Βράδυ Δευτέρας... Η μέρα τελειώνει... αυτό που οι Βρετανοί λένε let's call it a day... κάπως έτσι. Οι επαγγελματικές υποχρεώσεις της ημέρας έχουν ολοκληρωθεί. Κάτι έμεινε ωστόσο. Κάτι να θυμίζει την ένταση. Ένας πονοκέφαλος... αρσενικό ουσιαστικό, δυνατό ουσιαστικό με υπερδυνατή παρενέργεια. Τα μηνίγγια σφίγγουν και παράλληλα μικραίνει και το σαλόνι... «πονοκέφαλος έντασης» σκέφτεσαι και συνεχίζεις... κάνεις μπάνιο, τρως λιγουλάκι γιατί ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις φάει τίποτα όλη μέρα και μετά εκείνος εξακολουθεί να σε πολιορκεί.
Και εντάξει. Αν είσαι τύπος των φαρμάκων θα πάρεις ένα Deponάκι, ένα Panadol/Panadol Extra θα σου περάσει... θα σε ανακουφίσει. Έλα όμως που για τη δυστυχία μου αφενός δεν έχω παυσίπονα στο σπίτι και αφετέρου δεν είμαι και φαν του είδους... μια μανία -από τις πολλές που διαθέτω- είναι να μην παίρνω χάπια. Δεν τα αντέχω. Μόνο σιροπάκι. Σου ακούγεται χαζό ε; Δίκιο έχεις. Απεχθάνομαι μετά βδεληγμίας τα χάπια. Όταν έπρεπε να πάρω την αντιβίωση για την φαρυγγίτιδα έδινα κυριολεκτικά μάχη με τον εαυτό μου. Παιδιάστικο; μπορεί... ούτε ασπιρίνη δεν μπορώ να πάρω εκτός βέβαια αν είναι λιωμένη στο κουτάλι της σούπας με νερό και ζαχαρίτσα... φαντάσου... Ξέρω. Σου φαίνεται ηλίθιο αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μπορώ. Είπαμε. Μόνο σιροπάκι. Βλέπεις ανήκω στη γενιά του Dimetap (αυτό με το φραγκοστάφυλο) το θυμάσαι; Ωραία γεύση... και το Amoxil είναι ωραίο...φραουλένιο σαν τις παιδικές ασπιρίνες... τι σου λέω ε;
Προσπαθούσα λοιπόν να χαλαρώσω μπας και χαλαρώσει και ο πολιορκητής μου. Έβγαλα τα γυαλάκια μου και έκλεισα τα μάτια μου. Σκεφτόμουν το πόσο περίεργη είμαι με το θέμα των φαρμάκων. Και να πω ότι τα χω πάρει κι από φόβο... αντίθετα ο κύριος Στέλιος -ο φαρμακοποιός της γειτονιάς- μια χαρά άνθρωπος. Ο κύριος Στέλιος... Σου χω μιλήσει για τον κύριο Στέλιο; Όχι;! Αααα... Άκου λοιπόν...
Ο κύριος Στέλιος είναι από τις πιο εμβληματικές μορφές της γειτονιάς. Το φαρμακείο του στην οδό Βαφειοχωρίου. Μετρίου αναστήματος προς το ψηλός, μελαχρινός, καλοσυνάτος, γλυκομίλητος. Εξαιρετικός. Του λες τι σε ταλαιπωρεί και αμέσως βρίσκει τη λύση. Ο Χουντίνι των φαρμάκων. Μιλάει σιγά και αργά έχοντας πάντα ένα χαμόγελο στα χείλη πειστήριο τρανό της προθυμίας να σε εξυπηρετήσει. Αυτό που είναι άξιο θαυμασμού στον κύριο Στέλιο -όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν μπορώ να του μιλήσω στον Ενικό- είναι η τερατώδης ψυχραιμία του. Είναι ζεν. Τον ξέρω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Δεν τον έχω δει ποτέ να δυσανασχετεί. Ό,τι κι αν του ζητήσουν. Όσο παράξενο κι αν είναι εκείνος κάνοντας τις ίδιες κινήσεις φροντίζει όσους περνούν την πόρτα του φαρμακείου.
Του δίνεις τη συνταγή, βάζει τα γυαλιά του και την περιεργάζεται. Δεν μιλάει εκτός αν θέλει διευκρίνηση. Ξύνει ελαφρά το κεφάλι του και γυρίζει σχεδόν νωχελικά, για να συγκεντρώσει τα ιάματα. Άνθρωπος της τάξης. Ακόμα και τα γράμματα του στις ολόγραφες αποδείξεις μαρτυρούν την τάξη. Ατάραχος. Ιεροτελεστία.
Τα τελευταία χρόνια δουλεύει στο φαρμακείο και η κόρη του η Ναταλία. Άλλος αέρας. Εκείνη έχει πιο έντονο ταμπεραμέντο. Πιο σκερτσόζα, πιο εκφραστική το ίδιο όμως καλοσυνάτη, χαμογελαστή και εξυπηρετική. Η Ναταλία. Ποιος να το φανταζόταν ότι η κοπέλα που παίζαμε μικρά κάνει τώρα ενέσεις -άουτς- και εκτελεί συνταγές. Η επικοινωνία της οικογένειας με τη Ναταλία έχει πάει σε άλλο επίπεδο. Της στέλνουμε ραβασάκια με φάρμακα για να ετοιμάσει τις αποδείξεις. Χαρτάκια με ονόματα, mg, ποσότητες συνοδευμένα με καρδούλες, χαιρετισμούς και ζωγραφιές που πλέον βρίσκει κανείς αποκλειστικά και μόνο σε μπλοκ ιχνογραφίας -ζωγραφικής για τους νεότερους- νηπίων παίδων. Έχει χιούμορ η Ναταλία. Πρόσχαρη και ευγενική. Ούτε εκείνη εκνευρίζεται. (ρε συ Ναταλία θέλω τη συνταγή πλάκα-πλάκα).
Αυτό που μ αρέσει είναι ότι και ο κύριος Στέλιος και η Ναταλία είναι προσβάσιμοι 24/7 (αμερικάνικη επιρροή...24 ώρες την ημέρα/7 μέρες την εβδομάδα). Και πως αλλιώς αφού το φαρμακείο αυτό είναι σημείο αναφοράς όλης της γειτονιάς. Και είναι όμορφο αυτό. Πολύ όμορφο. Μια σχέση που διατηρείται χρόνια και που θα συνεχιστεί μέχρι η οικογένεια Κατσάρα να βαρεθεί τις παραξενιές των γύρω δρόμων... Αλλά από την άλλη μας αγαπούν και τους αγαπάμε πολύ για να μας αφήσουν... είναι πια οικογένεια... στα καλά και στα κακά ο κύριος Στέλιος και η Ναταλία είναι εκεί... εκέι για να προσδίδουν λίγο από τον ρομαντισμό που είχαμε πριν οι μονοκατοικίες γίνουν πολυκατοικίες, πριν έρθουν «έποικοι» (ονομάζουμε έτσι όσους ήρθαν στη γειτονιά μετά το 1990+)... αλλά ευτυχώς για μας ακόμα κι αυτοί οι «ξένοι» δεν κατάφεραν να αλλοιώσουν τίποτα από το αρχικό... Ναταλία και κύριε Στέλιο νομίζω πρέπει να σας ευχαριστήσω εκ μέρους όλης της γειτονιάς -φαντάζομαι- για τις φροντίδες σας... για όλα αυτά που μας προσφέρετε... αλήθεια Ναταλία μπορείς να αφήσεις ένα Zantac και ένα Losec στο φούρνο αν δεν προλάβω να ρθω να το πάρω αύριο???
Και εντάξει. Αν είσαι τύπος των φαρμάκων θα πάρεις ένα Deponάκι, ένα Panadol/Panadol Extra θα σου περάσει... θα σε ανακουφίσει. Έλα όμως που για τη δυστυχία μου αφενός δεν έχω παυσίπονα στο σπίτι και αφετέρου δεν είμαι και φαν του είδους... μια μανία -από τις πολλές που διαθέτω- είναι να μην παίρνω χάπια. Δεν τα αντέχω. Μόνο σιροπάκι. Σου ακούγεται χαζό ε; Δίκιο έχεις. Απεχθάνομαι μετά βδεληγμίας τα χάπια. Όταν έπρεπε να πάρω την αντιβίωση για την φαρυγγίτιδα έδινα κυριολεκτικά μάχη με τον εαυτό μου. Παιδιάστικο; μπορεί... ούτε ασπιρίνη δεν μπορώ να πάρω εκτός βέβαια αν είναι λιωμένη στο κουτάλι της σούπας με νερό και ζαχαρίτσα... φαντάσου... Ξέρω. Σου φαίνεται ηλίθιο αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μπορώ. Είπαμε. Μόνο σιροπάκι. Βλέπεις ανήκω στη γενιά του Dimetap (αυτό με το φραγκοστάφυλο) το θυμάσαι; Ωραία γεύση... και το Amoxil είναι ωραίο...φραουλένιο σαν τις παιδικές ασπιρίνες... τι σου λέω ε;
Προσπαθούσα λοιπόν να χαλαρώσω μπας και χαλαρώσει και ο πολιορκητής μου. Έβγαλα τα γυαλάκια μου και έκλεισα τα μάτια μου. Σκεφτόμουν το πόσο περίεργη είμαι με το θέμα των φαρμάκων. Και να πω ότι τα χω πάρει κι από φόβο... αντίθετα ο κύριος Στέλιος -ο φαρμακοποιός της γειτονιάς- μια χαρά άνθρωπος. Ο κύριος Στέλιος... Σου χω μιλήσει για τον κύριο Στέλιο; Όχι;! Αααα... Άκου λοιπόν...
Του δίνεις τη συνταγή, βάζει τα γυαλιά του και την περιεργάζεται. Δεν μιλάει εκτός αν θέλει διευκρίνηση. Ξύνει ελαφρά το κεφάλι του και γυρίζει σχεδόν νωχελικά, για να συγκεντρώσει τα ιάματα. Άνθρωπος της τάξης. Ακόμα και τα γράμματα του στις ολόγραφες αποδείξεις μαρτυρούν την τάξη. Ατάραχος. Ιεροτελεστία.
Τα τελευταία χρόνια δουλεύει στο φαρμακείο και η κόρη του η Ναταλία. Άλλος αέρας. Εκείνη έχει πιο έντονο ταμπεραμέντο. Πιο σκερτσόζα, πιο εκφραστική το ίδιο όμως καλοσυνάτη, χαμογελαστή και εξυπηρετική. Η Ναταλία. Ποιος να το φανταζόταν ότι η κοπέλα που παίζαμε μικρά κάνει τώρα ενέσεις -άουτς- και εκτελεί συνταγές. Η επικοινωνία της οικογένειας με τη Ναταλία έχει πάει σε άλλο επίπεδο. Της στέλνουμε ραβασάκια με φάρμακα για να ετοιμάσει τις αποδείξεις. Χαρτάκια με ονόματα, mg, ποσότητες συνοδευμένα με καρδούλες, χαιρετισμούς και ζωγραφιές που πλέον βρίσκει κανείς αποκλειστικά και μόνο σε μπλοκ ιχνογραφίας -ζωγραφικής για τους νεότερους- νηπίων παίδων. Έχει χιούμορ η Ναταλία. Πρόσχαρη και ευγενική. Ούτε εκείνη εκνευρίζεται. (ρε συ Ναταλία θέλω τη συνταγή πλάκα-πλάκα).
Αυτό που μ αρέσει είναι ότι και ο κύριος Στέλιος και η Ναταλία είναι προσβάσιμοι 24/7 (αμερικάνικη επιρροή...24 ώρες την ημέρα/7 μέρες την εβδομάδα). Και πως αλλιώς αφού το φαρμακείο αυτό είναι σημείο αναφοράς όλης της γειτονιάς. Και είναι όμορφο αυτό. Πολύ όμορφο. Μια σχέση που διατηρείται χρόνια και που θα συνεχιστεί μέχρι η οικογένεια Κατσάρα να βαρεθεί τις παραξενιές των γύρω δρόμων... Αλλά από την άλλη μας αγαπούν και τους αγαπάμε πολύ για να μας αφήσουν... είναι πια οικογένεια... στα καλά και στα κακά ο κύριος Στέλιος και η Ναταλία είναι εκεί... εκέι για να προσδίδουν λίγο από τον ρομαντισμό που είχαμε πριν οι μονοκατοικίες γίνουν πολυκατοικίες, πριν έρθουν «έποικοι» (ονομάζουμε έτσι όσους ήρθαν στη γειτονιά μετά το 1990+)... αλλά ευτυχώς για μας ακόμα κι αυτοί οι «ξένοι» δεν κατάφεραν να αλλοιώσουν τίποτα από το αρχικό... Ναταλία και κύριε Στέλιο νομίζω πρέπει να σας ευχαριστήσω εκ μέρους όλης της γειτονιάς -φαντάζομαι- για τις φροντίδες σας... για όλα αυτά που μας προσφέρετε... αλήθεια Ναταλία μπορείς να αφήσεις ένα Zantac και ένα Losec στο φούρνο αν δεν προλάβω να ρθω να το πάρω αύριο???
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου