Ο Οργασμός του... ουρανίσκου...

Δεν ξέρω που σε παραπέμπει ο τίτλος αλλά τα πρόστυχα ξέχνα τα! Τι με πέρασες...? Σκοπός του παρόντος είναι να σε κάνει να λιώνεις από επιθυμία... να κλείνεις τα μάτια και να νιώθεις εκρήξεις στο στόμα σου... να «περπατάς» τη γλώσσα σου στα χείλη, κουνώντας το κεφάλι -πάντα με κλειστά μάτια- αριστερά και δεξιά μην μπορώντας να συνειδητοποιήσεις από που σου ήρθε...
Λιγώθηκες από τώρα...; Ε τότε... για έλα μαζί μου... έλα... μη φοβάσαι... έτοιμη/-ος για... στάσεις εγγυημένης... απόλαυσης...; μμμ...

Στάση πρώτη: «Κυβέλη». Τι θα χρειαστεί να κάνεις; μια βόλτα μέχρι την εξωτική πλατεία Πολυγώνου, να βρεις πάρκιν και να αφήσεις το τουτού με αλάρμ, να κουμπώσεις το μπουφανάκι και να πεταχτείς μέσα... και μετά να μείνεις... να βλέπεις το cheese-cake σε πρόστυχες παραλλαγές όπως με όρεο, με καραμέλα, με φράουλα... μμμμ.... και μόνο που το σκέφτομαι... λιώνω... μπισκότο όρεο και σιρόπι σοκολάτας... αχ... εδώ το χω... στα χείλη μου... γεύση παχύρευστη που κάθε κουταλιά του δικαιώνει τη φράση του Ελύτη πως «από ένα τίποτα γίνεται ο παράδεισος»... δυστυχώς ο ποιητής δεν γνώριζε το cheese-cake και τις συγκεκριμένες του παραλλαγές... αλλιώς ξέρεις τι θα λεγε «ένα cheese-cake συνιστά τον Παράδεισο»... αααααααχ... ωραίο ήταν...

Και από την Αμερική πάμε στη λαγεμένη Ανατολή... πες ότι σου ξυπνάει τη λαχτάρα της Σουλτάνας ή της χανούμισας ο πασάκας σου... και που να βρεις τώρα κάτι που να τον τελειώσει... εντάξει... ένα τσιφτετέλι θα το χορέψεις... αρκεί όμως...; σκέψου τώρα φίλη να του χορεύεις το «Μπουρνοβαλιά» και παράλληλα να του χεις μπακλαβά με φυστίκι Αιγίνης κατευθείαν από Τουρκία... Και ο πασάκας γίνεται αυτομάτως Σουλεϊμάν... είναι το σιρόπι... είναι το φυστίκι... είναι αυτό το γρατσανιστό του φύλλου... είναι αυτό το... αυτή η ιδέα της Ανατολής... θα σε γελάσω και δεν το θέλω... σκέψου όμως ένα φιλί του πασάκα που είναι έτσι μελωμένο... έτσι...απαλά βουτυρένιο... σε κόλασα; Καλά σου κανα... που το βρίσκεις; στο Γκιούλογλου... Νίκης... Σύνταγμα... αμεεεε....

Στάση τρίτη «Αθηναία»... οδός Πριγκηποννήσων (προέκταση Ευελπίδων)... αφού λοιπόν σε... ζέστανα με τον μπακλαβά... ας σε δροσίσω λιγουλάκι με το ωραιότερο παρφέ της πόλης... στην ίδια διάθεση θα παραμείνω να ξέρεις... και θα σου πω πόσο απαλή υφή έχει... πόσο εύκολα γλιστράει το κουτάλι στο στόμα... πόσο γεμίζει η στοματική σου κοιλότητα από τη γεύση... για σκέψου... βράδυ... ταινία... μόνος να θυμάσαι... μόνη να κλαις βλέποντας το «Ημερολόγιο» -ή όποια άλλη ταινία θέλεις.. δεν έχω θέμα- και να χεις αγκαλιά ένα κιλό τέτοιο παγωτό... μισό κρέμα μισό σοκολάτα... αααααααααχ.... η κόλαση που πάγωσε για να ρθει να σε... απογειώσει... πόσα βράδια έχω περάσει έτσι... πόσα έχω να θυμάμαι μ αυτό το παγωτό... ααααχ....

Βέβαια μπορεί να μην είσαι τόσο του παγωτού και να θες μια πάστα... σοκολατίνα εννοείται.. φρέσκια προφανώς. Αγαπημένη μου είναι το ποντικάκι... και θα το βρεις στην Πριγκηποννήσων... ευθεία μετά την «Αθηναία»... το στόμα γίνεται φάκα... μια κουταλιά από λαχταριστή σοκολάτα και παντεσπάνι εξαιρετικά και ισορροπημένα μελωμένο... και όπως κλείνει η φάκα κάτι παθαίνεις... κλείνεις τα μάτια και παρασύρεσαι στη σοκολάτα... και αρχίζεις να χάνεσαι... να ακολουθείς βήματα παράξενα που σε ταξιδεύουν στα πιο γλυκά σου χρόνια... που σε ταξιδεύουν στο χρόνο... και μετά αν είσαι καλό παιδί και είσαι και τύπος που μοιράζεται μπορείς να παίξεις και με το έτερον ήμισυ... ποιος θα φάει την ουρά και ποιος τα αυτάκια... καλέ σου λέω... εμπιστεύσου με... ψιτ σε βλέπω.. σιγά μη σου πω αν έχω παίξει το παιχνίδι... χα!

Για περισσότερο ενήλικα παιχνίδια, ωστόσο, να προτιμήσεις το κολασμένο προφιτερόλ του «Χατζηνάσιου» (οδός Αμφείας, Γκύζη). Τι να λέμε... το βλέπεις στη φωτογραφία; ε... αυτό είναι... φρεσκότατη σαντιγί πασπαλισμένη με μπιλίτσες τριών ειδών σοκολάτας -μαύρης, λευκής και γάλακτος- και μέσα αφράτα σουδάκια με σοκολάτα... εδώ αγάπη μου δεν μιλάς... απολαμβάνεις... είναι εκείνη η στιγμή που σταματάει ο χρόνος... που η ύπαρξη αποκτά άλλη διάσταση. Που οι αισθήσεις συντονίζονται για να σε οδηγήσουν στα Ουράνια -των Φώτων σήμερα είπα να κάνω μια αναφορά-... αν το Ισλάμ είχε ανακαλύψει το προφιτερόλ, η αμοιβή του καλού μουσουλμάνου θα ήταν το συγκεκριμένο προφιτερόλ... άκου με που σου λέω... το λέω και το αισθάνομαι...

Στάση έκτη ... «Λουκουμάδες Μπαλατσούρα» στο Αιγάλεω... απευθύνεται σε ρετρό τύπους... σε τύπους που νοσταλγούν τους κλασικούς λουκουμάδες της γιαγιάς... που αρέσκονται να ταξιδεύουν στο τότε... ναι... ω ναι... είναι οι λουκουμάδες που μας ταξιδεύουν στην αθωότητα... είναι το γλύκισμα που μας ξυπνά μνήμες όταν είχατε κοτσιδάκια -δεν είχα ποτέ... σγουρομάλλα γαρ... κοντό πάντα...- ή όταν παίζαμε στις γειτονιές ανέμελα... ή σε κάτι νηστείες ενόψει Δεκαπενταύγουστου... για μένα είναι οι καλύτεροι λουκουμάδες της Αθήνας... ζεστό το μέλι δένει άριστα με την κανέλα και ίσως το ψιλοκομμένο καρύδι -προαιρετικό-... και αυτό το έδεσμα πάντως ξυπνάει ένστικτα... και τα ξυπνάει και γλυκύτερα... καθότι συνυφασμένο με την αθωότητα... χορταστικοί και ουχί λιγωτικοί... άσε που και την επόμενη μέρα να τους φας θα νομίζεις ότι τους πήρες πριν πέντε λεπτά... ααααχ....

Έβδομη και τελευταία στάση γιατί πολλά ένστικτα σου ξύπνησα και είναι και βράδυ προς νύχτα... «Κωνσταντινίδης» Εκμέκ Κανταίφι... η επιτομή της απόλαυσης... το άλφα και το ωμέγα... απίθανα δροσερό... εξαιρετικά αρωματισμένο... μοναδική σαντιγί... έξοχο κανταίφι... τρως μια κουταλιά και το κεφάλι γυρίζει αριστερά και δεξιά... τα μάτια κλείνουν... και η γλώσσα απλά περιπαίζει την ίδια σου την ύπαρξη... είναι από τους λόγους που ευγνωμονείς για τη θνητότητά σου... ευτυχώς που γεννηθήκα άνθρωπος λες και γέρνεις πίσω απολαμβάνοντας τη στιγμή... χάνεσαι στις κουταλιές... και είναι τόσο αμαρτωλά υπέροχο αυτό το χάσιμο...