Νοέμβριος 2013 λίγο πριν τα γενέθλιά μου... Επιστρέφω βράδυ από την εφημερίδα και βλέπω φωταψίες στο σπίτι... παράξενο σκέφτομαι και αποφασίζω να μπω στο σπίτι... Μπαίνοντας συναντώ τη Σοφία σημαιοστολισμένη και ακούω φωνές... Με τη βοήθεια της νοηματικής προσπαθώ να βρω άκρη στα περίεργα της βραδιάς... Αντ αυτού η Σοφία μου δίνει έναν δίσκο με καφέδες και μου λέει να πάω στο σαλόνι... με την τσάντα παραμάσχαλα και τον δίσκο ανά χείρας μπαίνω στο σαλόνι...Εκεί αντικρύζω τη μάνα μου με μαλλί χτενισμένο, έναν άντρα μεγάλης ηλικίας, έναν νεαρό κι έναν άλλο πιο λιγομίλητο αλλά πολύ ζεστό. Και η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου ευρώ «ποιοι ήταν αυτοί και το κυριότερο τι κάνουν στο σαλόνι μου»...
Και αρχίζουν οι συστάσεις... ο κύριος μεγάλης ηλικίας είναι ο θείος ο Θάνος, αδερφός του θείου Γιώργου -ο Πικάσο της οικογένειας, φτασμένος ζωγράφος-, ο νεαρούλης είναι εγγονός του θείου Θάνου και ο παράξενος και λιγομίλητος τύπος είναι ο γιος του θείου Θάνου ο Αλέκος... ή μήπως ο Παλιοαλέκος...; Θα κριθεί...
Χαρήκαμε για τη γνωριμία όλοι, τα χαμόγελα της αστικής ευγένειας, γίναμε και φίλοι στο φατσοβιβλίο -σιγά μη μας ξέφευγε- και κάπως έτσι η συνάντηση έφτασε στο τέλος. Μετά την επίσκεψη αρχίσαμε με τον Αλέκο να έχουμε μια ελαφριά επικοινωνία. Τόσο όσο. Τον Φεβρουάριο του 2014 ο θείος και ο Αλέκος ξανάρθαν στο σπίτι προκειμένου να κανονιστούν οι λεπτομέρειες για την επέμβαση του θείου. Και εκεί έγινε κάτι μαγικό. Αρχίσαμε να δένουμε με τον παλιοαλέκο... Γελούσαμε χωρίς να χρειάζεται να ειπωθεί κάτι. Και μόνο που βλεπόμασταν γελούσαμε... βέβαια η αλήθεια είναι ότι ναι οκ είμαστε και λίγο γελοία άτομα... για να προχωρώ και να μην ταλαιπωρώ με περιττά, κατά την παραμονή του θείου στο νοσοκομείο ο Αλέκος, η Νίνα (σύζυγος Αλέκου), η Ντάνα και η Ελένη (αδερφές Αλέκου) έμειναν στο σπίτι μου. Και λίγο που μόλις είχα χάσει τη μαμά μου, λίγο που και τα παιδιά έχουν εξοικειωθεί με τις απώλειες δέσαμε... Με όλους μα περισσότερο μ αυτόν τον κοντούλι, λιγομίλητο τύπο... τον Αλεκούκο και μετά με τη Νινού...
Ο Αλέκος λοιπόν. Ο Αλέκος που με έναν μαγικό και παράδοξο τρόπο μπήκε στη ζωή μου κι εγώ έγινα το μόνο «μη διαμαρτυρημένο του γραμμάτιο». Με τον Αλέξανδρο Βασιλόπουλο δεν χρειάζεται να μιλάμε πολύ. Όχι. Ένα βλέμμα αρκεί. Ένα γέλιο, ένα μηδίαμα, ένα νεύμα. Ο Αλέκος έχει μια αγκαλιά που τους χωράει όλους... Όλους; Όχι. Σίγουρα όχι. Και ξέρεις κάτι; Μου είναι αδιάφορο, διότι ξέρω ότι χωράει εμένα. Η αγκαλιά και το ντάντεμα μου χουν λείψει ως άνθρωπος. Δεν με έχουν νταντέψει. Και αυτό μ αρέσει και το απολαμβάνω όταν -σπανίως- συμβαίνει. Μέσα στην αυτάρκειά μου, η αγκαλιά είναι ζητούμενο. Και ιδίως μια ζεστή, γερή και προστατευτική αγκαλιά. Αυτό με συγκίνησε στον Αλέξανδρο, ή Αλέξη, ή Άλεξ ή Αλέκο -όχι δεν είναι κακοποιός, απλά έχει πολλές εναλλακτικές.
Ο Αλέκος λοιπόν που αν και στερείται πτυχίων και παχυλών τίτλων, είναι εντούτοις εξαιρετικά μορφωμένος. Δεν έχει «αναπηρίες». Δεν σε προσβάλει για να αισθανθεί άρχων, δεν είναι ζητούμενό του αυτό. Ζητούμενο του είναι να πάρει τα θετικά σου και να τα «κουμπώσει» επάνω του με τον καλύτερο για εκείνον τρόπο. Δεν είναι κομπλεξικός. Δεν τον αφορά το κόμπλεξ.
Έχει πλάκα γιατί κάποιες φορές ο Αλέκος χάνεται μέσα στα νοήματά του. Μπορεί να με φτάσει στην τρέλα όταν αρχίζει να μιλάει περίπλοκα. Τι εννοώ; Όταν μιλάει τόσο περιφραστικά για κάτι ή κάποιον που χάνεται και εκείνος κι εγώ όχι απλά χάνομαι αλλά μεταφέρομαι σε μια άβυσσο. Είναι αναμφίβολα καλοπερασάκιας χωρίς όμως να τον πιάνει κατάθλιψη αν δεν μπορεί να καλοπεράσει. Γιατί πολύ απλά ξέρει ότι να περνάς καλά δεν απαιτεί χρήμα αλλά διάθεση. Κι αυτή είναι δωρεάν.
Ο Αλέκος ξέρει να αγαπάει. Ξέρει να προστατεύει με έναν παράδοξα δικό του τρόπο που νομίζει ότι γίνεται κατανοητός αλλά καταντά εξαιρετικά δυσνόητος. Γι αυτό μου σπάει τα νεύρα.
Τα μάτια του είναι αφάνταστα γαλανά και ειλικρινή. Κι αυτό μ αρέσει γιατί έχει μπέσα. Βαριά λέξη. Ναι ο Άλεξ έχει μπέσα. Ξέρει να φοράει τα παντελόνια.
Όχι δεν είναι τέλειος. Το καλοκαίρι έγινε κάτι και με στενοχώρησε απόλυτα. Ήταν φάουλ. Το κατάλαβε. Και το θέμα έκλεισε. Μα μια σχέση δοκιμάζεται. Κι εμείς δοκιμαζόμαστε.
Ο ξάδερφος μου ο Αλέκος λοιπόν. Ο ΄Αλεξ που παραλίγο να τρακάρει όταν ένα ζουζούνι τιτανοτεράστιο μπήκε στο τουτού και απειλούσε την ύπαρξη μου. Ο Άλεξ που πέρυσι περίμενα στη Ναύπακτο γιατί το αγαπάκι μου ξεχάστηκε στη βάρκα... -άλλη σφυριά κι αυτή-... Ο Άλεξ που συγκινείται με τη «Μαρία Νεφέλη» και συνδέει τον Μπουκόφσκι εις τα μέζεα...
Κάθε φορά που βρισκόμαστε βγάζουμε φωτογραφίες κατόπιν δικής του παρότρυνσης και τις αναρτούμε στο ΦΒ. Και εκεί γίνεται ο πανικός. Νομίζουν ότι είμαστε μαζί. Νομίζουν ότι είμαστε παντρεμένοι... Τραγικόν... Απλά έχουμε μια εξαιρετική σχέση. Όταν είμαστε μαζί γινόμαστε αυτό που είμαστε... παιδιά. Αγκαλιές, γέλια και πολύ πολύ πειραγμα. Ναι ο Αλέκος Βασιλόπουλος είναι εκτός από ξάδερφος, φίλος, κολλητός, συνταξιδιώτης στα μπερδεμένα μου ταξίδια, πρόθυμος να απαντήσει στις ηλίθιες ερωτήσεις μου και να αναμετρηθεί με το πείσμα μου μέχρι να σκάσω... Πλέον παρατηρεί τη ζωή μου -βασικά από την αρχή το έκανε- χωρίς να μιλάει. Ξέρω όμως ότι όταν τον χρειαστώ πάντα θα είναι εκεί. Όπως κι εγώ άλλωστε.
Μία μόνο ερώτηση... Αλέκο μου... Αλεκούκο μου... η πρότασις για το θερινό ψάρεμα ισχύει παλικάρι μου ή τσάμπα μαθήματα παίρνω από το youtube? Εδώ σε θέλω... Οριστικά όμως... χαχαχαχα Σ'αγαπάω τέρας...
Και αρχίζουν οι συστάσεις... ο κύριος μεγάλης ηλικίας είναι ο θείος ο Θάνος, αδερφός του θείου Γιώργου -ο Πικάσο της οικογένειας, φτασμένος ζωγράφος-, ο νεαρούλης είναι εγγονός του θείου Θάνου και ο παράξενος και λιγομίλητος τύπος είναι ο γιος του θείου Θάνου ο Αλέκος... ή μήπως ο Παλιοαλέκος...; Θα κριθεί...
Χαρήκαμε για τη γνωριμία όλοι, τα χαμόγελα της αστικής ευγένειας, γίναμε και φίλοι στο φατσοβιβλίο -σιγά μη μας ξέφευγε- και κάπως έτσι η συνάντηση έφτασε στο τέλος. Μετά την επίσκεψη αρχίσαμε με τον Αλέκο να έχουμε μια ελαφριά επικοινωνία. Τόσο όσο. Τον Φεβρουάριο του 2014 ο θείος και ο Αλέκος ξανάρθαν στο σπίτι προκειμένου να κανονιστούν οι λεπτομέρειες για την επέμβαση του θείου. Και εκεί έγινε κάτι μαγικό. Αρχίσαμε να δένουμε με τον παλιοαλέκο... Γελούσαμε χωρίς να χρειάζεται να ειπωθεί κάτι. Και μόνο που βλεπόμασταν γελούσαμε... βέβαια η αλήθεια είναι ότι ναι οκ είμαστε και λίγο γελοία άτομα... για να προχωρώ και να μην ταλαιπωρώ με περιττά, κατά την παραμονή του θείου στο νοσοκομείο ο Αλέκος, η Νίνα (σύζυγος Αλέκου), η Ντάνα και η Ελένη (αδερφές Αλέκου) έμειναν στο σπίτι μου. Και λίγο που μόλις είχα χάσει τη μαμά μου, λίγο που και τα παιδιά έχουν εξοικειωθεί με τις απώλειες δέσαμε... Με όλους μα περισσότερο μ αυτόν τον κοντούλι, λιγομίλητο τύπο... τον Αλεκούκο και μετά με τη Νινού...
 | |
| Τέρας Αλέξανδρε Βασιλόπουλε |
Ο Αλέκος λοιπόν που αν και στερείται πτυχίων και παχυλών τίτλων, είναι εντούτοις εξαιρετικά μορφωμένος. Δεν έχει «αναπηρίες». Δεν σε προσβάλει για να αισθανθεί άρχων, δεν είναι ζητούμενό του αυτό. Ζητούμενο του είναι να πάρει τα θετικά σου και να τα «κουμπώσει» επάνω του με τον καλύτερο για εκείνον τρόπο. Δεν είναι κομπλεξικός. Δεν τον αφορά το κόμπλεξ.
Έχει πλάκα γιατί κάποιες φορές ο Αλέκος χάνεται μέσα στα νοήματά του. Μπορεί να με φτάσει στην τρέλα όταν αρχίζει να μιλάει περίπλοκα. Τι εννοώ; Όταν μιλάει τόσο περιφραστικά για κάτι ή κάποιον που χάνεται και εκείνος κι εγώ όχι απλά χάνομαι αλλά μεταφέρομαι σε μια άβυσσο. Είναι αναμφίβολα καλοπερασάκιας χωρίς όμως να τον πιάνει κατάθλιψη αν δεν μπορεί να καλοπεράσει. Γιατί πολύ απλά ξέρει ότι να περνάς καλά δεν απαιτεί χρήμα αλλά διάθεση. Κι αυτή είναι δωρεάν.
Ο Αλέκος ξέρει να αγαπάει. Ξέρει να προστατεύει με έναν παράδοξα δικό του τρόπο που νομίζει ότι γίνεται κατανοητός αλλά καταντά εξαιρετικά δυσνόητος. Γι αυτό μου σπάει τα νεύρα.
Τα μάτια του είναι αφάνταστα γαλανά και ειλικρινή. Κι αυτό μ αρέσει γιατί έχει μπέσα. Βαριά λέξη. Ναι ο Άλεξ έχει μπέσα. Ξέρει να φοράει τα παντελόνια.
Όχι δεν είναι τέλειος. Το καλοκαίρι έγινε κάτι και με στενοχώρησε απόλυτα. Ήταν φάουλ. Το κατάλαβε. Και το θέμα έκλεισε. Μα μια σχέση δοκιμάζεται. Κι εμείς δοκιμαζόμαστε.
Ο ξάδερφος μου ο Αλέκος λοιπόν. Ο ΄Αλεξ που παραλίγο να τρακάρει όταν ένα ζουζούνι τιτανοτεράστιο μπήκε στο τουτού και απειλούσε την ύπαρξη μου. Ο Άλεξ που πέρυσι περίμενα στη Ναύπακτο γιατί το αγαπάκι μου ξεχάστηκε στη βάρκα... -άλλη σφυριά κι αυτή-... Ο Άλεξ που συγκινείται με τη «Μαρία Νεφέλη» και συνδέει τον Μπουκόφσκι εις τα μέζεα...
Κάθε φορά που βρισκόμαστε βγάζουμε φωτογραφίες κατόπιν δικής του παρότρυνσης και τις αναρτούμε στο ΦΒ. Και εκεί γίνεται ο πανικός. Νομίζουν ότι είμαστε μαζί. Νομίζουν ότι είμαστε παντρεμένοι... Τραγικόν... Απλά έχουμε μια εξαιρετική σχέση. Όταν είμαστε μαζί γινόμαστε αυτό που είμαστε... παιδιά. Αγκαλιές, γέλια και πολύ πολύ πειραγμα. Ναι ο Αλέκος Βασιλόπουλος είναι εκτός από ξάδερφος, φίλος, κολλητός, συνταξιδιώτης στα μπερδεμένα μου ταξίδια, πρόθυμος να απαντήσει στις ηλίθιες ερωτήσεις μου και να αναμετρηθεί με το πείσμα μου μέχρι να σκάσω... Πλέον παρατηρεί τη ζωή μου -βασικά από την αρχή το έκανε- χωρίς να μιλάει. Ξέρω όμως ότι όταν τον χρειαστώ πάντα θα είναι εκεί. Όπως κι εγώ άλλωστε.
Μία μόνο ερώτηση... Αλέκο μου... Αλεκούκο μου... η πρότασις για το θερινό ψάρεμα ισχύει παλικάρι μου ή τσάμπα μαθήματα παίρνω από το youtube? Εδώ σε θέλω... Οριστικά όμως... χαχαχαχα Σ'αγαπάω τέρας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου