Πόσες φορές το χεις ακούσει; «Τα θέματα ήταν βατά» ή το άλλο «τα θέματα ήταν για καλά διαβασμένους»... Αν κατάλαβες τις φράσεις προφανώς σου ξύπνησαν μνήμες από το μαύρο παρελθόν. Εκείνη τη μαύρη, σκοτεινή περίοδο που θα έδινες Πανελλήνιες Εξετάσεις...
Τι σου θύμησα, ε; Εμ... ξεχνιούνται αυτά; Όχι βέβαια... Δυστυχώς είναι τόσο έντονες όσο η ουλή του Αλ Πατσίνο στον «Σημαδεμένο»...
Από τον Σεπτέμβριο που ξεκινά η σχολική χρονιά των τελειοφοίτων έως τον Μάιο τα πάντα κινούνται γύρω από τις εξετάσεις. Τα πάντα όμως. Τα πάντα και οι πάντες. Όταν είσαι σε σπίτι υποψηφίου είναι σαν να είσαι σε σπίτι με άτομο που μόλις βγήκε από το χειρουργείο. Και πως αλλιώς;
Κάνεις ησυχία. Ούτε αναπνοή όμως, διότι το παιδί διαβάζει. Η τηλεόραση στον ελάχιστο ήχο και οι συζητήσεις τόσο χαμηλόφωνα που θυμίζουν κομμουνιστές να μιλούν την περίοδο της επταετίας σε κεντρικό δρόμο. Προς Θεού μην διαταραχτεί ο υποψήφιος.
Διατροφή. Το μενού είναι πλούσιο πάντα και οι πορτοκαλάδες σε πρώτη ζήτηση. Οι σοκολάτες φυσικά επιτρέπονται, αφού μελέτες έχουν δείξει ότι βοηθούν στη μνήμη. Κι αν είναι κάτι που χρειάζεται ένας υποψήφιος αυτό είναι μνήμη.
Όλα αυτά μέχρι τους βαθμούς του πρώτου τριμήνου. Γιατί αν οι βαθμοί παραπέμπουν σε Χαβάη, τότε όλα είναι καλά. Οι γονείς χαίρονται και κάνουν όνειρα για το μέλλον. Όταν ο γιος ή η κόρη περάσει σε σχολή Νομική, Ιατρική, Φιλολογία ή Πολυτεχνική και σχεδιάζουν το δώρο που θα κάνουν στο καμάρι τους. Αν όμως οι βαθμοί παραπέμπουν σε Σιβηρία τότε το μοντέλο αλλάζει. Συνήθως οι γονείς κρατάνε τσιγάρο και αρχίζουν τις υπενθυμίσεις στους υποψήφιους ενώ παράλληλα μιλούν μεταξύ τους για το φιντάνι τους ως «ο γιος σου/η κόρη σου». Σ' αυτήν την περίπτωση το παιδί έχει μόνο έναν γονέα. Ο άλλος είναι... διακοσμητικός. Ο πατέρας επιδίδεται σε ένα λογίδριο τύπου «Ξέρεις πόσα μου έχουν κόψει; Ξέρεις πως ματώνω για να τα φέρω βόλτα. Έχουμε και την κρίση. Και δεν εκτιμάς ούτε εμένα ούτε τη μάνα σου» και άλλα τέτοια κομψά και ευγενή. Τώρα αν οι βαθμοί είναι κάπου ανάμεσα τότε η οικογένεια εξασκείται στην υπομονή.
Και περνούν τα Χριστούγεννα. Ξεσαλώνουν οι υποψήφιοι. Και αρχίζουν τα τηλέφωνα σε συγγενείς «Ε, τι να κάνουμε... προσπαθεί το κακόμοιρο... καλά τα λέει το φροντιστήριο» και άλλα τέτοια «συγκρατημένα αισιόδοξα» μοιράζονται οι γονείς -κυρίως η μάνα- με τις αδερφές, τις ξαδέρφες ή και τις θείες. Οι πατεράδες είναι πιο χαλαροί. Δεν το αναλύουν πολύ αν και ελπίζουν κι ονειρεύονται... τώρα τι ακριβώς ονειρεύονται... θα σας γελάσω... συνήθως σκέφτονται το οικονομικό... το κόστος...
Και οι μήνες περνούν. Και το σπίτι γίνεται στρατώνας. Και περί τον Απρίλιο ο χρόνος αρχίζει να μετράει αντίστροφα... 5 βδομάδες, 4 βδομάδες, 15 μέρες κοκ... Την τελευταία εβδομάδα πριν τις εξετάσεις οι γιαγιάδες εκβιάζουν, δε, τα εγγόνια - υποψηφίους να πάνε στην εκκλησία να παραστούν στη δέηση που γίνεται για τους υποψήφιους. Ακόμα και η εκκλησία στο παιχνίδι...
Οι γονείς πηγαίνουν στα φροντιστήρια, συμβουλεύονται τους καθηγητές και αρχίζουν τα παρακάλια στα τέκνα τους «διάβασε λίγο περισσότερο παιδάκι μου». Οι γιαγιάδες βάζουν τα μεγάλα μέσα «διάβασε να προκόψεις, διάβασε να χεις την ευχή μου» -γιατί αν δεν διαβάσεις δεν θα την έχεις.
Και τα παιδιά αρχίζουν να χουν τύψεις. «Αν διάβαζα τον Σεπτέμβριο» «αν προσπαθήσω λίγο ακόμα» και όλα μένουν στο αν. Ακόμα και αριστούχος να ναι ο υποψήφιος πάλι θα πιεστεί. Ο καιρός γαρ εγγύς και το παιδί μετατρέπεται σε σπιτόγατο προσπαθώντας να σώσει ό,τι δεν σώζεται. Οι συζητήσεις στο facebook αφορούν την ιστορία -όχι την γκομενική αλλά την ελληνική-, τα μαθηματικά, τα αρχαία, τα λατινικά, τη φυσική, τη χημεία, τη βιολογία... Όλοι τελευταία στιγμή να προσπαθούν να θυμηθούν την λεπτομέρεια που θα κάνει τη διαφορά...
Βέβαια υπάρχουν και οι υποψήφιοι-κουλ. Είναι η κατηγορία που απλά δεν αγχώνεται. Συνήθως είναι οι υποψήφιοι του 13-16 (με ζόρι το 16) που υποστηρίζουν ότι μια ζωή την έχουμε και ό,τι ότι είναι να γίνει θα γίνει. Ερώτηση... Δηλαδή τι; Θα ρθει ο αγαπημένος Πλάτωνας και Αριστοτέλης να σου δώσουν τη μετάφραση; Χλωμό... Ή μήπως ο Τζον Νας -αυτός δεν θεμελίωσε τις πιθανότητες;- θα σου λύσει το θεματάκι...; Χιονισμένο το βλέπω...
Και έρχεται η μέρα. Ένα περίεργο πράγμα οι εξετάσεις ξεκινούν πάντα Δευτέρα. Δευτέρα πρωί λοιπόν και έξω από τα Λύκεια επικρατεί πανικός. Γονείς να προετοιμάζουν τα παιδιά τους, σαν αυτό που βλέπεις στις ταινίες φούτμπολ που τους έχει ο κόουτς και τους ενθαρρύνει. Βλέπεις τους υποψήφιους ντυμένους χαλαρά -έτσι είπαν στην τηλεόραση- με μπουκαλάκια νερού στο χέρι, κομποσκοίνια, σταυρούς και άλλα φυλαχτά. Το κουδούνι χτυπάει και οι γονείς φιλούν σταυρωτά τα παιδιά τους σαν να μπαρκάρουν στα ξένα...
Ο χρόνος κυλάει και οι γονείς έχουν διακοσμήσει το πεζοδρόμιο με γόπες τσιγάρων. Με το που βλέπουν τον πρώτο υποψήφιο να βγαίνει, σπεύδουν στα κάγκελα σαν τους ελεύθερους πολιορκημένους στο Μεσολόγγι ή σαν κι αυτούς που κρέμονται στις φυλακές για να διατυπώσουν τα αιτήματά τους. Κάτι σαν τους φοιτητές το '73 στο Πολυτεχνείο. Περιμένουν να ακούσουν τι έπεσε... γιατί προφανώς εξετάσεις δίνουν κι εκείνοι. Δεν δίνει το παιδί, δίνει όλη η οικογένεια «Α εμείς θέλουμε Νομική» -εσείς τη θέτε τη Νομική, εκείνη σας θέλει; Ουδείς ρωτάει...
Βγαίνει το παιδί και γίνεται Βαρουφάκης μετά το Γιούρογκρουπ... Πολλές οι ερωτήσεις κι άντε να βρει τις απαντήσεις το δύσμοιρο... «Νταξ τα θέματα ήταν βατά... Κάποιος που είχε διαβάσει έγραφε μωρέ ανετα...»... Κι άντε ο γονιός να το αποκρυπτογραφήσει... Τρέχα γύρευε...
Κάπως έτσι περνούν και οι υπόλοιπες μέρες... Και μετά αρχίζει η συζήτηση για τις βάσεις. Θα ανέβουν; Θα κατέβουν; Και να σου ο Κάτσικας, και να σου η Ράπτη και να σου ο Βαρνακιώτης... Και οι γονείς στον λαβύρινθο με τα παιδιά στον κόσμο τους. Και βγαίνουν οι βάσεις και μαζί και η ένταση.. Και τώρα; Θα μείνει το Παιδαγωγικό στα μόρια; «Και σου πα ρε Χαρίλαε διάβασε λίγο παραπάνω το θεώρημα αλλά εσύ....» και μένει κόκαλο ο έρμος ο Χαρίλαος.
Και μετά όλοι περιμένουν τα αποτελέσματα... Κλασικά οι πρώτοι των πρώτων στις τηλεοπτικές εκπομπές να διατυμπανίζουν ότι «διάβαζαν με σύστημα» ότι είναι πολύ χαρούμενοι κλπ κλπ κλπ. Ποιο σύστημα που λιώνανε τα έρμα... Σιγά μην διάβαζαν με 1-2-Χ. Τρίχες...
Αργότερα βγαίνουν και τα ονόματα... Αααααα εκεί είναι το απώγειο. Οι γονείς κερνάνε γλυκά ή και αλμυρά, κάνουν δώρα στα παιδιά και τα τηλέφωνα πέρνουν φωτιά «Έλα Σούλα μου περάσαμε... Φιλολογία Αθήνας... Ναι κουράστηκε το πουλάκι μου» -το τι είχε ακούσει το πουλάκι το τελευταίο εννιάμηνο δεν περιγράφεται-. Ακόμα και κείνοι που πέρασαν σε ΤΕΙ «Ναι πέρασε σε ΤΕΙ αλλά είναι καλή η σχολή... έχει αποκατάσταση. Ε εκεί ήθελε να πάει» που ανάθεμα που ήθελε να πάει αλλά... αλλά... είναι κάτι τύπου «άτιμη κοινωνία που άλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους ρίχνεις στα Τάρταρα»...
Τι σου θύμησα, ε; Εμ... ξεχνιούνται αυτά; Όχι βέβαια... Δυστυχώς είναι τόσο έντονες όσο η ουλή του Αλ Πατσίνο στον «Σημαδεμένο»...
Από τον Σεπτέμβριο που ξεκινά η σχολική χρονιά των τελειοφοίτων έως τον Μάιο τα πάντα κινούνται γύρω από τις εξετάσεις. Τα πάντα όμως. Τα πάντα και οι πάντες. Όταν είσαι σε σπίτι υποψηφίου είναι σαν να είσαι σε σπίτι με άτομο που μόλις βγήκε από το χειρουργείο. Και πως αλλιώς;
Κάνεις ησυχία. Ούτε αναπνοή όμως, διότι το παιδί διαβάζει. Η τηλεόραση στον ελάχιστο ήχο και οι συζητήσεις τόσο χαμηλόφωνα που θυμίζουν κομμουνιστές να μιλούν την περίοδο της επταετίας σε κεντρικό δρόμο. Προς Θεού μην διαταραχτεί ο υποψήφιος.
Διατροφή. Το μενού είναι πλούσιο πάντα και οι πορτοκαλάδες σε πρώτη ζήτηση. Οι σοκολάτες φυσικά επιτρέπονται, αφού μελέτες έχουν δείξει ότι βοηθούν στη μνήμη. Κι αν είναι κάτι που χρειάζεται ένας υποψήφιος αυτό είναι μνήμη.
Όλα αυτά μέχρι τους βαθμούς του πρώτου τριμήνου. Γιατί αν οι βαθμοί παραπέμπουν σε Χαβάη, τότε όλα είναι καλά. Οι γονείς χαίρονται και κάνουν όνειρα για το μέλλον. Όταν ο γιος ή η κόρη περάσει σε σχολή Νομική, Ιατρική, Φιλολογία ή Πολυτεχνική και σχεδιάζουν το δώρο που θα κάνουν στο καμάρι τους. Αν όμως οι βαθμοί παραπέμπουν σε Σιβηρία τότε το μοντέλο αλλάζει. Συνήθως οι γονείς κρατάνε τσιγάρο και αρχίζουν τις υπενθυμίσεις στους υποψήφιους ενώ παράλληλα μιλούν μεταξύ τους για το φιντάνι τους ως «ο γιος σου/η κόρη σου». Σ' αυτήν την περίπτωση το παιδί έχει μόνο έναν γονέα. Ο άλλος είναι... διακοσμητικός. Ο πατέρας επιδίδεται σε ένα λογίδριο τύπου «Ξέρεις πόσα μου έχουν κόψει; Ξέρεις πως ματώνω για να τα φέρω βόλτα. Έχουμε και την κρίση. Και δεν εκτιμάς ούτε εμένα ούτε τη μάνα σου» και άλλα τέτοια κομψά και ευγενή. Τώρα αν οι βαθμοί είναι κάπου ανάμεσα τότε η οικογένεια εξασκείται στην υπομονή.
Και περνούν τα Χριστούγεννα. Ξεσαλώνουν οι υποψήφιοι. Και αρχίζουν τα τηλέφωνα σε συγγενείς «Ε, τι να κάνουμε... προσπαθεί το κακόμοιρο... καλά τα λέει το φροντιστήριο» και άλλα τέτοια «συγκρατημένα αισιόδοξα» μοιράζονται οι γονείς -κυρίως η μάνα- με τις αδερφές, τις ξαδέρφες ή και τις θείες. Οι πατεράδες είναι πιο χαλαροί. Δεν το αναλύουν πολύ αν και ελπίζουν κι ονειρεύονται... τώρα τι ακριβώς ονειρεύονται... θα σας γελάσω... συνήθως σκέφτονται το οικονομικό... το κόστος...
Και οι μήνες περνούν. Και το σπίτι γίνεται στρατώνας. Και περί τον Απρίλιο ο χρόνος αρχίζει να μετράει αντίστροφα... 5 βδομάδες, 4 βδομάδες, 15 μέρες κοκ... Την τελευταία εβδομάδα πριν τις εξετάσεις οι γιαγιάδες εκβιάζουν, δε, τα εγγόνια - υποψηφίους να πάνε στην εκκλησία να παραστούν στη δέηση που γίνεται για τους υποψήφιους. Ακόμα και η εκκλησία στο παιχνίδι...
Οι γονείς πηγαίνουν στα φροντιστήρια, συμβουλεύονται τους καθηγητές και αρχίζουν τα παρακάλια στα τέκνα τους «διάβασε λίγο περισσότερο παιδάκι μου». Οι γιαγιάδες βάζουν τα μεγάλα μέσα «διάβασε να προκόψεις, διάβασε να χεις την ευχή μου» -γιατί αν δεν διαβάσεις δεν θα την έχεις.
Και τα παιδιά αρχίζουν να χουν τύψεις. «Αν διάβαζα τον Σεπτέμβριο» «αν προσπαθήσω λίγο ακόμα» και όλα μένουν στο αν. Ακόμα και αριστούχος να ναι ο υποψήφιος πάλι θα πιεστεί. Ο καιρός γαρ εγγύς και το παιδί μετατρέπεται σε σπιτόγατο προσπαθώντας να σώσει ό,τι δεν σώζεται. Οι συζητήσεις στο facebook αφορούν την ιστορία -όχι την γκομενική αλλά την ελληνική-, τα μαθηματικά, τα αρχαία, τα λατινικά, τη φυσική, τη χημεία, τη βιολογία... Όλοι τελευταία στιγμή να προσπαθούν να θυμηθούν την λεπτομέρεια που θα κάνει τη διαφορά...
 | ||
| Μάθε παιδί μου γράμματα |
Και έρχεται η μέρα. Ένα περίεργο πράγμα οι εξετάσεις ξεκινούν πάντα Δευτέρα. Δευτέρα πρωί λοιπόν και έξω από τα Λύκεια επικρατεί πανικός. Γονείς να προετοιμάζουν τα παιδιά τους, σαν αυτό που βλέπεις στις ταινίες φούτμπολ που τους έχει ο κόουτς και τους ενθαρρύνει. Βλέπεις τους υποψήφιους ντυμένους χαλαρά -έτσι είπαν στην τηλεόραση- με μπουκαλάκια νερού στο χέρι, κομποσκοίνια, σταυρούς και άλλα φυλαχτά. Το κουδούνι χτυπάει και οι γονείς φιλούν σταυρωτά τα παιδιά τους σαν να μπαρκάρουν στα ξένα...
Ο χρόνος κυλάει και οι γονείς έχουν διακοσμήσει το πεζοδρόμιο με γόπες τσιγάρων. Με το που βλέπουν τον πρώτο υποψήφιο να βγαίνει, σπεύδουν στα κάγκελα σαν τους ελεύθερους πολιορκημένους στο Μεσολόγγι ή σαν κι αυτούς που κρέμονται στις φυλακές για να διατυπώσουν τα αιτήματά τους. Κάτι σαν τους φοιτητές το '73 στο Πολυτεχνείο. Περιμένουν να ακούσουν τι έπεσε... γιατί προφανώς εξετάσεις δίνουν κι εκείνοι. Δεν δίνει το παιδί, δίνει όλη η οικογένεια «Α εμείς θέλουμε Νομική» -εσείς τη θέτε τη Νομική, εκείνη σας θέλει; Ουδείς ρωτάει...
Βγαίνει το παιδί και γίνεται Βαρουφάκης μετά το Γιούρογκρουπ... Πολλές οι ερωτήσεις κι άντε να βρει τις απαντήσεις το δύσμοιρο... «Νταξ τα θέματα ήταν βατά... Κάποιος που είχε διαβάσει έγραφε μωρέ ανετα...»... Κι άντε ο γονιός να το αποκρυπτογραφήσει... Τρέχα γύρευε...
Κάπως έτσι περνούν και οι υπόλοιπες μέρες... Και μετά αρχίζει η συζήτηση για τις βάσεις. Θα ανέβουν; Θα κατέβουν; Και να σου ο Κάτσικας, και να σου η Ράπτη και να σου ο Βαρνακιώτης... Και οι γονείς στον λαβύρινθο με τα παιδιά στον κόσμο τους. Και βγαίνουν οι βάσεις και μαζί και η ένταση.. Και τώρα; Θα μείνει το Παιδαγωγικό στα μόρια; «Και σου πα ρε Χαρίλαε διάβασε λίγο παραπάνω το θεώρημα αλλά εσύ....» και μένει κόκαλο ο έρμος ο Χαρίλαος.
Και μετά όλοι περιμένουν τα αποτελέσματα... Κλασικά οι πρώτοι των πρώτων στις τηλεοπτικές εκπομπές να διατυμπανίζουν ότι «διάβαζαν με σύστημα» ότι είναι πολύ χαρούμενοι κλπ κλπ κλπ. Ποιο σύστημα που λιώνανε τα έρμα... Σιγά μην διάβαζαν με 1-2-Χ. Τρίχες...
Αργότερα βγαίνουν και τα ονόματα... Αααααα εκεί είναι το απώγειο. Οι γονείς κερνάνε γλυκά ή και αλμυρά, κάνουν δώρα στα παιδιά και τα τηλέφωνα πέρνουν φωτιά «Έλα Σούλα μου περάσαμε... Φιλολογία Αθήνας... Ναι κουράστηκε το πουλάκι μου» -το τι είχε ακούσει το πουλάκι το τελευταίο εννιάμηνο δεν περιγράφεται-. Ακόμα και κείνοι που πέρασαν σε ΤΕΙ «Ναι πέρασε σε ΤΕΙ αλλά είναι καλή η σχολή... έχει αποκατάσταση. Ε εκεί ήθελε να πάει» που ανάθεμα που ήθελε να πάει αλλά... αλλά... είναι κάτι τύπου «άτιμη κοινωνία που άλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους ρίχνεις στα Τάρταρα»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου