Μοναξιά, χαρά και ελπίδα

Όταν έμαθα την ιστορία της μου ήρθε στο μυαλό αυτή ακριβώς η εικόνα που βλέπεις... Μια λάμπα στραβή με βιβλία δίπλα σε ένα αρκετά σκοτεινό πλαίσιο. Ένα πλαίσιο με μουντά χρώματα όπως μουντή ήταν και η ζωή της.
Πρόκειται για μια γυναίκα. Μια γυναίκα που έζησε τη ζωή της... λάθος. Μια γυναίκα που αφιέρωσε τη ζωή της -ναι, αυτό είναι το σωστό- στους γονείς της. Σε ένα περιβάλλον ασφυκτικό. Ζοφερό. Σκούρο. Οι χαρές που γεύτηκε λιγοστές. Τόσες όσες να μαρτυρούν πως κάποτε υπήρξε. Κάποτε πέρασε από τον κόσμο αυτόν. Βλέπεις οι καραμελίτσες της ζωής μοιράστηκαν λάθος και στην δική της περίπτωση απλά δεν της εμφανίστηκαν.
Τα στοιχεία της ας μείνουν λησμονημένα. Ας μείνουν στη λήθη των αντικειμένων... Άλλωστε τι σημασία έχουν... Εκείνη έχει σημασία. Εκείνη που όταν έφυγαν οι γονείς της προσπάθησε να ισορροπήσει. Να ανακαλύψει μια νέα ζωή. Μα δυστυχώς η ζωή δεν μπορεί να ανακαλυφθεί ξαφνικά. Δεν μπορεί να πραγματωθεί ζωή σε έναν άνθρωπο απονεκρωμένο αλλά πλήρη συναισθημάτων. Έτσι κι εκείνη. Προσπάθησε απεγνωσμένα να κρατηθεί. Από λεπτομέρειες. Από μικροπράγματα. Επαφές και φίλους δεν είχε ποτέ. Ένα άυλο πλάσμα σε έναν υλικό κόσμο. Κι από κει κρατήθηκε.
Άρχισε να αγοράζει διάφορα πράγματα. Από κούπες και ρεσό μέχρι τηλέφωνα, πυζάμες, κάλτσες, ζακέτες, καλσόν, κουτάλες και κουζινικά... Αγόραζε και αποθήκευε για να κάνει δώρα. Για να δώσει χαρά. Θαρρείς και τα μικροπράγματα αυτά ήταν οι καραμελίτσες που στερήθηκε.
Μάζεψε λοιπόν κούτες άπειρες με άπειρα μικροαντικείμενα. Τις χώρισε σε κατηγορίες και κάθε κούτα είχε απέξω γραμμένο το περιεχόμενο της: γόμες, στυλό, μολύβια... με νούμερο και πλήρη περιγραφή.
Κάποια στιγμή σταμάτησε να αγοράζει. Και τότε συνέβη κάτι μαγικό. Κάποιοι ενδιαφέρθηκαν να την αναζητήσουν. Μπήκαν στο σπίτι και την είδαν. Ασάλευτη. Γαλήνια. Απαλλαγμένη από τα φορτία. Ήρεμη μέσα σε ένα σύνολο ολοκληρωτικής τάξης. Ανάμεσα στα αντικείμενα της. Θαρρείς και ήταν η μόνη παρέα που είχε. Και τότε οι κούτες αυτές πέρασαν σε άλλα χέρια. Σε χέρια που τα εκτίμησαν. Πόσο λάθος το Ρήμα... όχι δεν εκτίμησαν... συναισθάνθηκαν. Ναι. Αυτό είναι το σωστό ρήμα.
Η γυναίκα αυτή πήρε τις κούτες στο δικό της σπίτι. Τις άνοιγε προσεκτικά και έβγαζε από μέσα όλους τους θυσαυρούς που κρύβονταν τόσα χρόνια. Και τι δεν ανακάλυψε. Γόμες, φακούς, σεντόνια, αλατοπιπεριέρες, κουτάλες, κεράκια, χριστουγεννιάτικα και πασχαλινά κεράκια, τσάντες, πορτοφόλια, κηροπήγια και άπειρα ρολόγια. Ακόμα και μια τράπουλα της Κατίνας.

Η γυναίκα που τα αποκάλυπτε σκέφτηκε να πραγματοποιήσει την επιθυμία της κατόχου των αντικειμένων. Να τα εκθέσει κάπου και να τα δίνει. Να τα μοιράζει έναντι ενός αντιτίμου που δεν συμπληρώνει το ένα ευρώ. Και πραγματικά η πρωτοβουλία της έπιασε τόπο.
Μετέφερε τα πολύτιμα αντικείμενα ευτελούς οικονομικής αξίας σε ένα μέρος τοποθετημένα προσεκτικά. Πήρε μερικές καρέκλες και περίμενε. Και η αναμονή απέδωσε. Την επισκέφθηκαν γυναίκες και άντρες από πολλές περιοχές.
Μια μέρα πήγα κι εγώ. Μπαίνοντας αντίκρυσα τρεις γυναίκες να κάθονται σχεδόν σε κύκλο σε έναν μεγάλο χώρο. Κάπνιζαν -οι δύο-, αστειεύονταν και χρησιμοποιούσαν καρέκλες για τραπεζάκι. Άρχισα να κάνω βόλτα στο χώρο. Έβλεπα τις κούτες. Τα αντικείμενα. Όλα καινούργια. Τόσο καινούργια που φάνταζαν παλιά. Σαν να είχαν ωριμάσει όμορφα. Σαν να περίμεναν. Βυθισμένα σε μια λήθη. Και ύστερα έριξα το βλέμμα μου στις τρεις καθήμενες κυρίες. Η κυρία που είχε την πρωτοβουλία να εκθέσει τα αντικείμενα μου είπε να κάτσω κι εγώ υπάκουσα ευλαβικά.
Μόλις μου εξιστόρησε τα γεγονότα και το πως βρέθηκαν τα αντικείμενα αυτά στα χέρια της, κατάλαβα.
Συνειδητοποίησα ότι αυτό που γινόταν στον συγκεκριμένο χώρο ήταν τελικά η καραμελίτσα της ζωής της πραγματικής κατόχου τους. Ήταν αυτό που πάντα ήθελε να κάνει αλλά που τελικά δεν μπόρεσε. Η παρέα. Η επικοινωνία. Οι τρεις γυναίκες που είχα μπροστά μου κατάφεραν να πραγματώσουν τον αρχικό σκοπό. Ήταν γυναίκες που είχαν χαθεί μεταξύ τους και ενώθηκαν μέσα από αυτή τη σπάνια πρωτοβουλία.
Είναι γυναίκες που ζουν στο σήμερα αγαπώντας, εκτιμώντας και διατηρώντας το χθες. Στην αρχή, όταν τις είδα, θυμήθηκα μια σκηνή από την ταινία «Όσα παίρνει ο άνεμος». Εκείνη τη σκηνή που κάθονταν γυναίκες σε κύκλο στο τζάκι, έπλεκαν και ανέλυαν πράγματα. Και ήταν ακριβώς εκείνη η στιγμή που κατάλαβα ότι στο κέντρο δεν θα πάψει ποτέ να είναι ο άνθρωπος. Ότι η ανάγκη μας για επαφή και επικοινωνία είναι κάτι σαν την αναπνοή. Τόσο απαραίτητο και τόσο ηλίθια δεδομένο. Τόσο δεδομένο που τελικά είναι ζητούμενο. Και ναι... Τα Χριστούγεννα για μένα ήρθαν ακριβώς εκείνη τη στιγμή. Μέχρι που ένα απόκοσμο αεράκι έκοψε τον ειρμό μου επαναφέροντας με στην πραγματικότητα... Που αυτή η γυναίκα την έκανε όμορφη. Που την μετέτρεψε, την άλλαξε σαν καλή νεράιδα... Γι αυτό και το σημερινό. Ως ένα ευχαριστώ σε εκείνη που μάζευε αλλά και στην άλλη που εξέθεσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο... 

10 Εβδομάδες 16 πρόσωπα...

Μέσα Ιουνίου. Στο γραφείο καταφθάνει ένας εκπρόσωπος του ΟΑΕΔ με ένα τεράστιο κόκκινο ντοσιέ. «Εδώ θα βρείτε τα ονόματα των ενδιαφερομένων», λέει και αφήνει σε εμάς την επικοινωνία με τους επίδοξους Σεφ. Βαρύ το ντοσιέ. Πολύ βαρύ. Και μέσα ονόματα. Πολλά ονόματα. Ονόματα, βιογραφικά, πιστοποιητικά υγείας... Χαμός. Και κάπως έτσι αρχίζει το ταξίδι. Πρώτη φάση τηλεφωνική επικοινωνία. Φωνές άλλες αγουροξυπνημένες, άλλες βαριεστημένες, άλλες πρόθυμες και άλλες έκπληκτες. Δεύτερη φάση η συνάντηση στο σχολείο. Επιτέλους οι φωνές απέκτησαν εικόνα... λιγάκι πιο ξεκάθαρη αφού οι φωτογραφίες στα βιογραφικά ήταν λιγουλάκι... θολές...
Και κάπως έτσι φτάσαμε στην τελική λίστα με τα 16 άτομα που για 10 εβδομάδες θα παρακολουθούσαν ένα ακόμη έτος ως μετεκπαίδευση στη Μαγειρική...
02 Οκτωβρίου και στο προαύλιο του σχολείου μαζεμένοι 16 άνθρωποι ετερόκλητοι. Άνθρωποι που φαινομενικά δεν είχαν καμία απολύτως σχέση μεταξύ τους. Κι όμως... Οι 16 αυτές προσωπικότητες κατάφεραν και δημιούργησαν ένα υπέροχο σύνολο. Έγιναν ένα και μεγαλούργησαν... Εξέφρασαν ανησυχίες, εξέφρασαν συναισθήματα... Και με έκαναν πολλές φορές να συγκινηθώ... Τι να θυμηθώ... Το πόσο συνεπείς ήταν στα Γερμανικά; Μάλιστα ήθελαν και εργασίες για το σπίτι... Τον σταυρό μου έκανα.. Τις έφερναν κιόλας... με τσιμπούσα να δω αν ήταν αληθές. Κυρίως όμως εξελίχθηκαν. Άρχισαν να φέρονται σαν καλοκουρδισμένη ορχήστρα...  Πριν σας τους συστήσω θα ήθελα να τους ευχαριστήσω... Διότι μοιραστήκαμε στιγμές... Διότι δημιουργήσαμε αναμνήσεις... Διότι φτιάξαμε μια οικογένεια.. Και επειδή γνωρίζω ότι έχετε περιέργεια ας σας τους συστήσω...

Άντζελα Βράπι. Από το Αίγιο. Η κοπέλα που με το γράμμα /γ/ έχει μια ιδιαίτερη σχέση. Μόνιμα χαμογελαστή. Μόνιμα πρόθυμη. Μόνιμα με έναν οίστρο να σημειώνει. Τα πάντα. Ό,τι ακούει, ό,τι βλέπει. Γράφει. Μανιωδώς. Υπέροχη όταν βγάζει παρατσούκλια, καθώς έχει μια δυσκολία να θυμάται ονόματα. Ιδίως όταν αυτά ξεκινούν από το «Παπά-»... Οκ Άντζελα... Δεν θα πω παραπάνω. Το υπόσχομαι. Αγαπητή από όλους. Είχε πλάκα όταν έπαιζε. Ακόμα περισσότερη όταν η ίδια αγανακτούσε. Ενίοτε ακούει και στο όνομα «αγαπημένη» καθώς ήταν η αγαπημένη μιας καθηγήτριας, ονόματα δεν αποκαλύπτω.
Αν σε συμπαθεί την έχεις. Αν δεν σε συμπαθεί απλά θα το καταλάβεις. Δεν θα ασχοληθεί. Δεν αγαπάει τη μικροπρέπεια. Έτσι είναι η Άντζελα. Ααααα... Αγαπημένος της προορισμός τα Καλάβρυτα. Εκεί ξέρει να πάει, διότι με την Αθήνα... γι αλλού πήγαινε αλλού κατέληγε κι αλλού έφτανε... Παρόλα αυτά την αγαπώ... Αν ήταν τραγούδι θα ήταν κάτι γρήγορο και απαλό ταυτόχρονα... Της χαρίζω το Love theme από την ταινία «Σινεμά ο Παράδεισος» https://www.youtube.com/watch?v=qMgTCtSxOHE

Διονύσης Δημόπουλος. Από Αθήνα. Το παλικάρι με το κράνος. Το παλικάρι το ακριβοθώρητο. Τις πρώτες μέρες ρωτούσαμε ωσάν άλλες γοργόνες «Ωρέ μην είδατε τον Διονύση τον Δημόπουλο; Τον εκ Πύργου ορμώμενο;» Μηδ ο βαρκάρης τον απάντησε μηδ κάποιος άλλος. Μετά είπε να μας κάνει τη χάρη και να λαμπρύνει το πρόγραμμα με την παρουσία του. Το παλικάρι δεν έχει σταματημό. Μπορεί να μιλάει και να ρωτάει και να μιλάει και να ρωτάει ασταμάτητα... Ένα μάθημα μόνος του... Αλήθεια. Ευτυχώς πάντως που έβγαλε εκείνο το σκούφο του Αρχιμάγειρα... Δεν αντεχόταν ως θέαμα. Μετά έγινε πιο γήινος... Εναρμονίστηκε. Και έφτασε να γίνει αναπόσπαστο μέρος αυτού του συνόλου. Ένα παιδί με υγιείς ανησυχίες... με ωραίο λόγο... αν δεν ήταν μάγειρας θα μπορούσε να είναι ρήτορας... Και τι ρήτορας... Αθώοι οι πελάτες... Αν ήταν ταινία θα ήταν πρωταγωνιστής στο «Swing Kids»... https://www.youtube.com/watch?v=UJG5xJ993rw


Γεωργία Καρύτσα. Εξ Αγρινίου ορμώμενη. Γεωργία Καρύτσα έγραψα; Λάθος... Μέγιστο... Η κοπέλα είναι Στρουμφάκι. Κάτι μεταξύ Στρουμφίτας και Μελένιου. Τους αγαπάει όλους. Δεν απευθύνεται στους άλλους με τα ονόματά τους. Αντ' αυτών τους αποκαλεί «μωρό μου», «αγάπη μου» ενώ παράλληλα θα μπορούσε πάρα πολύ εύκολα να κάνει καριέρα ως Αγκαλίτσας. Φωνή ψιλή και λεπτή σαν τη φιγούρα της. Αντοχές μεγάλες και τσιρίδα... Στα ταλέντα της το ξεμάτιασμα και οι ροζ/κόκκινες/μπορντό τούφες στο πίσω μέρος του κεφαλιού της. Απίστευτη απλά. Δεν είχε κακό λόγο. Απλά δεν θέλεις να πέσεις στο στοματάκι της. Αγαπάει πάρα πολύ το πριντ σκρίν... Και τον κινηματογράφο αλλά όχι τα θρίλερ. Αν πρωταγωνιστούσε σε ταινία θα ήταν το «Ωραία μου Κυρία»... Μελένια μου https://www.youtube.com/watch?v=7Ezy50aY6Bg&list=RD7Ezy50aY6Bg

Μάλιστα. Νίκος Καραπετιάν. Με καταγωγή από Αρμενία και τόπο διαμονής τη Λάρισα. Ο Νικολάκης ή Νίκος ή Νικόλας ή απλά Αμόρε... Ο άνθρωπος με το μόνιμο άγχος «Κυρία πότε θα μάθουμε Γερμανικά»... Γλυκούλης... Ο Καραπετιάν λοιπόν... Δεν είναι τυχαίο τα πολλά ονόματα... Ερχόταν, καθόταν τοίχο κι έγερνε στην πλώρη... Αλλά πάντα παρών... Μεγάλο ταλέντο... Δημιουργικός και λάτρης της ταχύτητας. Αγαπάει τα αυτοκόλλητα γιατί κάθε ανήρ έχει και την ευαίσθητη πλευρά του... Ταινία; Το Αμόρε; Φυσικά τον «Νονό»... Τι; Δεν του μοιάζει...; https://www.youtube.com/watch?v=HWqKPWO5T4o

Παρασκευή Κουρούκα. Από Αγιά Λάρισας. Η πετίτ της τάξης. Η αθόρυβη... Έντονη προσωπικότητα και τεράστια δύναμη και δυναμική. Τόσο δυναμική που ίσως και η ίδια τρομάζει και αδυνατεί να συνηδειτοποιήσει. Ευαίσθητη. Πολύ και απόλυτα. Χαρακτήρας έξοχος. Πρόθυμη. Αγαπάει τα διαλείμματα. Δεν αντέχει τα μακρόσυρτα και φαίνεται από τη μουσική που ακούει. Σιδηρόπουλος, Ρότινγκ Κράιστ, Νάιτστάκερ και κάτι άλλοι... Ζει στο δικό της ατομικό σύμπαν αλλά σας πληροφορώ ότι είναι εξαιρετικά γειωμένη στην πραγματικότητα... Ταλέντο στο σκίτσο... Ταλέντο στο να απομακρύνει όποιον δεν χωράει στο σύμπαν της. Το κορίτσι αυτό θα σταδιοδρομήσει στην Κυλλήνη μαζί με το Αμόρε... Αχ και να μουν από μια μεριά να τα χαζεύω... Θα μπορούσε πολύ εύκολα να πρωταγωνιστεί στο «Δωμάτιο με Θέα» κι ας της έρχεται ντουβρουτζάς με τα ρομαντικά... Κουρούκα από μένα δεν κρύβεσαι...χα! https://www.youtube.com/watch?v=AUU1mdn-btc

Βασίλης Κορομπίλιας. Αθήνα. Μάλιστα. Ο άνθρωπος που αν ήταν στρουμφ θα ήταν ο Γκρινιάρης... Ή ο κινητούλης αφού το κινητό ήταν η φυσική προέκταση του εαυτού του. Το αγόρι αυτό έχει απασχοληθεί σε κέτερινγκ και είναι περήφανος. Και πολύ καλά κάνει. Αγαπά πολύ τη σπανακόπιτα ενώ δεν τον είδα ποτέ με καφέ. Χμ... Αλήθεια, γιατί δεν πίνεις καφέ; Οι απορίες του και οι ατάκες του έχουν γράψει στο συλλογικό ασυνείδητο της τάξης... Μάντρες, παιδιά και άλλα πολλά... Θα ήταν έξοχος κωμίστας... Αν πρωταγωνιστούσε σε ταινία αυτή θα ήταν «O ροζ πάνθηρας»  https://www.youtube.com/watch?v=paWt-vWYbyU

Γιάννα Λαπάνι. Αθήνα. Εκτός από τη Μαγειρική, το κορίτσι αυτό έχει και πτυχίο Ιταλικής Φιλολογίας. Αμέ... Πολύπλευρο ταλέντο. Η Γιάννα είναι οξύνους. Θα μου επιτρέψει όμως να πω ότι είναι και λιγουλάκι σνομπ... Όταν δεν χωνεύει κάποιον δεν το δείχνει απλά... το αποτυπώνει και λεκτικά... Αγαπά τους αυστηρούς Σεφ δεν αντέχει τον παραλογισμό του Δημοσίου και είναι μόνιμα σε μια έκτακτη νευρική κατάσταση και συνεχώς μπουρδουκλωμένη σε σκέψεις... Και προφανώς αν ήταν σταρ θα ήταν η Σκάρλετ στο «Όσα παίρνει ο άνεμος» https://www.youtube.com/watch?v=6qr25F9t6Es

Ladies and gentlement proudly present Nikos Nakos. Ο Νίκος μας. Κι αυτόν μαύρα μάτια κάναμε να τον δούμε. Ήρθε. Κάθισε. Επιφυλακτικός όσο δεν πάει. Δημιουργικός όσο δεν πάει. Ένα θα σου πω φίλη/φίλε αναγνώστη. Έφτιαξε ένα ριζότο που έβαλε κάτι με μανιτάρια (ντουξέλ νομίζω) και αρωμάτισε κάτι που δεν θυμάμαι με κινέζικο τσάι και σανδαλόξυλο... Νταξ. Παράδεισος απλά. Το παλικάρι το αργοπορημένο λατρεύει Φάτα Μοργκάνα και Ηλεκτρικό Θησέα. Εναλλακτικός και κλασικός ροκάς. Αν δεν ξέρει δεν μιλάει. Οι ατάκες του παροιμιώδεις. Ταινία;;; Χα... Νικόλα... The Kite Runner https://www.youtube.com/watch?v=xPDwFv_AjPU γιατί είναι και ευαισθητούλης και ευσυγκίνητος...

Ρούλα Ράπτη. Από Αγρίνιο. Παρθένος στο ζώδιο και στη συμπεριφορά θα προσθέσω. Η Ρούλα είναι εξαιρετικά ακριβής. Εξαιρετικά ήσυχη... μπα... ΄Οταν δεν της αρέσει κάτι που κάνεις δεν υπάρχει περίπτωση να μην στο πει. Όχι απλά θα το πει αλλά θα το κάνει έντονο. Για να ναι σίγουρη ότι θα το καταλάβεις. Απεχθάνεται τη δηθενιά. Απεχθάνεται ανθρώπους που προτάσσουν το εγώ. Προσπαθεί να μάθει από τις συνθήκες. Θα ακούσει αλλά πριν πράξει θα το «κουμπώσει» πάνω της. Θα ναι απόλυτα σίγουρη. Ευτυχώς δεν είναι ντουβάρι. Είναι διαλλακτική όταν θέλει γιατί αν δεν θέλει μην ελπίζεις. Που θα πρωταγωνιστούσε...; Μα φυσικά στο «Σπίτι των Πνευμάτων» https://www.youtube.com/watch?v=00qRoIS6jM8&list=PL5924F5F6872D096B

Γιώργος Σιδηρόπουλος. Από τις Σάπες. Κι επειδή δεν ξέρεις θα σου πω ότι είναι κοντά στην Αλεξανδρούπολη. Τεμέτερον για... Ήσυχος -στην αρχή. Αμίλητος -ως τα μέσα του προγράμματος. Μετά ξεδίπλωσε τα ταλέντα του. Ο Γιώργος είναι από τους τύπους που φαινομενικά είναι στον κόσμο τους μέχρι που ξαφνικά θα πετάξουν μια ατάκα που ακούγοντάς την θα λυθείς στα γέλια. Και η ατάκα θα είναι ακριβέστατη. Τρελή μούρη. Ένα ελάττωμα. Είναι ΑΕΚτζής. Γιατί Γιώργο μου; Γιατί;;; Θα μπορούσα να τον δω ως άλλο Ρικ στην Καζαμπλάνκα... https://www.youtube.com/watch?v=d22CiKMPpaY

Παρασκευή Τζαμαλή... Τι να πεις τώρα. Η Παρασκευή. Μόνιμα χαμογελαστή, τσαχπίνα, τσαούσα όταν χρειάζεται και αδυναμία των περισσότερων. Διακριτική με μια τσάντα γεμάτη μπισκότα. Τη Ράπτη δεν την έφτανε (η Ράπτη είναι το κορίτσι περίπτερο...) αλλά κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες να την συναγωνιστεί. Η Τζαμαλή από το Αγρίνιο. Η Τζαμαλή που και λίγο μαμά έγινε και ταλέντο ανέδειξε και χαρακτήρα. Έχει ένα τρόπο να σε γλυκαίνει αυτό το κορίτσι. Στενοχωρημένη δεν θα την δεις. Αγαπάει πολύ τα χάπι εντ... Παρασκευή κι εγώ... Γι αυτό θα ήθελα να σε δω να παίρνεις «Πρωινό στα Τίφανις» https://www.youtube.com/watch?v=Q7SI7N22k_A

Δημήτρης Σαλιάι. Ο Μήτσος μου. Λιγομίλητος. Σοβαρός. Σίγουρος. Με χιούμορ. Εχέμυθος εκτός κι αν πιει λιγάκι... Του το συγχωρούμε όμως διότι είναι εξόχως ευγενής. Κι ας αγαπάει τα λουκάνικα (εεεε;) -είναι αστειάκι μεταξύ μας αυτό-. Ο Δημήτρης μας είναι από τα παιδιά που όταν ακούει καλά λογάκια για το άτομό του κοκκινίζουν τα μαγουλάκια του. Γλυκούλης όσο δεν πάει και φοβερά πρόθυμος. Κύριος ρε παιδί μου. Είναι είναι... Τώρα πρέπει να του βρω ταινία ε; Χμ... Νομίζω Μήτσε ότι θα ήσουν υπέροχος ως πρωταγωνιστής σε μια αγαπημένη μου «Τα Καλά Παιδιά» https://www.youtube.com/watch?v=8jZQZb8gCiI

Χριστίνα Χάβο από το Φρύνι Λευκάδας. Το Χριστινάκι με την κοτσίδα που πήγαινε πέρα δώθε και τούμπαλιν. Η Χριστίνα που αγαπάει τη μαγειρική αλλά μπορεί να μπερδέψει την κόκκινη σάλτσα με το ταμπάσκο ή διάφορα άλλα. Η Χριστίνα μας αγαπάει να συντάσσει με το εγώ ενώ παράλληλα στα εργαστήρια τραγουδούσε. Πολυτάλαντο πλάσμα. Αν δεν την κερδίσουν οι κουζίνες θα την κερδίσει σίγουρα το μικρόφωνο... Ωστόσο θα ήθελα να σε δω στο «Φθινόπωρο στη Νέα Υόρκη» https://www.youtube.com/watch?v=Z1tTDcNZ6Bc

Σωκράτης Νταλταγιάννης από Αθήνα. Ο άνθρωπος που αρέσκεται σε σεμινάρια μοριακής κουζίνας. Αγαπάει τη μαγειρική και έχει φινέτσα. Του αρέσουν πιάτα από την Ιταλική κουζίνα. Κύριος. Όταν δεν μιλάει με τους διπλανούς ή τους πίσω. Ήσυχος. Μπορεί να μιλήσει σε όλους. Σε όλους όμως. Και έχει την ικανότητα να φέρνει αυτούς τους όλους κοντά σου. Όσο άσχετοι ή ζαβοί είναι. Κατά τα άλλα ευγενής. Του αρέσει και η κοινωνική κριτική στην οποία όμως είναι εξαιρετικά ακριβής. Θα ήθελα πάρα πολύ να τον δω σε μιούζικαλ... Σωκράτη μου,«Τραγουδώντας στη Βροχή» στο ρόλο του Φράνκι -Σινάτρα- https://www.youtube.com/watch?v=D1ZYhVpdXbQ

H Ξένια μας. Ένα πλάσμα υπερευαίσθητο. Ένα πλάσμα που αγαπάει να εκφράζεται με έναν αποκλειστικά δικό της τρόπο. Που ξεδιπλώνεται εκεί που αισθάνεται ασφάλεια. Είναι ωραίο αυτό. Η Ξένια θα μπορούσε να πρωταγωνιστεί σε ένα παιδικό παραμύθι. Να κάνει την καλή νεράιδα που βοηθάει παιδάκια. Γι αυτό Ξένια μου θα ήθελα να σε δω στην «Σταχτοπούτα» αλλά όχι στο ρόλο της νεράιδας αλλά σε εκείνον της πρωταγωνίστριας... https://www.youtube.com/watch?v=Zye-4GGANzw

Ευθύμιος ή Θέμης Ντοκόπουλος για το τέλος. Ο άνθρωπος που προσπαθεί να είναι ζεν αλλά δεν τα πολυκαταφέρνει. Ο Θέμης έχει πλάκα. Έχει ευαισθησίες. Έχει και τρωτά σημεία αλλά δεν είναι της παρούσης. Άλλωστε όλοι μας έχουμε. Τι να πεις για τον Θέμη. Τον άνθρωπο που τα βρίσκει όλα υπέροχα και ουδέν αρνητικό σχόλιο έχει να κάνει. Γι αυτό και εγώ θα του χαρίσω την ταινία «Μια βόλτα στα σύννεφα» https://www.youtube.com/watch?v=_n5DWvcW0Z8


Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο σ' αυτά τα παιδιά που μου έδωσαν στιγμές, αναμνήσεις και που με άφησαν να μπω λιγάκι στον κόσμο τους. Παίδες σας ευχαριστώ για όλα. Το μόνο σίγουρο ότι δε χανόμαστε. Ευχή μου να χαθείτε σε κόσμους δημιουργικούς και όμορφους. Προσδοκία μου η χαρά σας. Απαίτησή μου να πολεμάτε τα σκοτάδια με φως. Κι αν ξεμείνετε από συμμάχους να θυμάστε μια ημίτρελη πυρόξανθη... Σας αγαπώ.. Τα υπόλοιπα από κοντά...

Δεδομένα + Ζητούμενα = Κουλουβάχατα

Αριθμητική σήμερα... Εξισώσεις, πράξεις. Λογιστικά φαινόμενα για κάτι φαινομενικά απλό. Δύο λέξεις που ισοδυναμούν με το άπαν και δίνουν ως λύση τα... κουλουβάχατα. Ή το φασκελωκουκούλωστα αν προτιμάς. Τι κι αν οι όροι δεν είναι δόκιμοι. Τι κι αν οι λέξεις ξενίζουν ή φαντάζουν άγνωστες. Έχουν κι αυτές ένα χάος. Ένα χάος που όσο καλά μαθηματικά γνωρίζεις ή όσο άριστος κι αν ήσουν στην αριθμητική είμαι απόλυτα σίγουρη ότι την εξίσωση αυτή δεν θα μπορέσεις να τη λύσεις. Διότι η εξίσωση αναφέρεται στους ανθρώπους. Διότι οι λέξεις τρομάζουν. Διότι θα πρέπει να ξέρεις ακριβώς τι θέλεις και τι ζητάς. Διότι θα πρέπει να αντιμετωπίσεις την αλήθεια σου. Επομένως καλή μου αναγνώστρια και καλέ μου αναγώστη, κουλουβάχατα...
Είδες πως βγαίνει νόημα και ξαφνικά όλα τακτοποιούνται; Με τον πλέον μαγικό τρόπο. Τόσο που μοιάζει εξόχως και αφόρητα απλός. Απλός, όμως, και ουχί απλοϊκός. Και κάπως έτσι μπερδεύονται οι άντρες και βραχυκυκλώνουν οι γυναίκες. Βραχυκυκλώνουν βέβαια είναι τουλάχιστον ελαφρύ γι αυτό που παθαίνουν. Κι επειδή είμαι γυναίκα -βαριά κουβέντα αλλά θα την αναλύσω προσεχώς- θα μιλήσω εκ μέρους των γυναικών. Ή αλλιώς του ψευδώς αποκαλούμενου «αδύνατου φύλου».
Ακούς λοιπόν κάποια μαργαριτάρια από εκπροσώπους του φύλου μου τύπου «απορώ πως μια γυναίκα είναι δυναμική και στον γκόμενο σούζα», «κάντον να τρέχει πίσω σου τον αβέλτηρο» (νταξ, αλλιώς τον αποκαλούν αλλά δεν μου επιτρέπεται...), «μην σε έχει δεδομένη θα σε πατήσει», «έχε τον στην τσίτα» και άλλα τέτοια... νόστιμα...
Και έρχομαι εγώ, η αδαής, άβγαλτη, ξενέρωτη, πυρόξανθη να ρωτήσω: Γιατί κυρίες μου είναι κακό να είσαι δεδομένη; Για ποιο λόγο είναι κακό να αφήνεσαι; Για να μην πληγωθείς; Για να μην σε χωρίσει ή να μην σε κερατώσει; Για να μη χάσει το ενδιαφέρον του το σερνικό;
Αμέτρητα γιατί απίστευτα πολλές απορίες. Αναρίθμητες. Κάθε σκέψη και ερωτηματικό. Κάθε απόφαση και μια δαμόκλειος σπάθη. Μια γκιλοτίνα που απειλεί κάθε γυναίκα που δεν έχει πρόβλημα να είναι και να λειτουργεί ως δεδομένη για έναν άντρα που εκείνη εκούσια επιλέγει να είναι δίπλα της. Δεν αντέχω τα φεμινιστικά. Η λογική «νυν υπέρ πάντων η γυνή» ποτέ δεν έγινε ανεκτή και αντιληπτή από τον περίπλοκα απλό εγκέφαλό μου. Όχι. Στον δικό μου «νυν υπέρ πάντων το μαζί». Αυτό έχω μάθει. Αυτό εμπιστεύομαι. Αυτό έχω κάνει λάβαρο.

Όσο για τον δυναμισμό ναι. Ας ενημερώσει κάποιος τις δήθεν τάχα μου χειραφετημένες κυρίες ότι οι δυναμικές και αυτεξούσιες γυναίκες χρειάζονται ασφάλεια στην προσωπική τους ζωή. Έχουν ανάγκη να αφήνονται στο σερνικό. Γιατί έτσι επέρχεται ισορροπία. Διότι έτσι το γιν και το γιανγκ συμπληρώνονται. Οι δυναμικές γυναίκες που φορούν παντελόνια καλύτερα από πολλούς άντρες έχουν ανάγκη να αφήνονται. Πίστεψέ με φίλη/φίλε μου. Κι ας κοντεύει να σου φύγει το ποτό/νερό/τσιγάρο από το στόμα. Αλήθεια είναι. Έχουν ανάγκη να τις φροντίζουν. Να τους φέρονται με μια τρυφερότητα. Να τους δείχνουν σεβασμό και ενδιαφέρον και όχι να τις αντιμετωπίζουν ως αντιβίωση ήτοι επικοινωνία μια φορά την ημέρα συγκεκριμένη ώρα. Αυτό είναι μίτινγκ. Αυτά για τις δυναμικές, ηλίθιες γυναίκες.
Όμως δεν είναι αυτό το μόνο κλισέ. Προσωπικά μου φτιάχνει το κέφι, όταν ακούω γυναίκες να μου λένε ότι «αν σε έχει δεδομένη θα σε πατήσει κάτω». Και έρχομαι να ρωτήσω η γράφουμε. Γιατί κυρίες μου; Όταν είστε σε σχέση, δεν υποχωρείτε; Δεν αδημονείτε να του κάνετε τα χατίρια; Δεν μετράτε τις ώρες μέχρι να δείτε τον δικό σας Κύριο Τέλειο να έρχεται; Και έστω ότι δεν το κάνετε -που αδυνατώ να το πιστέψω. Έστω ότι έχετε πιο «αντρική/μάτσο» λογική. Μη μου πείτε ότι δεν σκέφτεστε να κάνετε κάτι για τον μίστερ, διότι ψεύδεσθε. Οικτρά.
«Αν είσαι δεδομένη θα σε κερατώσει». Υπέροχο! Μοναδικό! Κερδίζει Όσκαρ! Κουκλίτσες μου ξυπνήστε από το λήθαργο. Ο τύπος, αν θέλει, θα σας περάσει ένα κέρατο από Γαύδο ως Αλεξανδρούπολη. Γιατί όσο εσύ είσαι σούπερ ουάου μοναδική και τον έχεις στην τσίτα, κάποια άλλη θα κάνει τη γατούλα του. Οι άντρες κουκλίτσες μου λειτουργούν με τη στιγμή. Δεν αναλύουν. Δεν σκέφτονται. Απλά υπακούν στο ένστικτό τους.
 Και κάπου εδώ ας τοποθετηθώ κι εγώ η έρμη. Προσωπικά δεν με ενοχλεί να είμαι δεδομένη. Μη σου πω ότι μ' αρέσει κιόλας. Ναι. Μ' αρέσει να ξέρει ο σύντροφός μου ότι θα είμαι εκεί. Μ' αρέσει να είμαι η λύση του. Μ' αρέσει να του δημιουργώ συνθήκες ασφάλειας και ηρεμίας. Το πως θα το αντιμετωπίσει εκείνος είναι άλλη ιστορία και είναι αποκλειστικά δική του. Οι γυναίκες που με μεγάλωσαν με έμαθαν να είμια αυτεξούσια, αυτόφωτη, να στέκομαι στα πόδια μου αλλά να ξέρω να είμαι και γυναίκα. Και γυναίκα σημαίνει μια υπόσταση που θα ναι εκεί. Εκεί για τον έναν. Όχι για τους πολλούς. Διότι αυτό οφείλει να κάνει. Κι αν και ο μίστερ κάνει το ίδιο τότε το τέλειο μαζί ισοδυναμεί με μαγεία... Αν όχι; Τότε σε κάθε περίπτωση, πηγαίνουμε σ' αυτό που οι φίλοι μας οι Σάξονες λένε «your gain, his loss»... Τουλάχιστον θα ξέρεις ότι εσύ μπορείς να υπερβείς εαυτόν... Και αυτό πίστεψέ με είναι το παν... Το αίσθημα είναι υπέροχο.
Ψιτ... να σου πω και κάτι μεταξύ μας; Ακόμα κι αν πληγωθείς κέρδος είναι... Διότι έζησες. Προσέφερες. Είπαμε... οι πληγές είναι παράσημα και μαρτυρίες ζωής... Κάντο κι ας μοιάζεις με το φάντασμα του δάσους... Κάντο και θα με θυμηθείς... Η ερώτηση είναι μία κουκλίτσα μου... Αντέχεις;

Αντιθέσεις, Τιμωρία, Λύτρωση...

Έδινε... τα πάντα... Έδινε... σε όλους... ανεξαιρέτως... Έδινε... Άδειαζε... Γέμιζε... Ξέμενε... Ρήματα έντονα... Γεμάτα... Μοναδικά... Μα η κατάληξη ήταν πάντα ίδια... Η διαδικασία γνώριμη.. Τόσο γνώριμη όσο και η ίδια της η ύπαρξη... Τόσο μονότονα ίδια... Όσο και η μέρα της μαρμότας... Συνεχόμενα, επαναλαμβανόμενα γεγονότα... Όλα ίδια... Όλα επαναλαμβανόμενα...
Δεν έπαιρνε... Δεν ζητούσε... Δεν ζητιάνευε... Δεν, δεν, δεν... Αρνήσεις μέσα στην ίδια κατάφαση. Ζεύγη όχι απλά αντιθέσεων. Ζεύγη άνισα σε μια εξίσωση τουλάχιστον άτοπη. Ζεύγη που στη ζυγαριά του χρόνου δεν είχαν την ίδια βαρύτητα. Ζεύγη ξένα. Ζεύγη που δεν ήταν ζεύγη. Ζεύγη μονά. Λειψά... Μονόπλευρα. Κι όμως στο κεφάλι της ήταν ζεύγη.
Εκείνη δεν μπορούσε να χωρέσει στο κεφάλι της. Βλέπεις ήταν πολύ για εκείνη. Ήταν πολύ το να χωρέσει κάτι τόσο μεγάλο σε ένα τόσο δα μικρό εγκέφαλο. Διότι πάντα το παίρνειν είναι μικρότερο του δίνειν. Το να δίνεις είναι μάλλον χούι. Ένα ζαβό, τρελό, απειροελάχιστο χούι. Κατά πολλούς βλακεία κατά άλλους μεγαλειότητα. Εκείνη δεν το έβλεπε έτσι. Ούτε καν το έβλεπε. Εκείνη απλά έδινε. Χωρίς να φιλτράρει. Χωρίς να σκέφτεται. Κανένα κόστος. Κανέναν κίνδυνο. Κανένα ορατό προορισμό.
Γιατί προορισμός της ήταν το άλλο. Προορισμός ήταν το χαμόγελο του δέκτη. Η χαρά του. Λίγο την ενδιέφερε αν ο άλλος ήταν έτοιμος να δεχτεί. Κι εκείνη απλά έκανε αυτό που ήξερε να κάνει καλύτερα. Να δίνει. Χαρά, ελπίδα, ώθηση... Να στέκει ως δεκανίκι, ως άλλη βακτηρία σε όποιον την είχε ανάγκη. Τι ήταν η ίδια; Ηλίθια. Βλαμμένη. Διαταραγμένη. Πολλοί θεωρούσαν ότι το έκανε προκειμένου να ακούσει λόγια... «Τι καλή», «τι άξια», «τι μεγαλόψυχη»... Δεν την αφορούσαν οι χαρακτηρισμοί. Άλλοι πάλι το έβλεπαν κακόβουλα «Κάτι προσπαθεί να πετύχει» ή «πάει να το παίξει καλή»... Αλήθεια, πόσο μικροί και πόσο μικρόψυχοι. Αρνούνται να καταλάβουν ότι το δίνειν απλά πηγάζει εκ των έσω. Δεν φιλτράρεται. Δεν έχει κίνητρο και κυρίως δεν έχει δόλο...
Εκείνη ήταν μάλλον αφελής. Τι μάλλον δηλαδή... Αφελέστατη. Θεωρούσε ότι όλοι οι άνθρωποι ήταν καλοί. Ότι την πλησίαζαν γιατί τη συμπαθούσαν. Διότι την ήθελαν στη ζωή τους. Διότι την αγαπούσαν. Πόση βλακεία και αφέλεια χωρούσε στο κεφάλι της Θεέ μου... Ναι... Ο Θεός... Εκείνος που ξοδεύει άπειρο μπλε για να μένει αόρατος. Εκείνος που σκέπει... Εκείνος που τα πάντα εν σοφία εποίησε. Κι όμως δεν ποίησε τα πάντα εν σοφία.

Εάν ποιούσε εν σοφία, τότε η σοφία θα βρισκόταν παντού. Η αφέλεια, ο κατεξοχήν εχθρός της σοφίας, δεν θα κέρδιζε. Το κριτήριο θα ήταν πάντοτε σωστό και ενιαίο. Αυτή θα ήταν η σοφία. Διότι όποιος τελικά δίνει τόσο απλόχερα, τόσο απόλυτα, τόσο διάχυτα χάνει. Ναι. Χάνει. Χάνει τον εαυτό του. Διότι το δώρο του δίνειν στον άλλον δεν επιστρέφεται ποτέ. Και για να απαντήσω σε ερώτημα, σαφώς και ο σκοπός δεν είναι να πάρεις. Εκείνη δεν το έβλεπε έτσι. Δεν έδινε για να πάρει. Ήθελε όμως να ακούσει κάτι. Κάτι. Ή να δει κάτι. Τουλάχιστον ένα βλέμμα. Ούτε ευγνωμοσύνες, ούτε ευχαριστώ αλλά και ούτε μεγαλοστομίες. Ήθελε απλά κάτι. Μια χειρονομία. Μια οποιαδήποτε κίνηση.
Εκτός του δίνειν είχε κι άλλο κουσούρι. Ίσως μεγαλύτερο, ίσως μικρότερο. Ήταν δεδομένο. Λειτουργούσε ως δεδομένο. Αλλά από την άλλη μόνο τα δεδομένα μπορούν να δίνουν. Άκριτα και τα πάντα. Εκείνη ήξερε να είναι εκεί. Σε κάθε κατάσταση. Σε κάθε πλαίσιο. Σε κάθε συνθήκη. Ήταν εκεί. Και της άρεσε να το ξέρουν. Και της άρεσε να την αντιμετωπίζουν έτσι. Θεωρούσε, η χαζή, ότι ο καθένας θα χαιρόταν να έχει ένα δεδομένο στη ζωή του. Θεωρούσε ότι το δεδομένο είναι μαξιλάρι ασφαλείας για εκείνον που το έχει. Πόσο λάθος έκανε. Ουδείς σέβεται τα δεδομένα. Ουδείς τα εκτιμά. Ο λόγος; Άγνωστος. Αδιάφορος σχεδόν.
Αποτέλεσμα; ένα. Πληγή. Κάθε λειτουργία της και μια πληγή. Όσο προσπαθούσε να κλείσει η μία, άνοιγε η άλλη και μάτωνε και τις άλλες ταυτόχρονα. Πληγές σαν την Λερναία Ύδρα. Μια έκλεινε, δέκα άνοιγαν. Κι όμως. Τα πράγματα περιπλέκονται.
Περιπλέκονται τόσο όσο και οι σκέψεις. Και γιγαντώνονται τόσο όσο και οι ταχυπαλμίες που ένιωθε στο στήθος. Αυτό το πλάκωμα. Συνήθως στους ανθρώπους έρχεται η Μόρα. Σε κείνη έρχονταν οι πληγές της. Και την πλάκωναν. Και ασφυκτιούσε. Κάποιες στιγμές ήθελε απλά να σκίσει τις σάρκες της. Δεν αντέχονται άλλες πληγές. Δεν αντέχονται άλλες σκέψεις.
Και τότε συνειδητοποιούσε. Ότι αυτό ήταν. Καταδικασμένη να δίνει. Καταδικασμένη να είναι αφελής. Καταδικασμένη στην πίστη στους ανθρώπους. Εγκλωβισμένη στη σκέψη ότι το να δίνεις είναι ευλογία... Κι ας καταλήγεις με πληγές. Βλέπεις για κείνη κάθε πληγή είναι και ένα παράσημο. Από κάποια μάχη. Μια μάχη του εαυτού της με τον κόσμο. Του μαύρου και του άσπρου. Διότι τελικά όλα είναι αντίθετα. Μα για στάσου... Πόσο αντίθετα είναι τελικά; Συνήθως είναι οι όψεις του ίδιου νομίσματος. Κι αυτή δεν είναι Μεσσίας. Και ούτε ήθελε να είναι. Το μόνο της αδίκημα; Η χαρά που ήθελε να προσφέρει. Η βοήθεια. Η λειτουργία της ως δεδομένο. Μα φαίνεται ότι αυτά είναι κακουργήματα στο αδηφάγο σήμερα. Στο σήμερα που προστάζει τα παντός είδους παίγνια. Το σήμερα που προστάζει το ξέσκισμα των σαρκών στην επιβίωση των φύλων.
Ας δικαστεί λοιπόν. Ας καταδικαστεί στην ανυπαρξία των αντιθετικών σχημάτων. Στην μηδενικότητα της ύπαρξης. Ας φυλακιστεί στην αιώνια φυλακή της Ανάστασης των άλλων. Η δική της; Έρχεται μέσα από εκείνη των άλλων. Η σωτηρία της η θεραπεία των άλλων. Ας καταδικαστεί στη λήθη. Κι ας μη γνωρίσει αγάπη. Κι ας μη γνωρίσει τίποτα. Άλλωστε ακόμα και το τίποτα ορισμένων είναι το μέγιστο κάτι...

Αίμα, δάκρυα και πόνος...

Γεγονός είναι ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει δώσει αίμα, να μην έχει πονέσει και να μην έχει χύσει δάκρυα. Ίδιον της υπόστασης και ύπαρξης. Υπάρχει όμως κάτι που δένει και τα τρία. Ένα κάτι που όλοι απευχόμαστε αλλά δυστυχώς όλοι ανατρέχουμε για να ακούσουμε... Είναι άνθρωποι. Σε κάποιες περιπτώσεις και υπεράνθρωποι. Φορούν άσπρες μπλούζες σαν ρόμπες, συνήθως έχουν μυωπία και στα μάτια μας φαντάζουν ως φωτεινοί παντογνώστες. Είναι αυτοί που έχουν τις απαντήσεις και που τελικά αποδεικνύουν, ότι μας ξέρουν καλύτερα κι από μας τους ίδιους. Άλλοι τρελοί επιστήμονες, άλλοι κυνικοί, άλλοι γλυκείς... Οι γιατροί... Όλοι εκείνοι που διακρίνονται ως πρώτοι των πρώτων και που εμείς οι κοινοί θνητοί παθαίνουμε έναν φόβο, ένα μάγκωμα, ένα πλάκωμα κάθε φορά που διαβαίνουμε το κατώφλι τους. Αν και εδώ που τα λέμε φίλη/φίλε εντάξει... εύκολο δεν είναι... ιδίως για τις ειδικότητες που ακολουθούν...

Καρδιολόγοι ή καρδίατροι όπως άκουσα πρόσφατα... Τι να πεις... Ακούνε την καρδιά, τη μελετούν, αποκρυπτογραφούν κάθε της χτύπο... Προσπαθούν να καταλάβουν αν έχεις διάφορα... Κι εσύ κάθεσαι ανάσκελα και ανασαίνεις και να και το στηθοσκόπιο παγωμένο και να που δε σου βγαίνει ανάσα... Πως να σου βγει... Αγαπημένο; Να τους περιγράφεις φτερουγίσματα, ντάπα ντούπα... Κι ο έρμος ο καρδιολόγος να μην μπορεί να καταλήξει... και να τα τεστ κοπώσεως, να και τα χόλτερ ρυθμού... και όταν του λες και για την πίεση ασανσέρ εκεί ο άνθρωπας έχει απλά «φύγει»... τι να σου κάνει κι αυτός... άλλωστε μην ξεχνάς... μια καρδιά στα χέρια του του φέρανε...

Και αφού γλυτώνεις τον καρδιολόγο πας στον επόμενο γιατί κάτι μπήκε στο μάτι, κάτι μαυράκια βλέπεις... Και πας στ' αγόρι αυτό που είναι το μόνο που σε κοιτάει στα μάτια και ξέρει ακριβώς τι θέλεις... Δεν χρειάζεται να πεις κάτι... Απλά κάτσε αναπαυτικά στην καρέκλα - εχθρό της σκολίωσης, φόρα τα παράξενα γυαλιά που σου δίνει και αφέσου... Πριν όμως έχεις περάσει και από ένα μηχανηματάκι που σε βάζει να ακουμπήσεις το πηγούνι, σου ρχεται τρέλα και συ βλέπεις απλά ένα αερόστατο... Απορείς και εύχεσαι η τσίχλα που τόσο προσεκτικά μασάς να εξακολουθεί να υπάρχει... Τουλάχιστον φρόντισε να απαντάς σωστά στην ερώτηση «τώρα είναι καλύτερα ή τώρα»... Θυμήσου όμως...  η απόκριση «Να ξέρετε γιατρέ μου εντάξει είμαι αλλά από το άλλο μάτι δε βλέπω τίποτα» δεν συνιστά απάντηση ... (πραγματικό περιστατικό, άλλη κουβέντα)

Εντάξει... Εδώ σταματούν όλα... Γυναικολόγοι... Τα πόδια ανοιχτά και ο τύπος μπροστά σου να προσπαθεί να αναλύσει τον εσώτερο κόσμο σου... Κάτι τέτοιες στιγμές αναφωνείς για την τύχη των ανδρών... Γδύνεσαι, φοράς και ρομπάκι και απλά ανοίγεις... Ναι οκ δεν ακούγεται καλά αλλά ποιος σου είπε ότι είναι κιόλας... Μηδ χαρά παίρνεις μηδ άνεση έχεις... Απλά τα 10 λεπτά φαίνονται αιώνες, έχεις κάνει κι ένα πακέτο τσιγάρα απ' το άγχος κι έχεις γίνει και σαν παντζάρι από ντροπή... Ε όσο να ναι μια ντροπή την αισθάνεσαι... άφτερ ολ δεν συνηθίζεις να ανοίγεις πόδια... Και μετά φεύγει από κει και πάει στήθος.. .γιατί μια ψηλάφιση γίνεται... Και κάπως έτσι αισθάνεσαι σαν το παγόβουνο που προσέκρουσε ο Τιτανικός... Πολύ άβολο... Συμβουλή; Πριν πάτε πιείτε...!

Πες μου τι σου θυμίζουν αυτά τα μικρούλικα στρογγυλά πραγματάκια.. Το μικροβιολόγο βέβαια... Την κυριούλα που παίρνει το λάστιχο ή αυτό το μπλε ενίοτε λαστιχάκι, στο σφίγγει στο μπράτσο σε σημείο αιμόστασης και μετά παίρνει την σύριγγα με τη βελόνα... Σου λέει ένα «κάνε μπουνίτσα και κοίτα από κει» και μπήγει αυτό το μεταλλικό πράγμα στη φλέβα... Κι εσύ ιδρώνεις, μαζεύεσαι, σφίγγεσαι μέχρι να νιώσεις το τσίμπημα... Και το νιώθεις και γυρίζεις και βλέπεις το αιματάκι σου να γεμίζει την σύριγγα... Και μετά σου βάζει και ένα τέτοιο... η δική μου μικροβιολόγος μου έδινε και γλυφιτζούρι... Η Βιοϊατρική πάντως δεν δίνει να ξέρεις... πάρε μόνη/μόνος σου...

«Άνοιξε», «Πονάει», «Μην κουνιέσαι», «Τελειώνω» και ανάμεσα κάτι βογγητά... Μα που πήγε το μυαλό σου; Εγώ για τους οδοντιάτρους μιλάω... Τι; Μόνο σε μένα συμβαίνει να τα ακούω;;; Αλήθεια τώρα;;; Σιγά μην είμαι μόνο εγώ που σκιάζομαι στην ιδέα... Δεν τους μπορώ... Τους φοβάμαι... Ιδίως όταν κάνουν ένεση... Αυτή η μυρωδιά του οδοντιατρείου... Απαπαπα εγώ δεν κάνω τέτοια πράγματα! Τρέλα μου έρχεται... Άσε που με αυτό το πράγμα που κρέμεται από τα αριστερά ή δεξιά του στόματος θυμίζεις ηλικιωμένο σε ίδρυμα που του φεύγουν τα σαλάκια... Ιιιιιιου... Φρίκη....

Ε ναι... τουλάχιστον δυο χρονάκια πριν οι οπαδοί που ζητούσαν γήπεδο έπρεπε να πάνε γραμμή στον Ψυχίατρο... Να ανοίξουν την πόρτα, να πάρουν χαρτομάντηλα και να πουν τον πόνο τους... Τώρα πρέπει να πάμε εμείς οι του ΠΑΟ με τον πρόεδρο που έχουμε... Χρήσιμη ειδικότητα για πολλούς... Πας, μιλάς και αν δεν βλέπεις οράματα, ακούς φωνές κλπ γλιτώνεις και το δέσιμο... Πόσο εύκολο νομίζεις ότι είναι για έναν γιατρό να μπει στα μύχια της ψυχής σου...; Καθόλου σε πληροφορώ... Μα καθόλου όμως... Πάντως ό,τι σου δίνουν καλό είναι να το παίρνεις... Έτσι γι αλλαγή βρε παιδί μου... Τώρα βέβαια αν ο γιατρός αρχίζει και μοιάζει με τον Βοναπάρτη ή με την Φρειδερίκη βρες πόρτα να διαβείς...

Αγάπη είναι...

«Αγάπη είναι να λες στον άλλον όπως είσαι μείνε» λέει η Βίσση -η απόλυτη-, «Η αγάπη πονάει» τραγουδούν οι Νάζαρετ ενώ άλλα συγκροτήματα κάνουν λόγο για την αγάπη που είναι δωρεάν. Η αλήθεια είναι ότι μπερδεύτηκα λίγο η μέλλουσα κοκκινομάλλα και είπα να ανοίξω ένα λεξικό.
«ΑΓΑΠΗ: 1. Συναίσθημα που χαρακτηρίζεται από φιλική διάθεση και αγαθές προθέσεις, ανιδιοτελές και έντονο ενδιαφέρον 2. Στοργική αφοσίωση και συναισθηματικός δεσμός μεταξύ προσώπων 3. ο έρωτας η ερωτική έλξη ή σχέση» αναφέρει μεταξύ άλλων ορισμών ο γλωσσολόγος Μπαμπινιώτης στο Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας.
Πολλοί οι ορισμοί άπειρες οι απορίες. Όσο το ψάχνεις τόσο περισσότερα είδη αγάπης γνωρίζεις. Η αγάπη του παιδιού στο γονιό και το αντίστροφο, η αγάπη μεταξύ φίλων, η αγάπη που διατηρούμε για αντικείμενα ή συνήθειες, η αγάπη για το έτερον ήμισυ... Μα τόσα είδη αγάπης; Ανάβω, λοιπόν, ένα τσιγαράκι και σκέφτομαι... όχι όλα τα είδη... μόνο εκείνο για το έτερον... καταλάβες εσύ τώρα...
Πως ξεκίνησε όλο αυτό; Από τι άλλο... από ασήμαντον αφορμή... σαν τα εγκλήματα ψυχικού πάθους, όπου ο δράστης ισχυρίζεται ότι το έκανε από τι άλλο, από αγάπη. Μιλούσα με μια φίλη στο τηλέφωνο και φλυαρούσαμε μέχρι που καταλάβαμε ότι μιλούσαμε διά το επίμαχον. Και το ερώτημε τέθηκε «Ρε συ Άννα τι είναι αγάπη για σένα;» με ρώτησε και αντί απάντησης εισέπραξε ένα «επιφυλάσσομαι... θα απαντήσω το βράδυ»... Και να που έφτασε η ώρα.
Αγάπη λοιπόν... Χμ... Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω να το ορίσω εξ ου και το ταξίδι στους ορισμούς. Για μένα αγάπη είναι να νοιάζεσαι. Να μοιράζεσαι. Να νοιάζεσαι για τον άλλον και να το δείχνεις. Και να το λες. Να το δείχνεις μέσα από μια απλή «Καλημέρα» ή ένα απλό «τι κάνεις»...
Να μοιράζεσαι... Να δίνεις και να παίρνεις καθημερινότητα. Να δημιουργείς κόσμους μαζί του/της ή για εκείνον/εκείνη. Να τους δείχνεις τους κόσμους και να παρασύρεις εκεί το έτερον. Να φανερώνεις μια πραγματικότητα με μόνους κατοίκους εσάς.

Αγάπη είναι να αγωνιάς για το ήμισυ. Να αγωνιάς για το πως είναι. Όχι κάθε λεπτό -οκ δεν είσαι ψυχάκι- αλλά γενικά να θες να είναι καλά. Παθολογικά και κυρίως ψυχολογικά.
Αγάπη είναι να θέλεις να στηρίζεις. Κι ας λειτουργείς σα δεκανίκι ενίοτε. Και γιατί να μην λειτουργήσεις. Άλλωστε οι ρόλοι αντιστρέφονται. Μη βιαστείς φίλη να σε πιάσουν τα φεμινιστικά. Όχι. Γυναίκα είσαι. Θα στηρίξεις όπως θα στηρίξει και εκείνος. Κι ας κάνεις υπερβολές. Ε και; Σε ποιον θα δώσεις λογαριασμό και ποιος θα τολμήσει να κρίνει... Σιγαααα...
Αγάπη είναι να σου λείπει και να το λες... ναι να το λες. «Μου λείπεις όσο δεν μπορείς να φανταστείς» ή «Μου λείπεις από δω ως τον ουρανό κι ακόμη παραπάνω»... Σου φαίνεται χαζό; Κάντο μια φορά, αλλά μόνο αν το αισθάνεσαι... διαφορετικά το βρωμίζεις... και σε παρακαλώ μη σκεφτείς περί εγωισμού και άλλων παρόμοιων δαιμονίων...
Αγάπη είναι να τον/την σκέφτεσαι. Διαρκώς. Έντονα. Όχι απαραίτητα με σαρκικούς όρους. Να σκέφτεσαι βρε παιδί μου ότι σε έχει αγκαλιά και σε κρατάει. Και σε κρατάει τόσο δυνατά που κοντεύουν να ενώσουν όλα.
Αγάπη είναι να βλέπεις κάτι κοινό και να χαζοχαμογελάς. Χωρίς λόγο. Απλά να χαμογελάς και να αγγίζεις αυτό το κοινό πράγμα ή κάτι δικό του/της και να τον/την αισθάνεσαι δίπλα σου.
Αγάπη είναι να ενδιαφέρεσαι τόσο που γίνεσαι αυστηρή ή ακόμα και απότομη. Γιατί απλά αυτός είναι ο τρόπος σου. Και μη μου πεις ότι δεν θα το εκτιμήσεις.
Αγάπη είναι να κλαις. Ναι ναι να κλαις. Γιατί; Δεν κατάλαβα... Είσαι στην κατηγορία που θέλει τους άντρες άτεγκτος και τις γυναίκες να κλαίνε στις ταινίες; Ναι καλά! Να κλαις! Ναι ναι... κάθε φορά που σε πνίγει η απουσία του/της. Κάθε φορά που θα θελες να σαι εκεί που είναι.
Σου φαίνονται ρομαντικά όλα αυτά; Θα σε απογοητεύσω... Είναι ίσως η πρώτη φορά που μιλάω τόσο μα τόσο ρεαλιστικά. Εγώ ρεαλιστικά! Αστείο ακούγεται... μα είναι ένα αστείο που τελικά είναι τόσο πραγματικό που τρομάζει. Κι όμως... κάτσε να το σκεφτείς... Τώρα βέβαια θα μου πεις ότι μπερδεύω τον έρωτα με την αγάπη... Ενδεχομένως... Ο έρωτας είναι άλλη φάση... Ο έρωτας έχει άλλα στοιχεία. Έχει ενθουσιασμό. Έχει παραμύθι. Έχει εγωισμό. Η αγάπη είναι καθαρή. Είναι λευκή. Σαφώς ενέχει πάθος. Χωρίς πάθος που να πας μάνα μου... Αλλά έχει αλήθεια... Δεν παραμυθιάζει.
Ο έρωτας είναι σαν τις μπουρμπουλήθρες της σαμπάνιας... Σαν τον αφρό που δημιουργείται όταν την βάζεις στο ποτήρι... Ή ακόμα και σαν το μπουμ του φελού όταν ανοίγει... Η αγάπη όμως είναι αυτό που γεύεσαι... το καθαρό... η επίγευση που μένει στον ουρανίσκο...
Κι αν μου πεις ότι υπάρχουν οι «αγαπούληδες» όπως τους λέω εγώ, κατηγορία που ευαγγελίζεται το ρήμα αγαπώ, θα σου πω ότι ναι έχεις δίκιο. Ξεκάθαρα. Υπάρχουν αυτοί που το βρωμίζουν. Που το πατάνε. Δε βαριέσαι θα σου απαντήσω... Πισινές η αγάπη δεν έχει μαντάμ ε μεσιέ. Είτε αγαπάς είτε όχι. Είναι απόλυτη. Στην αγάπη δεν ζητάς αντάλλαγμα. Δεν είναι λογιστική -απεταξάμην- πράξη. Όχι. Κι αν μου πεις ότι λέω μπούρδες γιατί απλά πολλές φορές στην αγάπη δεν βρίσκεις ανταπόκριση τότε κι εγώ θα σου απαντήσω με ένα τσιτάτο ενός αγαπημένου συγγραφέα, του Μενέλαου Λουντέμη «Αγαπώ σημαίνει εγώ αγαπώ... το τι κάνει ο άλλος είναι δική του δουλειά»...

Στα καλά καθούμενα... Θεσσαλονίκη...

Και ενώ όλοι ερρίζουν και προβληματίζονται για τον προορισμό των θερινών τους διακοπών, εγώ είχα «κλειδώσει» από πολύ νωρίς -δεν έχει σημασία το πότε- τον δικό μου. Θεσσαλονίκη με συνοπτικές διαδικασίες.
Είχα αποφασίσει ως γνήσια Χαμουτζού -βλπ λεξιλόγιο στο τέλος του κειμένου- ότι αυτό το καλοκαίρι θα εξερευνούσα την Συμπρωτεύουσα. Δεν είχα πάει ποτέ. Μόνο μια φορά που μας είχε φορτώσει ο μπαμπάς στο αυτοκίνητο ένα χάραμα Δεκαπενταύγουστου για να πάμε στο Βέρμιο. Στη Θεσσαλονίκη είχαμε σταματήσει κάπου στο κέντρο για να πάρουμε Τρίγωνα... τι άλλο. Εκτός από τα τρίγωνα, τον Λευτεράκη τον Βενιζέλο, τον Θερμαϊκό, τον Παπάζογλου, τον Ρασούλη, τις ομπρέλες και τους κατά καιρούς τοπικούς πολιτικούς δεν γνώριζα κάτι άλλο. Α ψέμματα... Είναι και η ΔΕΘ στο Βελλίδιο. Εκεί που γίνονται επεισόδια... Εν πολλοίς ή εν ολίγοις όλη η γνώση που είχα για τη Θεσσαλονίκη εξαντλούνταν σ' αυτά τα σημεία. Και φέτος τα φέραν έτσι οι συγκυρίες που αποφάσισα να την κάνω προορισμό διάρκειας δύο εβδομάδων. Μάλιστα...
Κάπως έτσι βγήκε το εισιτήριο -αεροπορικό... η σκέψη έξι και πλέον ωρών σε ΚΤΕΛ μου προκαλεί τρέλα και εγκλωβισμό- για Παρασκευή 21 Ιουλίου ώρα δεκάτη βραδινή. Το πρωί γραφείο με τις ώρες να κυλούν βασανιστικά αργά και μετά να μην προλαβαίνεις τους δείκτες του ρολογιού. Πήρα κι εγώ την πουά μου βαλιτσούλα και το σάκο μου και ξεκίνησα για τον Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών, Ελευθέριο Βενιζέλο... Έφτασα, είχαμε και καθυστέρηση και μπήκαμε στο αεροπλάνο. Μαγικό αίσθημα η απογείωση τραγικό να στην «πέφτει» ο δίπλα δίνοντας σου το ποτήρι με το αναψυκτικό και μιλώντας σου για την οδό Όλγας που ήταν η κατοικία του, για τη δουλειά του και στο τέλος να σου δίνει και καρτούλα να επισκεφθείς τα ενοικιαζόμενα δωμάτια που διατηρεί στη Μήλο... Ο δυστυχής όταν άκουσε τη μαντάμ -εμένα καλέ- να του λέει ότι θα το μεταφέρει στον φίλο της υπαναχώρησε ωσάν τον Ναπολέοντα στο Βατερλό... Ωραία ξεκινήσαμε σκέφτηκα και προσπαθούσα να κατέβω από το αεροσκάφος που μόλις είχε προσγειωθεί. Επιτέλους είχα φτάσει... Η περιπέτεια ξεκίνησε...
Περιπέτεια είπα... Μα δεν ήταν μια... Κάθε δρόμος κάτι καινούργιο... Εγνατία, Τσιμισκή, Αγγελάκη, Λαγκαδά, Λεωφόρος Στρατού, Όλγας, 25ης Μαρτίου -και Μαρτίου να την πεις πρόβλημα δε θα χεις-, Ναυαρίνου και Γιαννιτσών... Στην αρχή ήταν όλα δύσπεπτα... Πολλές οι λεπτομέρειες φίλη/φίλε και το πράσινο της πόλης περισσότερο... Μπερδευόμουν η ξανθιά. Και μπερδευόμουν τόσο που αποφάσισα να γίνω κοκκινομάλλα. Μπήκα κι εγώ στο κομμωτήριο της Νίκης -η κομμώτρια και ουχί η λεωφόρος- και απέκτησα ένα πυρόξανθο μούρλια... εξαιρετικό! Η κοπέλα κάνει μαγικά... αλήθεια!!! -στείλε μήνυμα να σε κατατοπίσω-.
Η πόλη μαγική. Πλανεύτρα. Μυστηριακή. Αριστοκρατική και εξόχως πράσινη. Κάθε φορά που με ρωτούσαν πως μου φαίνεται τους απαντούσα μονολεκτικά «πράσινη». Τόση εντύπωση μου έκανε. Δεν χόρταινα τις βόλτες. Μα καθόλου όμως... Ήθελα να μαι μέσα σε ένα αυτοκίνητο και να βολτάρω... Καλαμαριά, Άνω Πόλη, Κωνσταντινουπολίτικα, Μαλακοπή, Πανόραμα, Θέρμη, Ποσειδώνιο, Εύοσμος, Τούμπα (Ιράν Καμπότζη Βιετνάμ-σύνθημα του ΠΑΟΚ), Κληματαριά, Αγία Τριάδα, Τριανδρία, Σαράντα Εκκλησιές, Κορδελιό, Ηλιούπολη, Σταυρούπολη, Πολύχνη... Δυτικά να το πάρεις, Ανατολικά να το δεις το μόνο που βλέπεις είναι πράσινο. Σαν κοινός παρονομαστής όλων. Το μόνο είπα; Χα... Μπορεί να βλέπεις πράσινο αλλά οι αισθήσεις σου ταξιδεύουν... Και το καλύτερο ταξίδι που πραγματοποιούν είναι εκείνο του ουρανίσκου.

Είμαι απόλυτα σύμφωνη με εκείνους που υποστηρίζουν ότι για να γνωρίσεις μια πόλη πρέπει να τη γευτείς, διότι μόνο μέσα από τις γεύσεις βιώνεις και μαθαίνεις την πόλη... Αποφάσισα κι εγώ να ακολουθήσω την συμβουλή τους. Δύο εβδομάδες έτρωγα. Πολύ. Συνεχώς. (πήρα μόνο 100 γραμμάρια σε πείσμα των Θωμάδων... τους προκαλώ να με ζυγίσουν). Και τι δεν έφαγα. Τυροκροκέτες, κολοκυθάκια που τα συνοδεύουν με τζατζίκι, μπιφτεκάκια, ταλαγάνι, μαστέλο, χοιρινά μπριζολάκια τρυφερά χωρίς κόκαλο, καλαμάκια, πανσέτα, καλαμαράκι, χταποδάκι... ψωμί συγκλονιστικό από την Εστία... Κάθε μπουκίτσα και ένας μορφασμός. Γεύσεις που μόλις έρθουν σε επαφές με την στοματική σου κοιλότητα απλά σου δημιουργούν ένα πράγμα που δεν θέλεις να σταματήσει... Κόλαση φίλη/φίλε αναγνώστη...Ααααχ ωραία που είναι η ρημάδα η κόλαση...
Εκτός από τις γεύσεις έκανα και εκτενή μαθήματα Γεωγραφίας. Έκανα ζάπινγκ σε νομούς. Εγώ και ο Πόποτας. Αν θες ρώτα με τις πρωτεύουσες των Νομών Πέλλας, Σερρών, Κιλκίς, Καβάλας... Σε προκαλώ... Πήγα... Σέρρες, Φράγμα Κερκίνης, Χαλκιδική -Κασσάνδρα και Σιθωνία-, Κιλκίς, Γιαννιτσά και Βουλγαρία. Σαν ακροβάτης στο τσίρκο Μεντράνο «Τώρα και στην Πόλη σας!». Ένα σου λέω... Από κει που έτρωγα ωραιότατο τρίγωνο Πανοράματος στον «Τάσο» στο Πανόραμα βρέθηκα να πίνω αναψυκτικό στο Κιλκίς. Το πως δεν το κατάλαβα. Όπως δεν κατάλαβα το πως πήγα στας Σέρρας... Βεεεεεεεεβαια... Βράδυ καθημερινής εγώ έπινα Moscato d'Asti στο «Βόλτα» στην κεντρική πλατεία της πόλης... Εξαιρετικό το ηδύποτο με το μαρασκίνο του και δίπλα κουπάκια με φρούτα και πατατάκια... Υπέροχο...
Στα Γιαννιτσά ήπια καφεδάκι στην πλατεία έχοντας θέα την Τοπική Οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ... Υπέροχη βραδιά... Όλα τα Γιαννιτσά ήταν έξω με τους μισούς να παρακολουθούν ΠΑΟΚ -τι άλλο- -Ολιμπίκ Ντόνετσκ και με τους άλλους μισούς να βλέπουν ΠΑΟ... (εγώ ήμουν με τους ΠΑΟ προφανώς... αλλά χάρηκα που πέρασαν αμφότεροι)...
Α... είπα ΠΑΟΚ ε; Ναι... Κάπου μεταξύ διαδρομών και φαγητού ο Μεγάλος ΠΑΟΚ ήτο παρών... μέσω του Αρένα και του Μετρόπολις Ράδιο... Βεεεεεεεβαια... Εκείνος ο έρμος ο Λεοντιάδης -παλαίμαχος ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ που έκανε τρένο τον Μητρόπουλο του ΟΣΦΠ- είχε ξελαρυγγιαστεί ο έρμος... Και δύο αχώνευτοι τύποι ραδιοφωνικοί παραγωγοί, ένας υπέρ του Άρη και ο άλλος υπέρ του Ηρακλή να μαίνονται εναντίον του Ιβάν όχι του Τρομερού αλλά του Σαββίδη...
Και κάπως έτσι έφτασα στο στραφταλιζέ Σαντάνσκι... Η πρώτη πόλη της Βουλγαρίας μετά τα σύνορα... Εργατικές κατοικίες της κακιάς ώρας, κάτοικοι με μαλλί αφάνα τύπου Αρίθα Φράνκλιν, άντρες με βερμούδες και μπλούζες τόσο στενές που νόμιζες ότι απλά θα εκτιναχθεί το ύφασμα και ποπ κορν σε τσάντες πλαστικές του σούπερ μάρκετ. Στο Σαντάνσκι άρχισα να έχω κρίση ταυτότητας. Νόμιζα ότι ήμουν κόρη Λάτση, Νιάρχου, Ωνάση δε λέω φοβάμαι την κατάρα της οικογενείας. Ενδεικτικά να αναφέρω ότι στο καφέ του κεντρικού 5στερου ξενοδοχείου της πόλης ένας καφές και δύο αναψυκτικά έκαναν 2,5 ευρώ... Βέβαια οι Βούλγαροι δεν είναι και οι πιο χαρούμενοι άνθρωποι στον κόσμο... Αγέλαστοι κι ανέκφραστοι... Και αφόρητα φωσφοριζέ. Λατρεύουν τα φλούο χρώματα... όλα όμως! Κίτρινο, πορτοκαλί σε όλες τις αποχρώσεις και σε όλα τα ρούχα: μπλούζες, φούστες, μαγιό, παπούτσια... οι έρμοι μοιάζουν με πυγολαμπίδες... με συμπάθεια το λέω.. μην παρεξηγηθώ δε θέλω... αλλά... αυτή την αίσθηση δίνουν... φαντάσου τι θα λεγαν για μένα με το τζιν και την μαύρη λινή τουνίκ... πωπω... δεν τολμώ να υποθέσω... αλλά δε με νοιάζει κιόλας...
Εμένα με νοιάζει που είδα το δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής... Με νοιάζει που γέμισα με πράσινο, γαλάζιο και σμαραγδί... τα χρώματα των νερών... Που μύριζα τη θάλασσα... Που γευόμουν την αλμύρα της... Ερωτεύτηκα τη Σάρτη και το Πόρτο Κουφό... Και τις Μελισσούλες κράχτες τοπικών παραγωγών μελιού... Τις λάτρεψα!!! Η μία φορούσε και στεμματάκι...
Ένα ταξίδι που διήρκησε δύο εβδομάδες... Αν με ρωτήσεις τι μου άρεσε δεν θα μπορούσα να απομονώσω ένα μόνο μέρος... Ένα υπέροχο σύνολο είναι η Θεσσαλονίκη... Ένα ταξίδι που ενεργοποιεί τις αισθήσεις... όραση, όσφρηση, γεύση, ακοή και αφή... Κι αν πάλι με ρωτήσεις τι δεν μου άρεσε πάλι δεν θα σου πω... Ένα σύνολο το κρατάς ως έχει... Φροντίζεις να συντηρείς τις ομορφιές... Άλλωστε όλα με την ομορφιά και την απλότητα έχουν να κάνουν... και η Συμπρωτεύουσα το κατέχει το παιχνίδι... Αρκεί μια βόλτα στην Αριστοτέλους... Μια ματιά στην Ροτόντα (μην πας πίσω από τη Ροτόντα όμως εκτός αν είσαι του βίβερε περικολοζαμέντε...) κι άλλη μια στην Καμάρα ή αλλιώς στην Αψίδα του Γαλέριου και βρίσκεις τις απαντήσεις σου... κι αν θες να σκεφτείς, μια περαντζάδα από την Παραλία θα σε συγκεντρώσει... θα σε αδειάσει και θα σε γεμίσει όπως θέλει ο Θερμαϊκός...
Γαστριμαργικός Οδηγός:

• Ταβέρνα Μεζέ Μεζέ στο Κορδελιό: Προπονημένο σέρβις και τιτανοτεράστιες μερίδες...
• Το Γεντί στο Γεντί Κουλέ: Δεν θες να πέσεις στον Γιώργο αλλά κι αν πέσεις έχε υπομονή δε θα σε ξεχάσει... θα έρθει... είναι της σχολής του Αγγελόπουλου... μακρόσυρτα σιωπηρά πλάνα... έξοχο το φαγητό με το σαγανάκι του να παίρνει άριστα
• Καλά Καθούμενα στην Πολύχνη: μην φας τα γλυκά... όλα τ' άλλα βουρ...
• Γιόσταλυ που δεν θυμάμαι που είναι: Απλά φάε... οπωσδήποτε σουτζουκάκια στο κάρβουνο
• Γυράδικο, Γιώτης, Devido, Merci: Παραγγέλνεις πιτόγυρο και το τρως με τα δύο χεράκια γιατί απλά η πίτα αρνείται να κλείσει... εμείς στας Αθήνας έχουμε μόνο τους απογόνους τους
• Τάκης, Κατσέλη: Μπουγάτσα... Δυο μπουγατσίδικα δύο ταξίδια... Συστήνεται η μπουγάτσα με τυρί... ο ουρανίσκος βιώνει οργασμό μέγιστο... αλήθεια
• Τάσος, Πανόραμα: Ζαχαροπλαστείο... τρίγωνο με σαντιγύ... εντάξει... δεν υπάρχουν λόγια... 

Λεξιλόγιο που θα σου χρειαστεί:

• Χαμουτζής/χαμουτζού: περιπαικτικός χαρακηρισμός Αθηναίων και Πελοποννήσιων... μην ανταπαντήσεις δε χρειάζεται
• Τούρκοι/φιλοξενούμενοι: οι οπαδοί του ΠΑΟΚ που χαρακτηρίζονται από εκείνους του Άρη και του Ηρακλή
• Γριές: Οι οπαδοί του Ηρακλή
• Σκουλήκια: Οι οπαδοί του Άρη 
• Όζα: το μανό 
• Ψωνίστηκα: ψώνισα -μην πάει το μυαλό σου στο κακό 
• Σουβλάκι: το αθηναϊκό καλαμάκι
• Καλαμάκι: βοηθητικό όργανο πώσης

Μια νεράιδα που την έλεγαν Ζωή

Μια φορά και έναν καιρό γεννήθηκε ένα κοριτσάκι... Ένα πολύ όμορφο κοριτσάκι... Ένα κοριτσάκι που είχε ένα χαμόγελο θαρρείς και χωρούσε τον κόσμο όλο... Όποιος το έβλεπε ήξερε ότι το αυτό το πλασματάκι που ήταν γένους θηλυκού μπορούσε να θεραπεύει. Είχε την ικανότητα της ίασης. Οι γονείς του ήταν πολύ περήφανοι γι αυτό το παιδάκι. Χαμογελούσε, γελούσε, έλαμπε και φώτιζε ό,τι υπήρχε γύρω της... Όταν κλήθηκαν να δώσουν όνομα σ' αυτό το κοριτσάκι το ονόμασαν Ζωή.
Επιθυμούσαν για τη Ζωή να εκπληρώσει απλά την αποστολή του ονόματός της: να ζει. Να ζει όμορφα, φωτεινά, λαμπερά και χαμογελαστά.
Μετά την βάφτισή της επισκέφθηκαν τη Ζωή οι Μοίρες να της δώσουν τα δώρα της... Ήταν γενναιόδωρες μαζί της. Της χάρισαν Αγάπη, Χαρά και Ίαση... Μα για την συμπαντική ισορροπία έπρεπε να της χαρίσουν και κάτι λιγότερο λαμπερό... Κάτι που ήταν τόσο ενάντια στη φύση της μα χρειαζόταν να το έχει... Της χάρισαν, λοιπόν, νεύρο και την έχρισαν αχθοφόρο... Αχθοφόρος να γενεί να αντισταθμίζει την ίαση... Έφερε το άχθος των άλλων. Είχε μια περίεργη ικανότητα να δανείζεται το άχθος των άλλων. Το δέχτηκε η Ζωή. Και η μικρή Ζωή μεγάλωνε...
Και καθώς η Ζωή μεγάλωνε το χαμόγελο, οι αντοχές και η αγάπη στη ζωή της γιγαντώνονταν. Οι Μοίρες αδυνατούσαν να πιστέψουν την έμφυτη μαεστρία με την οποία αντιμετώπιζε τα βάρη που έπαιρνε... Και της έδιναν περισσότερα. Κι εκείνη απλά τους έβγαζε τη γλώσσα και συνέχιζε να τα κουβαλάει. Και συνέχιζε την παροχή της ίασης.
Η ζωή της μικρής νεράιδας έμοιαζε με βιντεοπαιχνίδι... Κάθε φορά είχε να αντιμετωπίσει και μεγαλύτερα εμπόδια... και περνούσε τις πίστες όπως οι κοινοί θνητοί περνούν τα χρόνια... Και το χαμόγελο παρέμενε... Οι Μοίρες γνώριζαν ότι ίσως έπρεπε να δυσκολέψουν το παιχνίδι. Έπρεπε... Το γιατί δεν το ρώτησε ποτέ η νεραϊδούλα της ιστορίας μας. Αφού έτσι αποφασίστηκε, εκείνη το δεχόταν αλλά ενδόμυχα ορκιζόταν ότι η νικήτρια θα ήταν εκείνη.

Κάποια στιγμή το Σύμπαν αποφάσισε να της κάνει ένα δώρο... Για μια στιγμή πάγωσε ο χρόνος. Για εννέα μήνες η Ζωή ήταν ευτυχής. Προσδοκούσε και περίμενε. Για εννέα μήνες η νεράιδα ασχολείτο με ένα δώρο. Ένα δώρο τόσο δα μικρό... Στην αρχή ούτε που το έβλεπε. Καθόταν και του ψιθύριζε... Το δώρο δεν ήταν δικό της. Το δώρο της ήταν έμμεσο... Ήταν η αποστολή της. Η μικρή μας νεράιδα έπρεπε να προετοιμάσει ένα ακόμη νεραϊδάκι. Ένα νεραϊδάκι που αν και δεν ήταν δικό της θα είχε την ύψιστη τιμή να γνωρίσει τον κόσμο μέσα από κείνη. Έπρεπε να το αγγίξει με το ραβδάκι της. Να το μάθει να περπατάει με τα μάτια της φαντασίας. Να του μιλάει για πράγματα που ίπτανται. Να του τραγουδά για μέρη ορατά μόνο σ' αυτούς τους δύο. Και το σποράκι-νεραϊδάκι μεγάλωνε. Και όσο αυτό μεγάλωνε τόσο μεγάλωνε και η ανάγκη της Ζωής να είναι δίπλα του.
Να το προστατεύσει. Είχε δεθεί μαζί του με έναν τρόπο απόλυτο. Μοναδικό. Γνώριζε ότι ο δεσμός της μ' αυτό το μικρό νεραϊδάκι θα ήταν άρρηκτος. Και οι γονείς του αγέννητου μικρού σέβονταν αυτή τη σχέση και την καλλιεργούσαν. Ήταν περήφανοι που η Ζωή είχε επιλέξει να δεθεί με το δικό τους πλασματάκι. Και η Ζωή συνέχιζε να είναι εκεί. Δίπλα του. Να του μιλάει. Να το χαϊδεύει... Να το παρασύρει σε τόπους ονειρικούς. Να θυμώνει με οτιδήποτε μπορούσε να καταστρέψει αυτό το ταξίδι. Είχε ορκιστεί ότι το πλάσμα αυτό θα έπρεπε να ευλογηθεί από τις Μοίρες.
Ευχόταν διακαώς να δανειστεί τις αρετές της... την αισιοδοξία της, το τεράστιο χαμόγελό της και την ασύλληπτη ικανότητα της να μοιράζει αγάπη... Και όταν το μικρό πλάσμα γεννήθηκε εκείνη ήταν εκεί. Και δάκρυσε. Έκλαψε από χαρά. Έκλαψε γνωρίζοντας ότι η ημερομηνία αυτή ήταν ορόσημο. Ότι στις 26 Ιουνίου ήρθε στη ζωή ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο. Ένα πρόσωπο που θα άλλαζε κάθε γκρίζο τόνο γύρω του. Και επιβεβαιώθηκε...
Τα χρόνια περνούσαν και η Ζωή με τον μικρό ακόλουθό της έμοιαζαν με ήρωες ενός πρωτόγνωρου παραμυθιού. Ενός παραμυθιού ζωγραφισμένου με τις πιο ζωντανές αποχρώσεις. Ενός παραμυθιού που δεν είχε δράκους... Και πως μπορούσε άλλωστε, αφού η Ζωή στεκόταν φρουρός ακοίμητος στην πόρτα του μικρού μάγου... Δύο ψυχές ένα φέρεσθαι...
Και επειδή πρέπει να κοιμηθείτε, να σας πω ότι η Ζωή έζησε πολύ πολύ ευτυχισμένη το ατομικό της παραμύθι... Το πως έζησε η μικρή μας νεράιδα όμως δεν θα σας το αποκαλύψω... όχι επειδή δεν το γνωρίζω, αλλά επειδή δεν θέλω να προκαλέσω τις Μοίρες...
Σςςςςς μιλάτε ψιθυριστά... βρίσκονται παντού και ακούνε τα πάντα... αλλά μη φοβάστε... η Ζωή είναι εκεί... ;)

Το Κόκκινο Κουτί

Ήταν νύχτα. Μια περίεργη νύχτα. Μια νύχτα από κείνες που σε κυριεύει αναίτια ένα αδιόρατο μαύρο προαίσθημα. Ένα προαίσθημα που ενδόμυχα ξέρεις ότι δεν θα βγει ποτέ αληθινό.
Καθόταν μπροστά από τον υπολογιστή της περιμένοντας κάτι. Κάτι που δεν μπορούσε να ορίσει. Καθόταν στον καναπέ τυλιγμένη με μια τεράστια κουβέρτα κι άκουγε μουσική ενώ σκεφτόταν αυτό το κάτι. Σκεφτόταν. Σκεφτόταν το πόσο τακτοποιημένες φαίνονταν οι ζωές όλων συγκριτικά με τη δική της. Η δική της ήταν ένα απλό συνώνυμο του χάους, της αναρχίας, του τίποτα. Μια ετεροχρονισμένη ζωή. Σαν ταινία κακογυρισμένη. Ένα σετ φωτογραφιών βαλμένων άτσαλα σε ένα άλμπουμ μισό, δίχως τίτλο, δίχως ιδιοκτήτη...
Διαπίστωσε ότι είχε χάσει πολλά. Έρωτες, προδοσίες, φιλίες... Γι αυτό η ζωή της ήταν χαοτική. Στο κάθε φύλλο αυτού του άλμπουμ πάντα έλειπε κάτι. Ίσως αυτό το κάτι, το ίδιο αυτό κάτι, που περίμενε αυτή τη νύχτα. Δεν ήταν όμως σε θέση να καταλάβει. Σε κάθε τραγούδι, σε κάθε στίχο έσφιγγε όλο και περισσότερο αυτή την τεράστια κουβέρτα. Έσφιγγε την κουβέρτα και μάζευε τα πόδια της μέχρι που έγινε μια ευδιάκριτη κουκίδα στον μαύρο δερμάτινο καναπέ της.
Τελικά αυτός ο καναπές ήταν το σκάφανδρό της. Ήταν η βάρκα της, το αποκούμπι της και ως ένα βαθμό η λύστη στη μοναξιά της. Όσα τραγούδια άκουγε τόσο περισσότερο χανόταν στην Άβυσσο του Κάτι. Τόσο περισσότερο αφηνόταν στο τίποτα. Τόσο περισσότερο ενδυόταν το λευκό οφηλικό φόρεμα. Οι αντιδράσεις ανύπαρκτες εκείνη τη νύχτα. Όσο κι αν προσπαθούσε να αναζητήσει μια λύση τόσο απομακρυνόταν από τον κόσμο της. Τόσο περισσότερο εγκλωβιζόταν στον κόσμο της σιωπής. Στον κόσμο τον άμορφο. Στον κόσμο του τίποτα.
Ξαφνικά το μυαλό της άδειασε. Σαν να συνερχόταν από μια παροδική αμνησία. Στήλωσε το βλέμμα της στην οθόνη του υπολογιστή και περίμενε. Μόνο που τώρα ήξερε. Μια ένδειξη περίμενε. Μια έναδειξη, ένα σημάδι που θα τη διαβεβαίωνε ότι η ζωή της είχε κάποιο νόημα. Μια καθησυχαστική φωνή που θα την παρηγορούσε.
Σταμάτησε να κλαίει. Γύρισε το βλέμμα της αφήνοντάς το να περιπλανηθεί στο χώρο για να καταλήξει στο κόκκινο κουτί. Σε κείνο το κουτί που ήταν πάντα η προστασία της. Η ασπίδα της. Στο κουτί που λειτουργούσε ως λυτρωτής κάθε φορά που εκείνη ζητούσε κάτι. Εκεί μέσα βρισκόταν η αθωότητα της. Εκεί βρισκόταν φυλαγμένο το πολυτιμότερο πράγμα της ζωής της. Η μυρωδιά που τη συνόδευε από παιδί. Η μυρωδιά του καπνού. Εκεί μέσα βρισκόταν το πιο προσωπικό της χαρακτηριστικό. Αυτή η χαρακτηριστική μυρωδιά του καπνού του παππού της.
Εκείνη άνοιξε το κουτί ευλαβικά, σαν να κρατούσε στα χέρια της την πεμπτουσία της ζωής. Έκλεισε τα μάτια και βύθισε το πρόσωπό της μέσα στο κόκκινο κουτί. Το μυαλό της γέμισε με χαρούμενες εικόνες από εικόνες από τα παιδικά της χρόνια. Έτρεχε και γελούσε δυνατά αφήνοντας τα κόκκινα κοτσιδάκια της να ανεμίζουν στον αέρα. Και ακριβώς αυτός ο αέρας άρχισε να της παίζει ένα παλιό αγαπημένο τραγουδάκι φερμένο από τη χώρα του ονείρου «άστα τα μαλλάκια σου ανακατεμένα, άστα να ανεμίζουνε στην τρελή νοτιά»...

Χαμογέλασε. Άνοιξε τα μάτια της και εκείνη ακριβώς την στιγμή θα ορκιζόταν ότι ένιωσε τον παππού της. Ήταν τόσο σίγουρος πλάι της. Σαν να είχε τυλιχτεί από μια πανοπλία τόσο εύθραυστη μα και τόσο γερά πλεγμένη γύρω από τον κορμό της. Μια γλυκιά και ντελικάτη αύρα προστασίας.
Κι όμως ο παππούς της ήταν εκεί.. Σαν εκείνος να την ενθάρρυνε να συνεχίσει αυτό το παράδοξο ταξίδι. Έκλεισε πάλι το κουτί ακουμπώντας το στην ίδια πάντα θέση. Τα ακροδάχτυλά της έμειναν να το αγγίζυν απαλά καθώς εκείνη χανόταν σε ένα ακόμη ταξίδι. Σε ένα ταξίδι στο χρόνο. Τότε που έμοιαζε πριγκήπισσα ενός απόρθητου κάστρου. Τότε που τα όνειρα φάνταζαν εύκολα, ανώδυνα. Τότε που ο βασιλιάς παππούς της έδειχνε την απεραντοσύνη της ζωής της.
Και τότε άκουσε τη φωνή του βασιλιά να της λέει ότι οι τακτοποιημένες ζωές είναι επικίνδυνες. Οι ζωές αυτές είναι μόνο για κείνους που φοβούνται. Τους άτολμους. Είναι για κείνους που δεν ξέρουν. Που αγνοούν το μυστικό της αγάπης. Που προτιμούν να σκεπάζονται με τη μοναξιά τους, επειδή απλά έτσι πείθουν εαυτούς για την αυτάρκεια τους. Κι αυτή η αυτάρκεια είναι συνώνυμο της δειλίας. Είναι δειλία η τακτοποιημένη ζωή. Είναι καταπιεσμένη καλυμένη ανάγκη αυτού του τύπου η μοναξιά. Κι αυτό δεν της άξιζε. Εκείνη είχε ευλογηθεί από τον βασιλιά της. Εκείνη ήξερε ότι ποτέ δεν θα σταματούσε να αγαπάει. Να προσμένει. Να χάνεται σε ταξίδια που δεν θα είχαν ποτέ σαφή και ολοκληρωμένο προορισμό «Γιατί ο σαφής προσανατολισμός σε κάνει αδίστακτο. Σου αφαιρεί την μοναδικότητα της ζωής μάτια μου». Έτσι της έμαθε ο βασιλιάς της. Εκείνη έπρεπε να πιστεύει στη μαγεία. Τι κι αν προδοθεί, τι κι αν πληγωθεί...Η μαγεία θα βρισκόταν πάντα εκεί. Ακόμα και στα αρνητικά συναισθήματα. ΜΙα τακτοποιημένη και καθόλα προστατευμένη ζωή δεν θα είχε μαγεία. Ακόμα και ο βασιλιάς ήταν μαγικός. Ένας βασιλιάς που έδινε μαθήματα ζωής στο μικρό κοριτσάκι με το καρό ριχτό φορεματάκι του. Ένας βασιλιάς που το μόνο που τον απασχολούσε ήταν να μάθει στην πριγκήπισσά του να πιστεύει στο αδύνατο και να καταφεύγει σε ξόρκια εμπειριών που θα την έκαναν πιο δυνατή «Η δύναμη πριγκήπισσά μου είναι στο χαμόγελο. Είναι σε μια καλημέρα. Είναι σε ένα ένα βλέμμα. Είναι στην καλοσύνη». Αυτός ήταν ο μπούσουλας της. Αυτή ήταν η μαγεία που κληρονόμησε από κείνον. Από κείνον τον βασιλιά που κάπνιζε πάντα εκείνον τον καπνό που πότιζε τα ρούχα και τα μαλλιά της όταν ήταν στην αγκαλιά του. Σε μια αγκαλιά που χωρούσε ολάκερο τον κόσμο. Μια αγκαλιά που ήταν πάντα το δικό της μέρος.
'Οπως θυμόταν τα λόγια του τον είδε. Θα ορκιζόταν ότι τον είδε στο ολόλευκο κοστούμι που φόρεσε όταν αφέθηκε στον αιώνιο ύπνο. Τον είδε να της χαμογελά και να την παρακινεί να μην ξεχάσει ποτέ...
Ο βασιλιάς της έτεινε το χέρι κι εκείνη κατάλαβε. Κατάλαβε επιτέλους ότι οι απλές ιστορίες του παππού είχαν πάντα έναν στόχο. Όσο εκείνος της μάθαινε να αντιτίθεται στους συγκεκριμένους προορισμούς τόσο πιο κοντά την έφερνε στον δικό του. Ο στόχος ήταν απλός. Το ταξίδι θα συνεχιζόταν πάντα, μα ο προορισμός θα ήταν διαφορετικός κάθε φορά. Τόσο διαφορετικός που στο τέλος συνέκλινε με τους υπόλοιπους. Και ο προορισμός είναι να μάθει να αγαπάει τον ευατό της «Οι θλιμμένες πριγκήπισσες δεν έζησαν ποτέ. Απλά υπάκουγαν αγάπη μου» της έλεγε.
Και πια εκείνη γνώριζε... Γνώριζε ότι ζωή χωρίς μαγεία είναι αποτυχημένη ζωή. Και αυτό δεν της ταίριαζε... Δεν της ταίριαζε όχι από περηφάνεια ή αλλαζονεία αλλά επιεδή εκείνος ο βασιλιάς της είχε μάθει ότι η αποτυχία είναι η άλλη όψη της δυστυχίας...
Εκείνη την νύχτα αποφάσισε πως ο φυσικός της τόπος ήταν το φως... Και πως αλλιώς άλλωστε, αφού όλα στο φως παίρνουν άλλα χαρακτηριστικά.. .Μαγεύουν και μαγεύονται... Έλκονται από το φως και αποκτούν μια εκτυφλωτική διάσταση... Τόσο διάφανη τόσο ελαφριά που μπορεί να ακουστεί κι άλλο τραγουδάκι... 

Γ' Ξενοδοχειακό: Θα τους υποκλίνεστε!

Νοέμβριος 2015... Μάθημα με το Β' Ξενοδοχειακό... Βαθιά ανάσα και μπαίνω... Γίνονται οι συστάσεις και ξεκινάμε... Ξεκινάμε ένα ταξίδι... Ένα επεισοδιακό ταξίδι... Το μέσο ήταν ένα πλοίο... Ο προορισμός ακαθόριστος... Το πλοίο είχε μόνο καπετάνιο, πλήρωμα και όνομα: Γερμανικά...
Δύσκολο όνομα... Τόσο όσο και η αρχή του ταξιδιού... Βλέπεις το πλήρωμα ήταν ατίθασο... Δυσπρόσιτο... Ανυπάκουο... Έτοιμο για ανταρσία... Γνωρίσαμε εντάσεις... φουρτούνες... αντιλογίες... διαφωνίες... ενίοτε ανταλάσσαμε κουβέντες που απείχαν πολύ από τα όρια...  23 προσωπικότητες που πάσχιζαν να χωρέσουν... να χωρέσουν σε ένα πλαίσιο..
Νοέμβριος 2016... Μάθημα με το Γ' πια Ξενοδοχειακό... Εγώ έτοιμη ή μάλλον ετοιμοπόλεμη... εκείνοι ακόμα πιο έτοιμοι... και τότε έγινε θαύμα... Το πλοίο έπλεε με ούριο άνεμο... και πήγε στα ωραιότερα μέρη... Φιλιππίνες, Τουρκία, Ολλανδία, Κούβα, Ρωσία... Ακόμα και στο Γουέστερος πήγε για να καταλήξει στο Παλέρμο... Το ταξίδι σήμερα έφτασε στον προορισμό του... ή μάλλον στον πρώτο σταθμό του προορισμού του... Και ως «καπετάνιος» που έζησα πολλά και έμαθα ακόμα περισσότερα, θέλω να σας τους συστήσω... Να σας γνωρίσω τους 23 αντάρτες που στο τέλος κατέληξαν ως το καλύτερο πλήρωμα που είχα ποτέ... ναι... με έμαθαν πολλά... και θέλω να τους ευχαριστήσω για το ταξίδι... Ξεκινάμε;!

Αμπτάλα... Ο κύριος στο κέντρο της φωτογραφίας... Ενίοτε ακούει και στο χαμογελαστό παιδί... γελάει με τα πάντα... ξεκαρδίζεται με οτιδήποτε μπορεί να χαρακτηριστεί άκυρο ή γελοίο... πρόβλημα ουδέν για τον αγαπημένο Αμπντάλα ή Αμτάλα ή απλά Σαράφ...Τις περισσότερες φορές αντιμετωπίζει πρόβλημα ισορροπίας... Όχι εσωτερικής (χμ...)... παιδί που γίνεται ανάρπαστο σε απεργίες ΜΜΜ καθώς διαθέτει δίκυκλο... αγαπάει να γουρουνιάζει και δεν έχει θέμα στο να καταναλώσει τρόφιμα όσο ετερόκλητα κι αν είναι... Εκνευριστικό το γεγονός ότι αργεί τις πρώτες ώρες αλλά ο δυστυχής δουλεύει σε κεντρικό ξενοδοχείο των Αθηνών... Σου εύχομαι να σε σερβίρει... ;)

Μάλιστα... Η Μαριάννα... Εξαιρετική! Μυαλό, δυνατότητες, μαλλί... όλα τα προσόντα... Περιστατικό σπουδαίο... η Μαριάννα μας είναι ειδική στις σέλφι... η κοπέλα είναι ανοιχτό βιβλίο! Αν είστε φίλοι στο φατσοβιβλίο, τότε θα ξέρεις τι κάνει, με ποιον και που... το κινητό είναι η φυσική της προέκταση... Μόνιμα της κρούουμε τον κώδωνα και μόνιμα ακούμε «ναι ναι έχετε δίκιο... τα χω κάνει χάλια»... Το κορίτσι αυτό που έχει λαμπρύνει με την παρουσία του τις Ρεσεψιόν και την Υποδοχή μεγάλων μονάδων στην Μεσσηνία και στην Κυλλήνη τώρα θα πλεύσει προς Χανιά... γιατί το κορίτσι μας εγκλωβίζεται... αλλά έχει ένα χαμόγελο που της τα συγχωρείς όλα... όλα όμως.. και της εύχεσαι τα καλύτερα...

Κόσμε ο Μαρίνος... ή αλλιώς ο Ελβετός... διακριτικός... κύριος... άξιος πρεσβευτής της ελβετικής καταγωγής του... Μπορεί να τρώει και να τρώει και θερμίδα δεν βάζει... περίεργο πράγμα... Ο τύπος αυτός κάνει και εμφανίσεις... τα παπιγιόν είναι σε πρώτη διάταξη... ντύνεται υπέρκομψα ενώ δεν διστάζει να προβαίνει σε αισθητικές παρεμβάσεις όταν οι περιστάσεις το απαιτούν... πχ κάλτσες... γιατί όταν χρειάζεσαι κοντές και δεν έχεις... τότε; μα απλά κόβεις τις μεγάλες γατάκι! Ο Μαρίνος έχει αστική ευγένεια... δεν θίγει... είναι από τους αθόρυβους τύπους... Αγαπημένη του ασχολία πέραν του φαγητού, το Στοίχημα και όχι ο κουβάς... Σταδιοδρομεί στην Κω...

Ένα όνομα άπειρες ιστορίες... Η Ισμήνη και όχι η Νεφέλη (προσεχώς...)... μόνιμα μπέρδευα τα ονόματά τους... Η Ισμήνη μας που αργεί για να κάνει προφανώς εμφάνιση... Η Ισμήνη που χρησιμοποιεί με εξαίρετο τρόπο την λεπτή ειρωνία... μπορεί να σου πει την τελευταία πρώτη... ευαίσθητη μέχρι αηδίας αλλά όχι για όλους... έχει κι ένα ίματζ να υπηρετήσει... έχει ένα ύφος που δίνει την εικόνα του ψώνιου... αλλά αυτή είναι η εικόνα... και αν εγκλωβιστείς στην εντύπωση τότε χάνεις ένα άκρως μαγικό πλαίσιο κι ένα ακόμα πιο υπέροχο περιεχόμενο... Σταδιοδρομεί σε μεγάλο ξενοδοχείο των Αθηνών...

Αντώνης... Τσέλα Αντώνης... Ανησυχείς; Θα έπρεπε! Ο τύπος δεν ξέρει τι σημαίνει ησυχία!!! Κινείται συνέχεια, μιλάει διαρκώς... ενίοτε ακατάληκτα... ενίοτε χωρίς να καταλαβαίνεις τι λέει... έχει αδυναμία στα Σμαρτάκια... του βγάζεις όμως το καπέλο γιατί ο τυπάκος είναι άφταστος στην δουλειά του... τον αγαπάς όταν σου ζητάει να του κάνεις μπούλινγκ και όταν έρχεται να σου πει την πρώτη καλημέρα... Σέβεσαι το γεγονός ότι αγαπάει αυτό που κάνει και λατρεύει το ξενοδοχείο που απασχολείται... Αγαπημένο του θέμα συζήτησης...; Μα δεν έχει μόνο ένα...!

Η Ντάρια... Η κοπέλα που έκανε τον γύρο της Ευρώπης οδικώς για να πάρει το αγαπημένο της αυτοκίνητο... Χαρακτήρας ντροπαλός... Όταν ντρέπεται, τα μαγουλάκια παίρνουν μια απίστευτη ροζ απόχρωση... Αγαπάει τον πρωινό ύπνο... Διατηρεί άριστες σχέσεις με τον Μορφέα... μπορεί να τον συναντήσει ακόμα και σε θρανία... αλλά γίνεται υπέροχα παιδί όταν χαμογελάει, όταν έχει καλή διάθεση και όταν δεν αναγκάζεται να μπει σε ΜΜΜ... λατρεύει τον ήλιο και τις βόλτες στη Χαλκίδα... Σταδιοδρομεί στον Πύργο...

Ο Φρειδερίκος ή Φρεδερίκος ή απλά Φρεντ... ήρεμος... ήσυχος άνθρωπος... πρεσβευτής αξιότατος της γερμανικής του καταγωγής. Σοβαρός... Ενίοτε πολύ... Δεν αντέχει το λάθος στρώσιμο τραπεζιού... Αν θέλεις να τον εκδικηθείς, βάλε το ποτήρι του κόκκινου κρασιού στη λάθος θέση και διαγώνια του ποτηριού του νερού... λεπτολόγος... λογικό... καλλιτεχνεί... ζωγραφίζει... σκιτσάρει... εξαιρετικός με το μολύβι... δεν θα τον ακούσεις ποτέ να υψώνει φωνή... έχει σταθερό βλέμμα... Και μπορεί να δίνει την εντύπωση ότι είναι στον κόσμο του αλλά μια χαρά πατάει και στην πραγματικότητα... Υπέροχος με παπιγιόν ή γραβάτα και κοστούμι... Τυχερή η Κως που τον έχει...

Η Χριστίνα... Το Χριστινάκι μας... Το τοξοτάκι ψυχουλάκι... (συμπάσχω...) Το Χριστινιώ μας είναι η πιο επιμελής της τάξης... Θέλεις να δώσεις σημειώσεις; Στη Χριστίνα... Θέλεις ΄να συγκεντρώσεις κάτι από τους υπόλοιπους; Προφανώς και θα αποταθείς στη Χριστίνα... Η Τοξοτίνα λοιπόν αγαπάει τα σπορ... κυρίως το Βόλλεϊ... πέρυσι έφερνε την μπάλα και κάθονταν όλοι και έπαιζαν... σπουδάστρια εξαιρετική... ήσυχη... η Χριστίνα και η φασαρία δεν είναι συνώνυμα... φαινομενικά τουλάχιστον... Κάθεται με το παρεάκι και προσπαθεί να σημειώσει με τα απίστευτα μολύβια και στυλό που διαθέτει... Τόσο γλυκιά όσο στην φωτογραφία... Από φέτος θα διακοσμεί κεντρικότατο ξενοδοχείο της Κρήτης...

Ο Παντελής... μην τον αποκαλέσεις Παντέλο θα με υποχρεώσεις... το απεχθάνεται... όχι δεν έχει τόσο πλατύ προφίλ... απλά μου έστειλε κάθετη φωτογραφία και εγώ την άνοιξα λιγουλάκι... Είναι κουκλάκι ζωγραφιστό... Συγνώμη Παντελάκο... Ο Παντελής... χμ... πέρυσι δεν τον άκουγες... σαν να μην υπάρχει... φέτος όμως... ο πιο καλός ο μαθητής... εντύπωση τεραστία... εξαίρετος άνθρωπος αδαμάντινος χαρακτήρας... Αρρώστεια του προφανώς ο Παναθηναϊκός... Τρέλα του τα εστιατόρια... Δίνει και δίνεται... και μπορεί να θεωρείς ότι είναι κι αυτός αδιάφορος αλλά όταν το αποφασίσει (συχνότατα... σε διαβεβαιώ και θέλω να με πιστέψεις) γοητεύει τα πλήθη με τον ρεαλισμό του... Φέτος θα τον χαίρεται η Αθήνα

Η Νεφέλη... είναι η κυρία την οποία μπέρδευα με την Ισμήνη... Η Ισμήνη είναι ένα στέιτμεντ (δήλωση) από μόνη της... Θα μπορούσε να είναι ένα πλάσμα άυλο... Κατοικεί σε μέρη που την κάνουν να νιώθει ασφαλής και άνετα με τον κόσμο... Εξαιρετικές προοπτικές... απίστευτο μυαλό... απεριόριστες ικανότητες... Αγαπάει την έκφραση και την αυτοέκφραση μέσα από την φωτογραφία... Απίστευτη ματιά στα πράγματα... Λογική δική της που με έναν παράξενο τρόπο «κουμπώνει» εξαιρετικά με το πεζό και πραγματιστικό πλαίσιο... Σαντορίνη και Ρόδος είναι τα νησιά της... αν όμως πας στην Κούβα είναι η καλύτερη ξεναγός... μπορεί να σου αναλύσει από το κλίμα μέχρι και τις αποστάσεις υπολογισμένες σε μοίρες...

Βέρα... Πέρυσι τις τελευταίες ώρες δεν μας τιμούσε... φέτος που βάλαμε το μάθημα πρωί ήταν εκεί από τις πρώτες... εξαιρετική στη δουλειά της, ερωτευμένη με την Κρήτη... λατρεύει τον χορό και σχεδόν τα αντιμετωπίζει όλα με τον τρόπο που χορεύεται η Ρούμπα... Την χαιρόταν η Κρήτη... Φέτος όμως θα την χαίρεται η Αττική...

Η Ελευθερία... ή και Λέλι για τους πολύ κοντινούς της... Το κορίτσι αυτό που βλέπετε ζει μέσα σε μια καρδιά... όπου σταθεί κι όπου βρεθεί ζωγραφίζει καρδούλες... μόνο στα θέματά μου δεν έβαλε... (σνιφ σνιφ...)... γελάει συνέχεια... μιλάει συνέχεια... με την Βέρα κολλητές... αφού και η μικρή αυτή κυρία λατρεύει την Κρήτη... και πως αλλιώς αφού την επιλέγει σταθερά για την επαγγελματική της πορεία που διαγράφεται λαμπρή... διακριτική και ήσυχη... με την Βέρα μπορούν να μιλούν για οτιδήποτε... ακόμα και για το μάθημα... <3

Η Νάσια... ακούει και στο Αθανασία... Δεν έχει κανένα πρόβλημα... Κολλητή με την Χριστίνα... η Νάσια με την αλματώδη πρόοδο... το Αμβούργο της έκανε καλό πέρυσι καθώς συμμετείχε στο Εράσμους με τους υπόλοιπους... η Νάσια δεν θα μπορούσε να γλυτώσει από την καλλιτεχνεία που χαρακτηρίζει το σύνολο... Η Αθανασία λοιπόν γράφει... Δυστυχώς δεν έχω διαβάσει κάτι αλλά ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα το δω δημοσιευμένο... Γελάει... Πιστεύει στο Κάρμα... Αιγόκερως... σταθερός άνθρωπος.. τόσο που η Κέρκυρα είναι συνώνυμό της... έχω όμως την αίσθηση ότι φέτος θα αλλάξει νερά... Αν λανθάνω συγνώμη...

Η Νικόλ ή Νικολέττα... Πετίτ... Μικροκαμωμένη με έντονα μπλε μάτια και με εξτρίμ κουπ που της πάει πολύ... Έντονη προσωπικότητα... προσπαθεί να υιοθετήσει ύφος αλλά γρήγορα το καταρρίπτει... στην αρχή νομίζεις ότι έχει υπεροψεία... αλαζονεία... αν στο επιτρέψει, καταλαβαίνεις ότι δεν έχει τίποτα απ αυτά... απλά θα της πάρει χρόνο μέχρι να στο επιτρέψει... αν θέλει... αν όχι... ας πούμε ότι καλό είναι να το θέλει... δύο χρόνια στην Κρήτη... φέτος είπε να βιώσει την Αθήνα τον Αύγουστο...

Η Ερασμία... Από την Ικαρία... Το νησί τα λέει όλα... μια κοπέλα που απλά γελάει... δεν θα πω πως την φωνάζουν στην αίθουσα... όχι.. αυτά είναι της αιθούσης... και μένουν εκεί... Οι ρυθμοί της είναι ικαριώτικοι... όλα αργά.. εκτός αν είναι να πειράξει κάποιον... εκεί λειτουργεί πιο γρήγορα... έχει μια παράξενη παιδικότητα... μια αθωότητα που ξενίζει... Παράξενο πλάσμα... Αρνείται να γειωθεί... Ούτε λίγο όμως... Δεν... Απλά δεν το χει... Άσε που είναι και η αγαπημένη... (δεν αποκαλύπτω...) Η Ερασμία μας εκτός από το ποδόσφαιρο αγαπά και το ρεμπέτικο... Θα την βρεις σε ξενοδοχείο της παραλιακής... Ζητήστε της το μενού στα Γερμανικά...

Η Σοφία.. Αγγλικά, Γαλλικά και προσεχώς Ρωσικά... Με τα Γερμανικά κρατά επιφυλάξεις ακόμα... Συνεπέστατη σε όλα... Σοβαρή σε όλα... Κάποιες φορές το παρακάνει εκεί που διεκδικεί το δίκιο της με αποτέλεσμα να το χάνει... Φιλική.. Εξαιρετική... Χιούμορ... Είναι απίστευτη όταν βγάζει φωτογραφίες με άτομα που είτε δεν θα επέλεγε ή με άτομα που απλά έπρεπε ή με άτομα που απλά βρίσκονται δίπλα της... Γυρίζει η μουρίτσα... Αγαπάει το Σερμπετόσπιτο τόσο που αποφάσισε μετά από δύο χρόνια στον Πύργο να έρθει πια στην Αθήνα...

Η Μιχαέλα... Η Μιχαέλα είναι πολυάσχολη... Λατρεύει τις φωτογραφίες... Φαίνεται άλλωστε... Φέτος η Μιχαέλα μας ήτο λιγάκι... πως να το πω κομψά...; Α ναι.. το βρήκα! Ας πούμε ότι αν ήταν Στρουμφάκι θα ήταν ο Γκρινιάρης... Μιχαέλα μου με πολλή αγάπη στο λέω... Η Μιχαέλα δεν διστάζει να πάρει το μέρος της Σοφίας ή της Ιωάννας ή της Μαριάννας (οι Κυρίες της Αυλής) όταν θεωρήσει ότι θίγονται... αλλά αυτή είναι η Μιχαέλα... με τις εξαιρετικές αξιολόγησεις που δέχεται αγαπά την Κρήτη... τόσο που και φέτος θα την χαίρεται το Ηράκλειο...(σωστά...;)

Κυρίες και Κύριοι επιστρέφουμε στα αγόρια της τάξης.. .Ο ένας και μοναδικός Κύριλλος... Δεν έχει υποκοριστικό... Αντίθετα ανοίγει τα χέρια προσπαθώντας να κλείσει τον κόσμο μέσα τους... Ευγενής, διακριτικός... Τρέλλα με το Τριφύλλι... Τρέλλα με τα ταξίδια.. Πάθος με το F&B (= Food & Beverage)... Πέρυσι ήταν στην Ρόδο φέτος όμως θα αγναντεύει τον κόσμο από τον Ναό... Όχι τον Πράσινο αλλά του Απόλλωνα.. Η Αττική θα φιλοξενήσει τον φέρελπη αυτόν νεαρό που αναμένεται να έχει λαμπρή καριέρα... αν... αν... αν... Κύριλλε τα συμπληρώνεις μόνος σου... Ξέρεις εξάλλου...

 Ένα όνομα. Άπειρες ιστορίες. Ο Φάνης. Ο Θεοφάνης. Ο άνθρωπος με τις επτά μητρικές γλώσσες... Ναι ναι... Επτά...Μητρικές! Βεβαίως... Μετράς; Λοιπόν... Ελληνικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Γερμανικά, Ιταλικά... τις άλλες τις ξεχνώ... Συγνώμη Φάνη μου... Εξαιρετικός να σου μιλήσει για τα παραδοσιακά φαγητά των Φιλιππίνων ιδίως όταν αυτή γίνεται στα Γερμανικά... Υπέροχος... Ο Φάνης έχει μια ασύλληπτη παιδικότητα... Οι αντιδράσεις του σε ενδεχόμενες παρατηρήσεις είναι τόσο μα τόσο μα τόσο γλυκές που νομίζεις ότι θα βάλει τα κλάματα... Πνεύμα δημιουργικό ιδίως όταν καλείται να συνθέσει Μενού... Λατρεμένος Φάνης... Ψηφίζει Ρόδο δαγκωτό και αμετανόητα... Προσυπογράφω!

Μυυυυυυυυυυκονοοοοοοοοοοοοοοοοοοος!!!! Τον φαντάζεσαι αυτόν τον κύριο να φωνάζει έτσι σε ρεπορτάζ του Σταρ?! Ούτε εγώ... Κι όμως ο Χάρης μας -έτσι το λένε το παλικάρι- είναι εξαιρετικός στο νησί αυτό... Ο Χάρης μας είναι εξαιρετικός στο Μπάρτέντινγκ... Αυτό τον ενδιαφέρει... Αυτό θέλει να κάνει και για να είμαστε ειλικρινής αυτό του πάει... Υπηρετεί το κόνσεπτ εξαιρετικά... Λιγομίλητος, σοβαρός... που όμως δεν διστάζει να τσαλακωθεί αν είναι να γελάσει ο ίδιος ή οι υπόλοιποι... Ώρες ώρες νομίζεις ότι είναι χαρακτήρας από ταινία... από παλιάς κοπής ταινία... Μια υπέροχη προσωπικότητα με απίστευτα προσόντα και έναν κόσμο που απλά περιμένει να τον ανακαλύψει... Που θα πάει φέτος; Ε δεν τα παμε... Τς...

Η Ιωάννα μας... Η κοπέλα που αν την ήξερε ο Κούντερα (Μίλαν Κούντερα...) θα την είχε κάνει ηρωίδα σε κάποιο βιβλίο του με κύριο θέμα την βραδύτητα... Όχι στην σκέψη... Στην δράση... Η Ιωάννα μας, άξιο τέκνο της Αλεξανδρούπολης, έχει δικούς της ρυθμούς... Νωχελικούς... Παρόλα αυτά λατρεύει το τρέξιμο και γενικά τα σπορ... έχει απορίες που εύκολα μπορούν να εκτροχιάσουν την κατάσταση αλλά συνεισφέρει θετικά... Άριστη στη δουλειά της... Τόσο που και φέτος θα τιμήσει την αγαπημένη Αλεξανδρούπολη... Εξαιρετική στην Οινολογία...

Η Λορένα μας... Η Λορένα που είναι η μόνη μαζί με την Βέρα που συναισθάνθηκε το πρόβλημα μου.. Εντάξει ένα από τα πολλά... Θέμα με το χέρι... Βαρύ θέμα... Η Λορένα λοιπόν είναι εξαιρετική σε όλα τα μαθήματα που περιέχουν Μαθηματικά ή καλύτερα μαθηματικές πράξεις... Τα χει... Αντίθετα δεν πολυαγαπά τα θεωρητικά μαθήματα... Ήσυχη η Λορένα... Τουλάχιστον στην αίθουσα... Φέτος μας ένωσαν πολλά ζαβά... (μην γελάς, σε βλέπω)... Σου δίνει την εντύπωση της καρτερικότητας και της στωικότητας... Έρχομαι να ρωτήσω όμως... Με το δεδομένο των δυο συν αυτό έτη στην Κρήτη... εξακολουθείς να το πιστεύεις...;

Αυτή είναι η Μαρία. Η Μαρία της Σιωπής, αν θυμάσαι την ταινία.. Δεν μιλάει... Ποτέ... Κι αν την ρωτήσεις, θα σου απαντήσει. Το θέμα είναι αν θα την ακούσεις... Δυο χρόνια τώρα της λέω ότι μοιάζει με την Χόουπ από την Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή... Έβαλα στοίχημα με τον εαυτό μου να την κάνω να ακουστεί και στους πίσω... Εντάξει. Έχασα το στοίχημα (κουβάς άπατος)... κέρδισα μια επίσκεψη στον Ωτορινολαρυγγολόγο...(ΩΡΛ τέλος πάντων...). Η Μαρία και η σιωπή της σταδιοδρομούν στην Κρήτη...