Το θυμάσαι ένα τραγουδάκι παλιό που πήγαινε κάπως έτσι... «Μένω σε κάποια γειτονιά, φτωχική γειτονιά που χει σπίτια χαμηλά»; Το θυμάσαι ε? Άτιμε αναγνώστη πόσα ξέρεις... κάτι σε παντογνώστη αφηγητή σε φαντάζομαι... -ποιος είναι αυτός; ένας τύπος που εισήγαγε ο θεωρητικός της αφηγηματολογίας, Ζενέ- ωχού και φεύγουμε από το θέμα μας...
Έτσι είναι και η δική μου γειτονιά... Σου χω ξαναμιλήσει... Κάποτε είχε σπίτια χαμηλά, τώρα έχει πολυκατοικίες. Κάποτε μπορεί να ήταν προς το φτωχική, πλέον είναι αστικοτάτη... Σήμερα όμως το θέμα δεν είναι ούτε τα κτίρια της γειτονιάς μου, ούτε τα παιδιά της γειτονιάς μου, ούτε τα λουλούδια και οι μονοκατοικίες -όσες απόμειναν τουλάχιστον. Σήμερα το θέμα είναι το δικό μου παρεάκι μέσα στη γειτονιά μου...
Κάθε μέρα ή για να ακριβολογώ, κάθε απόγευμα περιμένω το ρολόι -του κινητού βέβαια, διότι χειρός δεν φοράω- να δείξει 19:00-19:30. Ο λόγος; Μα για να πάρω τη Μαιρούλα τηλέφωνο. Η Μαιρούλα... Η Μαιρούλα μου είναι πια οικογένεια. Μένει ακριβώς δίπλα μου στη γωνία Σπαθάρη και Αμφικλείας. Με γνωρίζει προ εμβρυακής καταστάσεως... Καταλαβαίνεις, λοιπόν, ότι η σχέση που μας συνδέει είναι, πως να το πω... είναι καθόλα απαραίτητη έως και ζωτικής σημασίας για μένα. Σκέψου ότι είναι ο πρώτος άνθρωπος που με είδε με τσιγάρο και που μου έκανε πλάτες για να απολαμβάνω τα τσιγαράκια μου χωρίς να το πάρει χαμπάρι η μαμά.. σημειωτέον καπνίζω από τα 22.. φαντάσου...
Τηλεφωνώ στη Μαιρούλα και αυτοπροσκαλούμαι. Είναι αλήθεια ότι χωρίς πρόσκληση δεν πάω ποτέ πουθενά, διότι δεν είναι σωστό... Σκέψου πόσο θάρρος έχω που έχω πια την άνεση να αυτοπροσκαλούμαι. Αφού ανάβει «πράσινο» στην αυτοπρόσκληση, παίρνω τον καπνό, το κινητό και καμιά σοκολατίτσα -λάιτ ένεκα της διατροφής- και ξαμολιέμαι...
Το μπαλκόνι της Μαιρούλας είναι άνετο. Με φερ φορζέ έπιπλα -συγνώμη δεν γνωρίζω γαλλικά για να το γράψω-, λουλούδια, ένα τεράστιο τραπέζι και καρέκλες αναπαυτικές. Το μπαλκόνι έχει θέα στην εξωτική οδό Αμφικλείας ενώ η είσοδος είναι από την οδό Σπαθάρη. Είναι ένα χαρούμενο μπαλκόνι που οκ ολίγες φορές με είχε φιλοξενήσει ως παιδί... Στρογγυλοκάθομαι η μαντάμ στην καρέκλα και αρχίζω να φτιάχνω ένα τσιγάρο.
Μέχρι να τελειώσει τσουπ έρχεται η Κική. Η Κική ή η Κικίτσα μου. Μαμά της Μαιρούλας. Η Κική θα μπορούσε να είναι και είναι ουσιαστικά δεύτερη γιαγιά μου. Μένει ακριβώς κάτω από τη Μαίρη σε ένα σπίτι με μια τεράστια αυλή. Εκεί θα βρεις λεμονιές, τριανταφυλλιές, λουλούδια και βασιλικούς και αν θυμάμαι καλά ακόμα και κουμ κουάτ... Φαντάσου. Η Κική λοιπόν... Φίλη της γιαγιάς. Η μαμά μου πρακτικά μεγάλωσε στα χέρια της. Άνθρωπος ανοιχτός... Γυναίκα ισχυρή όπως όλες στην ηλικία της, αν και η Κικίτσα δεν έχει ηλικία. Κάποιοι άνθρωποι στη ζωή μας δεν μπορούν να αντιστοιχηθούν με έναν αριθμό. Ίσως είναι δική μου οπτική αλλά... αλλά... είπαμε... είμαι και ρομαντικιά... (ναι ναι ρομαντικιά καλά διαβάζεις)... Αγκαλιαζόμαστε και φιλιόμαστε, αφού έχουμε και πολύ καιρό να ειδωθούμε και θρονιάζεται και η γλυκιά μου η Κικίτσα.
Πριν αρχίσουμε να μιλάμε σιγά σιγά έρχεται και η Ιουλιέτα. Όχι η κυρία του Ρωμαίου... Όοοοοχι... η Ιουλιέτα της Αμφικλείας... Κατά κόσμον η κυρία Μαρία... Ο λόγος που ακούει στο Ιουλιέτα; Μια φορά την έβλεπα από το μπαλκόνι της Μαίρης. Η κα Μαρία μένει στην πολυκατοικία απέναντι από την Μαίρη στην Αμφικλείας. Το σπίτι της έχει ένα μικρό μπαλκονάκι που χωράει δύο καρέκλες. Στο πεζοδρόμιο της έχει μια δάφνη, ελπίζω να είναι όντως δάφνη, η οποία είναι τεράστια. Ένα βράδυ λοιπόν μου ήρθε στο μυαλό η σκηνή του μπαλκονιού από το ομώνυμο έργο του Σέξπηρ... και κάπως έτσι η κυρία Μαρία έγινε Ιουλιέτα...
Και αφού φιλιόμαστε και αγκαλιαζόμαστε γιατί όπως προείπα έχουμε και καιρό να ανταμώσουμε αρχίζουμε την συζήτηση... Σιγά μη σου πω τι λέμε... Δε θα σαι καλά.. Άλλωστε ό,τι γίνεται στο μπαλκονάκι μένει στο μπαλκονάκι... Επειδή όμως είσαι και περίεργος θα σου πω... ή μάλλον θα σου δώσω ίχνη... Αναπολούμε τα χρόνια που δεν είχαμε «έποικους» -όρος για όσους ήρθαν στη γειτονιά μετά το 1985-.Μιλάμε για την αγένεια που διακατέχει κάποιους από τους γείτονες... Έχουμε κι απ αυτούς... αμέ αμέ... μετά όμως αρχίζει η ενημέρωση από την Κικίτσα... Αναμεταδίδει τα πάντα γύρω από το φαινόμενο ΜένιοςΜένιος.. δεν πρόκειται για νόσο αλλά για ένα τηλεοπτικό πρόσωπο... βεεεεεεεεεεεεβαια... ό,τι πει ο ΜένιοςΜένιος μας το αναμεταδίδει η Κικίτσα και συμπληρώνουμε η κυρία Μαρία και εγώ... η Μαιρούλα απέχει... Ύστερα συζητάμε για ταξίδια... Στο μεταξύ η Μαιρούλα φέρνει γλυκίσματα και λικεράκι ή τσάι αιγυπτιακό... και καταλαβαίνεις φίλη/φίλε πως κυλάει το βράδυ...
Στο μεταξύ στο παρεάκι του μπαλκονιού προστίθενται και τα παιδιά που έχουν κάνει στέκι το πλατύσκαλο της πολυκατοικίας της κυρίας Μαρίας. Και εμείς τα χαζεύουμε. Πρώτα έρχονται τα αγόρια... Ο Άγγελος και οι λοιποί -έχει ωραία μάτια ο Άγγελος γι αυτό τον θυμάμαι και πάντα γελάει-... πίνουν καφέ, στρίβουν τσιγάρα προσπαθώντας να λύσουν τους αέναους γρίφους της εφηβείας... τόσο βουνό τους φαίνεται ο κόσμος... μετά έρχονται τα κορίτσια για να ελαφρύνουν την κατάσταση... και τα αγόρια γίνονται πιο ανάλαφρα... και τα κορίτσια πιο... μικρομέγαλα... -καημένα αγόρια θα πω η ξανθιά παρατηρήτρια-....
Και η παρέα αυξάνεται με τις μυρωδιές του νυχτολούλουδου και του γιασεμιού να μας κατακλύζουν... Και όλα γίνονται πιο γλυκά... Πιο ήρεμα... πιο... πιο... πιο ρετρό ίσως... Ξέρεις αποκτούν εκείνη τη γεύση και το χρώμα το παλιακό το αριστοκρατικό όμως... εκείνο που σκέφτεσαι όταν πας να πιεις τον ελληνικό και μυρίζεις την άνοιξη... θαρρείς πως οι αυλές υπάρχουν ακόμα... θαρρείς πως όπου να ναι θα δεις τις λευκές κορδέλες που φορούν τα κορίτσια... μα ναι.. .εδώ είναι όλα... και οι κορδέλες και το άρωμα ακόμα και οι γεύσεις...
Έτσι είναι και η δική μου γειτονιά... Σου χω ξαναμιλήσει... Κάποτε είχε σπίτια χαμηλά, τώρα έχει πολυκατοικίες. Κάποτε μπορεί να ήταν προς το φτωχική, πλέον είναι αστικοτάτη... Σήμερα όμως το θέμα δεν είναι ούτε τα κτίρια της γειτονιάς μου, ούτε τα παιδιά της γειτονιάς μου, ούτε τα λουλούδια και οι μονοκατοικίες -όσες απόμειναν τουλάχιστον. Σήμερα το θέμα είναι το δικό μου παρεάκι μέσα στη γειτονιά μου...
Κάθε μέρα ή για να ακριβολογώ, κάθε απόγευμα περιμένω το ρολόι -του κινητού βέβαια, διότι χειρός δεν φοράω- να δείξει 19:00-19:30. Ο λόγος; Μα για να πάρω τη Μαιρούλα τηλέφωνο. Η Μαιρούλα... Η Μαιρούλα μου είναι πια οικογένεια. Μένει ακριβώς δίπλα μου στη γωνία Σπαθάρη και Αμφικλείας. Με γνωρίζει προ εμβρυακής καταστάσεως... Καταλαβαίνεις, λοιπόν, ότι η σχέση που μας συνδέει είναι, πως να το πω... είναι καθόλα απαραίτητη έως και ζωτικής σημασίας για μένα. Σκέψου ότι είναι ο πρώτος άνθρωπος που με είδε με τσιγάρο και που μου έκανε πλάτες για να απολαμβάνω τα τσιγαράκια μου χωρίς να το πάρει χαμπάρι η μαμά.. σημειωτέον καπνίζω από τα 22.. φαντάσου...
Τηλεφωνώ στη Μαιρούλα και αυτοπροσκαλούμαι. Είναι αλήθεια ότι χωρίς πρόσκληση δεν πάω ποτέ πουθενά, διότι δεν είναι σωστό... Σκέψου πόσο θάρρος έχω που έχω πια την άνεση να αυτοπροσκαλούμαι. Αφού ανάβει «πράσινο» στην αυτοπρόσκληση, παίρνω τον καπνό, το κινητό και καμιά σοκολατίτσα -λάιτ ένεκα της διατροφής- και ξαμολιέμαι...
Το μπαλκόνι της Μαιρούλας είναι άνετο. Με φερ φορζέ έπιπλα -συγνώμη δεν γνωρίζω γαλλικά για να το γράψω-, λουλούδια, ένα τεράστιο τραπέζι και καρέκλες αναπαυτικές. Το μπαλκόνι έχει θέα στην εξωτική οδό Αμφικλείας ενώ η είσοδος είναι από την οδό Σπαθάρη. Είναι ένα χαρούμενο μπαλκόνι που οκ ολίγες φορές με είχε φιλοξενήσει ως παιδί... Στρογγυλοκάθομαι η μαντάμ στην καρέκλα και αρχίζω να φτιάχνω ένα τσιγάρο.
Μέχρι να τελειώσει τσουπ έρχεται η Κική. Η Κική ή η Κικίτσα μου. Μαμά της Μαιρούλας. Η Κική θα μπορούσε να είναι και είναι ουσιαστικά δεύτερη γιαγιά μου. Μένει ακριβώς κάτω από τη Μαίρη σε ένα σπίτι με μια τεράστια αυλή. Εκεί θα βρεις λεμονιές, τριανταφυλλιές, λουλούδια και βασιλικούς και αν θυμάμαι καλά ακόμα και κουμ κουάτ... Φαντάσου. Η Κική λοιπόν... Φίλη της γιαγιάς. Η μαμά μου πρακτικά μεγάλωσε στα χέρια της. Άνθρωπος ανοιχτός... Γυναίκα ισχυρή όπως όλες στην ηλικία της, αν και η Κικίτσα δεν έχει ηλικία. Κάποιοι άνθρωποι στη ζωή μας δεν μπορούν να αντιστοιχηθούν με έναν αριθμό. Ίσως είναι δική μου οπτική αλλά... αλλά... είπαμε... είμαι και ρομαντικιά... (ναι ναι ρομαντικιά καλά διαβάζεις)... Αγκαλιαζόμαστε και φιλιόμαστε, αφού έχουμε και πολύ καιρό να ειδωθούμε και θρονιάζεται και η γλυκιά μου η Κικίτσα.
Πριν αρχίσουμε να μιλάμε σιγά σιγά έρχεται και η Ιουλιέτα. Όχι η κυρία του Ρωμαίου... Όοοοοχι... η Ιουλιέτα της Αμφικλείας... Κατά κόσμον η κυρία Μαρία... Ο λόγος που ακούει στο Ιουλιέτα; Μια φορά την έβλεπα από το μπαλκόνι της Μαίρης. Η κα Μαρία μένει στην πολυκατοικία απέναντι από την Μαίρη στην Αμφικλείας. Το σπίτι της έχει ένα μικρό μπαλκονάκι που χωράει δύο καρέκλες. Στο πεζοδρόμιο της έχει μια δάφνη, ελπίζω να είναι όντως δάφνη, η οποία είναι τεράστια. Ένα βράδυ λοιπόν μου ήρθε στο μυαλό η σκηνή του μπαλκονιού από το ομώνυμο έργο του Σέξπηρ... και κάπως έτσι η κυρία Μαρία έγινε Ιουλιέτα...Και αφού φιλιόμαστε και αγκαλιαζόμαστε γιατί όπως προείπα έχουμε και καιρό να ανταμώσουμε αρχίζουμε την συζήτηση... Σιγά μη σου πω τι λέμε... Δε θα σαι καλά.. Άλλωστε ό,τι γίνεται στο μπαλκονάκι μένει στο μπαλκονάκι... Επειδή όμως είσαι και περίεργος θα σου πω... ή μάλλον θα σου δώσω ίχνη... Αναπολούμε τα χρόνια που δεν είχαμε «έποικους» -όρος για όσους ήρθαν στη γειτονιά μετά το 1985-.Μιλάμε για την αγένεια που διακατέχει κάποιους από τους γείτονες... Έχουμε κι απ αυτούς... αμέ αμέ... μετά όμως αρχίζει η ενημέρωση από την Κικίτσα... Αναμεταδίδει τα πάντα γύρω από το φαινόμενο ΜένιοςΜένιος.. δεν πρόκειται για νόσο αλλά για ένα τηλεοπτικό πρόσωπο... βεεεεεεεεεεεεβαια... ό,τι πει ο ΜένιοςΜένιος μας το αναμεταδίδει η Κικίτσα και συμπληρώνουμε η κυρία Μαρία και εγώ... η Μαιρούλα απέχει... Ύστερα συζητάμε για ταξίδια... Στο μεταξύ η Μαιρούλα φέρνει γλυκίσματα και λικεράκι ή τσάι αιγυπτιακό... και καταλαβαίνεις φίλη/φίλε πως κυλάει το βράδυ...
Στο μεταξύ στο παρεάκι του μπαλκονιού προστίθενται και τα παιδιά που έχουν κάνει στέκι το πλατύσκαλο της πολυκατοικίας της κυρίας Μαρίας. Και εμείς τα χαζεύουμε. Πρώτα έρχονται τα αγόρια... Ο Άγγελος και οι λοιποί -έχει ωραία μάτια ο Άγγελος γι αυτό τον θυμάμαι και πάντα γελάει-... πίνουν καφέ, στρίβουν τσιγάρα προσπαθώντας να λύσουν τους αέναους γρίφους της εφηβείας... τόσο βουνό τους φαίνεται ο κόσμος... μετά έρχονται τα κορίτσια για να ελαφρύνουν την κατάσταση... και τα αγόρια γίνονται πιο ανάλαφρα... και τα κορίτσια πιο... μικρομέγαλα... -καημένα αγόρια θα πω η ξανθιά παρατηρήτρια-....
Και η παρέα αυξάνεται με τις μυρωδιές του νυχτολούλουδου και του γιασεμιού να μας κατακλύζουν... Και όλα γίνονται πιο γλυκά... Πιο ήρεμα... πιο... πιο... πιο ρετρό ίσως... Ξέρεις αποκτούν εκείνη τη γεύση και το χρώμα το παλιακό το αριστοκρατικό όμως... εκείνο που σκέφτεσαι όταν πας να πιεις τον ελληνικό και μυρίζεις την άνοιξη... θαρρείς πως οι αυλές υπάρχουν ακόμα... θαρρείς πως όπου να ναι θα δεις τις λευκές κορδέλες που φορούν τα κορίτσια... μα ναι.. .εδώ είναι όλα... και οι κορδέλες και το άρωμα ακόμα και οι γεύσεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου