Ο Μουρήνας, ο Αρίστος, η Βοργία και ο Πλάτων...

2003... Ιανουάριος ή αν προτιμάς Γενάρης -έτσι για την Αριστερά... Βράδυ... Κρύο... Και τι κάνει μια ξανθιά και δη η συγκεκριμένη; Απλό... Παίρνει αποφάσεις ζωής. Εκείνο το βράδυ, λοιπόν, αποφάσισα να δώσω εισαγωγικές για το Πανεπιστήμιο. Ναι ναι... με έναν στόχο. Να περάσω ΑΕΙ. Με τρελό στόχο αποκλειστικά και μόνο έναν που συνοψίζεται σε δύο λέξεις: Νομική Αθήνας.
Επόμενο βήμα να βρω καθηγητές, γιατί όλα κι όλα θα έκανα ιδιαίτερα. Πάντα απέδιδα στα ιδιαίτερα. Για να μαι και ειλικρινής, βέβαια, μόνο μια φορά είχα πάει φροντιστήριο και αποδείχτηκε ολέθρια. Που θα εύρισκα φιλόλογο και μαθηματικό. Η λύση ήρθε από τον τρίτο όροφο. Την ίδια χρονιά υποψήφια ήταν και η εξαδέλφη Ειρηάννα, η οποία έκανε ιδιαίτερα καθότι σοβαρή μαθήτρια. Το σχέδιο είχε μπει σε εφαρμογή. Πρώτο πιάνω τον μαθηματικό. Ο Τζώρης. Του λέω τι θέλω και συναινεί άνευ δισταγμού. «Ωραία» σκέφτομαι και συνέχισα για τη φιλόλογο. Και εκεί ...
Η φιλόλογος. Η κυρία Ελεάννα. Ξανθιά, σοβαρή, επιστήμων. Κλείνουμε ραντεβού και έρχεται στο σπίτι. Το θυμάμαι εκείνο το βράδυ. Συζητούσαμε με τη φιλόλογο υπό το φως των κεριών, αφού η ΔΕΗ αποφάσισε να αναδείξει τη ρομαντική μας φύση. Με τα πολλά συμφωνεί... ποια πολλά δηλαδή... συμφώνησε όταν της είπα ότι «αφού δεν με αναλαμβάνεις εσύ, θα βρω άλλη/άλλον». Αυτό ήταν.
Με αυτόν τον τρόπο μπήκε στη ζωή μου μια από τις καλύτερες μου φίλες. Τι φίλη... μπούρδες λέω. Μπήκε στη ζωή μου η δεύτερη αδελφή μου. Η Ελεάννα. Αρχίσαμε ένα ταξίδι γνώσης που αναδείχτηκε σε σχέση ζωής. Χιούμορ, διαγωνίσματα, απειλές, προφορική εξέταση, τσιγάρα και πολλή πολλή δουλειά. Η πίστη μου βγήκε για να μαι ειλικρινής. Ήταν κάτι σαν τον Δρ Τζέκιλ και κύριο Χάιντ. Κυριολεκτικά. Το πρωί αυστηρή, με το άγχος της παράδοσης και το απόγευμα η κολλητή μου.
Ατάκες τύπου «γενική της παρέας», «γενική του ερέβους», κοσμητικά επίθετα που στόλιζαν τον Μουρήνα -μα συγνώμη, είναι όνομα αυτό...;-, τα Ηθικά Νικομάχεια που με έκαναν ανήθικη, τα πολιτικά που με έκαναν πολιτικό πρόσφυγα, ο Πρωταγόρας που με έκανε σοφιστή και ο Παπαδιαμάντης που το τερμάτισε με την αίγα στο «Όνειρο στο Κύμα»... Βεεεεεβαια... Εξαιρετικό μάθημα. Τα νεύρα μου στο κόκκινο και η απορία στο πρόσωπο της Ελεαννας. Πως καταφέραμε να μην πέσουμε στα βαριά... μόνο ο Ύψιστος το γνωρίζει... 
Είχε πλάκα το ότι η μία έκανε τεστ αντοχής στην άλλη. Είχαμε μια εξαιρετική ικανότητα να δοκιμάζουμε τα όρια μας. Εκείνη όταν με στρίμωχνε με τα Πολιτικά του Αρίστου, ιδίως αυτό με την πόλη, τον οίκο και την κώμη και εγώ όταν αποδείκνυα αυτό που περίτρανα είχα εξαρχής δηλώσει ότι δεν αποστηθίζω.Και αφού πέρασαν οι εξετάσεις με την φιλόλογο να παίρνει ηρεμιστικό γιατί είχαμε «ξεχάσει» να ασχοληθούμε με τη Λογοτεχνία, και αφού πέρασα στο ΑΕΙ, Γερμανική Φιλολογία στο ΕΚΠΑ έχασα τη φιλόλογο αλλά μου έμεινε η φίλη.
Η φίλη μου η Ελεάννα. Μάλιστα. Τι να πεις για την Ελεάννα. Έλα ντε. Και θα με ρωτήσεις γιατί γράφω το συγκεκριμένο. Το γράφω γιατί απόψε σκεφτόμουν ότι όταν διανύω βαριές περιόδους μπαίνουν στη ζωή μου άνθρωποι με τους οποίους αναπτύσσω σχέσεις ζωής. Σκεφτόμουν ότι ό,τι έχω περάσει -και είναι πολλά- η Ελεάννα, η καλή μου ξανθούλα -μεταξύ μας αστειάκι- ήταν πάντα εκεί.
Έχει χιούμορ η συγκεκριμένη «δασκαλίτσα σα να λέμε». Βγαίνουμε για καφέ, ποτό ή ηδύποτο και αρχίζουμε το μπίρι μπρίρι. Ξεκινάμε από όλες τις αποχρώσεις του ξανθού -δεν είναι μόνο 50-, αναλύουμε τις γραμμές των ρούχων που προφανώς κολακεύουν για να περάσουμε στον Ελύτη, τον Σεφέρη και τον Εμπειρίκο. Γιατί με μας αυτά τα αγόρια περνούν καλά. Έχουν ρε παιδί μου πρωταγωνιστικό ρόλο. Με την Ελεάννα παρατηρούμε τον κόσμο, στραβομουτσουνιάζουμε όταν βλέπουμε κινητά εγκλήματα και κράζουμε οτιδήποτε είναι ζαβό πάντοτε με τη γνώση ότι και οι άλλοι κάνουν το ίδιο με μας. Με τη διαφορά ότι μας είναι παντελώς αδιάφορο.

Δεν ξέρεις πόσες φορές είχα πει την ατάκα...

Εννοείται ότι όπου πάμε συναντάμε κάθε περίεργο ή απόκληρο της ζωής. Τι να θυμηθώ... τους παπάδες στο Κολωνάκι που μας κοιτούσαν και έστελναν εκατέρωθεν μηνύματα στο κινητό δήθεν τάχα για επιστολές; τον ηλικιωμένο κύριο που έπαιζε με τα πετραδάκια που κοσμούσαν τα κεριά στο τραπέζι; τον σερβιτόρο που τραγουδούσε ενώ μια κυρία μεγάλης ηλικίας έπαιζε αρμόνιο, ωσάν τον πιανίστα στον Λούκυ Λουκ; τον Μάκαρο; Είναι άπειρα αυτά που μας έχουν συμβεί... γενικώς πάντα συμβαίνει κάτι...
Η Ελεάννα είναι γενναιόδωρη. Ξέρει να δίνει. Ξέρει να είναι εκεί. Δεν θα το πει. Αν είναι θα το καταλάβεις. Δεν θα χρειαστεί να το μαντέψεις. Το δηλώνει. Ξεκάθαρα όμως. Όχι ντεμέκ. Είναι έτσι ως άνθρωπος. Σιχαίνεται το γκρι. Είναι η μόνη -εκείνη και η Μαρία- που αντέχουν και καταλαβαίνουν τα χασίματά μου.  Στην Ελεάννα δεν είναι ανάγκη να εξηγείς. Νιώθει ρε παιδί μου. Δεν είναι άμπαλη. Αγαπάει πολύ τα γλυκά... Ιδίως το προφιτερόλ της «Σελήνης» στην Παλλήνη.
Είναι ο άνθρωπος που μόνιμα πάμε μαζί για ψώνια. Μονίμως με κυνηγάει με το να βάζω πιο χαμηλό ντεκολτέ ή κάτι πιο στενό αφού έχω αδυνατίσει πολύ. Και βέβαια η αγαπημένη της ατάκα «ούτσου δεν έχεις εικόνα του τωρινού εαυτού σου». Την αγαπάει αυτήν την ατάκα. Σιχαίνεται τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Θεωρεί ότι είναι μόνο για όσους ψάχνονται γκομενικά. Μου δίνει συγχωροχάρτι γιατί ξέρει τους λόγους. Καταλαβαίνει. -το χω χρησιμοποιήσει αρκετά το ρήμα, ε;-.
Με την Ελεάννα μιλάμε προφανώς για γκομενικά. Προφανώς ξέρει και προφανώς ξέρω. Δίνουμε ρέστα σ' αυτές τις συζητήσεις. Εννοείται. Πφφφ... ευκολάκι... Και καταλήγουμε να διαφωνούμε για την κατοχή του «μαλακομαγνήτη». Μιλάμε για ψυχανάλυση. Αναλύουμε τσιτάτα. Σκέψεις. Χανόμαστε σε νοήματα για να πούμε «δε γαμιέται» και να συνεχίσουμε με άλλο θέμα.
Το ούτσου λοιπόν με έχει κρατήσει στα πόδια μου. Δεν ήταν ποτέ δεκανίκι. Δεν μπορεί να είναι δεκανίκι. Ο λόγος; Απλός. Θεωρεί ότι ο κόσμος γίνεται καλά μόνος του. Γι αυτό άλλωστε κι εκείνη όπως κι εγώ, δεν ζητάμε βοήθεια από κανέναν. Όχι γιατί είναι υποτιμητικό. Απλά πως να στο εξηγήσω... γιατί πιστεύουμε στην αυτοϊαση. Τον εαυτό μας τον κάνουμε καλά μόνοι μας. Δεν φορτωνόμαστε στους άλλους. Βεβαίως τα προβλήματα μας τα επικοινωνούμε. Προβλήματα, σκέψεις, πράξεις, ανασφάλειες. Τα πάντα.
Ξέρει να προστατεύει η Ελεάννα. Απεχθάνεται το ψέμα. Όσοι την γνωρίζουν στην αρχή την βρίσκουν απόμακρη. Σνομπ. Καμία σχέση. Απλά η Ελεάννα είναι επιλεκτική. Εκλεκτική. Τόσο που για κάποιους μπορεί να θεωρηθεί περίεργη. Σκασίλα της όμως. Ξέρει ότι την αγαπάνε εκείνοι που θέλει η ίδια να την αγαπούν. Κι ενώ τη βλέπεις έτσι τσουπ γίνεται ένα με το πάτωμα. Γιατί γελάμε πολύ. Πάρα πολύ όμως. Γιατί είμαστε σοβαρές και ξέρουμε να κρατάμε τη θέση μας.Χρησιμοποιώ πληθυντικό ταύτισης, όχι για να ευλογήσω τα γένια μου, αλλά για να τονίσω τις ομοιότητες που έχουμε στο φέρεσθαι. Και οι δύο έχουμε πάρει πολύ «μαμά». Γι αυτό και εκείνη και η Μαρία ήταν οι μόνες που μπόρεσαν όντως να συλληπηθούν, με την κυριολεκτική σημασία της λέξεως, στην αποχαιρετιστήρια τελετή της μαμάς μου. Εκείνες ήταν. Με την Ελεάννα να μου θυμίζει το σημαντικό καθώς «είτε νυχτώνει είτε βραδιάζει πάντα λευκό το γιασεμί» -ας μου συγχωρεθεί τυχόν παράφραση.
Η Ελεάννα. Ελευθερία και Άννα. Αυτή που θα έλθει αν να... η ερχόμενη, το αρχαίο δυνητικό και η έκφραση της υποτακτικής. Εξαιρετικό. Μια εξίσωση για δυνατούς λύτες που γίνεται όμως ευκολάκι για όσους είναι στο σύστημα της.
Και τώρα ανυπομονώ. Ξέρεις γιατί, ε; Ε που να ξέρεις. Ο Κάλχας είσαι...; Όχι... Λοιπόν. Ανυπομονώ πως θα αντιδράσει στη μεγαλύτερη πρόκληση. Θα αναλάβει να με τοποθετήσει στους εισακτέους της Νομικής Αθηνών για το έτος 2016. Μόνο που της επιφυλάσσω μια έκπληξη. Δεύτερη επιλογή θα είναι η Φιλολογία Αθήνας... Αλλά μην της το πείτε... έχω το λόγο σας...;

Κάντο όπως οι Βραζιλιάνοι!

Παρασκευή απόγευμα. Δεν είχα τι να κάνω... βαριόμουν, βιβλία δεν έχω να διαβάσω, ήμουν και λίγο πτώμα από την πρωινή προπόνηση στο γυμναστήριο και έτσι είχα γίνει κυριολεκτικά ένα με τον καναπέ μου υπό τον ήχο που παράγει το κλιματιστικό, καθότι παλιό αν σκεφτείς ότι είναι μόνο ψύξης.
Έρχεται, λοιπόν, η Ειρηάννα και μου λέει «πάω βόλτα την Κέρα -σκυλί που φιλοξενεί- και ετοιμάσου να πάμε στο ζίου ζίτσου». Και επειδή έχω μια έμφυτη περιέργεια, και επειδή μου αρέσει να βλέπω και να μαθαίνω νέα πράγματα και επειδή είχαν πιαστεί και οι γάμπες αποφάσισα να πάω κι ας μου έβγαινε και σε κακό...
Ακολουθώντας τις συμβουλές της εξαδέλφης Ειρηάννας, πήρα μαζί ρούχα, αποσμητικό, κολώνια, πετσέτα και άλλα χρήσιμα, ντύθηκα «γυμναστηριακά» και ξεκινήσαμε για τη σχολή. Παρκάραμε μέσα στου Ψυρρή και κατεβήκαμε. Παίρνουμε το ασανσέρ με την απίστευτη μουσική και πριν αυτό σταματήσει μου λέει η εξαδέλφη «σε θέλω σοβαρή. Εδώ κάνουμε δουλειά». Και πράγματι ήμουν. Έβγαλα τα σανδάλια μου, διότι στο τατάμι (ιαπωνικό στρωματάκι προπόνησης) πατάμε μόνο ξυπόλητοι, και κάθισα στο τατάμι αρχίζοντας να κάνω προθέρμανση.
Μου εξήγησαν ότι κάθε Παρασκευή είναι μέρα «νο γκι». Νόημα δεν έβγαλα και μου το εξήγησαν βέβαια... το γκι είναι η στολή (;) η φόρμα (;) που φορούν οι αθλητές κατά την προπόνηση και τους αγώνες. Άρα «νο γκι» ίσον «νο στολή». Να σου πω την αλήθεια πολύ με συγκίνησε το γεγονός...
Οκτώ μαθητές στην αίθουσα και ένας Δάσκαλος ή αλλιώς Σένσεϊ (ο δάσκαλος στα ιαπωνικά). Όλοι άνδρες. Οι μόνες γυναίκες ήμασταν η Ειρηάννα και η αφεντομουτσουνάρα μου. Με παραίνεση του δασκάλου έβγαλα το βραχιολάκι που φορούσα και άρχισα να κάνω ό,τι έκαναν και οι άλλοι. Άρχισα να μπαίνω στη διαδικασία μιμούμενη αυτά που έβλεπα. Και μπορώ να πω ότι μου άρεσε...
Στην αρχή ζέσταμα. Όλοι έκαναν διατάσεις, τεντώματα σαν κι αυτά που μου κάνουν στο γυμναστήριο, όταν πιάνονται γάμπες, προσαγωγοί, απαγωγοί και χέρια. Εκεί αισθάνθηκα υπέροχα. Είναι αυτό που λένε «το χω ρε παιδί μου».
Μετά ο Σένσεϊ αποφάσισε να δείξει νέα λαβή. Εκεί ήμουν. Πραγματικά άρχισα να προσέχω κάθε κίνηση και να ακούω προσεκτικά ό,τι λέει. Με αυτόν τον τρόπο έμαθα την περίφημη λαβή «Κιμούρα». Ναι ναι λαβή «κιμούρα». Είναι που κρατάς τον καρπό του τεζαρισμένου αντιπάλου και περνάς το άλλο σου χέρι κάτω από τον αγκώνα του και το φέρνεις να πιάσεις τον καρπό σου. Δεν είναι τόσο μπερδεμένο όσο ακούγεται. Το υπόσχομαι. Σκέψου ότι το έκανα σωστά! Και μπορώ να σου πω ότι το έκανα καλύτερα κι από τους μαθητές. Αμέ!!! Πολύ περήφανη ένιωσα!
Στη συνέχεια μου έμαθαν το «μάτα λεόν». Αγαπημένη κίνηση. Πιέζεις τις καρωτίδες του αντιπάλου και εκείνος φεύγει για το μακρύ ταξίδι. Πολύ την αγάπησα την συγκεκριμένη κίνηση να ξέρεις! Μαθαίνεις να πνίγεις επαγγελματικά... Πόσο υπέροχο!

Και μετά από την εξαιρετική επιτυχία που γνώρισα στις δύο αυτές κινήσεις παροπλίστηκα, διότι έπρεπε να «παλέψουν» οι ίδιοι οι μαθητές. Πήγα στη γωνιά μου και παρακολουθούσα προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσω αυτό που λέγεται «Brazilian Jiu Jitsu». Την ιστορία του αθλήματος την ήξερα. Είχα μελετήσει. Το ζίου ζίτσου είναι ιαπωνική πολεμική πάλη προερχόμενη από το τζούντο. Θα με ρωτήσεις όμως τι δουλειά έχει το «Brazilian» και θα σου απαντήσω εν τάχει. Την τέχνη έφερε στη Βραζιλία ο δάσκαλος Μαέντα. Ο Μαέντα κλήθηκε να διαμορφώσει την ιαπωνική αποικία στην Βραζιλία και δέχτηκε τη βοήθεια της οικογένειας Γκρέισι. Τότε ο Δάσκαλος αποφάσισε να ανταμείψει τον Βραζιλιάνο μαθαίνοντας Ζίου Ζίτσου στον γιο του ανθρώπου αυτού. Ο Κάρλος Γκρέισι που ήταν μάλλον σαν την Ειρηάννα μικροκαμωμένος και εξαιρετικά αδύνατος προσάρμοσε το ζίου ζίτσου επάνω του φτιάχνοντας νέες κινήσεις. Και εγένετο το βραζιλιάνικο ζίου ζίτσου!
Στο θέμα μας... Έβλεπα εφτά άντρες και μια γυναίκα να γίνονται ένα. Να πέφτουν, να αρπάζει ο ένας το πόδι, το χέρι ή ό,τι άλλο μπορούσε του αντιπάλου του, να ιδρώνουν, να τυλίγονται, να πνίγονται, να σπάνε και να χτυπάνε το τατάμι λέγοντας «ταπ». Με τη λέξη «ταπ» σταματούσαν όλα. Κατάλαβα λοιπόν ότι το «ταπ» είναι ό,τι είναι το στοπ στην οδήγηση. Δίκιο είχα.
Κάποια στιγμή ένας αθλητής με είδε και μου είπε «δεν θα φύγεις παραπονεμένη. Μόλις πάρω τον Έντι ξεκινάμε». Έβλεπα λοιπόν τον Δημήτρη να παλεύει με τον Έντι. Δεν θα πω ποιος έκανε ταπ πρώτος αλλά θα υπογραμμίσω ότι ήταν ένας εξαιρετικά ενδιαφέρον αγώνας. Έβλεπα και καταλάβαινα ότι ο σκοπός είναι να φτάσεις τον άλλον στο «ταπ». Λίγο πριν τον οριστικό πνιγμό ή σπάσιμο. Όλο το σώμα γίνεται ένας μοχλός που ανεβάζει τον άλλον ή τον πετάει ή τον τουμπάρει ή τον γυρίζει ή τον τραβάει. Μαγεύτηκα η αλήθεια είναι, αφού δεν υπάρχει σαφής μπούσουλας κινήσεων. Υπάρχει το ένστικτο και οι αποφάσεις. Στις αποφάσεις δίνουν πολύ μεγάλη σημασία. Στις αποφάσεις και στο ποιος είναι πάνω και ποιος κάτω... Πήγα στον Δημήτρη ανησυχώντας μήπως του προκαλέσω κάποιο τραυματισμό ή κάτι καθότι για μένα μιλάμε αφενός και αφετέρου μου είναι απείρως εύκολο. «Ξάπλωσε πάνω μου» μου υποδεικνύει, «παρακαλώ» του λέω και τότε ο άνθρωπος μου εξηγεί ότι στόχος μου είναι να ξαπλώσω μπρούμυτα επάνω του περνώντας μέσα από τα πόδια του. Δεν είναι τόσο πως να το πω... τόσο... πρόστυχο όσο μάλλον το φαντάστηκες... γιατί άντε να περάσεις τα πόδια του Δημητράκη... Σε προκαλώ... Η Κερκόπορτα της Αγιά Σοφιάς ήταν ξεκλείδωτη μπροστά στα πόδια του ανθρώπου. Δεν μπορούσα να βάλω το πόδι μου ανάμεσα στα δικά του! Τέτοιο δράμα πέρασα! Μετά μου είπε να κάτσω επάνω του... και πάλι τι εννοείς να λέω εγώ, να κάτσεις πάνω μου να μου λέει εκείνος... με τα πολλά υπάκουσα. Έκατσα επάνω του «Συγχαρητήρια! Αυτό λέγεται mountain και παίρνει 4 βαθμούς»... Δεν ήμουν και ιδιαίτερα περήφανη, βέβαια, αφού δεν το κατάφερα μόνη μου...
Ο Δάσκαλος παρακολουθούσε και μου είπε ότι για πρώτη φορά τα πήγα εξαιρετικά, απλά πρέπει να πέφτω ακουμπώντας στους βραχίονες και όχι στους καρπούς. Αστειάκι...; Του εξηγεί η Ειρηάννα ότι έχω κάνει μπαλέτο στα χρόνια εκείνα και συμπληρώνει ο Ζεν Σένσει «Μπαλέτο; Άρα ξέρει να πέφτει»... γελάσαμε η αλήθεια είναι... απλά προσέθεσα τη λέξη «γεγονός»...
Φύγαμε από τη σχολή ιδρωμένες αλλά ελαφρύτερες. Πρακτικά δεν το πίστευα. Αλλά όταν κατάλαβα ότι είχε περάσει μιάμιση ώρα κατά την οποία δεν σκέφτηκα τίποτα τότε το συνειδητοποίησα... Πέρασα εξαιρετικά στο Brazilian Jiu Jitsu στην σχολή επί της οδού Αθηνάς. Απέραντα ήρεμος ο Σένσει με το νο γκι του και το ίδιο και οι αθλητές του. Αν θα ξαναπήγαινα...; Χμ...

Ο ξάδερφος μου ο Παλιοαλέκος...

Νοέμβριος 2013 λίγο πριν τα γενέθλιά μου... Επιστρέφω βράδυ από την εφημερίδα και βλέπω φωταψίες στο σπίτι... παράξενο σκέφτομαι και αποφασίζω να μπω στο σπίτι... Μπαίνοντας συναντώ τη Σοφία σημαιοστολισμένη και ακούω φωνές... Με τη βοήθεια της νοηματικής προσπαθώ να βρω άκρη στα περίεργα της βραδιάς... Αντ αυτού η Σοφία μου δίνει έναν δίσκο με καφέδες και μου λέει να πάω στο σαλόνι... με την τσάντα παραμάσχαλα και τον δίσκο ανά χείρας μπαίνω στο σαλόνι...Εκεί αντικρύζω τη μάνα μου με μαλλί χτενισμένο, έναν άντρα μεγάλης ηλικίας, έναν νεαρό κι έναν άλλο πιο λιγομίλητο αλλά πολύ ζεστό. Και η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου ευρώ «ποιοι ήταν αυτοί και το κυριότερο τι κάνουν στο σαλόνι μου»...
Και αρχίζουν οι συστάσεις... ο κύριος μεγάλης ηλικίας είναι ο θείος ο Θάνος, αδερφός του θείου Γιώργου -ο Πικάσο της οικογένειας, φτασμένος ζωγράφος-, ο νεαρούλης είναι εγγονός του θείου Θάνου και ο παράξενος και λιγομίλητος τύπος είναι ο γιος του θείου Θάνου ο Αλέκος... ή μήπως ο Παλιοαλέκος...; Θα κριθεί...
Χαρήκαμε για τη γνωριμία όλοι, τα χαμόγελα της αστικής ευγένειας, γίναμε και φίλοι στο φατσοβιβλίο -σιγά μη μας ξέφευγε- και κάπως έτσι η συνάντηση έφτασε στο τέλος. Μετά την επίσκεψη αρχίσαμε με τον Αλέκο να έχουμε μια ελαφριά επικοινωνία. Τόσο όσο. Τον Φεβρουάριο του 2014 ο θείος και ο Αλέκος ξανάρθαν στο σπίτι προκειμένου να κανονιστούν οι λεπτομέρειες για την επέμβαση του θείου. Και εκεί έγινε κάτι μαγικό. Αρχίσαμε να δένουμε με τον παλιοαλέκο... Γελούσαμε χωρίς να χρειάζεται να ειπωθεί κάτι. Και μόνο που βλεπόμασταν γελούσαμε... βέβαια η αλήθεια είναι ότι ναι οκ είμαστε και λίγο γελοία άτομα... για να προχωρώ και να μην ταλαιπωρώ με περιττά, κατά την παραμονή του θείου στο νοσοκομείο ο Αλέκος, η Νίνα (σύζυγος Αλέκου), η Ντάνα και η Ελένη (αδερφές Αλέκου) έμειναν στο σπίτι μου. Και λίγο που μόλις είχα χάσει τη μαμά μου, λίγο που και τα παιδιά έχουν εξοικειωθεί με τις απώλειες δέσαμε... Με όλους μα περισσότερο μ αυτόν τον κοντούλι, λιγομίλητο τύπο... τον Αλεκούκο και μετά με τη Νινού...

Τέρας Αλέξανδρε Βασιλόπουλε

Ο Αλέκος λοιπόν. Ο Αλέκος που με έναν μαγικό και παράδοξο τρόπο μπήκε στη ζωή μου κι εγώ έγινα το μόνο «μη διαμαρτυρημένο του γραμμάτιο». Με τον Αλέξανδρο Βασιλόπουλο δεν χρειάζεται να μιλάμε πολύ. Όχι. Ένα βλέμμα αρκεί. Ένα γέλιο, ένα μηδίαμα, ένα νεύμα. Ο Αλέκος έχει μια αγκαλιά που τους χωράει όλους... Όλους; Όχι. Σίγουρα όχι. Και ξέρεις κάτι; Μου είναι αδιάφορο, διότι ξέρω ότι χωράει εμένα. Η αγκαλιά και το ντάντεμα μου χουν λείψει ως άνθρωπος. Δεν με έχουν νταντέψει. Και αυτό μ αρέσει και το απολαμβάνω όταν -σπανίως- συμβαίνει. Μέσα στην αυτάρκειά μου, η αγκαλιά είναι ζητούμενο. Και ιδίως μια ζεστή, γερή και προστατευτική αγκαλιά. Αυτό με συγκίνησε στον Αλέξανδρο, ή Αλέξη, ή Άλεξ ή Αλέκο -όχι δεν είναι κακοποιός, απλά έχει πολλές εναλλακτικές.
Ο Αλέκος λοιπόν που αν και στερείται πτυχίων και παχυλών τίτλων, είναι εντούτοις εξαιρετικά μορφωμένος. Δεν έχει «αναπηρίες». Δεν σε προσβάλει για να αισθανθεί άρχων, δεν είναι ζητούμενό του αυτό. Ζητούμενο του είναι να πάρει τα θετικά σου και να τα «κουμπώσει» επάνω του με τον καλύτερο για εκείνον τρόπο. Δεν είναι κομπλεξικός. Δεν τον αφορά το κόμπλεξ.
Έχει πλάκα γιατί κάποιες φορές ο Αλέκος χάνεται μέσα στα νοήματά του. Μπορεί να με φτάσει στην τρέλα όταν αρχίζει να μιλάει περίπλοκα. Τι εννοώ; Όταν μιλάει τόσο περιφραστικά για κάτι ή κάποιον που χάνεται και εκείνος κι εγώ όχι απλά χάνομαι αλλά μεταφέρομαι σε μια άβυσσο. Είναι αναμφίβολα καλοπερασάκιας χωρίς όμως να τον πιάνει κατάθλιψη αν δεν μπορεί να καλοπεράσει. Γιατί πολύ απλά ξέρει ότι να περνάς καλά δεν απαιτεί χρήμα αλλά διάθεση. Κι αυτή είναι δωρεάν.
Ο Αλέκος ξέρει να αγαπάει. Ξέρει να προστατεύει με έναν παράδοξα δικό του τρόπο που νομίζει ότι γίνεται κατανοητός αλλά καταντά εξαιρετικά δυσνόητος. Γι αυτό μου σπάει τα νεύρα.
Τα μάτια του είναι αφάνταστα γαλανά και ειλικρινή. Κι αυτό μ αρέσει γιατί έχει μπέσα. Βαριά λέξη. Ναι ο Άλεξ έχει μπέσα. Ξέρει να φοράει τα παντελόνια.
Όχι δεν είναι τέλειος. Το καλοκαίρι έγινε κάτι και με στενοχώρησε απόλυτα. Ήταν φάουλ. Το κατάλαβε. Και το θέμα έκλεισε. Μα μια σχέση δοκιμάζεται. Κι εμείς δοκιμαζόμαστε.
Ο ξάδερφος μου ο Αλέκος λοιπόν. Ο ΄Αλεξ που παραλίγο να τρακάρει όταν ένα ζουζούνι τιτανοτεράστιο μπήκε στο τουτού και απειλούσε την ύπαρξη μου. Ο Άλεξ που πέρυσι περίμενα στη Ναύπακτο γιατί το αγαπάκι μου ξεχάστηκε στη βάρκα... -άλλη σφυριά κι αυτή-... Ο Άλεξ που συγκινείται με τη «Μαρία Νεφέλη» και συνδέει τον Μπουκόφσκι εις τα μέζεα...
Κάθε φορά που βρισκόμαστε βγάζουμε φωτογραφίες κατόπιν δικής του παρότρυνσης και τις αναρτούμε στο ΦΒ. Και εκεί γίνεται ο πανικός. Νομίζουν ότι είμαστε μαζί. Νομίζουν ότι είμαστε παντρεμένοι... Τραγικόν... Απλά έχουμε μια εξαιρετική σχέση. Όταν είμαστε μαζί γινόμαστε αυτό που είμαστε... παιδιά. Αγκαλιές, γέλια και πολύ πολύ πειραγμα. Ναι ο Αλέκος Βασιλόπουλος είναι εκτός από ξάδερφος, φίλος, κολλητός, συνταξιδιώτης στα μπερδεμένα μου ταξίδια, πρόθυμος να απαντήσει στις ηλίθιες ερωτήσεις μου και να αναμετρηθεί με το πείσμα μου μέχρι να σκάσω... Πλέον παρατηρεί τη ζωή μου -βασικά από την αρχή το έκανε- χωρίς να μιλάει. Ξέρω όμως ότι όταν τον χρειαστώ πάντα θα είναι εκεί. Όπως κι εγώ άλλωστε.
Μία μόνο ερώτηση... Αλέκο μου... Αλεκούκο μου... η πρότασις για το θερινό ψάρεμα ισχύει παλικάρι μου ή τσάμπα μαθήματα παίρνω από το youtube? Εδώ σε θέλω... Οριστικά όμως... χαχαχαχα Σ'αγαπάω τέρας...

Ψηφίζω ΟΧΙ γιατί...

Σάββατο 4 Ιουλίου απόψε... Δεν είναι, όμως, όπως κάθε Σάββατο... Δεν υπάρχει αυτή η ηρεμία της θερινής ραστώνης. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που προβληματίζονται για το αν και που θα επιλέξουν να διασκεδάσουν... Ακόμα λιγότεροι εκείνοι που προγραμματίζουν επίσκεψη σε κάποια παραλία..
Ο λόγος δεν είναι άλλος από την αυριανή ημέρα. Κυριακή αύριο. Ημέρα διενέργειας δημοψηφίσματος. Ο λαός, όλοι εμείς, θα κληθούμε να ψηφίσουμε υπέρ του ΝΑΙ ή του ΟΧΙ. Να επιλέξουμε αν εγκρίνουμε αυτά που μας προτείνονται ή να τα καταψηφίσουμε.
Μια εβδομάδα τώρα ο κόσμος ζει σε ένα καθεστώς φόβου και τρόμου. Λες και έρχεται ο Εωσφόρος, η συντέλεια... Λες και δεν θα υπάρχει αύριο για την καημένη Ψωροκώσταινα. Λες και η Ελλάδα θα πάψει να υφίσταται στο χάρτη. Όλοι βρίζουν και βρίζονται. Βρίζουν τον Τσίπρα, βρίζουν τους δανειστές, βρίζουν τους γείτονες, βρίζουν το σκύλο τους, βρίζουν τον κακό τους τον καιρό. Και βρίζονται με μεγάλη επιτυχία. Τόσο μεγάλη που βγαίνουν οι πεφωτισμένοι της ελληνικής κοινωνίας και μιλούν περί «εθνικού διχασμού». Πρώτη φορά έμαθα ότι ένας τρόπος εφαρμογής άμεσης δημοκρατίας όπως είναι το δημοψήφισμα, μπορεί να οδηγήσει σε εμφύλιο πόλεμο. Τα παραλέω; Δε νομίζω... κι αν έχεις δει το τσίρκο στα πολιτισμένα τηλεοπτικά κανάλια μάλλον θα με δικαιώσεις.
Πολλοί με ρωτούν τι θα ψηφίσω. Η απάντηση είναι απλή «ΟΧΙ» ασφαλώς. Επιλέγω συνειδητά το ΟΧΙ. Όχι στα μνημόνια, όχι στους εκβιασμούς όχι στο θάνατο της σταγόνας. Αν με ρωτάς ψηφίζω όχι σε όλα αυτά που ζούμε και ΝΑΙ στη δραχμή. ΝΑΙ στην επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα. Οι λόγοι;
1.Αξιοπρέπεια: Η χώρα μου έχει χάσει την αξιοπρέπεια της. Έχει μετατραπεί σε ένα ξέφραγο αμπέλι που εδώ και κάποια χρόνια υπάρχει προκειμένου να εξυπηρετεί τους ξένους. Η Ελλάδα δεν προέρχεται πια από τον ήλιο... έχει καταντήσει να δεθεί με την Εκάτη. Με την πιο σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Οι μεγάλοι άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν με την αξιοπρέπεια που ζούσαν. Οι συντάξεις μειώνονται στο ελάχιστο, τα χρήματα δεν επαρκούν ούτε για την αγορά φαρμάκων. Όταν η Υγεία γίνεται ζητούμενο για όλες τις ηλικίες τότε για ποια αξιοπρέπεια μιλάμε; Όταν η πιο παραγωγική ηλικία έχει τεθεί στο εργασιακό περιθώριο, πως είναι δυνατόν να επιζητούμε επιπλέον μειώσεις; Μείωση, μείωση, μείωση... Όταν μειώνεις μικραίνεις... κι όταν μικραίνεις απλά παύεις να υπάρχεις...
2.Αντίδραση: Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει μόνιμα να ακολουθούμε τις γραμμές της Ευρώπης. Ποιος τους είπε ότι η Ελλάδα είναι ο φτωχός συγγενής; Ποιος τους έμαθε να έρχονται και να επιβάλλουν; Και μη βιάζεσαι να μου πεις ότι τους χρωστάμε... Όχι. Γιατί αυτοί χρωστούν περισσότερα. Όταν στα έσοδα των χωρών περιλαμβάνονται και τα έσοδα των μουσείων τους. Μουσεία γεμάτα Ελλάδα. Λούβρο, Βρετανικό και άλλα πολλά έχουν στις προθήκες τους ελληνικά εκθέματα. Τόσο θαυμαστά που για ορισμένους γίνεται σκοπός ζωής να τα επισκεφθούν. Μας χρωστούν λοιπόν. Μας χρωστούν τη δημοκρατία, τη φιλοσοφία, τη φιλολογία ακόμα και τη ρητορική. Μπάστα φίλοι! Μάθετε να σέβεστε. Οι επαναστάσεις ξεκινούν από κάτι λίγους, τρελούς, παλαβούς... Έτσι έγινε και η έξοδος του Μεσολογγίου... Από κάτι τρελούτσικους... Ακόμα και την Ευρώπη μας χρωστούν... Επιτέλους ας καταλάβουν ότι η Ελλάδα πλέον έχει κυβέρνηση. Πρώτη φορά Αριστέρα και γουστάρουμε φίλοι...

3.Δραχμή τώρα: Εγώ οικονομικά δεν ξέρω. Δεν σκαμπάζω, που λέει κι ο πατέρας μου. Ξέρω όμως ότι αν πάμε τώρα στη δραχμή θα πεινάσουμε. Ναι είναι αλήθεια. Δελτία, φάρμακα γιοκ, εξαθλίωση, λουκέτα και όλα αυτά τα ασπρόμαυρα. Ξέρεις όμως κάτι φίλη/φίλε; Μακάρι να επιστρέψουμε σε τόση φτώχεια. Το θέλω και το παρακαλάω. Και δεν μιλάω εκ του ασφαλούς. Όχι. Θέλω να επιστρέψουμε στο πραγματικό μηδέν. Μόνο έτσι θα ξαναγίνουμε άνθρωποι. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να επαναπροσδιορίσουμε. Να αρχίσουμε να βλέπουμε καθαρά. Να ζυγίζουμε τα βασικά. Να λέμε δόξα τω Θεώ που έχουμε υγεία και περπατάμε. Να γελάμε στη θέα του ήλιου. Να χαιρόμαστε που ξυπνάμε το πρωί και να λέμε μια αληθινή καλημέρα. Στο δικό μου μυαλό μόνο έτσι οι άνθρωποι θα ανοίξουν. Θα διώξουν το φόβο, τις σκιές, τα σκοτάδια. Όταν φτάσουμε στο μηδέν οι άνθρωποι θα ξαναγίνουμε άνθρωποι. Ρομαντική σκέψη πολύ αλλά κουράστηκα πια να βλέπω τον κόσμο να κλείνεται, να αποκλείει, να τοποθετείται σε βάθρα επειδή είναι λίγο πιο πάνω από άλλους... Όχι. Οριζόντια ισότητα για όλους. Δραχμή τώρα γιατί θέλω να νιώσω το πως ήταν η «Συνοικία το Όνειρο». Γιατί θέλω να νιώσω την αλήθεια και τη γνησιότητα. Γιατί βαρέθηκα να ακούω τον κάθε ξεπεσμένο αστό να παραπονιέται για τα λιγοστά ευρώ αλλά που ευτυχώς εξακολουθεί να έχει. Δραχμή τώρα για να πέσουν οι μάσκες. Για να ξεχωρίσουν οι επιτήδειοι. Για να περιθωριοποιηθούν όλοι εκείνοι που προπαγανδίζουν. Που οδηγούν το λαό, τη μάζα στο ένα ή το άλλο με τον τρόμο. Δραχμή τώρα. Γιατί τότε ο φόβος δεν θα υπάρχει πια. Γιατί το χειρότερο θα έχει έλθει. Επιζητώ το χειρότερο, λοιπόν, για να οδηγηθώ στο καλύτερο.
Αύριο το πρωί θα πάω στο εκλογικό μου κέντρο. Θα πάρω το ψηφοδέλτιο και θα σταυρώσω το ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΕΤΑΙ/ΟΧΙ. Γιατί δεν μπορώ να εγκρίνω το φαινόμενο της φοντανιέρας, όπως λέω. Ερχόταν η Τρόικα θέλοντας ένα σοκολατάκι και οι κυβερνώντες έδιναν όλη τη φοντανιέρα. Οι φοντανιέρες τέλειωσαν. Δεν εγκρίνεται γιατί η χώρα έχει πολίτες. Δεν εγκρίνεται γιατί ο Έλληνας σιχαίνεται τα τελεσίγραφα. Όχι γιατί έχουμε αξιοπρέπεια. Όχι γιατί είμαστε οι καλύτεροι της Ευρώπης -και οι χειρότεροι αλλά αυτό άλλη κουβέντα-. Όχι γιατί θέλουμε να δούμε το κράτος να εξυψώνεται. Όχι γιατί δεν γουστάρω να αποφασίζει ο Ντάισελμπλουμ με το πλαστό πτυχίο και ο Γιούνκερ με το μισοάδειο μπουκάλι. Όχι γιατί για τη χώρα μου θέλω να αποφασίζω εγώ. Όχι γιατί ο ελληνικός λαός πρέπει να μάθει να εκφράζει άποψη. Όχι γιατί τα πουλημένα κανάλια πρέπει να εισπράξουν το μήνυμα ότι ο λαός δεν μασάει πια. Όχι γιατί δεν καταλαβαίνω το game over τι σημαίνει εκτός αν είναι το πάκμαν. ΟΧΙ γιατί θέλω την αρκούδα στην Ευρώπη. ΟΧΙ γιατί δεν αντέχω να υπηρετώ την αλαζονεία της τρίτης αυτοκρατορίας. ΟΧΙ γιατί έχω το καλύτερο οικόπεδο και ξέρεις κάτι; Δεν πωλείται ρε φίλε μισοτιμής... ούτε και μισακό... η Ελλάδα δεν πωλείται ούτε ενοικιάζεται. Η Ελλάδα είναι ιδέα... είναι έμπνευση. Η Ελλάδα είναι ένα χαμόγελο, ένας ήλιος ζωγραφισμένος με παιδικές ακτίνες. Η Ελλάδα είναι ο καμβάς και ο Έλληνας ο ζωγράφος. Που και που ο ζωγράφος κάνει λάθη μα ξέρει και τα διορθώνει... όσο για αυτό που φαίνεται μέσα στον καμβά είναι η ψυχή... είναι η σύλληψη... είναι ό,τι υπάρχει στην οικουμένη...