Δευτέρα Δημοτικού πήγαινα... Στην «Ελληνογερμανική Αγωγή»... παιδάκι... λίγο περίεργο, λίγο διαφορετικό αλλά παιδάκι. Ένα πρωί η κυρία Έλλη μας ανακοίνωσε ότι θα πηγαίναμε εκδρομή στο «Έθνος». Το ήξερα το «Έθνος». Καθημερινή εφημερίδα. Καθημερινή συνήθεια του παππού. Όμως την εφημερίδα την ήξερα και για έναν ακόμα λόγο. Από το περίφημο σαλόνι (το κεντρικό δισέλιδο μιας εφημερίδας) με το συναρμολογημένο κορμί της Ζωής Φραντζή πάνω στο τραπέζι του νεκροτομείου με τον Κουτσαύτη και τον Σόμπολο να στέκουν δίπλα από το ανθρώπινο παζλ. Ε, το θυμάσαι, δεν μπορεί...
Χαράς Ευαγγέλιο για μένα αυτή η εκδρομή. Ανυπομονούσα να φτάσει η μέρα. Όταν έφτασε επιβιβαστήκαμε γρήγορα και τακτικά στο πούλμαν και πήγαμε στις εγκαταστάσεις της εφημερίδας. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Δεν υπερβάλλω. Θυμάμαι ακριβώς κάθε συναίσθημα. Όταν φτάσαμε μας εξήγησαν ότι η ξενάγηση θα ξεκινούσε από το πιεστήριο. Συντεταγμένα μπήκαμε στην αχανή αίθουσα. Χώρος τεράστιος. Τόσο μεγάλος που εμείς τα μικρά κοντά ανθρωπάκια αισθανόμασταν μυρμήγκια... Ο ήχος των μηχανών, η μυρωδιά της μελάνης, τα ογκώδη μηχανήματα... Ένιωθα σαν να μου αποκαλύφθηκε το Εξκάλιμπερ. Το φως το αληθινό. Θυμάμαι κοιτούσα ψηλά και τα μάτια μου προσπαθούσαν να ακολουθήσουν τη διαδρομή του χαρτιού. Δεν θυμάμαι τι άκουγα. Δεν θυμάμαι τι μας έλεγαν. Θυμάμαι μόνο τα ρολά, το χαρτί, τη μυρωδιά και τον ήχο. Και θυμάμαι και ένα χέρι να με τραβάει σχεδόν βίαια γιατί «ξεχάστηκα» και με έχασαν (από μικρή το χα το κουσούρι). Επειδή ήμασταν καλά παιδιά μας επέτρεψαν να μπούμε στην αίθουσα των δημοσιογράφων. Κόσμος πολύς, τσιγάρα πολλά, ένταση και ο ήχος των πλήκτρων στις γραφομηχανές. Άλλοι ήχοι, άλλη ένταση.
Αυτό ήταν. Έκτοτε ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Και λόγω της Φραντζή και του σαλονιού της εποχής ήθελα να ασχοληθώ με το αστυνομικό.
Τα χρόνια πέρασαν. Οι συνήθειες έμειναν. Δύο όνειρα είχα λοιπόν... ένα να γίνω ποινικολόγος και ένα να γίνω αστυνομικός συντάκτης. Ήταν το ψώνιο μου. Η λόξα μου αν θέλεις. Και κάπως έτσι και μετά από αρκετές περιπέτειες -η περιγραφή των οποίων δεν είναι της παρούσης- αποφάσισα το 1998 να γραφτώ στο «Εργαστήρι Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας» (ναι ναι εκείνο που φοίτησε ΚΑΙ η Ναταλία Γερμανού ΚΑΙ η Ηρώ Καρυοφίλη ΚΑΙ ο Γιάννης Πολίτης και πολλοί πολλοί άλλοι τους οποίους δεν θυμάμαι κιόλας)...Οκτώβριος. Ξεκινούν τα μαθήματα και μαζί μ' αυτά και οι ελπίδες για μια μεγάλη καριέρα ως αστυνομικός συντάκτης ή ως πολεμική ανταποκρίτρια (αγαπημένη η Κρίστιαν Άμανπουρ του CNN). Πρώτο μάθημα «Αρχές εφηρμοσμένης δημοσιογραφίας» με εισηγητή κάποιον Μάκη Δεληπέτρο.
Και Αρχές και Εφηρμοσμένη μια χαρά ήταν! Τι μια χαρά δηλαδή... τέλειο φάνταζε. Μπαίνουμε στην αίθουσα στον δεύτερο όροφο. Καθόμαστε και περιμένουμε τον κύριο Δεληπέτρο. Ανοίγει η πόρτα και μπαίνει. Ένας τύπος περίεργος και μάλλον αλλόκοτος. Τζιν παντελόνι, ριγέ πουκάμισο, μπεζ καστόρινο σακάκι. Στον δεξί ώμο μια μαύρη Delsey ασφυκτικά γεμάτη και στα χέρια ένα πλαστικό ποτήρι με γαλλικό και ένα μπουκάλι νερό. Κατευθυνόμενος προς την έδρα το μόνο που λέει «Κυρίες και κύριοι καλημέρα σας. Μόλις έσκασε βόμβα. Τί κάνουμε;» Αυτό ήταν. Βρήκα το μάθημά μου! Επιτέλους λίγη δράση. Τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να ξεκινήσουν ιδανικότερα.
Ο κύριος Δεληπέτρος που έγινε Μάκης γιατί ο ίδιος είναι του πραγματικού σεβασμού και όχι του πρωτοκόλλου ή των τύπων. Ο Μάκης που μας έμαθε ότι το μόνο τηλέφωνο που χρειάζεται ένας δημοσιογράφος είναι το «131» (κάτι σαν το 11821,11880 κλπ για τους σύγχρονους) και ότι το πιο απαραίτητο αξεσουάρ είναι η βελόνα και η κλωστή για να ράψεις κανά κουμπί αν σκιστεί και πρέπει να παραστείς σε καμιά συνέντευξη τύπου.
Ο Μάκης που είχε αναλάβει να μας κάνει μάχιμους. Ο κύριος Δεληπέτρος που κατέβαινε έξω για τσιγάρο μαζί μας και συζητούσε τα πάντα. Μπορούσες να του μιλήσεις για το οτιδήποτε. Προσωπικό, επαγγελματικό... τα πάντα. Ήταν εκεί. Δεν ήταν ψώνιο. Ήταν γνώστης. Θυμάμαι μας μιλούσε τότε για τη γεωπολιτική και για την διάσπαση του ΠΑΣΟΚ και την αλλαγή ονόματός του.
Προφήτης; Όχι. Διαβασμένος απλά. Μορφωμένος. Ήξερε. Έβλεπε. Αυτός ο άνθρωπος είχε και έχει την ικανότητα να ανοίγει το μυαλό σου. Το ίδιο έπαθα κι εγώ. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος -ο δεύτερος ήρθε πολύ πολύ αργότερα- που μπόρεσε να μου επεκτείνει το μυαλό. Σε προκαλούσε να διαβάσεις. Να διαβάσεις όχι για να γίνεις καλός δημοσιογράφος. Όχι. Να διαβάσεις για να ανοίξεις το μυαλό σου. Να αποκτήσεις ένα εύρος σκέψης. Κάθε του φράση ήταν συντονισμένη σ' αυτό το στόχο.
«Όπου υπάρχουν πολλές συμπτώσεις υπάρχει στατιστικό παράδοξο». Η φράση που με κυνηγάει ακόμα και σήμερα. Ποτέ δεν πίστευα στις συμπτώσεις. Απλά ο Μάκης κατάφερε να δώσει όγκο και να στεριώσει πιο απλά το επιχείρημά μου για την μη ύπαρξη των συμπτώσεων. Ακόμα και τώρα τον σκεφτόμαστε με την καλύτερη μου φίλη, τη Μαρία πάντα τον σκεφτόμαστε και αναφερόμαστε σε περιστατικά ή και ατάκες του. Παροιμιώδης η ατάκα για την μπάλα «το ποδόσφαιρο αρέσει στη μάζα γιατί είναι σαν τη ζωή. Στη ζωή δεν μπορείς να βάλεις πάνω από πέντε γκολ» ή η άλλη ότι «βάση ψυχολογίας μόνο μια φορά θα μπορέσεις να αλλάξεις τη ζωή σου».
Ο κύριος Δεληπέτρος. Ο Μάκης. Ο άνθρωπος που μπορούσε να ανακατεύει πολιτική, ψυχολογία, τρομοκρατία και να βγάζεις νόημα. Ο άνθρωπος που ήταν τόσο ρεαλιστής που ο ρεαλισμός του πήγαζε από τον ρομαντισμό που αντλούσε από τον Ελύτη, τον Χατζιδάκι και την Κάρυστο. Μιλούσε πολύ γι αυτά. Και έγραφε κιόλας. Στην «Απογευματινή»... στη σελίδα 9. Ήμασταν φανατικές αναγνώστριες της σελίδας του. Νομίζω έχω ακόμα κάποια αποκόμματα...
Εχθές τον αναζήτησα στο Facebook... Τον βρήκα του έκανα αίτημα φιλίας και το έκανε δεκτό. Και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια και τόσες συζητήσεις νιώθω ότι του χρωστάω ένα ευχαριστώ. Ευχαριστώ γιατί μου «σύστησε» τον Νίκο Μάνο. Ευχαριστώ γιατί μου έδωσε εργαλεία για να εμβαθύνω. Ευχαριστώ γιατί έμαθα μέσα από κείνον και τα μαθήματά του ότι ο πραγματικός ρεαλισμός υπάρχει μόνο ως προϋπόθεση του ρομαντισμού. Σε ευχαριστώ πολύ Μάκη Δεληπέτρο για όσα μου έμαθες. Για όσα με βοήθησες να ανακαλύψω. Μα πάνω από όλα σε ευχαριστώ γιατί μου έμαθες πως να ανοίγω τα παράθυρα του μυαλού μου...
Χαράς Ευαγγέλιο για μένα αυτή η εκδρομή. Ανυπομονούσα να φτάσει η μέρα. Όταν έφτασε επιβιβαστήκαμε γρήγορα και τακτικά στο πούλμαν και πήγαμε στις εγκαταστάσεις της εφημερίδας. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Δεν υπερβάλλω. Θυμάμαι ακριβώς κάθε συναίσθημα. Όταν φτάσαμε μας εξήγησαν ότι η ξενάγηση θα ξεκινούσε από το πιεστήριο. Συντεταγμένα μπήκαμε στην αχανή αίθουσα. Χώρος τεράστιος. Τόσο μεγάλος που εμείς τα μικρά κοντά ανθρωπάκια αισθανόμασταν μυρμήγκια... Ο ήχος των μηχανών, η μυρωδιά της μελάνης, τα ογκώδη μηχανήματα... Ένιωθα σαν να μου αποκαλύφθηκε το Εξκάλιμπερ. Το φως το αληθινό. Θυμάμαι κοιτούσα ψηλά και τα μάτια μου προσπαθούσαν να ακολουθήσουν τη διαδρομή του χαρτιού. Δεν θυμάμαι τι άκουγα. Δεν θυμάμαι τι μας έλεγαν. Θυμάμαι μόνο τα ρολά, το χαρτί, τη μυρωδιά και τον ήχο. Και θυμάμαι και ένα χέρι να με τραβάει σχεδόν βίαια γιατί «ξεχάστηκα» και με έχασαν (από μικρή το χα το κουσούρι). Επειδή ήμασταν καλά παιδιά μας επέτρεψαν να μπούμε στην αίθουσα των δημοσιογράφων. Κόσμος πολύς, τσιγάρα πολλά, ένταση και ο ήχος των πλήκτρων στις γραφομηχανές. Άλλοι ήχοι, άλλη ένταση.
Αυτό ήταν. Έκτοτε ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Και λόγω της Φραντζή και του σαλονιού της εποχής ήθελα να ασχοληθώ με το αστυνομικό.
Τα χρόνια πέρασαν. Οι συνήθειες έμειναν. Δύο όνειρα είχα λοιπόν... ένα να γίνω ποινικολόγος και ένα να γίνω αστυνομικός συντάκτης. Ήταν το ψώνιο μου. Η λόξα μου αν θέλεις. Και κάπως έτσι και μετά από αρκετές περιπέτειες -η περιγραφή των οποίων δεν είναι της παρούσης- αποφάσισα το 1998 να γραφτώ στο «Εργαστήρι Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας» (ναι ναι εκείνο που φοίτησε ΚΑΙ η Ναταλία Γερμανού ΚΑΙ η Ηρώ Καρυοφίλη ΚΑΙ ο Γιάννης Πολίτης και πολλοί πολλοί άλλοι τους οποίους δεν θυμάμαι κιόλας)...Οκτώβριος. Ξεκινούν τα μαθήματα και μαζί μ' αυτά και οι ελπίδες για μια μεγάλη καριέρα ως αστυνομικός συντάκτης ή ως πολεμική ανταποκρίτρια (αγαπημένη η Κρίστιαν Άμανπουρ του CNN). Πρώτο μάθημα «Αρχές εφηρμοσμένης δημοσιογραφίας» με εισηγητή κάποιον Μάκη Δεληπέτρο.
Και Αρχές και Εφηρμοσμένη μια χαρά ήταν! Τι μια χαρά δηλαδή... τέλειο φάνταζε. Μπαίνουμε στην αίθουσα στον δεύτερο όροφο. Καθόμαστε και περιμένουμε τον κύριο Δεληπέτρο. Ανοίγει η πόρτα και μπαίνει. Ένας τύπος περίεργος και μάλλον αλλόκοτος. Τζιν παντελόνι, ριγέ πουκάμισο, μπεζ καστόρινο σακάκι. Στον δεξί ώμο μια μαύρη Delsey ασφυκτικά γεμάτη και στα χέρια ένα πλαστικό ποτήρι με γαλλικό και ένα μπουκάλι νερό. Κατευθυνόμενος προς την έδρα το μόνο που λέει «Κυρίες και κύριοι καλημέρα σας. Μόλις έσκασε βόμβα. Τί κάνουμε;» Αυτό ήταν. Βρήκα το μάθημά μου! Επιτέλους λίγη δράση. Τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να ξεκινήσουν ιδανικότερα.
Ο κύριος Δεληπέτρος που έγινε Μάκης γιατί ο ίδιος είναι του πραγματικού σεβασμού και όχι του πρωτοκόλλου ή των τύπων. Ο Μάκης που μας έμαθε ότι το μόνο τηλέφωνο που χρειάζεται ένας δημοσιογράφος είναι το «131» (κάτι σαν το 11821,11880 κλπ για τους σύγχρονους) και ότι το πιο απαραίτητο αξεσουάρ είναι η βελόνα και η κλωστή για να ράψεις κανά κουμπί αν σκιστεί και πρέπει να παραστείς σε καμιά συνέντευξη τύπου.Ο Μάκης που είχε αναλάβει να μας κάνει μάχιμους. Ο κύριος Δεληπέτρος που κατέβαινε έξω για τσιγάρο μαζί μας και συζητούσε τα πάντα. Μπορούσες να του μιλήσεις για το οτιδήποτε. Προσωπικό, επαγγελματικό... τα πάντα. Ήταν εκεί. Δεν ήταν ψώνιο. Ήταν γνώστης. Θυμάμαι μας μιλούσε τότε για τη γεωπολιτική και για την διάσπαση του ΠΑΣΟΚ και την αλλαγή ονόματός του.
Προφήτης; Όχι. Διαβασμένος απλά. Μορφωμένος. Ήξερε. Έβλεπε. Αυτός ο άνθρωπος είχε και έχει την ικανότητα να ανοίγει το μυαλό σου. Το ίδιο έπαθα κι εγώ. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος -ο δεύτερος ήρθε πολύ πολύ αργότερα- που μπόρεσε να μου επεκτείνει το μυαλό. Σε προκαλούσε να διαβάσεις. Να διαβάσεις όχι για να γίνεις καλός δημοσιογράφος. Όχι. Να διαβάσεις για να ανοίξεις το μυαλό σου. Να αποκτήσεις ένα εύρος σκέψης. Κάθε του φράση ήταν συντονισμένη σ' αυτό το στόχο.
«Όπου υπάρχουν πολλές συμπτώσεις υπάρχει στατιστικό παράδοξο». Η φράση που με κυνηγάει ακόμα και σήμερα. Ποτέ δεν πίστευα στις συμπτώσεις. Απλά ο Μάκης κατάφερε να δώσει όγκο και να στεριώσει πιο απλά το επιχείρημά μου για την μη ύπαρξη των συμπτώσεων. Ακόμα και τώρα τον σκεφτόμαστε με την καλύτερη μου φίλη, τη Μαρία πάντα τον σκεφτόμαστε και αναφερόμαστε σε περιστατικά ή και ατάκες του. Παροιμιώδης η ατάκα για την μπάλα «το ποδόσφαιρο αρέσει στη μάζα γιατί είναι σαν τη ζωή. Στη ζωή δεν μπορείς να βάλεις πάνω από πέντε γκολ» ή η άλλη ότι «βάση ψυχολογίας μόνο μια φορά θα μπορέσεις να αλλάξεις τη ζωή σου».
Ο κύριος Δεληπέτρος. Ο Μάκης. Ο άνθρωπος που μπορούσε να ανακατεύει πολιτική, ψυχολογία, τρομοκρατία και να βγάζεις νόημα. Ο άνθρωπος που ήταν τόσο ρεαλιστής που ο ρεαλισμός του πήγαζε από τον ρομαντισμό που αντλούσε από τον Ελύτη, τον Χατζιδάκι και την Κάρυστο. Μιλούσε πολύ γι αυτά. Και έγραφε κιόλας. Στην «Απογευματινή»... στη σελίδα 9. Ήμασταν φανατικές αναγνώστριες της σελίδας του. Νομίζω έχω ακόμα κάποια αποκόμματα...
Εχθές τον αναζήτησα στο Facebook... Τον βρήκα του έκανα αίτημα φιλίας και το έκανε δεκτό. Και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια και τόσες συζητήσεις νιώθω ότι του χρωστάω ένα ευχαριστώ. Ευχαριστώ γιατί μου «σύστησε» τον Νίκο Μάνο. Ευχαριστώ γιατί μου έδωσε εργαλεία για να εμβαθύνω. Ευχαριστώ γιατί έμαθα μέσα από κείνον και τα μαθήματά του ότι ο πραγματικός ρεαλισμός υπάρχει μόνο ως προϋπόθεση του ρομαντισμού. Σε ευχαριστώ πολύ Μάκη Δεληπέτρο για όσα μου έμαθες. Για όσα με βοήθησες να ανακαλύψω. Μα πάνω από όλα σε ευχαριστώ γιατί μου έμαθες πως να ανοίγω τα παράθυρα του μυαλού μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου