2003... Ιανουάριος ή αν προτιμάς Γενάρης -έτσι για την Αριστερά... Βράδυ... Κρύο... Και τι κάνει μια ξανθιά και δη η συγκεκριμένη; Απλό... Παίρνει αποφάσεις ζωής. Εκείνο το βράδυ, λοιπόν, αποφάσισα να δώσω εισαγωγικές για το Πανεπιστήμιο. Ναι ναι... με έναν στόχο. Να περάσω ΑΕΙ. Με τρελό στόχο αποκλειστικά και μόνο έναν που συνοψίζεται σε δύο λέξεις: Νομική Αθήνας.
Επόμενο βήμα να βρω καθηγητές, γιατί όλα κι όλα θα έκανα ιδιαίτερα. Πάντα απέδιδα στα ιδιαίτερα. Για να μαι και ειλικρινής, βέβαια, μόνο μια φορά είχα πάει φροντιστήριο και αποδείχτηκε ολέθρια. Που θα εύρισκα φιλόλογο και μαθηματικό. Η λύση ήρθε από τον τρίτο όροφο. Την ίδια χρονιά υποψήφια ήταν και η εξαδέλφη Ειρηάννα, η οποία έκανε ιδιαίτερα καθότι σοβαρή μαθήτρια. Το σχέδιο είχε μπει σε εφαρμογή. Πρώτο πιάνω τον μαθηματικό. Ο Τζώρης. Του λέω τι θέλω και συναινεί άνευ δισταγμού. «Ωραία» σκέφτομαι και συνέχισα για τη φιλόλογο. Και εκεί ...
Η φιλόλογος. Η κυρία Ελεάννα. Ξανθιά, σοβαρή, επιστήμων. Κλείνουμε ραντεβού και έρχεται στο σπίτι. Το θυμάμαι εκείνο το βράδυ. Συζητούσαμε με τη φιλόλογο υπό το φως των κεριών, αφού η ΔΕΗ αποφάσισε να αναδείξει τη ρομαντική μας φύση. Με τα πολλά συμφωνεί... ποια πολλά δηλαδή... συμφώνησε όταν της είπα ότι «αφού δεν με αναλαμβάνεις εσύ, θα βρω άλλη/άλλον». Αυτό ήταν.
Με αυτόν τον τρόπο μπήκε στη ζωή μου μια από τις καλύτερες μου φίλες. Τι φίλη... μπούρδες λέω. Μπήκε στη ζωή μου η δεύτερη αδελφή μου. Η Ελεάννα. Αρχίσαμε ένα ταξίδι γνώσης που αναδείχτηκε σε σχέση ζωής. Χιούμορ, διαγωνίσματα, απειλές, προφορική εξέταση, τσιγάρα και πολλή πολλή δουλειά. Η πίστη μου βγήκε για να μαι ειλικρινής. Ήταν κάτι σαν τον Δρ Τζέκιλ και κύριο Χάιντ. Κυριολεκτικά. Το πρωί αυστηρή, με το άγχος της παράδοσης και το απόγευμα η κολλητή μου.
Ατάκες τύπου «γενική της παρέας», «γενική του ερέβους», κοσμητικά επίθετα που στόλιζαν τον Μουρήνα -μα συγνώμη, είναι όνομα αυτό...;-, τα Ηθικά Νικομάχεια που με έκαναν ανήθικη, τα πολιτικά που με έκαναν πολιτικό πρόσφυγα, ο Πρωταγόρας που με έκανε σοφιστή και ο Παπαδιαμάντης που το τερμάτισε με την αίγα στο «Όνειρο στο Κύμα»... Βεεεεεβαια... Εξαιρετικό μάθημα. Τα νεύρα μου στο κόκκινο και η απορία στο πρόσωπο της Ελεαννας. Πως καταφέραμε να μην πέσουμε στα βαριά... μόνο ο Ύψιστος το γνωρίζει...
Είχε πλάκα το ότι η μία έκανε τεστ αντοχής στην άλλη. Είχαμε μια εξαιρετική ικανότητα να δοκιμάζουμε τα όρια μας. Εκείνη όταν με στρίμωχνε με τα Πολιτικά του Αρίστου, ιδίως αυτό με την πόλη, τον οίκο και την κώμη και εγώ όταν αποδείκνυα αυτό που περίτρανα είχα εξαρχής δηλώσει ότι δεν αποστηθίζω.Και αφού πέρασαν οι εξετάσεις με την φιλόλογο να παίρνει ηρεμιστικό γιατί είχαμε «ξεχάσει» να ασχοληθούμε με τη Λογοτεχνία, και αφού πέρασα στο ΑΕΙ, Γερμανική Φιλολογία στο ΕΚΠΑ έχασα τη φιλόλογο αλλά μου έμεινε η φίλη.
Η φίλη μου η Ελεάννα. Μάλιστα. Τι να πεις για την Ελεάννα. Έλα ντε. Και θα με ρωτήσεις γιατί γράφω το συγκεκριμένο. Το γράφω γιατί απόψε σκεφτόμουν ότι όταν διανύω βαριές περιόδους μπαίνουν στη ζωή μου άνθρωποι με τους οποίους αναπτύσσω σχέσεις ζωής. Σκεφτόμουν ότι ό,τι έχω περάσει -και είναι πολλά- η Ελεάννα, η καλή μου ξανθούλα -μεταξύ μας αστειάκι- ήταν πάντα εκεί.
Έχει χιούμορ η συγκεκριμένη «δασκαλίτσα σα να λέμε». Βγαίνουμε για καφέ, ποτό ή ηδύποτο και αρχίζουμε το μπίρι μπρίρι. Ξεκινάμε από όλες τις αποχρώσεις του ξανθού -δεν είναι μόνο 50-, αναλύουμε τις γραμμές των ρούχων που προφανώς κολακεύουν για να περάσουμε στον Ελύτη, τον Σεφέρη και τον Εμπειρίκο. Γιατί με μας αυτά τα αγόρια περνούν καλά. Έχουν ρε παιδί μου πρωταγωνιστικό ρόλο. Με την Ελεάννα παρατηρούμε τον κόσμο, στραβομουτσουνιάζουμε όταν βλέπουμε κινητά εγκλήματα και κράζουμε οτιδήποτε είναι ζαβό πάντοτε με τη γνώση ότι και οι άλλοι κάνουν το ίδιο με μας. Με τη διαφορά ότι μας είναι παντελώς αδιάφορο.
Εννοείται ότι όπου πάμε συναντάμε κάθε περίεργο ή απόκληρο της ζωής. Τι να θυμηθώ... τους παπάδες στο Κολωνάκι που μας κοιτούσαν και έστελναν εκατέρωθεν μηνύματα στο κινητό δήθεν τάχα για επιστολές; τον ηλικιωμένο κύριο που έπαιζε με τα πετραδάκια που κοσμούσαν τα κεριά στο τραπέζι; τον σερβιτόρο που τραγουδούσε ενώ μια κυρία μεγάλης ηλικίας έπαιζε αρμόνιο, ωσάν τον πιανίστα στον Λούκυ Λουκ; τον Μάκαρο; Είναι άπειρα αυτά που μας έχουν συμβεί... γενικώς πάντα συμβαίνει κάτι...
Η Ελεάννα είναι γενναιόδωρη. Ξέρει να δίνει. Ξέρει να είναι εκεί. Δεν θα το πει. Αν είναι θα το καταλάβεις. Δεν θα χρειαστεί να το μαντέψεις. Το δηλώνει. Ξεκάθαρα όμως. Όχι ντεμέκ. Είναι έτσι ως άνθρωπος. Σιχαίνεται το γκρι. Είναι η μόνη -εκείνη και η Μαρία- που αντέχουν και καταλαβαίνουν τα χασίματά μου. Στην Ελεάννα δεν είναι ανάγκη να εξηγείς. Νιώθει ρε παιδί μου. Δεν είναι άμπαλη. Αγαπάει πολύ τα γλυκά... Ιδίως το προφιτερόλ της «Σελήνης» στην Παλλήνη.
Είναι ο άνθρωπος που μόνιμα πάμε μαζί για ψώνια. Μονίμως με κυνηγάει με το να βάζω πιο χαμηλό ντεκολτέ ή κάτι πιο στενό αφού έχω αδυνατίσει πολύ. Και βέβαια η αγαπημένη της ατάκα «ούτσου δεν έχεις εικόνα του τωρινού εαυτού σου». Την αγαπάει αυτήν την ατάκα. Σιχαίνεται τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Θεωρεί ότι είναι μόνο για όσους ψάχνονται γκομενικά. Μου δίνει συγχωροχάρτι γιατί ξέρει τους λόγους. Καταλαβαίνει. -το χω χρησιμοποιήσει αρκετά το ρήμα, ε;-.
Με την Ελεάννα μιλάμε προφανώς για γκομενικά. Προφανώς ξέρει και προφανώς ξέρω. Δίνουμε ρέστα σ' αυτές τις συζητήσεις. Εννοείται. Πφφφ... ευκολάκι... Και καταλήγουμε να διαφωνούμε για την κατοχή του «μαλακομαγνήτη». Μιλάμε για ψυχανάλυση. Αναλύουμε τσιτάτα. Σκέψεις. Χανόμαστε σε νοήματα για να πούμε «δε γαμιέται» και να συνεχίσουμε με άλλο θέμα.
Το ούτσου λοιπόν με έχει κρατήσει στα πόδια μου. Δεν ήταν ποτέ δεκανίκι. Δεν μπορεί να είναι δεκανίκι. Ο λόγος; Απλός. Θεωρεί ότι ο κόσμος γίνεται καλά μόνος του. Γι αυτό άλλωστε κι εκείνη όπως κι εγώ, δεν ζητάμε βοήθεια από κανέναν. Όχι γιατί είναι υποτιμητικό. Απλά πως να στο εξηγήσω... γιατί πιστεύουμε στην αυτοϊαση. Τον εαυτό μας τον κάνουμε καλά μόνοι μας. Δεν φορτωνόμαστε στους άλλους. Βεβαίως τα προβλήματα μας τα επικοινωνούμε. Προβλήματα, σκέψεις, πράξεις, ανασφάλειες. Τα πάντα.
Ξέρει να προστατεύει η Ελεάννα. Απεχθάνεται το ψέμα. Όσοι την γνωρίζουν στην αρχή την βρίσκουν απόμακρη. Σνομπ. Καμία σχέση. Απλά η Ελεάννα είναι επιλεκτική. Εκλεκτική. Τόσο που για κάποιους μπορεί να θεωρηθεί περίεργη. Σκασίλα της όμως. Ξέρει ότι την αγαπάνε εκείνοι που θέλει η ίδια να την αγαπούν. Κι ενώ τη βλέπεις έτσι τσουπ γίνεται ένα με το πάτωμα. Γιατί γελάμε πολύ. Πάρα πολύ όμως. Γιατί είμαστε σοβαρές και ξέρουμε να κρατάμε τη θέση μας.Χρησιμοποιώ πληθυντικό ταύτισης, όχι για να ευλογήσω τα γένια μου, αλλά για να τονίσω τις ομοιότητες που έχουμε στο φέρεσθαι. Και οι δύο έχουμε πάρει πολύ «μαμά». Γι αυτό και εκείνη και η Μαρία ήταν οι μόνες που μπόρεσαν όντως να συλληπηθούν, με την κυριολεκτική σημασία της λέξεως, στην αποχαιρετιστήρια τελετή της μαμάς μου. Εκείνες ήταν. Με την Ελεάννα να μου θυμίζει το σημαντικό καθώς «είτε νυχτώνει είτε βραδιάζει πάντα λευκό το γιασεμί» -ας μου συγχωρεθεί τυχόν παράφραση.
Η Ελεάννα. Ελευθερία και Άννα. Αυτή που θα έλθει αν να... η ερχόμενη, το αρχαίο δυνητικό και η έκφραση της υποτακτικής. Εξαιρετικό. Μια εξίσωση για δυνατούς λύτες που γίνεται όμως ευκολάκι για όσους είναι στο σύστημα της.
Και τώρα ανυπομονώ. Ξέρεις γιατί, ε; Ε που να ξέρεις. Ο Κάλχας είσαι...; Όχι... Λοιπόν. Ανυπομονώ πως θα αντιδράσει στη μεγαλύτερη πρόκληση. Θα αναλάβει να με τοποθετήσει στους εισακτέους της Νομικής Αθηνών για το έτος 2016. Μόνο που της επιφυλάσσω μια έκπληξη. Δεύτερη επιλογή θα είναι η Φιλολογία Αθήνας... Αλλά μην της το πείτε... έχω το λόγο σας...;
Επόμενο βήμα να βρω καθηγητές, γιατί όλα κι όλα θα έκανα ιδιαίτερα. Πάντα απέδιδα στα ιδιαίτερα. Για να μαι και ειλικρινής, βέβαια, μόνο μια φορά είχα πάει φροντιστήριο και αποδείχτηκε ολέθρια. Που θα εύρισκα φιλόλογο και μαθηματικό. Η λύση ήρθε από τον τρίτο όροφο. Την ίδια χρονιά υποψήφια ήταν και η εξαδέλφη Ειρηάννα, η οποία έκανε ιδιαίτερα καθότι σοβαρή μαθήτρια. Το σχέδιο είχε μπει σε εφαρμογή. Πρώτο πιάνω τον μαθηματικό. Ο Τζώρης. Του λέω τι θέλω και συναινεί άνευ δισταγμού. «Ωραία» σκέφτομαι και συνέχισα για τη φιλόλογο. Και εκεί ...
Η φιλόλογος. Η κυρία Ελεάννα. Ξανθιά, σοβαρή, επιστήμων. Κλείνουμε ραντεβού και έρχεται στο σπίτι. Το θυμάμαι εκείνο το βράδυ. Συζητούσαμε με τη φιλόλογο υπό το φως των κεριών, αφού η ΔΕΗ αποφάσισε να αναδείξει τη ρομαντική μας φύση. Με τα πολλά συμφωνεί... ποια πολλά δηλαδή... συμφώνησε όταν της είπα ότι «αφού δεν με αναλαμβάνεις εσύ, θα βρω άλλη/άλλον». Αυτό ήταν.
Με αυτόν τον τρόπο μπήκε στη ζωή μου μια από τις καλύτερες μου φίλες. Τι φίλη... μπούρδες λέω. Μπήκε στη ζωή μου η δεύτερη αδελφή μου. Η Ελεάννα. Αρχίσαμε ένα ταξίδι γνώσης που αναδείχτηκε σε σχέση ζωής. Χιούμορ, διαγωνίσματα, απειλές, προφορική εξέταση, τσιγάρα και πολλή πολλή δουλειά. Η πίστη μου βγήκε για να μαι ειλικρινής. Ήταν κάτι σαν τον Δρ Τζέκιλ και κύριο Χάιντ. Κυριολεκτικά. Το πρωί αυστηρή, με το άγχος της παράδοσης και το απόγευμα η κολλητή μου.
Ατάκες τύπου «γενική της παρέας», «γενική του ερέβους», κοσμητικά επίθετα που στόλιζαν τον Μουρήνα -μα συγνώμη, είναι όνομα αυτό...;-, τα Ηθικά Νικομάχεια που με έκαναν ανήθικη, τα πολιτικά που με έκαναν πολιτικό πρόσφυγα, ο Πρωταγόρας που με έκανε σοφιστή και ο Παπαδιαμάντης που το τερμάτισε με την αίγα στο «Όνειρο στο Κύμα»... Βεεεεεβαια... Εξαιρετικό μάθημα. Τα νεύρα μου στο κόκκινο και η απορία στο πρόσωπο της Ελεαννας. Πως καταφέραμε να μην πέσουμε στα βαριά... μόνο ο Ύψιστος το γνωρίζει...
Είχε πλάκα το ότι η μία έκανε τεστ αντοχής στην άλλη. Είχαμε μια εξαιρετική ικανότητα να δοκιμάζουμε τα όρια μας. Εκείνη όταν με στρίμωχνε με τα Πολιτικά του Αρίστου, ιδίως αυτό με την πόλη, τον οίκο και την κώμη και εγώ όταν αποδείκνυα αυτό που περίτρανα είχα εξαρχής δηλώσει ότι δεν αποστηθίζω.Και αφού πέρασαν οι εξετάσεις με την φιλόλογο να παίρνει ηρεμιστικό γιατί είχαμε «ξεχάσει» να ασχοληθούμε με τη Λογοτεχνία, και αφού πέρασα στο ΑΕΙ, Γερμανική Φιλολογία στο ΕΚΠΑ έχασα τη φιλόλογο αλλά μου έμεινε η φίλη.
Η φίλη μου η Ελεάννα. Μάλιστα. Τι να πεις για την Ελεάννα. Έλα ντε. Και θα με ρωτήσεις γιατί γράφω το συγκεκριμένο. Το γράφω γιατί απόψε σκεφτόμουν ότι όταν διανύω βαριές περιόδους μπαίνουν στη ζωή μου άνθρωποι με τους οποίους αναπτύσσω σχέσεις ζωής. Σκεφτόμουν ότι ό,τι έχω περάσει -και είναι πολλά- η Ελεάννα, η καλή μου ξανθούλα -μεταξύ μας αστειάκι- ήταν πάντα εκεί.
Έχει χιούμορ η συγκεκριμένη «δασκαλίτσα σα να λέμε». Βγαίνουμε για καφέ, ποτό ή ηδύποτο και αρχίζουμε το μπίρι μπρίρι. Ξεκινάμε από όλες τις αποχρώσεις του ξανθού -δεν είναι μόνο 50-, αναλύουμε τις γραμμές των ρούχων που προφανώς κολακεύουν για να περάσουμε στον Ελύτη, τον Σεφέρη και τον Εμπειρίκο. Γιατί με μας αυτά τα αγόρια περνούν καλά. Έχουν ρε παιδί μου πρωταγωνιστικό ρόλο. Με την Ελεάννα παρατηρούμε τον κόσμο, στραβομουτσουνιάζουμε όταν βλέπουμε κινητά εγκλήματα και κράζουμε οτιδήποτε είναι ζαβό πάντοτε με τη γνώση ότι και οι άλλοι κάνουν το ίδιο με μας. Με τη διαφορά ότι μας είναι παντελώς αδιάφορο.
 |
| Δεν ξέρεις πόσες φορές είχα πει την ατάκα... |
Η Ελεάννα είναι γενναιόδωρη. Ξέρει να δίνει. Ξέρει να είναι εκεί. Δεν θα το πει. Αν είναι θα το καταλάβεις. Δεν θα χρειαστεί να το μαντέψεις. Το δηλώνει. Ξεκάθαρα όμως. Όχι ντεμέκ. Είναι έτσι ως άνθρωπος. Σιχαίνεται το γκρι. Είναι η μόνη -εκείνη και η Μαρία- που αντέχουν και καταλαβαίνουν τα χασίματά μου. Στην Ελεάννα δεν είναι ανάγκη να εξηγείς. Νιώθει ρε παιδί μου. Δεν είναι άμπαλη. Αγαπάει πολύ τα γλυκά... Ιδίως το προφιτερόλ της «Σελήνης» στην Παλλήνη.
Είναι ο άνθρωπος που μόνιμα πάμε μαζί για ψώνια. Μονίμως με κυνηγάει με το να βάζω πιο χαμηλό ντεκολτέ ή κάτι πιο στενό αφού έχω αδυνατίσει πολύ. Και βέβαια η αγαπημένη της ατάκα «ούτσου δεν έχεις εικόνα του τωρινού εαυτού σου». Την αγαπάει αυτήν την ατάκα. Σιχαίνεται τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Θεωρεί ότι είναι μόνο για όσους ψάχνονται γκομενικά. Μου δίνει συγχωροχάρτι γιατί ξέρει τους λόγους. Καταλαβαίνει. -το χω χρησιμοποιήσει αρκετά το ρήμα, ε;-.
Με την Ελεάννα μιλάμε προφανώς για γκομενικά. Προφανώς ξέρει και προφανώς ξέρω. Δίνουμε ρέστα σ' αυτές τις συζητήσεις. Εννοείται. Πφφφ... ευκολάκι... Και καταλήγουμε να διαφωνούμε για την κατοχή του «μαλακομαγνήτη». Μιλάμε για ψυχανάλυση. Αναλύουμε τσιτάτα. Σκέψεις. Χανόμαστε σε νοήματα για να πούμε «δε γαμιέται» και να συνεχίσουμε με άλλο θέμα.
Το ούτσου λοιπόν με έχει κρατήσει στα πόδια μου. Δεν ήταν ποτέ δεκανίκι. Δεν μπορεί να είναι δεκανίκι. Ο λόγος; Απλός. Θεωρεί ότι ο κόσμος γίνεται καλά μόνος του. Γι αυτό άλλωστε κι εκείνη όπως κι εγώ, δεν ζητάμε βοήθεια από κανέναν. Όχι γιατί είναι υποτιμητικό. Απλά πως να στο εξηγήσω... γιατί πιστεύουμε στην αυτοϊαση. Τον εαυτό μας τον κάνουμε καλά μόνοι μας. Δεν φορτωνόμαστε στους άλλους. Βεβαίως τα προβλήματα μας τα επικοινωνούμε. Προβλήματα, σκέψεις, πράξεις, ανασφάλειες. Τα πάντα.
Ξέρει να προστατεύει η Ελεάννα. Απεχθάνεται το ψέμα. Όσοι την γνωρίζουν στην αρχή την βρίσκουν απόμακρη. Σνομπ. Καμία σχέση. Απλά η Ελεάννα είναι επιλεκτική. Εκλεκτική. Τόσο που για κάποιους μπορεί να θεωρηθεί περίεργη. Σκασίλα της όμως. Ξέρει ότι την αγαπάνε εκείνοι που θέλει η ίδια να την αγαπούν. Κι ενώ τη βλέπεις έτσι τσουπ γίνεται ένα με το πάτωμα. Γιατί γελάμε πολύ. Πάρα πολύ όμως. Γιατί είμαστε σοβαρές και ξέρουμε να κρατάμε τη θέση μας.Χρησιμοποιώ πληθυντικό ταύτισης, όχι για να ευλογήσω τα γένια μου, αλλά για να τονίσω τις ομοιότητες που έχουμε στο φέρεσθαι. Και οι δύο έχουμε πάρει πολύ «μαμά». Γι αυτό και εκείνη και η Μαρία ήταν οι μόνες που μπόρεσαν όντως να συλληπηθούν, με την κυριολεκτική σημασία της λέξεως, στην αποχαιρετιστήρια τελετή της μαμάς μου. Εκείνες ήταν. Με την Ελεάννα να μου θυμίζει το σημαντικό καθώς «είτε νυχτώνει είτε βραδιάζει πάντα λευκό το γιασεμί» -ας μου συγχωρεθεί τυχόν παράφραση.
Η Ελεάννα. Ελευθερία και Άννα. Αυτή που θα έλθει αν να... η ερχόμενη, το αρχαίο δυνητικό και η έκφραση της υποτακτικής. Εξαιρετικό. Μια εξίσωση για δυνατούς λύτες που γίνεται όμως ευκολάκι για όσους είναι στο σύστημα της.
Και τώρα ανυπομονώ. Ξέρεις γιατί, ε; Ε που να ξέρεις. Ο Κάλχας είσαι...; Όχι... Λοιπόν. Ανυπομονώ πως θα αντιδράσει στη μεγαλύτερη πρόκληση. Θα αναλάβει να με τοποθετήσει στους εισακτέους της Νομικής Αθηνών για το έτος 2016. Μόνο που της επιφυλάσσω μια έκπληξη. Δεύτερη επιλογή θα είναι η Φιλολογία Αθήνας... Αλλά μην της το πείτε... έχω το λόγο σας...;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου