα παράπονο. Ένα μεγάλο παράπονο. Πριν όμως αρχίσω να σου μιλάω καλό θα ήταν να συστηθούμε. Ή μάλλον να ξανασυστηθούμε. Με λένε Αγκαλιά. Είμαι εκείνη που ψάχνεις σε όλη σου τη ζωή. Είμαι εκείνη που αποζητούσες από την παιδική σου ηλικία. Είμαι εκείνη που έδιωξες στην εφηβεία σου. Είμαι εκείνη που ξαναθυμήθηκες στη διάρκεια των πρώτων σου ερώτων. Είμαι εκείνη που ξανάδιωξες. Είμαι εκείνη που πάντα βρίσκεται στις ανάγκες σου αλλά που από δική σου ανασφάλεια δεν γίνεται «θέλω» σου.
Είμαι κάτι πολύ σημαντικό στη ζωή σου. Είμαι αυτό που μπορεί να σε ανακουφίσει. Είμαι αυτό που ενώ αποδιώχνεις θέλοντας να δείξεις δυνατός, Άνθρωπε, ξέρεις βαθιά μέσα σου ότι το ζητάς όπως ο Γιάννης Αγιάννης το ψωμί. Αλλά εσύ Άνθρωπε είσαι κουτός. Ναι. Είσαι πολύ κουτός και βαθιά νυχτωμένος. Και τώρα είμαι εκείνη που κλαίει γιατί δεν τη ζητάει κανείς.
Με έχετε πετάξει στα αζήτητα. Μου έχετε κρεμάσει μια ταμπέλα. Θεωρείτε ότι είμαι ανάξια. Ότι είμαι απαραίτητη μόνο σε σπάνιες στιγμές. Με χρειάζεστε μόνο στις στιγμές που γίνεστε ευάλωτοι. Πόσο υποκριτές είστε Άνθρωποι. Ενώ με θυμάστε μόνο σε τέτοιες στιγμές, εσείς και πάλι δεν με ζητάτε. Με θεωρείτε περιττή. Όμως ξέρετε κάτι; Εγώ δεν είμαι περιττή. Είμαι δυνατή. Εσείς είστε αδύναμοι. Υποκριτές -κι ας επαναλαμβάνομαι- και αδύναμοι. Όποιοι δεν μπορούν να με ζητήσουν είναι εκείνοι στους οποίους λείπω περισσότερο.
Με φοβάστε Άνθρωποι. Φοβάστε μήπως σας φέρω αντιμέτωπους με τα βαθύτερα θέλω σας. Φοβάστε το ενδεχόμενο της εξάρτησης από μένα. Γιατί έχω δύναμη. Πόσο σας λυπάμαι Άνθρωποι... Είστε λίγοι κάποιες φορές. Είστε ανίκητοι. Θεωρείτε ότι είστε οι άρχοντες του Σύμπαντος. Ότι είστε μικροί Θεοί μέσα σε ένα σύνολο. Θεωρείτε εαυτούς άτρωτους και αποδιώχνετε κάθε τι που σας θυμίζει τη θνητότητά σας. Γιατί κι εγώ είμαι ένα από αυτό το κάθε τι.

Γιατί αν με ζητήσεις από κάποιον που δεν ξέρει να με προσφέρει τότε θα πονέσεις. Θα νιώσεις απαράδεκτα αδύναμος. Αλλά δεν σκέφτεσαι Άνθρωπε. Δεν σκέφτεσαι ότι αυτός που με ζητάει είναι ο δυνατός. Εκείνος που με αποζητά είναι ο νικητής του παιχνιδιού. Ενός παιχνιδιού που έχετε εφεύρει εσείς οι Άνθρωποι για να υπάρχετε με όρους. Γιατί δεν μπορείτε να υπάρχετε απλά. Να υπάρχετε με την αλήθεια σας. Και η αλήθεια σας άνθρωποι είναι η ατέλεια σας. Είστε ατελείς γιατί έχετε συναισθηματικές ανάγκες. Και ο πιο γρήγορος τρόπος για να νιώσετε τέλειοι είμαι εγώ. Αλλά αυτό δεν το βλέπετε. Έχετε τυφλωθεί. Φορέσατε παρωπίδες για να γλυτώσετε από το κάλεσμα όχι της Σειρήνας αλλά από κείνο του βαθύτερου εαυτού σας.
Έχετε επιδοθεί σε έναν αδηφάγο αγώνα ύπαρξης χωρίς να υπάρχετε. Άνθρωποι. Ατελέσφορες οντότητες που κινείστε στο διηνεκές μέσα από την αναπαραγωγή. Από μια μαγική διαδικασία που εγώ είμαι αναπόσπαστο μέρος της. Από την ώρα που γεννιέστε το πρώτο πράγμα που μαθαίνετε είναι η αγκαλιά. Από την ώρα που σας ζυγίζουν στο μαιευτήριο και σας βάζουν στη μάνα σας. Αλλά δεν σκέφτεστε ότι εκεί υπάρχω εγώ. Η Αγκαλιά. Εγώ σας καλωσορίζω και σας τοποθετώ στην ασφάλεια. Κι όμως. Μετά με πετάτε. Στα αζήτητα. Στο νεκροταφείο της μνήμης. Κι όταν μεγαλώνετε έχετε γίνει εγωιστές και με φοβάστε.
Μαθαίνω για την κρίση στον κόσμο σας. Δύσκολο πράγμα αλλά ίσως να σας χρειάζεται. Να σας χρειάζεται για να έρθετε σε επαφή με τον πραγματικό σας εαυτό. Αν έχετε τα κότσια να το κάνετε. Γιατί σε μια «στραβή» -έτσι δε λέτε Άνθρωποι;- θα αναζητήσετε εμένα. Θα αναζητήσετε δύο χέρια να σας κρατήσουν μέσα τους για να αισθανθείτε ασφάλεια. Έχω ακούσει κατά διαστήματα ότι αγκαλιά ζητούν οι γυναίκες. Ίσως. Ξέρω ότι περισσότερη ανάγκη με έχουν οι άντρες. Γιατί υπακούν σε ένα γελοίο αρχέτυπο που τους θέλει δυνατούς. Ποιος σας είπε ότι εγώ σας κάνω λιγότερο δυνατούς; Γελιέστε Άνθρωποι.
Εγώ έχω δύναμη. Εγώ σας τραβάω από το Ένα και σας τοποθετώ στο Δύο. Σας δίνω την ευκαιρία της Ένωσης. Σας δίνω το Σύμπαν. Κι εσείς μου δίνετε απαξίωση. Έμαθα ότι προσπαθείτε να με αγοράσετε. Ναι το έμαθα πρόσφατα και νευρίασα. Ποιος σας είπε ότι έχω τιμή; Ποιος σας είπε ότι με τα άθλια λεφτά σας μπορείτε να με αποκτήσετε στ' αλήθεια; Είστε γελοίοι Άνθρωποι. Είστε αφόρητα μικροί. Κι όμως εγώ σας αγαπώ. Σας αγαπάω και θέλω να είστε καλά. Γι αυτό υπάρχω. Τελευταία όμως η φλόγα στο καντήλι της δικής μου ύπαρξης έχει αρχίσει και τρεμοπαίζει. Σαν να με προειδοποιεί για κάτι. Γι αυτό σας γράφω απόψε Άνθρωποι. Αν σας έχει απομείνει λίγη μνήμη, λίγη από την περιβόητη ανθρωπιά σας, μην αφήσετε να χαθώ. Όχι για μένα. Αλλά για σας. Γιατί αν χαθώ τότε δεν θα σας έχει απομείνει τίποτα. Θα είστε μόνοι. Ανίκανοι να αγγίξετε. Ανίκανοι να αισθανθείτε. Να εκφραστείτε. Εγώ η Αγκαλιά σας εκλιπαρώ να διατηρήσετε λίγη από κείνη την κυτταρική μνήμη της γέννησής σας. Μην είστε τσιγγούνηδες με το θέλω σας που με αφορά. Να με διεκδικείτε. Να με ζητάτε και να με επιδιώκετε. Και τότε εγώ θα είμαι εκεί. Εγώ και η δύναμή μου. Για να σας δώσω λίγη από μένα. Λίγη ασφάλεια. Ανακούφιση. Και όταν με δίνετε να με δίνετε σφιχτά. Σφιχτά γνωρίζοντας τη σημαντικότητα μου. Αυτά είχα να πω Άνθρωποι. Την επόμενη φορά που θα με χρειαστείς να με φωνάξεις. Να με φωνάξεις κι εγώ θα είμαι εκεί για σένα. Η Αγκαλιά θα είναι πάντα εδώ Άνθρωπε. Αυτό να θυμάσαι... Μόνο αυτό...