Τετάρτη 30 Απριλίου. Ημέρα ορόσημο. Είχα ξυπνήσει απόλυτα θετικά και όλα πήγαιναν θαυμάσια μέχρι που ο υπέροχος -το εννοώ- διευθυντής της εφημερίδας ανακοινώνει την απόλυση μας. Όχι λόγω επαγγελματικής ανεπάρκειας, αλλά επειδή τα «επάνω» κεφάλια αποφάσισαν να καταργήσουν την εφημερίδα -μην αγχώνεσαι φίλη/φίλε δεν θα την ήξερες. Αρχικά βάλαμε τα κλάματα. Όχι επειδή χάσαμε τη δουλειά μας αλλά επειδή είχαμε ένα ωραίο εργασιακό κλίμα. Και μετά τα κλάματα, περάσαμε από το λογιστήριο να πάρουμε το χαρτί απολυμένου -πρώτη φορά το έπαιρνα- και μετά χαιρετηθήκαμε και συνεχίσαμε...
Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο άρχισα πια να γελάω. Νευρικό; Ποιος ξέρει... Απλά σκέφτηκα το τελευταίο 15μηνο. Έχασα τη μαμά μου, τη γιαγιά μου, μου έκλεψαν το μισό αυτοκίνητο και δουλειά γιοκ... Τι άλλο δηλαδή θα μπορούσε να συμβεί; -μην είσαι περίεργος και αναρωτιέσαι για τα προσωπικά μου εντάξει;-... Πήγα σπίτι και μοιράστηκα τα νέα με την οικογένεια. Εμβρόντητοι έμειναν. Κι εγώ κάπως έτσι ήμουν αλλά ήξερα ότι κάτι έπρεπε να κάνω. Να αντιδράσω, να βρω κάτι να φεύγω από το σπίτι. Και τότε μου ρθε... Θα ξεκινήσω γυμναστήριο! Αυτό ήταν!
Την επόμενη κιόλας μέρα πήγα σε κατάστημα αθλητικών ειδών. Είχα να μπω σε τέτοιο κατάστημα από το Γυμνάσιο για να πάρω Stan Smith... Και τώρα μπήκα και ζήτησα παπούτσια για γυμναστήριο και φόρμες... Πολύ ευγενική η πωλήτρια μου έδειξε παπούτσια. Μια που μου τα δειξε μια που πήγα στην Κόλαση... Χοντροκομμένα όλα, φωτουριστικά, χρωματιστά με αποχρώσεις stabilo... Επέλεξα εκείνα που φαίνονταν πιο «ήσυχα», λιγότερο «φλύαρα» και δύο φορμίτσες. Πλέον είχα τον εξοπλισμό αλλά μου έλειπε το τεχνικό μέρος... Μου έλειπε το «που»... Ο τόπος, δηλαδή, που θα απορροφούσε την ενέργεια μου...
Δευτέρα. Μπαίνω στο γυμναστήριο. Αποφασισμένη. Βλέπω μια κυρία εξαιρετικά αδύνατη με εξτρίμ μαλλί. Μου συστήνεται «Άννα» μου λέει. Συστήνομαι κι εγώ και με ρωτάει τι θέλω. Στην αρχή δεν κατάλαβα την ερώτηση και της απάντησα περιφραστικά αλλά συγκεκριμένα. «Κοίτα, βασικά θέλω να χάσω βάρος και να σφίξω γιατί εμένα που με βλέπεις ήμουν 125 κιλά»... Δεν με διέκοψε η γυναίκα. Με άκουγε και μου είπε τελικά «θα χτίσουμε κορμί». Δεν θα μπορούσε να μου πει κάτι πιο αστείο. Μου εξηγεί ότι τη φωνάζουν «Χίτλερ» και της εξηγώ να μην δανείζεται ακραίους γερμανικούς όρους αν δεν ξέρει τι σημαίνουν. Κάπως έτσι και αφού δώσαμε τα διεπιστευτήρια μας και κάναμε την εγγραφή πήγα στο σπίτι, έβαλα τα καινούργια μου παπούτσια, καλτσάκια, φόρμα (!) και μπλουζάκι και πήγα πάλι στον τόπο του εγκλήματος.
Χάρηκε που με είδε. Το περίμενε. «Ψυχολογία γυμναζομένου» είναι αυτή. Και ξεκινάμε. Με τοποθετεί στον διάδρομο και μου εξηγεί πως πρέπει να στέκομαι. Μου βάζει και την ταχύτητα κι εγώ αρχίζω να βαδίζω πάνω στον διάδρομο. Άρχισα να αυξάνω την ταχύτητα. Και όσο η ταχύτητα αυξανόταν τόσο έφευγε ο ιδρώτας από παντού... Πολύς ιδρώτας... Λες και περπατούσα στην έρημο ντάλα καλοκαίρι. Μετά από 37 λεπτά και περί τα 5,5 χιλιόμετρα σταμάτησα. Και πήγα στα όργανα... Άλλος κόσμος. Όργανο για το χέρι, όργανο για το στήθος, όργανο για την πλάτη, όργανο για τα οπίσθια... Ένας καινούργιος κόσμος μου αποκαλύφθηκε...
«Θέλω τρία σετ των 15»... Εκείνη ήθελε εγώ εκτελούσα. Έλα όμως φίλη/φίλε που ξεχνούσα να μετράω... Μεγάλο δράμα... Να μην στα πολυλογώ οι μέρες περνούν και οι απαιτήσεις του «Αδόλφου» αυξάνονται. Και μαζί και τα κιλά που μου βάζει για να σηκώνω με τα πόδια «γιατί πρέπει να γυμνάσεις και τον...ποπό»... Και τι να πεις; Όχι...; Αποκλείεται! Όχι γιατί δεν θες αλλά γιατί η Άννα με τα 48 κιλά και το 17% λίπος -προφανώς δεν αναφέρομαι σε μένα- δεν σ' αφήνει να το ξεστομήσεις. Ιδίως όταν σου δείχνει τα δημιουργήματά της όπως ο Πάνος που σε τρεις μήνες από 99 έφτασε τα 84 κιλά κι έχει μειώσει το λίπος του στο μισό.Άρα αφού το έκανε ο Πάνος μπορώ κι εγώ... Και δωστου ασκήσεις. Και δώστου μέτρημα. Και να χεις και την Άννα να σου λέει «τώρα γυμνάζεις τους απαγωγούς» ή «τώρα κάνεις κωπηλατικό με άρσεις... (το υπόλοιπο δεν το θυμάμαι)»...
Έχει πλάκα το γυμναστήριο. Σήμερα πήγα πάλι με καλή διάθεση. Μου έφυγε όμως όταν η Αννούλα μας επέλεξε να κάνουμε κοιλιακούς. Εκεί πραγματικά τα χρειάστηκα... Έχεις ακούσει τις εκφράσεις «δώσε πόνο» ή «no pain»? Έ... κάπως ή μάλλον ακριβώς έτσι. Ανηλεώς... Τι δεν μπορώ τι καλή μου, τι χρυσή μου τίποτα... Μια έκπτωση μου έκανε επειδή είμαι καινούργια... αντί δηλαδή να παραμείνω σε στάση «βάρκας» 10 δεύτερα έμεινα 8... Μεγάλο σκόντο!!!
Η πλάκα είναι ότι αρχίζω να «εθίζομαι» στον κόσμο αυτό... Δεν με ενδιαφέρει ο πόνος που νιώθω αυτή τη στιγμή στην κοιλίτσα... Ούτε ο πόνος στα καλάμια μου... Όχι... Αυτό που θέλω είναι να δω το λίπος να λιώνει και να εξαφανίζεται... Άκου τι λέω! Πάω καλά; Αναρωτιέμαι! Ευχήσου μου καλή τύχη φίλη/ φίλε αναγνώστη... κάτι μου λέει ότι θα τη χρειαστώ... Κάτι μου λέει ότι είμαι στις Ειδικές Δυνάμεις και εκπαιδεύομαι από ΟΥΚα περνώντας εκπαίδευση Λιώνω Υποφέρω Βασανίζομαι...
Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο άρχισα πια να γελάω. Νευρικό; Ποιος ξέρει... Απλά σκέφτηκα το τελευταίο 15μηνο. Έχασα τη μαμά μου, τη γιαγιά μου, μου έκλεψαν το μισό αυτοκίνητο και δουλειά γιοκ... Τι άλλο δηλαδή θα μπορούσε να συμβεί; -μην είσαι περίεργος και αναρωτιέσαι για τα προσωπικά μου εντάξει;-... Πήγα σπίτι και μοιράστηκα τα νέα με την οικογένεια. Εμβρόντητοι έμειναν. Κι εγώ κάπως έτσι ήμουν αλλά ήξερα ότι κάτι έπρεπε να κάνω. Να αντιδράσω, να βρω κάτι να φεύγω από το σπίτι. Και τότε μου ρθε... Θα ξεκινήσω γυμναστήριο! Αυτό ήταν!
Την επόμενη κιόλας μέρα πήγα σε κατάστημα αθλητικών ειδών. Είχα να μπω σε τέτοιο κατάστημα από το Γυμνάσιο για να πάρω Stan Smith... Και τώρα μπήκα και ζήτησα παπούτσια για γυμναστήριο και φόρμες... Πολύ ευγενική η πωλήτρια μου έδειξε παπούτσια. Μια που μου τα δειξε μια που πήγα στην Κόλαση... Χοντροκομμένα όλα, φωτουριστικά, χρωματιστά με αποχρώσεις stabilo... Επέλεξα εκείνα που φαίνονταν πιο «ήσυχα», λιγότερο «φλύαρα» και δύο φορμίτσες. Πλέον είχα τον εξοπλισμό αλλά μου έλειπε το τεχνικό μέρος... Μου έλειπε το «που»... Ο τόπος, δηλαδή, που θα απορροφούσε την ενέργεια μου...
Δευτέρα. Μπαίνω στο γυμναστήριο. Αποφασισμένη. Βλέπω μια κυρία εξαιρετικά αδύνατη με εξτρίμ μαλλί. Μου συστήνεται «Άννα» μου λέει. Συστήνομαι κι εγώ και με ρωτάει τι θέλω. Στην αρχή δεν κατάλαβα την ερώτηση και της απάντησα περιφραστικά αλλά συγκεκριμένα. «Κοίτα, βασικά θέλω να χάσω βάρος και να σφίξω γιατί εμένα που με βλέπεις ήμουν 125 κιλά»... Δεν με διέκοψε η γυναίκα. Με άκουγε και μου είπε τελικά «θα χτίσουμε κορμί». Δεν θα μπορούσε να μου πει κάτι πιο αστείο. Μου εξηγεί ότι τη φωνάζουν «Χίτλερ» και της εξηγώ να μην δανείζεται ακραίους γερμανικούς όρους αν δεν ξέρει τι σημαίνουν. Κάπως έτσι και αφού δώσαμε τα διεπιστευτήρια μας και κάναμε την εγγραφή πήγα στο σπίτι, έβαλα τα καινούργια μου παπούτσια, καλτσάκια, φόρμα (!) και μπλουζάκι και πήγα πάλι στον τόπο του εγκλήματος.Χάρηκε που με είδε. Το περίμενε. «Ψυχολογία γυμναζομένου» είναι αυτή. Και ξεκινάμε. Με τοποθετεί στον διάδρομο και μου εξηγεί πως πρέπει να στέκομαι. Μου βάζει και την ταχύτητα κι εγώ αρχίζω να βαδίζω πάνω στον διάδρομο. Άρχισα να αυξάνω την ταχύτητα. Και όσο η ταχύτητα αυξανόταν τόσο έφευγε ο ιδρώτας από παντού... Πολύς ιδρώτας... Λες και περπατούσα στην έρημο ντάλα καλοκαίρι. Μετά από 37 λεπτά και περί τα 5,5 χιλιόμετρα σταμάτησα. Και πήγα στα όργανα... Άλλος κόσμος. Όργανο για το χέρι, όργανο για το στήθος, όργανο για την πλάτη, όργανο για τα οπίσθια... Ένας καινούργιος κόσμος μου αποκαλύφθηκε...
«Θέλω τρία σετ των 15»... Εκείνη ήθελε εγώ εκτελούσα. Έλα όμως φίλη/φίλε που ξεχνούσα να μετράω... Μεγάλο δράμα... Να μην στα πολυλογώ οι μέρες περνούν και οι απαιτήσεις του «Αδόλφου» αυξάνονται. Και μαζί και τα κιλά που μου βάζει για να σηκώνω με τα πόδια «γιατί πρέπει να γυμνάσεις και τον...ποπό»... Και τι να πεις; Όχι...; Αποκλείεται! Όχι γιατί δεν θες αλλά γιατί η Άννα με τα 48 κιλά και το 17% λίπος -προφανώς δεν αναφέρομαι σε μένα- δεν σ' αφήνει να το ξεστομήσεις. Ιδίως όταν σου δείχνει τα δημιουργήματά της όπως ο Πάνος που σε τρεις μήνες από 99 έφτασε τα 84 κιλά κι έχει μειώσει το λίπος του στο μισό.Άρα αφού το έκανε ο Πάνος μπορώ κι εγώ... Και δωστου ασκήσεις. Και δώστου μέτρημα. Και να χεις και την Άννα να σου λέει «τώρα γυμνάζεις τους απαγωγούς» ή «τώρα κάνεις κωπηλατικό με άρσεις... (το υπόλοιπο δεν το θυμάμαι)»...
Έχει πλάκα το γυμναστήριο. Σήμερα πήγα πάλι με καλή διάθεση. Μου έφυγε όμως όταν η Αννούλα μας επέλεξε να κάνουμε κοιλιακούς. Εκεί πραγματικά τα χρειάστηκα... Έχεις ακούσει τις εκφράσεις «δώσε πόνο» ή «no pain»? Έ... κάπως ή μάλλον ακριβώς έτσι. Ανηλεώς... Τι δεν μπορώ τι καλή μου, τι χρυσή μου τίποτα... Μια έκπτωση μου έκανε επειδή είμαι καινούργια... αντί δηλαδή να παραμείνω σε στάση «βάρκας» 10 δεύτερα έμεινα 8... Μεγάλο σκόντο!!!
Η πλάκα είναι ότι αρχίζω να «εθίζομαι» στον κόσμο αυτό... Δεν με ενδιαφέρει ο πόνος που νιώθω αυτή τη στιγμή στην κοιλίτσα... Ούτε ο πόνος στα καλάμια μου... Όχι... Αυτό που θέλω είναι να δω το λίπος να λιώνει και να εξαφανίζεται... Άκου τι λέω! Πάω καλά; Αναρωτιέμαι! Ευχήσου μου καλή τύχη φίλη/ φίλε αναγνώστη... κάτι μου λέει ότι θα τη χρειαστώ... Κάτι μου λέει ότι είμαι στις Ειδικές Δυνάμεις και εκπαιδεύομαι από ΟΥΚα περνώντας εκπαίδευση Λιώνω Υποφέρω Βασανίζομαι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου