Το Χιόνι, το Παρελθόν και το Μέλλον

Τετάρτη βράδυ... Πυρετός υψηλός... Καιρός... Καιρός υπέροχος... Λευκές νιφάδες ζωγραφίζουν τον ουρανό αναγκάζοντας τα αστέρια να υποχωρήσουν. Κρύο πολύ. Θερμοκρασίες χαμηλές. Κάθομαι στην καρέκλα μπροστά στον υπολογιστή τυλιγμένη με μια φλις πολύχρωμη κουβέρτα...
Τα παράθυρα μου στο σαλόνι του ισογείου είναι μεγάλα. Έχω ανοίξει τα εξώφυλλα και έχω τραβήξει τις κουρτίνες. Ανάβω τσιγάρο παρά το γεγονός ότι είναι μάλλον ριψοκίνδυνο καθότι επιρρεπής σε φαρυγγίτιδες και χάνομαι στη θέα από το παράθυρο. Ασυνείδητα πιάνω τον εαυτό μου να τραγουδάει κάτι από τα παλιά... σπεύδω να το ακούσω από το youtube... «μόνο να γράφεις τ' όνομά σου κι εκείνο το μαθες μισό»... δεν ξέρω γιατί... ίσως γιατί αυτές οι μελωδίες ήταν η συντροφιά μου... έτσι μεγάλωσα... με Καλογιάννη, Χατζιδάκι, Θεοδωράκη και ρεμπέτικα... εντάξει και λίγο κλασική ροκ...
Πλατιάζω όμως και δεν πρέπει... Επανέρχομαι λοιπόν... Βλέπω τις νιφάδες να πέφτουν τόσο συμμετρικά, τόσο ασύμμετρα... πέφτουν με μια μανία...με έναν σκοπό... να καλύψουν τα πάντα. Όσο διαρκεί ένα στριφτό (τσιγάρο...μην πάει το μυαλό σου πουθενά αλλού...δεν είμαι του παραισθησιογόνου...) τόσο διήρκησε και ένα ταξίδι...
Ένα ταξίδι προς τα πίσω... Ναι, ναι πάλι προς τα πίσω... Εκεί που είχε ξαναχιονίσει εδώ στο εξωτικό Γκύζη... Κάποτε που δεν ξεπερνούσα το ενάμισι μέτρο... είχε πλάκα... όλα τα πιτσιρίκια έξω στο δρόμο, ντυμένα σαν κρεμμύδια (σκούφοι, γάντια, μποτάκια ή γαλότσες, μοντγκόμερι ή μπουφάν και κασκόλ), να φωνάζουν, να ουρλιάζουν, να παίζουν χιονοπόλεμο μαζεύοντας χιόνι από τα αυτοκίνητα ή το δρόμο, να σχηματίζουν χιονανθρώπους ψάχνοντας απεγνωσμένα να βρουν καρότα, κουμπιά, πίπες...είχαν στενάξει τα κουτάκια ραπτικής των γιαγιάδων...Πέφταμε στο χιόνι και κουνούσαμε χέρια και πόδια αδιαφορώντας για το χιόνι... για δες... σχεδόν ακόμα ακούω τις φωνές μας...

τότε που δεν ξεπερνούσα το ενάμισι μέτρο...

 

Όμως αυτό συνέβη κάποτε... αργότερα όταν ξαναχιόνισε στη μαγευτική Σπαθάρη είχαμε μεγαλώσει. 2001 κι όμως... ξαναβγήκαμε στο δρόμο... με την ίδια λαχτάρα... μόνο που τότε μπορούσαμε να πάρουμε χιόνι κι απ τους «ουρανούς» των αυτοκινήτων... βλέπεις είχαμε ξεπεράσει το ενάμισι μέτρο... κι η άγνοια κινδύνου η ίδια... ήταν τόσο εξαγνιστικό να παίζεις μ' αυτή την άσπρη μάζα που είχε καλύψει το άπαν Σύμπαν... ήταν τόσο ελπιδοφόρο που μπορούσαμε να συνεχίσουμε από τότε που ταράζαμε τα κουτάκια της γιαγιάς... ήταν όμορφο να είμαστε τόσο αφελείς... να γινόμαστε τόσο εκούσια παιδιά... σαν να μην σταματήσαμε ποτέ.
Έτσι κι απόψε... απόψε που το χιόνι πέφτει πυκνό.. εδώ που η εξωτερική θερμοκρασία είναι στον ένα βαθμό Κελσίου. Απόψε που κανείς δεν βγαίνει έξω. Όλοι όμως έχουν τα φώτα των σπιτιών τους ανοιχτά και η μυρωδιά των ξύλων που καίγονται στα τζάκια και στις ξυλόσομπες συμπληρώνουν τόσο αρμονικά το τοπίο. Αποσκευές η μνήμη και η οσμή. Αποσκευές για ένα ταξίδι που διαρκεί όσο διαρκεί η ίδια μας η ζωή. Για ένα ταξίδι που με ορμή του παρελθόντος σε γεμίζει προσμονή και ανυπομονησία για το μέλλον... ένα μέλλον που δεν ορίζεται. Ένα μέλλον που δύσκολα προβλέπεται.
Σηκώνομαι από τον υπολογιστή και κατευθύνομαι στο παράθυρο... από το κρύο μπορείς να κάνεις αυτό το «χα» στο τζάμι και να θολώσει... (μη μου πεις ότι δεν το έχεις κάνει...ψέματα θα πεις). Μια νιφάδα έρχεται και κάθεται παχιά παχιά πάνω στο μαύρο αυτοκίνητο που είναι παρκαρισμένο έξω... είναι συμπαγής και ευδιάκριτη. Κάθομαι και τη χαζεύω... έχει πλάκα... η καημένη αντιστέκεται στο λιώσιμο και ψάχνει κι αυτή παρέα... σε κλάσματα του δευτερολέπτου η μια νιφάδα γίνεται δύο, τρεις... και στο λεπτό αμέτρητες νιφάδες χιονιού καλύπτουν αχνά το καπό του αυτοκινήτου.
Πόσο όμορφη εικόνα. Ένα μαύρο καπό να καλύπτεται από το λευκό χιόνι. Σαν να φωτίζεται το σκοτάδι. Σαν να αναγκάζεται εις άτροπον φυγή το μαύρο. Το χιόνι. Η ελπίδα που έρχεται και κάθεται πάνω στους φόβους. Η προσμονή της βίωσης του μέλλοντος που διαγράφεται τόσο διάφανο όσο και το χιόνι. Ένα μέλλον που φαίνεται τόσο όμορφο, αγνό, αγαπησιάρικο...
Σφίγγω το φλις κουβερτάκι γύρω μου. Χαμογελώ και ανοίγω το παράθυρο. Κοιτάζω τον ουρανό βλέποντας αχόρταγα τις νιφάδες να πέφτουν. Κάθε νιφάδα μια ευχή. Κάθε νιφάδα ένα ουσιαστικό. Κάθε νιφάδα μια εικόνα για το μέλλον που έρχεται. Γιατί το μέλλον είναι ακόμα και το ένα δευτερόλεπτο, το ένα λεπτό που έρχονται. Μέλλον... όμορφη λέξη... μέλλον και μέλι... άραγε να χουν κάτι κοινό...; χμ... δεν ξέρω... δεν με νοιάζει όμως... στη δική μου λογική το μέλλον είναι γλυκό... είναι αγνό... το μέλλον μπορεί να είναι και ένα κάστρο που είναι πάντα εκεί αλλά δεν διακρίνεται παρά από λίγους... στην τελική το μέλλον έρχεται...
Κλείνω τα εξωτερικά παράθυρα και τα τζάμια. Κι εξακολουθώ να βλέπω από τις γρύλιες τις νιφάδες που πέφτουν και κάνω ευχές... και σχηματίζω εικόνες... και ο κύκλος συνεχίζεται...