Απόψε θα σας μιλήσω με καημό... με σπαραγμό... Ναι αγαπημένοι αναγνώστες... Απόψε θα εκθέσω το δράμα μου... Εδώ και ούτε έναν μήνα γυμνάζομαι. Ξυπνάω το πρωί, κάνω μπάνιο, φοράω τις φόρμες και τα αθλητικά μου παπουτσάκια, παίρνω την πετσετούλα μου και στις 11 πηγαίνω στο γυμναστήριο...
Έλα όμως που δεν κάνω μόνο αυτό... Για να εξανθρωπιστώ -υπερβολή αλλά εξυπηρετεί- πρέπει να κάνω και μια ας πούμε διατροφή όπως το λένε σήμερα... Εγώ πάλι δίαιτα το λέω και όχι με τον αρχαιοελληνικό όρο... Δίαιτα. Αποφάσισα να κάνω πρωτεϊνική. Ξέρεις... κι αν δεν ξέρεις να σε πληροφορήσω ότι με τη συγκεκριμένη μπορείς να φας τον άμπακο από πρωτεϊνούχα φαγητά αρκεί να μην αγγίξεις υδατάνθρακες, άμυλο, γλυκά, ζάχαρη, μέλι και άλλα αμαρτωλά... Ξεκινώ λοιπόν τη δίαιτα και παράλληλα το γυμναστήριο. Και άκου πως έχει το δράμα μου...
Το πρωί κάτι πρέπει να φας. Τι να φας είναι η ερώτηση που σκοτώνει... γιατί γάλα δεν πίνω, ψωμί ούτε καν, φρούτο -άσε με κουκλίτσα μου- οπότε κάθεσαι και τρως αλλαντικό με αλλαντικό ή έμενταλ ή καμιά σοκολατίτσα απ αυτές τις χωρίς ζάχαρη. Έρχεσαι και γίνεσαι τούμπανο. Μετά το γυμναστήριο και αφού έχεις χτυπηθεί μία ώρα στον διάδρομο -αερόβιο λέει λέγεται- και άλλο ένα δίωρο για προσαγωγούς, απαγωγούς και ό,τι κεφαλή υπάρχει στο σώμα, μια πείνα ε όσο να πεις σε πιάνει. Κι εκεί δράμα. Γιατί τι να φας... αμ θα φας... ή μάλλον θα βοσκήσεις αν δεν το χεις και με τη μαγειρική... θα βοσκήσεις μαρουλάκι και για να το κάνεις πιο γκουρμέ -γιατί άνθρωπος είσαι- θα βάλεις και φιλέτο σολωμού σε λάδι του Ρίο Μάρε... Το βράδυ έρχεται... και εκεί θυμάσαι όλα τα ταχυφαγεία και παραγγέλνεις... ό,τι θες... θες γύρο; Φάε. Θες μπριζόλα? Φάε μάνα μου! Θες και παϊδάκια?! Αμέτρητα... μέχρι να σκάσεις!!!
Τέλος πάντων δεν είναι αυτό το θέμα... το θέμα είναι η γαστριμαργική συνομωσία των κυριών της γειτονιάς που σημαίνει και την απαρχή του προσωπικού μου δράματος... Και ευθύς θα σου εξηγήσω...
Κατά τις δύο ή τρεις το μεσημέρι λες να πας στο σπίτι γιατί απλά αν μείνεις κι άλλο στο γυμναστήριο θα αρχίσεις να αφήνεις μέρη του σώματός σου... κανά πόδι, κανά χέρι, κανά γλουτό... ε δε μπορεί... εκτός από ιδρώτα θα αφήσεις και κάτι άλλο... Για να μην αφήσω τίποτα -άγχος αποχωρισμού γαρ- παίρνω τα συμπράγαλά μου και φεύγω... Και επειδή πλέον είμαι ή τείνω να γίνω φιτ -τρομάρα να μου ρθει- το κόβω με τα πόδια... Μεσημέρι στην Αθήνα ισούται με φαγητό στην κατσαρόλα. Και φαγητό στην κατσαρόλα ισούται με μυρωδιά από το παράθυρο. Να περπατάς στους δρόμους και να μυρίζεις ένα κρεμμύδι που σοτάρεται, το μοσχάρι που μπαίνει μέσα στην κατσαρόλα... δεν παίρνεις χαμπάρι. Για μένα αυτό είναι μανούλα ή γιαγιούλα. Βλέπεις η ομορφιά μου δεν ξέρει να μαγειρεύει και μη σου πω ότι έχει πάρει και συναινετικό διαζύγιο με την κουζίνα και έτσι... νο μοσχάρι νο κοκκινιστό... όχι ότι μ' αρέσει κιόλας... αλλά νουά ευκολάκι... -αν έχει κάποιος συνταγή ευπρόσδεκτη...
Σήμερα λοιπόν τα περισσότερα διαμερίσματα σε κεντρικές οδούς της περιοχής μαγείρευαν κοκκινιστό μοσχαράκι. Πλανιόταν η μυρωδιά στον αέρα... Μεθυστική.. Υπέροχη... Μοναδική... Σ αυτούς τους δρόμους έχω παρατηρήσει το εξής... κάθε μέρα έχει το φαγητό της... εχθές τους είχε πιάσει μια μανία με το τηγανιτό ψάρι... Όλοι ψάρι... Δεν έχει σημασία το είδος του ψαριού... από ψάρι έως μαλάκιο... γαύρος, μαρίδα, καλαμαράκι... Είναι τρομερό.
Και να μαι κι εγώ πάνω στο διάδρομο ή μέσα στο δρόμο να περπατώ και να χάνομαι στις μυρωδιές... Να προσπαθώ να αγιάσω μέσα στους πειρασμούς. Γιατί ναι.. .και κοκκινιστό μπορώ να φάω, και ψάρι μπορώ και μαλάκιο...
Το θέμα αμόρες είναι ότι δεν μπορώ να φάω το ψωμάκι -χωρίς να είμαι ιδαίτερα φαν... και τσουπ αρχίζεις να βλέπεις μικρούς κοντούς ανθρώπους -παιδιά- με παγωτά στο χέρι... και σου ρχεται νταμπλάς... ντουβρουτζάς... πάρεση... ό,τι έχεις πρόχειρο... και σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι και το ζάχαρο πέφτει στα Τάρταρα... γιατί άνθρωπος είσαι βρε αδερφέ... θες και το παγωτό σου... ένα ρημάδι μακαρόν τουλάχιστον... ένα κατιτίς... ένα άπλ πι (μηλόπιτα από άνθρωπο που δεν γνωρίζει αγγλικά) ή ένα σοκολατάκι με ζάχαρη... και ερωτώ... θολώνει το μάτι ή όχι; Θολώνει.. θολώνει, γυρίζει και εύκολα μπορείς να γίνεις Τζακ ο Αντεροβγάλτης... και βλέπεις τα παγωτά, και βλέπεις τα φρούτα και έχει και ζέστη και είσαι και στερημένη και τσουπ έκρηξη! Ο ατομικός σου Βεζούβιος επαναστατεί...
Και σήμερα δεν άντεξα. Όχι. Υπέκυψα. Η λάβα της εσωτερικής μου οργής παρέσυρε τη σιδερένια μου θέληση και υπέπεσα σε αμαρτία... πήγα στο ζαχαροπλαστείο... έχεις δει την ταινία με τη Βουγιουκλάκη που παίρνει τον κυρ Στέφανο και παραγγέλνει; Έτσι κι εγώ! «Τρεις μπάλες παγωτό... μια φυστίκι, μια παρφέ κρέμα, μια παρφέ σοκολάτα και έναν μπαμπά απ αυτούς με το πολύ σιρόπι»... και μετά πήρα και φρουτάκια... καρπούζι, κερασάκια, νεκταρίνια και βερύκοκα... Θεέ τι υπέροχη η γεύση του βερίκοκου ιδίως όταν είναι γλυκό και ζουμερό... Μια που σου τα λέω και μια που λιγώνομαι... τόσο που σίγουρα κάνω και ορθογραφικά... αλλά ποιος νοιάζεται... ουδείς...
Τελικά ναι... αμάρτησα αλλά το φχαριστήθηκα... ααααα όλα κι όλα... ή που θα πέσεις με τα μούτρα στην αμαρτία ή που δε θα πέσεις καθόλου... γιατί φίλη/φίλε αναγνώστη αυτό το ολίγον δεν το κατάλαβα... τι ολίγον μάνα μου?! Φάε να λιγδώσει τ' αντεράκι σου... Και τώρα που το σκέφτομαι μάλλον θα πάρω κι ένα Ζαντάκ -ξέρεις του στομάχου- γιατί μου έπεσαν βαριά όλα αυτά... Αλλά χαλάλι... άλλωστε μερικές αμαρτίες είναι εξαιρετικές... κι αυτό το παγωτό... μμμμμμμμμμμμμμμμμουρλια....
Έλα όμως που δεν κάνω μόνο αυτό... Για να εξανθρωπιστώ -υπερβολή αλλά εξυπηρετεί- πρέπει να κάνω και μια ας πούμε διατροφή όπως το λένε σήμερα... Εγώ πάλι δίαιτα το λέω και όχι με τον αρχαιοελληνικό όρο... Δίαιτα. Αποφάσισα να κάνω πρωτεϊνική. Ξέρεις... κι αν δεν ξέρεις να σε πληροφορήσω ότι με τη συγκεκριμένη μπορείς να φας τον άμπακο από πρωτεϊνούχα φαγητά αρκεί να μην αγγίξεις υδατάνθρακες, άμυλο, γλυκά, ζάχαρη, μέλι και άλλα αμαρτωλά... Ξεκινώ λοιπόν τη δίαιτα και παράλληλα το γυμναστήριο. Και άκου πως έχει το δράμα μου...
Το πρωί κάτι πρέπει να φας. Τι να φας είναι η ερώτηση που σκοτώνει... γιατί γάλα δεν πίνω, ψωμί ούτε καν, φρούτο -άσε με κουκλίτσα μου- οπότε κάθεσαι και τρως αλλαντικό με αλλαντικό ή έμενταλ ή καμιά σοκολατίτσα απ αυτές τις χωρίς ζάχαρη. Έρχεσαι και γίνεσαι τούμπανο. Μετά το γυμναστήριο και αφού έχεις χτυπηθεί μία ώρα στον διάδρομο -αερόβιο λέει λέγεται- και άλλο ένα δίωρο για προσαγωγούς, απαγωγούς και ό,τι κεφαλή υπάρχει στο σώμα, μια πείνα ε όσο να πεις σε πιάνει. Κι εκεί δράμα. Γιατί τι να φας... αμ θα φας... ή μάλλον θα βοσκήσεις αν δεν το χεις και με τη μαγειρική... θα βοσκήσεις μαρουλάκι και για να το κάνεις πιο γκουρμέ -γιατί άνθρωπος είσαι- θα βάλεις και φιλέτο σολωμού σε λάδι του Ρίο Μάρε... Το βράδυ έρχεται... και εκεί θυμάσαι όλα τα ταχυφαγεία και παραγγέλνεις... ό,τι θες... θες γύρο; Φάε. Θες μπριζόλα? Φάε μάνα μου! Θες και παϊδάκια?! Αμέτρητα... μέχρι να σκάσεις!!!
Τέλος πάντων δεν είναι αυτό το θέμα... το θέμα είναι η γαστριμαργική συνομωσία των κυριών της γειτονιάς που σημαίνει και την απαρχή του προσωπικού μου δράματος... Και ευθύς θα σου εξηγήσω...
Κατά τις δύο ή τρεις το μεσημέρι λες να πας στο σπίτι γιατί απλά αν μείνεις κι άλλο στο γυμναστήριο θα αρχίσεις να αφήνεις μέρη του σώματός σου... κανά πόδι, κανά χέρι, κανά γλουτό... ε δε μπορεί... εκτός από ιδρώτα θα αφήσεις και κάτι άλλο... Για να μην αφήσω τίποτα -άγχος αποχωρισμού γαρ- παίρνω τα συμπράγαλά μου και φεύγω... Και επειδή πλέον είμαι ή τείνω να γίνω φιτ -τρομάρα να μου ρθει- το κόβω με τα πόδια... Μεσημέρι στην Αθήνα ισούται με φαγητό στην κατσαρόλα. Και φαγητό στην κατσαρόλα ισούται με μυρωδιά από το παράθυρο. Να περπατάς στους δρόμους και να μυρίζεις ένα κρεμμύδι που σοτάρεται, το μοσχάρι που μπαίνει μέσα στην κατσαρόλα... δεν παίρνεις χαμπάρι. Για μένα αυτό είναι μανούλα ή γιαγιούλα. Βλέπεις η ομορφιά μου δεν ξέρει να μαγειρεύει και μη σου πω ότι έχει πάρει και συναινετικό διαζύγιο με την κουζίνα και έτσι... νο μοσχάρι νο κοκκινιστό... όχι ότι μ' αρέσει κιόλας... αλλά νουά ευκολάκι... -αν έχει κάποιος συνταγή ευπρόσδεκτη...
Σήμερα λοιπόν τα περισσότερα διαμερίσματα σε κεντρικές οδούς της περιοχής μαγείρευαν κοκκινιστό μοσχαράκι. Πλανιόταν η μυρωδιά στον αέρα... Μεθυστική.. Υπέροχη... Μοναδική... Σ αυτούς τους δρόμους έχω παρατηρήσει το εξής... κάθε μέρα έχει το φαγητό της... εχθές τους είχε πιάσει μια μανία με το τηγανιτό ψάρι... Όλοι ψάρι... Δεν έχει σημασία το είδος του ψαριού... από ψάρι έως μαλάκιο... γαύρος, μαρίδα, καλαμαράκι... Είναι τρομερό.Και να μαι κι εγώ πάνω στο διάδρομο ή μέσα στο δρόμο να περπατώ και να χάνομαι στις μυρωδιές... Να προσπαθώ να αγιάσω μέσα στους πειρασμούς. Γιατί ναι.. .και κοκκινιστό μπορώ να φάω, και ψάρι μπορώ και μαλάκιο...
Το θέμα αμόρες είναι ότι δεν μπορώ να φάω το ψωμάκι -χωρίς να είμαι ιδαίτερα φαν... και τσουπ αρχίζεις να βλέπεις μικρούς κοντούς ανθρώπους -παιδιά- με παγωτά στο χέρι... και σου ρχεται νταμπλάς... ντουβρουτζάς... πάρεση... ό,τι έχεις πρόχειρο... και σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι και το ζάχαρο πέφτει στα Τάρταρα... γιατί άνθρωπος είσαι βρε αδερφέ... θες και το παγωτό σου... ένα ρημάδι μακαρόν τουλάχιστον... ένα κατιτίς... ένα άπλ πι (μηλόπιτα από άνθρωπο που δεν γνωρίζει αγγλικά) ή ένα σοκολατάκι με ζάχαρη... και ερωτώ... θολώνει το μάτι ή όχι; Θολώνει.. θολώνει, γυρίζει και εύκολα μπορείς να γίνεις Τζακ ο Αντεροβγάλτης... και βλέπεις τα παγωτά, και βλέπεις τα φρούτα και έχει και ζέστη και είσαι και στερημένη και τσουπ έκρηξη! Ο ατομικός σου Βεζούβιος επαναστατεί...
Και σήμερα δεν άντεξα. Όχι. Υπέκυψα. Η λάβα της εσωτερικής μου οργής παρέσυρε τη σιδερένια μου θέληση και υπέπεσα σε αμαρτία... πήγα στο ζαχαροπλαστείο... έχεις δει την ταινία με τη Βουγιουκλάκη που παίρνει τον κυρ Στέφανο και παραγγέλνει; Έτσι κι εγώ! «Τρεις μπάλες παγωτό... μια φυστίκι, μια παρφέ κρέμα, μια παρφέ σοκολάτα και έναν μπαμπά απ αυτούς με το πολύ σιρόπι»... και μετά πήρα και φρουτάκια... καρπούζι, κερασάκια, νεκταρίνια και βερύκοκα... Θεέ τι υπέροχη η γεύση του βερίκοκου ιδίως όταν είναι γλυκό και ζουμερό... Μια που σου τα λέω και μια που λιγώνομαι... τόσο που σίγουρα κάνω και ορθογραφικά... αλλά ποιος νοιάζεται... ουδείς...
Τελικά ναι... αμάρτησα αλλά το φχαριστήθηκα... ααααα όλα κι όλα... ή που θα πέσεις με τα μούτρα στην αμαρτία ή που δε θα πέσεις καθόλου... γιατί φίλη/φίλε αναγνώστη αυτό το ολίγον δεν το κατάλαβα... τι ολίγον μάνα μου?! Φάε να λιγδώσει τ' αντεράκι σου... Και τώρα που το σκέφτομαι μάλλον θα πάρω κι ένα Ζαντάκ -ξέρεις του στομάχου- γιατί μου έπεσαν βαριά όλα αυτά... Αλλά χαλάλι... άλλωστε μερικές αμαρτίες είναι εξαιρετικές... κι αυτό το παγωτό... μμμμμμμμμμμμμμμμμουρλια....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου