Ζω ένα δράμα... τι ένα δηλαδή... πολλά. Πάρα πολλά δράματα. Που όλα συνοψίζονται σε μια λέξη... στη λέξη WIND.
Όπως προφανώς κατάλαβες ναι είμαι συνδρομήτρια της εν λόγω «εταιρίας» από τον Δεκέμβριο του σωτηρίου έτους 2014. Κατόπιν παρέναισης του πατρός. Έξυπνος ο μπαμπάς, ε; Γάτα με πέταλα! Πήγαμε σε κατάστημα στην εξωτική Κάτω Αχαγιά -22 χλμ από την Πάτρα, μέρος με 33 καφετέριες ή καφενεία μου διαφεύγει τώρα- και έτσι απέκτησα συμβόλαιο με την εταιρία πληρώνοντας ένα σχετικά φυσιολογικό πάγιο αν σκεφτείς ότι είχα 1500 λεπτά προς όλους, άλλα τόσα μηνύματα και διαδίκτυο (δεν γράφω ίντερνετ -βαριέμαι να αλλάζω γλώσσα-). Και ο λατρεμένος μπαμπάκας μου έκανε δώρο ένα κινητό Samsung Core 2.
Και ο καιρός περνούσε... και εγώ πλήρωνα κανονικά τους λογαριασμούς σε κατά τόπους καταστήματα όπου πάντα τους έλεγα ότι δεν με λένε Σπηλιοπούλου αλλά Σπηλιωτοπούλου... αλλά μάλλον είναι δυσνόητο... διότι κάθε λογαριασμός έρχεται με λάθος στοιχεία...
Το 2015 ξεκίνησε το δράμα μου... πήγα στο κατάστημα του Ψυχικού να πληρώσω τον λογαριασμό μου και μου είπαν ότι δικαιούμαι προσφορά με πέντε (5) ευρώ (!) πάγιο. Ρωτώ ως γνήσια ξανθιά «Πέντε ευρώ; Δεν μου κάνετε πλάκα; Όντως τόσο;» Προφανώς οι απαντήσεις ήταν ναι, όχι, ναι. Ενθουσιάστηκα η ξανθή και έβαλα και σταθερό... Ανάθεμα! Το πέντε έγινε 25 γιατί εγώ λέει δεν κατάλαβα καλά... το κατάπια κι αυτό...
Τέλη του 2015 έχω πρόβλημα με το δίκτυο. Τηλεφωνώ στο τεχνικό τμήμα. Ένας κυριούλης, ακουστικά του «συμφώνου» με πολύ ψιλή φωνούλα μου βάζει τις φωνές που δεν έχω καλώδιο έθερνετ λέει για να συνδέσω τη μονάδα με το μόντεμ/ρούτερ λέει για να μου περάσει ρυθμίσεις λέει... εγώ είπα άλλα. Εγώ κατέβασα κάποια Ευαγγέλια θυμούμενη τη θρησκευτική παιδεία πυ έλαβα ως μαθήτρια. Εις μάτιν, ωστόσο, όπως έλεγε και ο φίλος Καποδίστριας. Το πρόβλημα συνέχισε να υφίσταται.
Μετά χαλάει το κινητό. Απλά χάλασε. Η κάμερα δεν δουλεύει. Το πληκτρολόγιο αρνείται να γράψει με λατινικούς χαρακτήρες, σε άλλον τηλεφωνώ και άλλον καλεί... μια κατάσταση τραγική. Για όσους με ξέρουν καταλαβαίνουν ότι ναι... έχω αρχίσει να αγγίζω κόκκινα. Πηγαίνω σε κατάστημα όπου μου λένε ότι ναι όντως έχω θέμα με το κινητό μου αλλά «τι περιμένεις με το τηλέφωνο που έχεις»... ξέρω γω τι περίμενα... σίγουρα όχι το τρόλει.
Ξαφνικά έρχεται και ο λογαριασμός αρκετά υψηλός. Προσπαθώ να επικοινωνήσω μαζί τους αλλά φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Τίποτα. Είτε εσένα έπαιρνα είτε αυτούς το ίδιο... αποφασίζω κι εγώ να μην πληρώσω τίποτα μέχρι να με πάρουν τηλέφωνο. Έρχεται και ο δεύτερος λογαριασμός. Και ξανά εγώ να προσπαθώ να επικοινωνησω μαζί τους. Και ξανά ματαιότης ματαιοήτων τα πάντα ματαιότης. Σιωπή. Τίποτα. Ψυχή ζώσα. Και εμμένω στην απόφασή μου να μην πληρώσω.
Και κάπως έτσι μπήκε το 2016. Επικοινωνία μηδέν. Ανήμερα των Φώτων, η λατρεμένη εταιρία αποφασίζει μέσα στο βράδυ να πραγματοποιήσει φραγή εξερχομένων κλήσεων. Αυτό ήταν. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι...
Αρχίζω να παίρνω τηλέφωνα... τίποτα... δεν υπήρχε άνθρωπος. Μόνο το ηχογραφημένο που μετά από κάποια λεπτά έκλεινε την κλήση. Πηγαίνω κι εγώ στο κατάστημά τους στη Γκύζη να πληρώσω τον έναν λογαριασμό και να βγάλω και άκρη γιατί ... εντάξει... και παίρνω την απάντηση «Κάρτα?! Έχετε κάρτα?! Ξέρετε μας πήραν τα μηχανάκια για συντήρηση και δεν μπορούμε. Πεταχτείτε μέχρι την Αλεξάνδρας»... εκεί έφυγα... κυριολεκτικά. Προφανώς δεν πετάχτηκα πουθενά...
Στο μεταξύ μου έρχονται μηνύματα, ειδοποιήσεις, κλήσεις και εγώ απαξιώ... δεν απαντάω στους φίλους μου... ναι είμαι βεντέτα αυτή την περίοδο... αν με θέλει ο οποιοσδήποτε θα ξαναπάρει... ήμαρτον... κάνω όμως υπομονή... (στο τέλος θα κάνω μεγαλύτερη καριέρα από την Αλίκη)...
Το Σάββατο πηγαίνω στο κατάστημα του Ψυχικού. Εκφράζω τα παράπονα και τις απορίες μου. Ο υπάλληλος με κοιτάζει με ένα βλέμμα ωσάν της αγελάδος... δεν με βοηθησε... άλλαξε -ΠΑΛΙ- τα στοιχεία μου, μου έδωσε και την απόδειξη πληρωμής και μου είπε ότι η γραμμή θα επανερχόταν σε δέκα λεπτά το πολύ... γιατί ρε παιδί μου είνα και εταιρία γρήγορη... Τον ρωτάω τον άνθρωπα για την επιδότησή μου. Εκεί να σε έχω. «Α τώρα είναι» μου λέει «δεν αργεί» μου λέει «ωραία» συνεχίζει... και ρωτάω η αφελής «Τέλεια! Πότε να έρθω να ρωτήσω» για να λάβω την υπέοχη απάντηση «Στις 26 Αυγούστου» Εγκεφαλικό. Έμφραγμα. Ένα χαμόγελο του τρελού σχηματίζεται στο αλαβάστρινο προσωπάκι μου, κάνω στροφή και φεύγω. Ήσυχη γνωρίζοντας ότι η γραμμή θα επανερχόταν σε... λιγάκι. Κυρία. Πηγαίνω για ψώνια. Προσπαθώ να πάρω τηλέφωνο... δεν έχω τύχη... λέω με το αφελές μυαλό μου ότι οκ θα ρθει αργότερα...
Μέχρι που στη μια το μεσημέρι δεν είχε έρθει από τις εννέα το πρωί. Παίρνω πάλι τλφ και μου απαντάει μια κοπελίτσα -μην πω κοπελιά δε θέλω- ότι θα με πάρουν εκείνοι γιατί είχαν πρόβλημα με το δίκτυο. Αρκετά εκνευρισμένη το δέχτηκα φροντίζοντας να φανεί η δυσαρέσκειά μου... Μην στα πολυλογώ... το τηλεφώνημα δεν ήρθε ποτέ. Ξαναπήρα -είναι δωρεάν- στις έξι το απόγευμα και μου λέει η μαντάμ ότι ναι δεν γίνεται να επανέλθει η γραμμή γιατί δεν πλήρωσα και τον άλλο λογαριασμό. Ρώτησα γιατί δεν με ενημέρωσε το κατάστημα... καμία απάντηση... μέχρι που μου λέει «αυτοί είναι οι κανονισμοί»... εντάξει. Το τηλεφώνημα κατέληξε με εμένα να της αποκρίνομαι «Άει στο γερο διάολο ανήδονη»... ναι... έβρισα. Ναι... ήμουν αγενής. Συγνώμη αλλά έβραζα.
Σκοπός του παρόντος είναι η ατομική μου εκτόνωση. Και βέβαια προκειμένου να καταλάβουν κάποιοι φίλοι τον λόγο που δεν απαντώ στα μηνύματά τους... Δεν είναι αμέλεια... είναι θέμα... αέρα... Πλέον έχω αποφασίσει πάντως, τον .... αέρα μου να τον παίρνω αλλού...
Όπως προφανώς κατάλαβες ναι είμαι συνδρομήτρια της εν λόγω «εταιρίας» από τον Δεκέμβριο του σωτηρίου έτους 2014. Κατόπιν παρέναισης του πατρός. Έξυπνος ο μπαμπάς, ε; Γάτα με πέταλα! Πήγαμε σε κατάστημα στην εξωτική Κάτω Αχαγιά -22 χλμ από την Πάτρα, μέρος με 33 καφετέριες ή καφενεία μου διαφεύγει τώρα- και έτσι απέκτησα συμβόλαιο με την εταιρία πληρώνοντας ένα σχετικά φυσιολογικό πάγιο αν σκεφτείς ότι είχα 1500 λεπτά προς όλους, άλλα τόσα μηνύματα και διαδίκτυο (δεν γράφω ίντερνετ -βαριέμαι να αλλάζω γλώσσα-). Και ο λατρεμένος μπαμπάκας μου έκανε δώρο ένα κινητό Samsung Core 2.
Και ο καιρός περνούσε... και εγώ πλήρωνα κανονικά τους λογαριασμούς σε κατά τόπους καταστήματα όπου πάντα τους έλεγα ότι δεν με λένε Σπηλιοπούλου αλλά Σπηλιωτοπούλου... αλλά μάλλον είναι δυσνόητο... διότι κάθε λογαριασμός έρχεται με λάθος στοιχεία...
Το 2015 ξεκίνησε το δράμα μου... πήγα στο κατάστημα του Ψυχικού να πληρώσω τον λογαριασμό μου και μου είπαν ότι δικαιούμαι προσφορά με πέντε (5) ευρώ (!) πάγιο. Ρωτώ ως γνήσια ξανθιά «Πέντε ευρώ; Δεν μου κάνετε πλάκα; Όντως τόσο;» Προφανώς οι απαντήσεις ήταν ναι, όχι, ναι. Ενθουσιάστηκα η ξανθή και έβαλα και σταθερό... Ανάθεμα! Το πέντε έγινε 25 γιατί εγώ λέει δεν κατάλαβα καλά... το κατάπια κι αυτό...
Τέλη του 2015 έχω πρόβλημα με το δίκτυο. Τηλεφωνώ στο τεχνικό τμήμα. Ένας κυριούλης, ακουστικά του «συμφώνου» με πολύ ψιλή φωνούλα μου βάζει τις φωνές που δεν έχω καλώδιο έθερνετ λέει για να συνδέσω τη μονάδα με το μόντεμ/ρούτερ λέει για να μου περάσει ρυθμίσεις λέει... εγώ είπα άλλα. Εγώ κατέβασα κάποια Ευαγγέλια θυμούμενη τη θρησκευτική παιδεία πυ έλαβα ως μαθήτρια. Εις μάτιν, ωστόσο, όπως έλεγε και ο φίλος Καποδίστριας. Το πρόβλημα συνέχισε να υφίσταται.
Μετά χαλάει το κινητό. Απλά χάλασε. Η κάμερα δεν δουλεύει. Το πληκτρολόγιο αρνείται να γράψει με λατινικούς χαρακτήρες, σε άλλον τηλεφωνώ και άλλον καλεί... μια κατάσταση τραγική. Για όσους με ξέρουν καταλαβαίνουν ότι ναι... έχω αρχίσει να αγγίζω κόκκινα. Πηγαίνω σε κατάστημα όπου μου λένε ότι ναι όντως έχω θέμα με το κινητό μου αλλά «τι περιμένεις με το τηλέφωνο που έχεις»... ξέρω γω τι περίμενα... σίγουρα όχι το τρόλει.
 | |
| Τώρα εξηγείται ο τρόπος που κοιτάζεις έρημο σκυλάκι... |
Και κάπως έτσι μπήκε το 2016. Επικοινωνία μηδέν. Ανήμερα των Φώτων, η λατρεμένη εταιρία αποφασίζει μέσα στο βράδυ να πραγματοποιήσει φραγή εξερχομένων κλήσεων. Αυτό ήταν. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι...
Αρχίζω να παίρνω τηλέφωνα... τίποτα... δεν υπήρχε άνθρωπος. Μόνο το ηχογραφημένο που μετά από κάποια λεπτά έκλεινε την κλήση. Πηγαίνω κι εγώ στο κατάστημά τους στη Γκύζη να πληρώσω τον έναν λογαριασμό και να βγάλω και άκρη γιατί ... εντάξει... και παίρνω την απάντηση «Κάρτα?! Έχετε κάρτα?! Ξέρετε μας πήραν τα μηχανάκια για συντήρηση και δεν μπορούμε. Πεταχτείτε μέχρι την Αλεξάνδρας»... εκεί έφυγα... κυριολεκτικά. Προφανώς δεν πετάχτηκα πουθενά...
Στο μεταξύ μου έρχονται μηνύματα, ειδοποιήσεις, κλήσεις και εγώ απαξιώ... δεν απαντάω στους φίλους μου... ναι είμαι βεντέτα αυτή την περίοδο... αν με θέλει ο οποιοσδήποτε θα ξαναπάρει... ήμαρτον... κάνω όμως υπομονή... (στο τέλος θα κάνω μεγαλύτερη καριέρα από την Αλίκη)...
Το Σάββατο πηγαίνω στο κατάστημα του Ψυχικού. Εκφράζω τα παράπονα και τις απορίες μου. Ο υπάλληλος με κοιτάζει με ένα βλέμμα ωσάν της αγελάδος... δεν με βοηθησε... άλλαξε -ΠΑΛΙ- τα στοιχεία μου, μου έδωσε και την απόδειξη πληρωμής και μου είπε ότι η γραμμή θα επανερχόταν σε δέκα λεπτά το πολύ... γιατί ρε παιδί μου είνα και εταιρία γρήγορη... Τον ρωτάω τον άνθρωπα για την επιδότησή μου. Εκεί να σε έχω. «Α τώρα είναι» μου λέει «δεν αργεί» μου λέει «ωραία» συνεχίζει... και ρωτάω η αφελής «Τέλεια! Πότε να έρθω να ρωτήσω» για να λάβω την υπέοχη απάντηση «Στις 26 Αυγούστου» Εγκεφαλικό. Έμφραγμα. Ένα χαμόγελο του τρελού σχηματίζεται στο αλαβάστρινο προσωπάκι μου, κάνω στροφή και φεύγω. Ήσυχη γνωρίζοντας ότι η γραμμή θα επανερχόταν σε... λιγάκι. Κυρία. Πηγαίνω για ψώνια. Προσπαθώ να πάρω τηλέφωνο... δεν έχω τύχη... λέω με το αφελές μυαλό μου ότι οκ θα ρθει αργότερα...
Μέχρι που στη μια το μεσημέρι δεν είχε έρθει από τις εννέα το πρωί. Παίρνω πάλι τλφ και μου απαντάει μια κοπελίτσα -μην πω κοπελιά δε θέλω- ότι θα με πάρουν εκείνοι γιατί είχαν πρόβλημα με το δίκτυο. Αρκετά εκνευρισμένη το δέχτηκα φροντίζοντας να φανεί η δυσαρέσκειά μου... Μην στα πολυλογώ... το τηλεφώνημα δεν ήρθε ποτέ. Ξαναπήρα -είναι δωρεάν- στις έξι το απόγευμα και μου λέει η μαντάμ ότι ναι δεν γίνεται να επανέλθει η γραμμή γιατί δεν πλήρωσα και τον άλλο λογαριασμό. Ρώτησα γιατί δεν με ενημέρωσε το κατάστημα... καμία απάντηση... μέχρι που μου λέει «αυτοί είναι οι κανονισμοί»... εντάξει. Το τηλεφώνημα κατέληξε με εμένα να της αποκρίνομαι «Άει στο γερο διάολο ανήδονη»... ναι... έβρισα. Ναι... ήμουν αγενής. Συγνώμη αλλά έβραζα.
Σκοπός του παρόντος είναι η ατομική μου εκτόνωση. Και βέβαια προκειμένου να καταλάβουν κάποιοι φίλοι τον λόγο που δεν απαντώ στα μηνύματά τους... Δεν είναι αμέλεια... είναι θέμα... αέρα... Πλέον έχω αποφασίσει πάντως, τον .... αέρα μου να τον παίρνω αλλού...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου