Έχω καιρό να γράψω. Πολύ καιρό. Ίσως φταίει που δεν έχω έμπνευση. Που δεν ξέρω τι να γράψω... Όχι... αυτό δεν είναι αλήθεια. Ξέρω πολύ καλά αυτό που θέλω να γράψω. Επί του παρόντος όμως δεν μου επιτρέπεται... Ίσως κάποια άλλη στιγμή... Στο μέλλον...Ή καλύτερα σ' αυτό που εμείς ονομάζουμε μέλλον... Προς ώρας θα μοιραστώ μια διαδρομή...
Κυριακή εχθές. Σας έχω μιλήσει για την Κυριακή. Δεν είναι και η αγαπημένη μου μέρα. Είναι βαριά για μένα η Κυριακή πλην κάποιων που ήταν Κυριακές-πυροτεχνήματα. Εχθές λοιπόν η διάθεση ήταν βαριά. Διάθεση μηδενική. Κανένα θέλω, κανένα πρόγραμμα. Μια μέρη κενή. Κενή και καινή. Το σπίτι μικρό. Τα ντουβάρια τεράστια. Ανάγκη ήλιου. Ανάγκη απεραντοσύνης. Ανάγκη για φευγιό. Λύση μία. Θάλασσα.
Μπαίνω στον Κυριάκο -το αυτοκινητάκι μου- του βάζω και βενζίνη και ξεχυνόμαστε στους δρόμους. Χωρίς προορισμό. Κι όμως ο προορισμός υπήρχε και ήταν ένας. Η θάλασσα. Αρχίζω να κατευθύνομαι προς Γλυφάδα. Τα ξέρεις αυτά τα μέρη. Παραλιακή. Τσιγάρο, καφές από τα Everest και ραδιόφωνο. Παραλιακή, Σαρωνίδα, Λαγονήσι, Μαύρο Λιθάρι, Ανάβυσσος, Σούνιο.
Η ταμπέλα μου έδωσε τη λύση. Στο Σούνιο λοιπόν. Στον ναό του Ποσειδώνα. Εκεί που οι κίονες στέκουν ακόμα αγέρωχοι. Αλύγιστοι στο χρόνο. Εκεί που όλα εκτίθενται στα απαίδευτα μάτια των επισκεπτών. Εκεί στην κορφή που το μάτι χάνεται στο απέραντο γαλάζιο που με έναν μαγικό τρόπο ενώνεται με το απέραντο του ουρανού. Καθόμουν και χάζευα. Χάζευα την απεραντοσύνη. Παρατηρούσα τον τρόπο με τον οποίο τα σύννεφα έμπαιναν και περιπλέκονταν ανάμεσα στις κολώνες του ναού. Ο ποιητής αναφέρεται στο ξοδεμένο μπλε του Θεού για να μην τον βλέπουμε. Εγώ πάλι επαναλάμβανα τον άλλο στίχο «Νίκη νίκη όπου έχω νικηθεί». Βλέπεις για μένα η ήττα είναι πάντα μια νίκη. Αν υπάρχει ήττα αυτή είναι έτσι στο μυαλό του νικητή. Ο νικημένος το αντιλαμβάνεται αλλιώς. Για τον νικημένο η ήττα είναι μάθημα. Η ήττα σου επιτρέπει να μάθεις καλύτερα τον εαυτό σου. Να τον γνωρίσεις. Να τον προσεγγίσεις.
Καθόμουν εκεί στην άκρη και έβγαζα φωτογραφίες. Μια απελπισμένη προσπάθεια να απαθανατίσω το μπλε. Το αιώνιο. Το διαρκές. Φωτογράφισα το ναό, τη θέα, τους κίονες, τα σύννεφα... Όμως δεν κατάφερα να απαθανατίσω τίποτε άλλο. Έκλεισα το κινητό και έφυγα.
Ο δρόμος της επιστροφής. Ίδιο μοτίβο. Λίγο πιο γεμάτο. Είχα πείσει τον εαυτό μου να μην περιπλανηθεί σε άλλες διαδρομές. Σχεδόν του είχα απαγορεύσει να μην σκεφτεί. Να μην πάει πίσω. Έλα όμως που το ρημάδι το μυαλό είναι αναρχικό. Ναι είναι άναρχο. Είναι σκληρό το μυαλό. Γιατί σε πάει ακριβώς εκεί που θέλει αυτό. Ό,τι και να χεις αποφασίσει. Όσο ενσυνείδητα το έχεις αποφασίσει. Αυτό έχει την ικανότητα να σε παρακάμπτει. Να σου θυμίζει πόσο μικρός είσαι. Πόσο λίγος και πόσο αστείος είσαι.
Το ίδιο έκανε και σε μένα το μυαλό μου. Με έφερε ακριβώς εκεί που δεν ήθελα. Εκεί που ήθελα να αποφύγω. Έλα όμως που η ελευθερία είναι η φυλακή μας. Η ελευθερία που έχεις να πας μια βόλτα με το αυτοκίνητο καταντά φυλακή. Γιατί δυστυχώς είναι και το μυαλό και η ψυχή σου παρόντα. Και σου θυμίζουν άλλες εκδρομές. Άλλες στιγμές από τις οποίες πασχίζεις να απαγκιστρωθείς γιατί αλλιώς στροβιλίζεσαι και χάνεσαι μέσα τους. Αυτό το χάσιμο που συμβαίνει όταν το μυαλό σου επιλέγει να σε παρασύρει σε ένα ιδεατό μελλοντικό παρόν. Άσχημο πράγμα αυτό. Να χάνεσαι σε ιδεατά μελλοντικά παρόντα. Και δεν το κάνεις ενσυνείδητα. Απλά προκύπτει. Προκύπτει από την ανάγκη να ζήσεις όχι σε άλλη πραγματικότητα από αυτή που ζεις, αλλά από την ανάγκη να οπτικοποιήσεις και να βιώσεις ένα ιδεατό... Τέλος πάντων... άλλη κουβέντα τα χασίματα...
Βαριά τα σύννεφα. Βαρύς ο καιρός. Συνήγορος τους το ραδιόφωνο. Μια καρδιά που χάλασε Κυριακάτικα, μια συννεφιασμένη Κυριακή, μια Χιούστον... ησυχία πουθενά. Μέχρι που το κλείνεις. Κάνεις δεξιά. Κλείνεις το ρημάδι -να μην ακούς τουλάχιστον- βγαίνεις κι απ το αυτοκίνητο να σε χτυπήσει λίγο το κρύο και περιμένεις. Η παραμονή του τρόπου. Βλέπεις το δρόμο προς Αθήνα και νομίζεις ότι είσαι σε άλλους δρόμους. Λαύριο διαβάζεις άλλο καταλαβαίνεις. Βλέπεις πινακίδες που προειδοποιούν για ενδεχόμενους κινδύνους και σκέφτεσαι άλλες πινακίδες που λόγω του διάτρητου δεν καταλάβαινες που ξεκινούσε και που σταματούσε ο κίνδυνος.
Μάταιος κόπος. Κι απλά συνεχίζεις. Συνεχίζεις έχοντας το βλέμμα στραμμένο μπροστά σου. Πάνω στο δρόμο. Ούτε αριστερά στη θάλασσα ούτε δεξιά στο βουνό. Και το μυαλό συντονισμένο στην ίδια συχνότητα. Να σου επαναλαμβάνει όσα δεν θες. Όσα προσπαθείς να αποφύγεις. Ή μάλλον να σου τονίζει ό,τι έχεις ήδη μέσα σου. Γιατί το μυαλό έχει αυτοβουλία. Αντιστέκεται. Σε κάνει πιόνι του. Σε βάζει να βλέπεις και να σκέφτεσαι ό,τι θέλει αυτό. Σε βάζει στη λογική που θέλει αυτό.
Δεν ξέρω κατά πόσο το μυαλό μας κατευθύνει ή το κατευθύνουμε. Δεν πιστεύω στην αντικειμενική λογική. Θεωρώ ότι η λογική είναι συνάρτηση του τρόπου που ο καθένας αντιλαμβάνεται τον κόσμο και πλήρως εξαρτημένη από το πόσο θέλει ο καθένας να διασκεδάσει ή να περιπαίξει με τα δεδομένα. Ξέρεις τι ξέρω όμως; Ότι είναι παντοδύναμο. Ότι είναι ακόρεστο. Όσο καλά κι αν νομίζεις ότι το ξέρεις. Εκείνο θα κρατάει πάντα κάτι για το ίδιο. Δεν θα επιτρέψει να παρεισφρήσει κανένας αν το ίδιο δεν θέλει. Γι αυτό το μυαλό μπορεί να είναι δυστυχισμένο.
Γιατί τελικά η τόση του ελευθερία, η τόση δύναμη, η τόση αυτονομία και αυτοβουλία του να είναι η ίδια του η φυλακή.
Κυριακή εχθές. Σας έχω μιλήσει για την Κυριακή. Δεν είναι και η αγαπημένη μου μέρα. Είναι βαριά για μένα η Κυριακή πλην κάποιων που ήταν Κυριακές-πυροτεχνήματα. Εχθές λοιπόν η διάθεση ήταν βαριά. Διάθεση μηδενική. Κανένα θέλω, κανένα πρόγραμμα. Μια μέρη κενή. Κενή και καινή. Το σπίτι μικρό. Τα ντουβάρια τεράστια. Ανάγκη ήλιου. Ανάγκη απεραντοσύνης. Ανάγκη για φευγιό. Λύση μία. Θάλασσα.
Μπαίνω στον Κυριάκο -το αυτοκινητάκι μου- του βάζω και βενζίνη και ξεχυνόμαστε στους δρόμους. Χωρίς προορισμό. Κι όμως ο προορισμός υπήρχε και ήταν ένας. Η θάλασσα. Αρχίζω να κατευθύνομαι προς Γλυφάδα. Τα ξέρεις αυτά τα μέρη. Παραλιακή. Τσιγάρο, καφές από τα Everest και ραδιόφωνο. Παραλιακή, Σαρωνίδα, Λαγονήσι, Μαύρο Λιθάρι, Ανάβυσσος, Σούνιο.
Η ταμπέλα μου έδωσε τη λύση. Στο Σούνιο λοιπόν. Στον ναό του Ποσειδώνα. Εκεί που οι κίονες στέκουν ακόμα αγέρωχοι. Αλύγιστοι στο χρόνο. Εκεί που όλα εκτίθενται στα απαίδευτα μάτια των επισκεπτών. Εκεί στην κορφή που το μάτι χάνεται στο απέραντο γαλάζιο που με έναν μαγικό τρόπο ενώνεται με το απέραντο του ουρανού. Καθόμουν και χάζευα. Χάζευα την απεραντοσύνη. Παρατηρούσα τον τρόπο με τον οποίο τα σύννεφα έμπαιναν και περιπλέκονταν ανάμεσα στις κολώνες του ναού. Ο ποιητής αναφέρεται στο ξοδεμένο μπλε του Θεού για να μην τον βλέπουμε. Εγώ πάλι επαναλάμβανα τον άλλο στίχο «Νίκη νίκη όπου έχω νικηθεί». Βλέπεις για μένα η ήττα είναι πάντα μια νίκη. Αν υπάρχει ήττα αυτή είναι έτσι στο μυαλό του νικητή. Ο νικημένος το αντιλαμβάνεται αλλιώς. Για τον νικημένο η ήττα είναι μάθημα. Η ήττα σου επιτρέπει να μάθεις καλύτερα τον εαυτό σου. Να τον γνωρίσεις. Να τον προσεγγίσεις.
Ο δρόμος της επιστροφής. Ίδιο μοτίβο. Λίγο πιο γεμάτο. Είχα πείσει τον εαυτό μου να μην περιπλανηθεί σε άλλες διαδρομές. Σχεδόν του είχα απαγορεύσει να μην σκεφτεί. Να μην πάει πίσω. Έλα όμως που το ρημάδι το μυαλό είναι αναρχικό. Ναι είναι άναρχο. Είναι σκληρό το μυαλό. Γιατί σε πάει ακριβώς εκεί που θέλει αυτό. Ό,τι και να χεις αποφασίσει. Όσο ενσυνείδητα το έχεις αποφασίσει. Αυτό έχει την ικανότητα να σε παρακάμπτει. Να σου θυμίζει πόσο μικρός είσαι. Πόσο λίγος και πόσο αστείος είσαι.
Το ίδιο έκανε και σε μένα το μυαλό μου. Με έφερε ακριβώς εκεί που δεν ήθελα. Εκεί που ήθελα να αποφύγω. Έλα όμως που η ελευθερία είναι η φυλακή μας. Η ελευθερία που έχεις να πας μια βόλτα με το αυτοκίνητο καταντά φυλακή. Γιατί δυστυχώς είναι και το μυαλό και η ψυχή σου παρόντα. Και σου θυμίζουν άλλες εκδρομές. Άλλες στιγμές από τις οποίες πασχίζεις να απαγκιστρωθείς γιατί αλλιώς στροβιλίζεσαι και χάνεσαι μέσα τους. Αυτό το χάσιμο που συμβαίνει όταν το μυαλό σου επιλέγει να σε παρασύρει σε ένα ιδεατό μελλοντικό παρόν. Άσχημο πράγμα αυτό. Να χάνεσαι σε ιδεατά μελλοντικά παρόντα. Και δεν το κάνεις ενσυνείδητα. Απλά προκύπτει. Προκύπτει από την ανάγκη να ζήσεις όχι σε άλλη πραγματικότητα από αυτή που ζεις, αλλά από την ανάγκη να οπτικοποιήσεις και να βιώσεις ένα ιδεατό... Τέλος πάντων... άλλη κουβέντα τα χασίματα...
Βαριά τα σύννεφα. Βαρύς ο καιρός. Συνήγορος τους το ραδιόφωνο. Μια καρδιά που χάλασε Κυριακάτικα, μια συννεφιασμένη Κυριακή, μια Χιούστον... ησυχία πουθενά. Μέχρι που το κλείνεις. Κάνεις δεξιά. Κλείνεις το ρημάδι -να μην ακούς τουλάχιστον- βγαίνεις κι απ το αυτοκίνητο να σε χτυπήσει λίγο το κρύο και περιμένεις. Η παραμονή του τρόπου. Βλέπεις το δρόμο προς Αθήνα και νομίζεις ότι είσαι σε άλλους δρόμους. Λαύριο διαβάζεις άλλο καταλαβαίνεις. Βλέπεις πινακίδες που προειδοποιούν για ενδεχόμενους κινδύνους και σκέφτεσαι άλλες πινακίδες που λόγω του διάτρητου δεν καταλάβαινες που ξεκινούσε και που σταματούσε ο κίνδυνος.
Μάταιος κόπος. Κι απλά συνεχίζεις. Συνεχίζεις έχοντας το βλέμμα στραμμένο μπροστά σου. Πάνω στο δρόμο. Ούτε αριστερά στη θάλασσα ούτε δεξιά στο βουνό. Και το μυαλό συντονισμένο στην ίδια συχνότητα. Να σου επαναλαμβάνει όσα δεν θες. Όσα προσπαθείς να αποφύγεις. Ή μάλλον να σου τονίζει ό,τι έχεις ήδη μέσα σου. Γιατί το μυαλό έχει αυτοβουλία. Αντιστέκεται. Σε κάνει πιόνι του. Σε βάζει να βλέπεις και να σκέφτεσαι ό,τι θέλει αυτό. Σε βάζει στη λογική που θέλει αυτό.
Δεν ξέρω κατά πόσο το μυαλό μας κατευθύνει ή το κατευθύνουμε. Δεν πιστεύω στην αντικειμενική λογική. Θεωρώ ότι η λογική είναι συνάρτηση του τρόπου που ο καθένας αντιλαμβάνεται τον κόσμο και πλήρως εξαρτημένη από το πόσο θέλει ο καθένας να διασκεδάσει ή να περιπαίξει με τα δεδομένα. Ξέρεις τι ξέρω όμως; Ότι είναι παντοδύναμο. Ότι είναι ακόρεστο. Όσο καλά κι αν νομίζεις ότι το ξέρεις. Εκείνο θα κρατάει πάντα κάτι για το ίδιο. Δεν θα επιτρέψει να παρεισφρήσει κανένας αν το ίδιο δεν θέλει. Γι αυτό το μυαλό μπορεί να είναι δυστυχισμένο.
Γιατί τελικά η τόση του ελευθερία, η τόση δύναμη, η τόση αυτονομία και αυτοβουλία του να είναι η ίδια του η φυλακή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου