Παρασκευή απόγευμα. Δεν είχα τι να κάνω... βαριόμουν, βιβλία δεν έχω να διαβάσω, ήμουν και λίγο πτώμα από την πρωινή προπόνηση στο γυμναστήριο και έτσι είχα γίνει κυριολεκτικά ένα με τον καναπέ μου υπό τον ήχο που παράγει το κλιματιστικό, καθότι παλιό αν σκεφτείς ότι είναι μόνο ψύξης.
Έρχεται, λοιπόν, η Ειρηάννα και μου λέει «πάω βόλτα την Κέρα -σκυλί που φιλοξενεί- και ετοιμάσου να πάμε στο ζίου ζίτσου». Και επειδή έχω μια έμφυτη περιέργεια, και επειδή μου αρέσει να βλέπω και να μαθαίνω νέα πράγματα και επειδή είχαν πιαστεί και οι γάμπες αποφάσισα να πάω κι ας μου έβγαινε και σε κακό...
Ακολουθώντας τις συμβουλές της εξαδέλφης Ειρηάννας, πήρα μαζί ρούχα, αποσμητικό, κολώνια, πετσέτα και άλλα χρήσιμα, ντύθηκα «γυμναστηριακά» και ξεκινήσαμε για τη σχολή. Παρκάραμε μέσα στου Ψυρρή και κατεβήκαμε. Παίρνουμε το ασανσέρ με την απίστευτη μουσική και πριν αυτό σταματήσει μου λέει η εξαδέλφη «σε θέλω σοβαρή. Εδώ κάνουμε δουλειά». Και πράγματι ήμουν. Έβγαλα τα σανδάλια μου, διότι στο τατάμι (ιαπωνικό στρωματάκι προπόνησης) πατάμε μόνο ξυπόλητοι, και κάθισα στο τατάμι αρχίζοντας να κάνω προθέρμανση.
Μου εξήγησαν ότι κάθε Παρασκευή είναι μέρα «νο γκι». Νόημα δεν έβγαλα και μου το εξήγησαν βέβαια... το γκι είναι η στολή (;) η φόρμα (;) που φορούν οι αθλητές κατά την προπόνηση και τους αγώνες. Άρα «νο γκι» ίσον «νο στολή». Να σου πω την αλήθεια πολύ με συγκίνησε το γεγονός...
Οκτώ μαθητές στην αίθουσα και ένας Δάσκαλος ή αλλιώς Σένσεϊ (ο δάσκαλος στα ιαπωνικά). Όλοι άνδρες. Οι μόνες γυναίκες ήμασταν η Ειρηάννα και η αφεντομουτσουνάρα μου. Με παραίνεση του δασκάλου έβγαλα το βραχιολάκι που φορούσα και άρχισα να κάνω ό,τι έκαναν και οι άλλοι. Άρχισα να μπαίνω στη διαδικασία μιμούμενη αυτά που έβλεπα. Και μπορώ να πω ότι μου άρεσε...
Στην αρχή ζέσταμα. Όλοι έκαναν διατάσεις, τεντώματα σαν κι αυτά που μου κάνουν στο γυμναστήριο, όταν πιάνονται γάμπες, προσαγωγοί, απαγωγοί και χέρια. Εκεί αισθάνθηκα υπέροχα. Είναι αυτό που λένε «το χω ρε παιδί μου».
Μετά ο Σένσεϊ αποφάσισε να δείξει νέα λαβή. Εκεί ήμουν. Πραγματικά άρχισα να προσέχω κάθε κίνηση και να ακούω προσεκτικά ό,τι λέει. Με αυτόν τον τρόπο έμαθα την περίφημη λαβή «Κιμούρα». Ναι ναι λαβή «κιμούρα». Είναι που κρατάς τον καρπό του τεζαρισμένου αντιπάλου και περνάς το άλλο σου χέρι κάτω από τον αγκώνα του και το φέρνεις να πιάσεις τον καρπό σου. Δεν είναι τόσο μπερδεμένο όσο ακούγεται. Το υπόσχομαι. Σκέψου ότι το έκανα σωστά! Και μπορώ να σου πω ότι το έκανα καλύτερα κι από τους μαθητές. Αμέ!!! Πολύ περήφανη ένιωσα!
Στη συνέχεια μου έμαθαν το «μάτα λεόν». Αγαπημένη κίνηση. Πιέζεις τις καρωτίδες του αντιπάλου και εκείνος φεύγει για το μακρύ ταξίδι. Πολύ την αγάπησα την συγκεκριμένη κίνηση να ξέρεις! Μαθαίνεις να πνίγεις επαγγελματικά... Πόσο υπέροχο!
Και μετά από την εξαιρετική επιτυχία που γνώρισα στις δύο αυτές κινήσεις παροπλίστηκα, διότι έπρεπε να «παλέψουν» οι ίδιοι οι μαθητές. Πήγα στη γωνιά μου και παρακολουθούσα προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσω αυτό που λέγεται «Brazilian Jiu Jitsu». Την ιστορία του αθλήματος την ήξερα. Είχα μελετήσει. Το ζίου ζίτσου είναι ιαπωνική πολεμική πάλη προερχόμενη από το τζούντο. Θα με ρωτήσεις όμως τι δουλειά έχει το «Brazilian» και θα σου απαντήσω εν τάχει. Την τέχνη έφερε στη Βραζιλία ο δάσκαλος Μαέντα. Ο Μαέντα κλήθηκε να διαμορφώσει την ιαπωνική αποικία στην Βραζιλία και δέχτηκε τη βοήθεια της οικογένειας Γκρέισι. Τότε ο Δάσκαλος αποφάσισε να ανταμείψει τον Βραζιλιάνο μαθαίνοντας Ζίου Ζίτσου στον γιο του ανθρώπου αυτού. Ο Κάρλος Γκρέισι που ήταν μάλλον σαν την Ειρηάννα μικροκαμωμένος και εξαιρετικά αδύνατος προσάρμοσε το ζίου ζίτσου επάνω του φτιάχνοντας νέες κινήσεις. Και εγένετο το βραζιλιάνικο ζίου ζίτσου!
Στο θέμα μας... Έβλεπα εφτά άντρες και μια γυναίκα να γίνονται ένα. Να πέφτουν, να αρπάζει ο ένας το πόδι, το χέρι ή ό,τι άλλο μπορούσε του αντιπάλου του, να ιδρώνουν, να τυλίγονται, να πνίγονται, να σπάνε και να χτυπάνε το τατάμι λέγοντας «ταπ». Με τη λέξη «ταπ» σταματούσαν όλα. Κατάλαβα λοιπόν ότι το «ταπ» είναι ό,τι είναι το στοπ στην οδήγηση. Δίκιο είχα.
Κάποια στιγμή ένας αθλητής με είδε και μου είπε «δεν θα φύγεις παραπονεμένη. Μόλις πάρω τον Έντι ξεκινάμε». Έβλεπα λοιπόν τον Δημήτρη να παλεύει με τον Έντι. Δεν θα πω ποιος έκανε ταπ πρώτος αλλά θα υπογραμμίσω ότι ήταν ένας εξαιρετικά ενδιαφέρον αγώνας. Έβλεπα και καταλάβαινα ότι ο σκοπός είναι να φτάσεις τον άλλον στο «ταπ». Λίγο πριν τον οριστικό πνιγμό ή σπάσιμο. Όλο το σώμα γίνεται ένας μοχλός που ανεβάζει τον άλλον ή τον πετάει ή τον τουμπάρει ή τον γυρίζει ή τον τραβάει. Μαγεύτηκα η αλήθεια είναι, αφού δεν υπάρχει σαφής μπούσουλας κινήσεων. Υπάρχει το ένστικτο και οι αποφάσεις. Στις αποφάσεις δίνουν πολύ μεγάλη σημασία. Στις αποφάσεις και στο ποιος είναι πάνω και ποιος κάτω... Πήγα στον Δημήτρη ανησυχώντας μήπως του προκαλέσω κάποιο τραυματισμό ή κάτι καθότι για μένα μιλάμε αφενός και αφετέρου μου είναι απείρως εύκολο. «Ξάπλωσε πάνω μου» μου υποδεικνύει, «παρακαλώ» του λέω και τότε ο άνθρωπος μου εξηγεί ότι στόχος μου είναι να ξαπλώσω μπρούμυτα επάνω του περνώντας μέσα από τα πόδια του. Δεν είναι τόσο πως να το πω... τόσο... πρόστυχο όσο μάλλον το φαντάστηκες... γιατί άντε να περάσεις τα πόδια του Δημητράκη... Σε προκαλώ... Η Κερκόπορτα της Αγιά Σοφιάς ήταν ξεκλείδωτη μπροστά στα πόδια του ανθρώπου. Δεν μπορούσα να βάλω το πόδι μου ανάμεσα στα δικά του! Τέτοιο δράμα πέρασα! Μετά μου είπε να κάτσω επάνω του... και πάλι τι εννοείς να λέω εγώ, να κάτσεις πάνω μου να μου λέει εκείνος... με τα πολλά υπάκουσα. Έκατσα επάνω του «Συγχαρητήρια! Αυτό λέγεται mountain και παίρνει 4 βαθμούς»... Δεν ήμουν και ιδιαίτερα περήφανη, βέβαια, αφού δεν το κατάφερα μόνη μου...
Ο Δάσκαλος παρακολουθούσε και μου είπε ότι για πρώτη φορά τα πήγα εξαιρετικά, απλά πρέπει να πέφτω ακουμπώντας στους βραχίονες και όχι στους καρπούς. Αστειάκι...; Του εξηγεί η Ειρηάννα ότι έχω κάνει μπαλέτο στα χρόνια εκείνα και συμπληρώνει ο Ζεν Σένσει «Μπαλέτο; Άρα ξέρει να πέφτει»... γελάσαμε η αλήθεια είναι... απλά προσέθεσα τη λέξη «γεγονός»...
Φύγαμε από τη σχολή ιδρωμένες αλλά ελαφρύτερες. Πρακτικά δεν το πίστευα. Αλλά όταν κατάλαβα ότι είχε περάσει μιάμιση ώρα κατά την οποία δεν σκέφτηκα τίποτα τότε το συνειδητοποίησα... Πέρασα εξαιρετικά στο Brazilian Jiu Jitsu στην σχολή επί της οδού Αθηνάς. Απέραντα ήρεμος ο Σένσει με το νο γκι του και το ίδιο και οι αθλητές του. Αν θα ξαναπήγαινα...; Χμ...
Έρχεται, λοιπόν, η Ειρηάννα και μου λέει «πάω βόλτα την Κέρα -σκυλί που φιλοξενεί- και ετοιμάσου να πάμε στο ζίου ζίτσου». Και επειδή έχω μια έμφυτη περιέργεια, και επειδή μου αρέσει να βλέπω και να μαθαίνω νέα πράγματα και επειδή είχαν πιαστεί και οι γάμπες αποφάσισα να πάω κι ας μου έβγαινε και σε κακό...
Ακολουθώντας τις συμβουλές της εξαδέλφης Ειρηάννας, πήρα μαζί ρούχα, αποσμητικό, κολώνια, πετσέτα και άλλα χρήσιμα, ντύθηκα «γυμναστηριακά» και ξεκινήσαμε για τη σχολή. Παρκάραμε μέσα στου Ψυρρή και κατεβήκαμε. Παίρνουμε το ασανσέρ με την απίστευτη μουσική και πριν αυτό σταματήσει μου λέει η εξαδέλφη «σε θέλω σοβαρή. Εδώ κάνουμε δουλειά». Και πράγματι ήμουν. Έβγαλα τα σανδάλια μου, διότι στο τατάμι (ιαπωνικό στρωματάκι προπόνησης) πατάμε μόνο ξυπόλητοι, και κάθισα στο τατάμι αρχίζοντας να κάνω προθέρμανση.
Μου εξήγησαν ότι κάθε Παρασκευή είναι μέρα «νο γκι». Νόημα δεν έβγαλα και μου το εξήγησαν βέβαια... το γκι είναι η στολή (;) η φόρμα (;) που φορούν οι αθλητές κατά την προπόνηση και τους αγώνες. Άρα «νο γκι» ίσον «νο στολή». Να σου πω την αλήθεια πολύ με συγκίνησε το γεγονός...
Οκτώ μαθητές στην αίθουσα και ένας Δάσκαλος ή αλλιώς Σένσεϊ (ο δάσκαλος στα ιαπωνικά). Όλοι άνδρες. Οι μόνες γυναίκες ήμασταν η Ειρηάννα και η αφεντομουτσουνάρα μου. Με παραίνεση του δασκάλου έβγαλα το βραχιολάκι που φορούσα και άρχισα να κάνω ό,τι έκαναν και οι άλλοι. Άρχισα να μπαίνω στη διαδικασία μιμούμενη αυτά που έβλεπα. Και μπορώ να πω ότι μου άρεσε...
Στην αρχή ζέσταμα. Όλοι έκαναν διατάσεις, τεντώματα σαν κι αυτά που μου κάνουν στο γυμναστήριο, όταν πιάνονται γάμπες, προσαγωγοί, απαγωγοί και χέρια. Εκεί αισθάνθηκα υπέροχα. Είναι αυτό που λένε «το χω ρε παιδί μου».
Μετά ο Σένσεϊ αποφάσισε να δείξει νέα λαβή. Εκεί ήμουν. Πραγματικά άρχισα να προσέχω κάθε κίνηση και να ακούω προσεκτικά ό,τι λέει. Με αυτόν τον τρόπο έμαθα την περίφημη λαβή «Κιμούρα». Ναι ναι λαβή «κιμούρα». Είναι που κρατάς τον καρπό του τεζαρισμένου αντιπάλου και περνάς το άλλο σου χέρι κάτω από τον αγκώνα του και το φέρνεις να πιάσεις τον καρπό σου. Δεν είναι τόσο μπερδεμένο όσο ακούγεται. Το υπόσχομαι. Σκέψου ότι το έκανα σωστά! Και μπορώ να σου πω ότι το έκανα καλύτερα κι από τους μαθητές. Αμέ!!! Πολύ περήφανη ένιωσα!
Στη συνέχεια μου έμαθαν το «μάτα λεόν». Αγαπημένη κίνηση. Πιέζεις τις καρωτίδες του αντιπάλου και εκείνος φεύγει για το μακρύ ταξίδι. Πολύ την αγάπησα την συγκεκριμένη κίνηση να ξέρεις! Μαθαίνεις να πνίγεις επαγγελματικά... Πόσο υπέροχο!
Και μετά από την εξαιρετική επιτυχία που γνώρισα στις δύο αυτές κινήσεις παροπλίστηκα, διότι έπρεπε να «παλέψουν» οι ίδιοι οι μαθητές. Πήγα στη γωνιά μου και παρακολουθούσα προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσω αυτό που λέγεται «Brazilian Jiu Jitsu». Την ιστορία του αθλήματος την ήξερα. Είχα μελετήσει. Το ζίου ζίτσου είναι ιαπωνική πολεμική πάλη προερχόμενη από το τζούντο. Θα με ρωτήσεις όμως τι δουλειά έχει το «Brazilian» και θα σου απαντήσω εν τάχει. Την τέχνη έφερε στη Βραζιλία ο δάσκαλος Μαέντα. Ο Μαέντα κλήθηκε να διαμορφώσει την ιαπωνική αποικία στην Βραζιλία και δέχτηκε τη βοήθεια της οικογένειας Γκρέισι. Τότε ο Δάσκαλος αποφάσισε να ανταμείψει τον Βραζιλιάνο μαθαίνοντας Ζίου Ζίτσου στον γιο του ανθρώπου αυτού. Ο Κάρλος Γκρέισι που ήταν μάλλον σαν την Ειρηάννα μικροκαμωμένος και εξαιρετικά αδύνατος προσάρμοσε το ζίου ζίτσου επάνω του φτιάχνοντας νέες κινήσεις. Και εγένετο το βραζιλιάνικο ζίου ζίτσου!Στο θέμα μας... Έβλεπα εφτά άντρες και μια γυναίκα να γίνονται ένα. Να πέφτουν, να αρπάζει ο ένας το πόδι, το χέρι ή ό,τι άλλο μπορούσε του αντιπάλου του, να ιδρώνουν, να τυλίγονται, να πνίγονται, να σπάνε και να χτυπάνε το τατάμι λέγοντας «ταπ». Με τη λέξη «ταπ» σταματούσαν όλα. Κατάλαβα λοιπόν ότι το «ταπ» είναι ό,τι είναι το στοπ στην οδήγηση. Δίκιο είχα.
Κάποια στιγμή ένας αθλητής με είδε και μου είπε «δεν θα φύγεις παραπονεμένη. Μόλις πάρω τον Έντι ξεκινάμε». Έβλεπα λοιπόν τον Δημήτρη να παλεύει με τον Έντι. Δεν θα πω ποιος έκανε ταπ πρώτος αλλά θα υπογραμμίσω ότι ήταν ένας εξαιρετικά ενδιαφέρον αγώνας. Έβλεπα και καταλάβαινα ότι ο σκοπός είναι να φτάσεις τον άλλον στο «ταπ». Λίγο πριν τον οριστικό πνιγμό ή σπάσιμο. Όλο το σώμα γίνεται ένας μοχλός που ανεβάζει τον άλλον ή τον πετάει ή τον τουμπάρει ή τον γυρίζει ή τον τραβάει. Μαγεύτηκα η αλήθεια είναι, αφού δεν υπάρχει σαφής μπούσουλας κινήσεων. Υπάρχει το ένστικτο και οι αποφάσεις. Στις αποφάσεις δίνουν πολύ μεγάλη σημασία. Στις αποφάσεις και στο ποιος είναι πάνω και ποιος κάτω... Πήγα στον Δημήτρη ανησυχώντας μήπως του προκαλέσω κάποιο τραυματισμό ή κάτι καθότι για μένα μιλάμε αφενός και αφετέρου μου είναι απείρως εύκολο. «Ξάπλωσε πάνω μου» μου υποδεικνύει, «παρακαλώ» του λέω και τότε ο άνθρωπος μου εξηγεί ότι στόχος μου είναι να ξαπλώσω μπρούμυτα επάνω του περνώντας μέσα από τα πόδια του. Δεν είναι τόσο πως να το πω... τόσο... πρόστυχο όσο μάλλον το φαντάστηκες... γιατί άντε να περάσεις τα πόδια του Δημητράκη... Σε προκαλώ... Η Κερκόπορτα της Αγιά Σοφιάς ήταν ξεκλείδωτη μπροστά στα πόδια του ανθρώπου. Δεν μπορούσα να βάλω το πόδι μου ανάμεσα στα δικά του! Τέτοιο δράμα πέρασα! Μετά μου είπε να κάτσω επάνω του... και πάλι τι εννοείς να λέω εγώ, να κάτσεις πάνω μου να μου λέει εκείνος... με τα πολλά υπάκουσα. Έκατσα επάνω του «Συγχαρητήρια! Αυτό λέγεται mountain και παίρνει 4 βαθμούς»... Δεν ήμουν και ιδιαίτερα περήφανη, βέβαια, αφού δεν το κατάφερα μόνη μου...
Ο Δάσκαλος παρακολουθούσε και μου είπε ότι για πρώτη φορά τα πήγα εξαιρετικά, απλά πρέπει να πέφτω ακουμπώντας στους βραχίονες και όχι στους καρπούς. Αστειάκι...; Του εξηγεί η Ειρηάννα ότι έχω κάνει μπαλέτο στα χρόνια εκείνα και συμπληρώνει ο Ζεν Σένσει «Μπαλέτο; Άρα ξέρει να πέφτει»... γελάσαμε η αλήθεια είναι... απλά προσέθεσα τη λέξη «γεγονός»...
Φύγαμε από τη σχολή ιδρωμένες αλλά ελαφρύτερες. Πρακτικά δεν το πίστευα. Αλλά όταν κατάλαβα ότι είχε περάσει μιάμιση ώρα κατά την οποία δεν σκέφτηκα τίποτα τότε το συνειδητοποίησα... Πέρασα εξαιρετικά στο Brazilian Jiu Jitsu στην σχολή επί της οδού Αθηνάς. Απέραντα ήρεμος ο Σένσει με το νο γκι του και το ίδιο και οι αθλητές του. Αν θα ξαναπήγαινα...; Χμ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου