Έλατο: Υπόθεση αυστηρά προσωπική!

Όλο το χρόνο περιμένω. Περιμένω, σβήνω μέρες, φαντάζομαι και παίρνω θάρρος επαναλαμβάνοντας τη φράση «μια μέρα πιο κοντά... μια μέρα πιο κοντά... κάνε κουράγιο Άννα» και κάπως έτσι περνούν οι μέρες, οι μήνες, οι εποχές και φτάνουμε στον Νοέμβριο... Αγαπημένος μήνας! Τώρα βέβαια θα με ρωτήσεις το λόγο. Και θα χεις και δίκιο και εγώ ευχαρίστως θα σου απαντήσω... «Γιατί έρχονται Χριστούγεννα»!!! 

Είναι η πλέον αγαπημένη μου εποχή! Σκέψου ότι ξεκινώ να μετρώ αντίστροφα από τον Αύγουστο... Αμέ αμέ!! Και τέλη Οκτωβρίου αρχίζει ο παροξυσμός μου... Σκέφτομαι «λαμπάκια, ξύλινα στολίδια, χρώμα μπάλας... φωτάκια είπα;» και μαζί με τη σκέψη έρχεται και η ανασκαφή στο υπόγειο. Να δω τι έχω, πόσα λαμπάκια δουλεύουν, τι κενά έχω... 

Η αλήθεια είναι ότι είμαι από αυτές που στολίζουν πολύ νωρίς... Στόλισμα!!! Μαγεία! Αλλά για να είναι μαγικό και ολοκληρωμένο χρειάζεται η κορωνίδα... Ποια είναι αυτή;;; Το έλατο φυσικά! 

Κάθε χρόνο το σπίτι πρέπει να είναι στολισμένο στις 27 Νοεμβρίου καθότι 28 είναι τα γενέθλια μου και δεν υπάρχει κάτι που να αγαπώ περισσότερο από το να ξυπνάω σε ένα στολισμένο σπίτι... 

Και βέβαια δεν νοείται σπίτι δίχως έλατο χριστουγεννιάτικα.. 

25 Νοεμβρίου και το σαφάρι ξεκινά... Διότι το έλατο λατρεμένη μου φίλη και αγαπημένε μου φίλε είναι υπόθεση αυστηρά προσωπική... Και επειδή είμαι και λίγο περίεργος άνθρωπος -εντάξει λίγο περισσότερο από το λίγο... δε θα τα χαλάσουμε εκεί βρε παιδί μου- και θέλω το έλατο μου να είναι ψηλό, κωνικό και γεμάτο ο προορισμός είναι σταθερός. Ο Χρήστος στη Μπούσγου στο Πεδίον του Άρεως! 

Ο Χρήστος με το ελατάκι μου

Ο Χρήστος... Ο άνθρωπος που για μένα είναι τα Χριστούγεννα. Είναι το άτομο που σε μένα λειτουργεί ως άλλος Άη Βασίλης. Τι εννοείς δεν υπάρχει;;;; Για κούνα το κεφάλι σου! Φυσικά και υπάρχει και δεν δέχομαι αντιρρήσεις!!! Ο Χρήστος, λοιπόν... Ο Χρήστος που γιορτάζει τα Χριστούγεννα, ο άνθρωπος που μου φέρνει τα Χριστούγεννα, είναι ο μόνος που με το που με δει ξέρει τι θέλω... Μια αγκαλιά, ένα «τι κάνεις» είναι αρκετά για να περάσουμε στο παρασύνθημα «Φέτος;!» Και τον αφήνεις να χάνεται στο πράσινο των ψιλόλιγνων δέντρων για να εντοπίσει το δικό μου! Το κατάδικό μου! Έλα όμως που ποτέ δεν μου φέρνει ένα!!! Μου προτείνει 2-3 και μου αφήνει την επιλογή για να λάβει την απάντηση «Χρήστο μου πάρτο πάνω σου!». Και το παίρνει! Και έχει δίκιο!!! 

Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Το στοιχείο που αγαπάω στον άνθρωπο που μου φέρνει τα Χριστούγεννα είναι η ζεστασιά του. Έχει μια αγάπη για τα δέντρα.. Τα αγαπάει τα έλατά του. Τα φροντίζει. Τα αντιμετωπίζει όχι σαν εμπόρευμα αλλά σαν αναπόσπαστο μέρος του εαυτού του. Και είναι ακριβώς αυτό το στοιχείο που τον κάνει μοναδικό. Συνήθως δεν μας παίρνει πολύ. Μόνο φέτος μου τα χάλασε που αντί να έρθει 26 Νοεμβρίου μου ήρθε 2 Δεκεμβρίου... Αλλά δεν έφταιγε εκείνος αλλά το Δημόσιο που τον καθυστέρησε. Το σημαντικό όμως είναι ότι ήρθε. Κι εγώ 2 Δεκεμβρίου ήμουν εκεί... Έβλεπα, έβλεπα, έβλεπα μέχρι που μου είπε «Για να είμαι ευτυχισμένος και εγώ και εσύ έλα Τετάρτη.. Κάνε μου αυτή τη χάρη και έλα Τετάρτη». 

Στενοχωρήθηκα. Ήθελα το έλατο μου! Ήθελα να στολίσω! Αλλά ήξερα όμως ότι έπρεπε να τον εμπιστευτώ... Και το έκανα! Και δεν το μετάνιωσα καθόλου! Τετάρτη βράδυ ήμουν εκεί. Και καθώς περιπλανιόμουν ανάμεσα στα πράσινα ψηλά δέντρα εκείνος άρχισε να χαμογελάει. Μου έγνεψε να τον ακολουθήσω. Είχε βρει το τελειότερο δέντρο!!! Ψηλό, κωνικό και γεμάτο!!! Ο σταυρός -η βάση του δέντρου- δεν φαινόταν, το πράσινο ήταν αυτό το υγιές πράσινο και οι βελόνες πυκνότατες. Ήταν αυτό που ήθελα! 

Ο Χρήστος.. Ο Χρήστος που χαίρεται σα μικρό παιδί όταν κάποιος βρίσκει το έλατο που ονειρεύεται. Το ζει ρε παιδί μου. Το γουστάρει. Είναι στο αίμα του! Ένας απόφοιτος της Γυμναστικής Ακαδημίας, από την Χαλκιδική. Ένας τύπος ανήσυχος με σπιρτόζικο βλέμμα που τα παράτησε όλα για να ασχοληθεί με τα έλατα. Για να δουλεύει μέρες το χρόνο. Ένας τύπος που επενδύει στη χαρά και δεν περιμένει «να κονομήσει» απ' αυτό. Όχι. Αυτό είναι το υπέροχο μ' αυτόν τον γίγαντα! Ο Χρήστος μεγαλώνει έλατα και κατορθώνει να γίνει συνώνυμο της χαράς που προσφέρει ο κόπος του. 

Ο Χρήστος που όταν τον επισκέπτεσαι ξέρει ακριβώς τι θέλεις και που να σε κατευθύνει. Γιατί για κείνον η χαρά είναι μικρά μικρά κομματάκια που συνθέτουν ένα παζλ... Ένα παζλ που απαρτίζεται από άπειρα κομματάκια. ΄Ενα παζλ που συμπληρώνεται όμως με αγάπη, ειλικρίνεια και ενδιαφέρον... Γι αυτό το ραντεβού μας είναι μια φορά το χρόνο αλλά είναι ραντεβού ουσίας. Όχι μόνο για το έλατο αλλά για την επαφή. Γιατί ο Χρήστος αν σου πει «λυπάμαι/χαίρομαι» το εννοεί. Έχει αυτή την αφέλεια του ρομαντικού ανθρώπου που εννοεί ό,τι λέει... 

Ουπς! Σκέψη! Αυτός δεν είναι και ο πραγματικός σκοπός των Χριστουγέννων; Να προσφέρεις χαρά, αγάπη και χαμόγελο με όποια μέσα διαθέτεις;;; Ε ναι λοιπόν! Ο Χρήστος είναι Χριστούγεννα! Ένα αναπόσπαστο κομμάτι τους!!!

Τα πάχη μου τα κάλλη μου... Ορίστε μας!

Τετάρτη. Μεσημέρι. Εγώ στο γραφείο. Το τηλέφωνο να χτυπάει μανιωδώς και εγώ να απαντώ ως άλλη Στρουμφίτα «Dual Hellas καλησπέρα σας!». Καλησπέρα μου λέει η φωνή από την άλλη άκρη του ακουστικού και αρχίζει να μου εξηγεί ότι έχω κερδίσει εντελώς δωρεάν -μιλάμε για τύχη τώρα- ένα τεστ δυσανεξίας.
«Έχετε καλέσει σε εκπαιδευτικό κέντρο» να λέω εγώ με περισσή ευγένεια -την έχω την αστική δεν μπορώ να πω- και η γυναικεία φωνή να επιμένει «μα είναι δωρεάν. Είναι ανάλυση τροφών που σας βοηθούν στην καθημερινότητά σας». Έχω δουλειά να εξηγώ εγώ μα είναι δωρεάν να επιμένει αυτή. Ενέδωσα. Όχι από ματαιοδοξία ή φιλαρέσκεια αλλά επειδή κάπου έπρεπε να σταματήσει. Κλείσαμε, λοιπόν, ραντεβού για την Πέμπτη (σήμερα). Είναι και στη Γλυφάδα -δυο βήματα από το γραφείο- και πήγα. Γνώριζα. Και αρχίζει το... τρολ!
Φεύγω από το γραφείο, μπαίνω στον Αναξίμανδρο-Ερνέστο-Πάμπλο (το όνομα του Smart μου) και τσούκου τσούκου φτάνω. Βρίσκω ένα πάρκινγκ. Κατεβαίνω και αφήνω τα κλειδιά στον παρκαδόρο Μάγειρα -τόση δερματοστηξία... δεν εξηγείται. Βγαίνω από το σημείο στάθμευσης και βάζω GPS. Κίνηση προταφανής για μένα. Αρχίζω να περπατάω προσπαθώντας να καταλάβω το «κινηθείτε βορειοανατολικά, δυτικά, νότια» ούτε ο Ιντιάνα Τζόουνς να ήμουν... Και σάμπως δεν ήμουν; Ένας καημένος Ίντι με καρό άνορακ που ανεβοκατέβαινα με πλήρη αποτυχία πάνω κάτω χωρίς να μπορώ να βρω το σημείο. Λες και γινόταν επίτηδες. Και ξαφνικά θυμάμαι το ρητό «ρωτώντας πας στην πόλη». Μπαίνω σε ένα παγωτατζίδικο -εξαιρετικό φαινόταν... σιελόπτωση με έπιασε τουτέστιν -όπως θα λεγε και ο Παναγής στην ταινία- μου έτρεχαν τα σάλια. Ρώτησα την κοπέλα και με κατεύθυνε με εξαιρετική ακρίβεια. Το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να ανέβω τη σκάλα. Τόσο απλό!
Παίρνω βαθιά ανάσα, παίρνω το ασανσέρ και ανεβαίνω. Ανοίγω την πόρτα και ιδού η Γη της Επαγγελίας.
Πηγαίνω στην υποδοχή και βλέπω μια κυρία με το παγωμένο εξ ανάγκης χαμόγελο που αν μπορούσε να μιλήσει ποιος ξέρει τι θα λεγε και σε ποιον θα τα απηύθυνε. Μου λέει να περιμένω. Κάθομαι κι εγώ στον καναπέ δίπλα από μια μπότα - ομπρελοθήκη και ανοίγω το βιβλίο μου «Αντίο Καπετάνιε» του Καραθάνου για τον Βελουχιώτη. Μελετώ τον εμφύλιο... μην σχολιάσεις... δεν χρειάζεται...
Μετά από το απαραίτητο 5λεπτο αναμονής έρχεται ένας μίστερ με χαμόγελο γνωστής οδοντόκρεμας στα χείλη «Η κυρία Σπηλιωτοπούλου; Ακολουθήστε με»... Τι να κάνω η κυρία, ακολούθησα τον άνδρα με την άσπρη μπλούζα ατυχώς τοποθετημένη στη λυγερόκορμη σιλουέτα του -έπρεπε να είναι απ' αυτές που δένουν πίσω... καταλαβαίνεις...
Πηγαίνουμε στο χώρο του αβάδιστα και αβίαστα. Κάτσε μου λέει. Έκατσα. «Λοιπόν Αννούλα» «Άννα ή κυρία Σπηλιωτοπούλου, θα με υποχρεώσεις» του λέω. Και συνεχίζει... «Βγάλε παπουτσάκια και καλτσούλες στάσου εδώ με τα ποδαράκια ανοιχτά και κράτα αυτά τα χερούλια»... Όσοι με ξέρετε καταλαβαίνετε που είχε φτάσει το νεύρο με τα τόσα υποκοριστικά... ιδίως μετά από το Αννούλα... κάνω κι εγώ ό,τι μου λέει και κατεβαίνω. Κάθεται ο τρισμέγιστος μπροστά στην οθόνη να με διαβάσει...

«Έχουμε πρόβλημα» μου λέει
«Εγώ κι ο Χιούστον» του ανταπαντώ χωρίς επιτυχία αφού δεν κατανόησε «Βιάζομαι» του λέω με χαμόγελο αντίστοιχο του Λέκτερ όταν έβλεπε το δείπνο του... δεν εξηγείται το σκιάξιμο...
«Πάμε στην γιατρό» μου είπε κι εγώ ακολούθησα
Φτάνουμε και στην δόκτωρ και ουχί στην Δρ. Κουίν που ήταν μόνη στην Άγρια Δύση...
Κάθεται η γλυκούλα, κάθομαι κι εγώ, κάθεται κι ο μίστερ οδοντόκρεμας. Γυρίζει η θεούλα «Απαπαπα θα σε μαλώσω» μου είπε η αδαής
«Όχι περισσότερο απ' όσο εγώ τον εαυτό μου» της λέω εις μάτην ωστόσο
«Αννούλα μου -μιλάω στον Ενικό έτσι;- έχουμε σοβαρό πρόβλημα»
«Άννα με λένε... Το πρόβλημα το χουμε μαζί; Φυσικά Ενικός»
«Έλα βρε... Όχι»
«Μάλιστα... Πληθυντικός Ταύτισης... Θα ζήσω;» εις μάτην
«Άννα μου έχεις λίπος»
«ΟΧΙ! ΟΧΙ! Σοβαρά μιλάς;! Κι εγώ νόμιζα ότι έπρεπε να προσθέσω... τι με βρήκε» της λέω με εκείνη να παίρνει μια έκφραση μάλλον απροσδιόριστη και ο μίστερ απλά να κοιτάει
«Γιατί κορίτσι μου αφέθηκες;»
«Γιατί έτρωγα πάστα ποντικάκι και γλυκάκια και λοιπά ανθυγιεινά» απαντώ
«Που δουλεύεις γλυκειά μου;» με ρωτά
«Στο Επιμελητήριο ως καθηγήτρια ξένων γλωσσών» της απαντώ
«Α μα είσαι διάνοια μου λέει! Το ρίξες στη γνώση, ε;» με μια έκφραση λύπησης...
«Δεν έπρεπε ε; Ε... μικρή είμαι θα μάθω» της απαντώ αρχίζοντας εμφανώς να εκνευρίζομαι
«Έχεις γκόμενο;» με ρωτάει ο μίστερ ανέκφραστος και σίγουρος για την απάντηση
«Αχ όχι» απαντώ «Έχω σύντροφο. Μετράει;»
«Και τι σου λέει που είσαι έτσι;» με ρωτάει έχοντας μια ελαφριά ροζ παλ απόχρωση
«Μωρό μου είσαι κούκλα και μου παίρνει παστούλες!!!» του λέω και ρωτάω «Τώρα που γίναμε κολλητοί να σε ρωτήσω κι εγώ κάτι; Εσύ έχεις γκόμενα;» αφού μου είχε γνέψει καταφατικά...
Κόκαλο ο μίστερ και ίσα που ψέλλισε ένα ναι... «και αντέχει να τη ζυγίζεις;;; Πόσα της δίνεις το μήνα;;;» Αυτό ήταν! Ο μίστερ μιμήθηκε τον άσπρο σίφουνα... Λογικά πρέπει να κέρδισε και τον Φλας Γκόρντον σε ταχύτητα... τώρα επιτέλους είχα μια...
«Λοιπόν Άννα έχεις λίπος. Τι σκοπεύεις να κάνεις γι αυτό;»
«Πάρτυ!!! Ανακαλύψαμε την Αμερική!!! Γιούπι!!!»
«Τι εννοείς;»
«Τι κατάλαβες; Κοίτα με κουβάλησες εδώ... Έχω λίγα περιττά κιλάκια. Προφανώς και έχω λίπος όπως όλοι οι άνθρωποι. Προφανώς πρέπει να χάσω κιλάκια... Το θέμα είναι η προσέγγιση... Και για να τελειώνουμε πόσα θες για να με κάνεις σιλφίδα και Τουίγκι ταυτόχρονα» της λέω... Κόκαλο η μαντάμ... Αρχίζει λοιπόν να μου λέει...
«Και όσο νερό και να πιεις δε θα βοηθήσει... θες μηχάνημα»
«Α γι αυτό με το νερό παίρνω κιλά και φουσκώνω ενώ με την coca cola light ξεφουσκώνω»
«Ε βέβαια! Το αναψυκτικό σου έχει ανθρακικό και βοηθάει!»
Εν ολίγοις ήθελα μηχάνημα... Μηχάνημα και 620€ που είναι τόσο από 1970€. Όταν της είπα να το κάνουμε 1979€ να αντιστοιχεί στο έτος γέννησής μου, κυριολεκτικά τη σακάτεψα... Που σαι Χρόνη να με καμαρώσεις!!!!
Μου λέει σκέψου το ... Γελάω ... Απορεί... «Αλήθεια τώρα;» ρωτάω «Τι» με ρωτά «Γιατί βρε παιδί μου... γιατί τόση αβελτηρία στο διηνεκές» της λέω... Ύφος;;; Αγελάδα... Το ύφος της Κλάρας κάθε φορά που αντίκριζε τον Αρναούτογλου. Θυμάσαι;;; Ένα τέτοιο πράγμα... Σηκώνομαι γελώντας και έφυγα...
Στη διαδρομή τα σκεφτόμουν... Γελούσα... Ναι οκ... Έχω κιλάκια... Ναι έχω σύντροφο... Έχω φίλους... Αγαπώ και αγαπιέμαι... Γελάω... Είμαι χαρούμενη... Έχω πράγματα που για άλλους είναι ζητούμενα.. .Αλλά έχω πρόβλημα. Έχω λίπος... Μεγίστη δυστυχία... Λίπος... Και σκέφτομαι... Το λίπος το δικό μου μπορεί να μειωθεί, να μπει σε φυσιολογική τιμή... Με το εγκεφαλικό λίπος τι γίνεται; Με όλους αυτούς που οικοδομούν τη ζωή τους γύρω από την απεγνωσμένη ανάγκη να έχουν κορμί/κορμάκι/κορμάρα... Με όλους αυτούς τους δήθεν τάχα που αγωνίζονται για να διατηρήσουν όλο αυτό το περιτύλιγμα; Άραγε μπορούν να αλλάξουν νοοτροπία; Μπορούν να είναι ευτυχισμένοι εκτός ενός προσδιοριστικού αριθμού βάρους; Μπορούν να χαρούν ένα γεύμα; Να το ρίξουν έξω; Να φάνε ένα οικογενειακό προφιτερόλ με τους φίλους τους βλέποντας μια ταινία;
Και είναι τόσο άποιοι όσο και ο Διαβήτης -η νόσος... Είναι τόσο αφόρητα αστείοι όταν αυτοί σε αντιμετωπίζουν ως «πρόβλημα» αγνοώντας το δικό τους... Είναι τόσο μονότονα ζαβοί...
Κοίτα να δεις που έφτασα να τους λυπάμαι... Ναι να τους λυπάμαι.. . Ο άλλος ήθελε να επιβεβαιωθεί ότι δεν έχω «γκόμενο». Και όχι δεν έχω... Έχω όμως σύντροφο. Και του το είπα... και γέλασε... Προφανώς... Αγχώνονται όλοι. Κι εγώ αγχώνομαι. Το θέμα όμως είναι να αγχώνεσαι για σένα. Όχι για να είσαι αρεστός στους άλλους. Όχι για να σε αποδεχτούν οι άλλοι... Αλλά για να αγαπήσεις τον εαυτό σου...
Αυτά σκεφτόμουν επιστρέφοντας... Και ξέρεις τι έκανα; Άναψα ένα τσιγάρο, χαμογέλασα και δυνάμωσα την ένταση του ραδιοφώνου «σ' όποιον αρέσουμε για τους άλλους δε θα μπορέσουμε» έπαιζε ο ΜΕΝΤΑ FM... Ουφ! 

Ο Φαρέας, ο Άρης και ο... Φλούφλης

 «Κανείς δε λογαριάζεται άντρας στο ντουνιά άμα δεν απαντάει στην προσβολή» λέει ο Φαρέας στον Άρη, το μεγάλο μαχαίρι της Τρούμπας κι εσύ τ' ακούς και σου ρχεται μια λιγοθυμιά.. σου φεύγει κι ένας αναστεναγμός βαρύς, μακρύς... σα να θες να πετάξεις οτιδήποτε έχεις γνωρίσει μέχρι τώρα. Οτιδήποτε έχεις γνωρίσει, αγαπημένη μου φίλη, σε σερνικό... Διότι κάτι μου λέει ότι μόνο αρσενικά έχεις γνωρίσει... αρσενικά και ουχί άντρες.
Και ιδού το μέγα ερώτημα. Τι είναι άντρας; Τι είναι αυτό που είχε ο «Άρης» και ο «Φαρέας;» Έλα. Είναι εύκολο. Είχαν μαγκιά. Είχαν μπέσα. Συνέπεια λόγου-πράξης. Ο λόγος τους βαρύς. Συμβόλαιο. Δεν έπαιζαν. Ήταν ξεκάθαροι. Τόσο που τρόμαζαν. Σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Σε κάθε σχέση. Είτε αυτή ήταν φιλική, είτε ερωτική είτε απλά επαγγελματική.
Μπέσα. Ξέρεις τι είναι; Να εννοεί το αυτονόητο και να μην το παίρνει πίσω. Να ξέρεις ότι είναι αληθινός. Δεν κρύβεται. Δεν τον νοιάζει να κρύβεται. Γιατί να το κάνει; Ο Άρης έχει μπέσα. Είναι αυτός. Αυτό που βλέπεις. Έχει κάνει την καριέρα του στην Τρούμπα, η μεγάλη κόλαση της εποχής, έχει μπει φυλακή έχοντας πάρει πάνω του κάτι που δεν του αντιστοιχούσε. Και είναι ο βασικός λόγος που κάθε φορά που τον βλέπεις ανατριχιάζεις. Είναι ο λόγος που παρακαλάς να γνωρίσεις έναν αντίστοιχο Άρη.
Ένας Άρης είναι η απάντησή σου. Ένας παντελονάτος τύπος που περπατάει πάντα με το κεφάλι ψηλά γιατί απλά τα χει βρει με την πάρτη του. Δεν έχει ανάγκη να καλύψει την αλήθεια του. Την ξέρει εκείνος κι αυτό είναι υπέρ αρκετό. Ένας τύπος που βάζει στραβά το τσιγάρο στο στόμα και που κοιτάζει ευθεία και όχι κάτω. Με ματιά καθαρή. Σταθερή. Με ματιά κυρίως ευθεία. Μπροστά. Δεν φοβάται να αντιμετωπίσει ό,τι έρχεται. Απεναντίας. Το αποζητά κιόλας.
Ο Άρης που έχει τη μαγκιά να προσπερνά όσους φέρονται πρόστυχα. Πρόστυχα στη γλώσσα του Άρη σημαίνει ύπουλα. Σημαίνει κάτω. Και ο Άρης με το κάτω δεν τα χει καλά. Κανένας παντελονάτος δεν μπορεί να στρέφει τη ματιά του κάτω. Είναι ήττα το κάτω.
Ο Άρης που απευθύνεται στη Λόλα «στην υγειά της παρέας που κρυώνει απόψε». Κι εσύ τ' ακούς και σου φεύγει άλλος ένας αναστεναγμός. Εκείνος γύρισε να τη βρει. Τη γυναίκα που δεν πήγε ποτέ στη φυλακή να τον δει. Δεν ήξερε διότι εκείνη δεν του είχε εξηγήσει. Εκείνος έκανε τη Λόλα προορισμό του. Απόλυτο και μοναδικό. Αλήθεια εσένα σε έκανε κάποιος ποτέ προορισμό του; Έτσι ρε παιδί μου. Να σε ψάξει. Να σε θελήσει. Απόλυτα όμως. Να σε διεκδικήσει.
Η Λόλα που τον περίμενε ως άλλη Πηνελόπη. Ο Άρης που ταξίδευε σε μικρά κλουβιά με παρέα του μια φωτογραφία. Και έμεινε πιστός σ' αυτή τη φωτογραφία. Πιστός στην ιδέα. Πιστός στο αρχικό του συναίσθημα. Ήθελε απαντήσεις. Τις πήρε. Απόλυτα. Στακάτα. Με δυο λέξεις. Τα θυμάσαι τα βλέμματα; Φυσικά και τα θυμάσαι. Γιατί σ' αυτά τα βλέμματα προσπάθησες έστω και μια μόνο φορά να βρεις εκείνα που έχεις ανταλλάξει εσύ. Μάταια.

Κανείς δε λογαριάζεται άντρας στο ντουνιά άμα δεν απαντάει στην προσβολή

Ο Φαρέας. Ο μάγκας. Ο έμπειρος. Εκείνος που ξέρει τη φυλακή καλύτερα απ τον εαυτό του. Εκείνος που ως άντρας απαντάει στην προσβολή. Γιατί φίλη μου δε γίνεται να την ξεπεράσεις την προσβολή. Πως μπορεί ένας άντρας να προχωρήσει αν δεν έχει απαντήσει σε ό,τι προσπάθησαν να βάλουν εμπόδιο στο δρόμο του; Θα είναι μισός. Θα είναι πάντα με μια φωτιά στα σωθικά του. Αν προσπεράσει απλά θα γίνει ανάπηρος.
Αυτά κατά Φαρέα και Άρη κατά Άρη και Φαρέα. Γιατί φίλη μου τη βλέπεις την ταινία και ναι μπορεί να απαντάς εσύ αντί για τη Λόλα αλλά αυτός που έχεις δίπλα σου δεν είναι ούτε Άρης ούτε Φαρέας. Είναι ένας άνθρωπος τρωτός. Φοβικός. Διότι οι φοβικοί λένε ψέμματα. Οι λίγοι και οι μικροί πουλάνε τα φούμαρα για τις μεταξωτές κορδέλες. Εκείνοι που τρόπαιό τους δεν λογίζουν την μαγκιά και την μπέσα αλλά το πόσες κυρίες πέρασαν από το κρεβάτι, τον καναπέ, το αυτοκίνητό τους. Εκείνοι που κοκορεύονται για τις κατακτήσεις τους όπως ένα παιδί δείχνει τα άριστα στον έλεγχό του. Και βέβαια αν ρωτήσεις σήμερα έναν άντρα θα σου πει ότι σαφώς είναι ειλικρινής, σαφώς τιμά τα παντελόνια του, σαφώς εννοεί καθετί που λέει. Μέχρι που θα κληθεί να απαντήσει σε μια προσβολή. Μια προσβολή είτε προς αυτόν είτε προς την γυναίκα που έχει δίπλα του. Ξέρεις τι θα κάνει; Ξέρεις. Σαφώς και ξέρεις. Θα κοκκινήσει, θα κοιτάξει κάτω, μπορεί να πει και κάποια συγνώμη και θα συνεχίσει να περπατάει με το κεφάλι σκυφτό.
Και μένεις εσύ όπως κι εγώ να αναρωτιέσαι μα είναι δυνατόν; Τόσοι πολλοί Φλούφληδες; Τόσοι ψεύτες; Τόσοι συναισθηματικά ανάπηροι; Γιατί; Ξέρεις κάτι όμως; Την απάντηση την γνωρίζεις ήδη. Διότι φοβούνται. Διότι πλέον τα αγόρια έχουν φάει τόση ψευτιά που αναρωτιούνται αν αυτό που έχουν είναι αληθινό. Γιατί απλά φοβούνται την αλήθεια. Φοβούνται να αγαπήσουν. Φοβούνται να πορευτούν με το δεδομένο. Για την ακρίβεια απεχθάνονται τα δεδομένα αλλά δεν παύουν να τα αποζητούν.
Δεν θέλουν μια γυναίκα Λόλα. Μια γυναίκα κολλημένη πάνω τους. Μια γυναίκα που να φοβάται αν εκείνος είναι καλά. Μια γυναίκα που κάνει τον σύντροφό της κόσμο της. Όχι. Τους χαλάει. Ενοχλεί. Πνίγει. Εκεί διαφέρουν από τον Άρη. Ή μάλλον εκεί ο Άρης είναι εκείνος ο χαρακτήρας που σου προκαλεί τον μακρόσυρτο και βαρύ αναστεναγμό. Διότι ο Άρης ξέρει να ανήκει. Έχει τη μπέσα και τη μαγκιά να «κλειδώνει» αποκλειστικά στην επιλογή του. Δεν τον αφορούν οι άλλες. Δεν γουστάρει το τρόπαιο. Γουστάρει το αληθές.
Κι ο Φέρμας που σου θυμίζει κάτι από τα αρσενικά παλιάς κοπής. Ήταν. Μάγκας. Κιμπάρης. Ωραίος. Σένιος που έλεγαν κάποτε. Μπεσαλής. Γι αυτό και κάθε φορά που ακούς «ψυχή βαθειά κούκλα» σφίγγεις περισσότερο το μαξιλάρι σου, την κουβέρτα ή οτιδήποτε άλλο έχεις εύκαιρο. Γιατί εσένα δεν θα βρεθεί κάποιος να σου μιλήσει για ψυχή. Οι άψυχοι δεν έχουν ψυχή. Δεν την αναγνωρίζουν.
Ο Φαρέας θα απαντήσει στην προσβολή και για να τιμήσει τα παντελόνια του θα πάει και στη μπουζού. Στη φυλακή. Ο Φλούφλης θα δεχτεί αμάσητο οτιδήποτε ακουστεί και θα καταφύγει στη συνήθη πρακτική. Να κατεβάσει το κεφάλι και να στρέψει τη ματιά του κάτω. Σαν να πετάει λευκή πετσέτα στο καναβάτσο.
Δεν ξέρω αν βγάζεις νόημα από τα παραπάνω. Αλλά θα σου δώσω ένα πολύ πολύ απλό και εύστοχο, φρονώ, συμπέρασμα. Όσο υπάρχει ο Άρης, το μεγάλο μαχαίρι της Τρούμπας που θα χαρίσει εγγονάκι στο γερο-στριμμένο, όλοι οι άλλοι με κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις -οι περισσότεροι είναι αγκαζέ ή περιμένουν διότι έτσι έχουν μάθει... να εξασκούνται στην υπομονή- θα είναι τόσο Φλούφληδες που θα περιμένουν τον αγκαλίτσα για να πάνε για ύπνο. Για ύπνο στην ασφαλέστατη κούνια τους που πια έχει γίνει το σκάφανδρό τους. Και συνήθως οι «αγκαλίτσες» τους είναι ό,τι τους δίνει την ψευδαίσθηση της ικανοποίησης, έμψυχο ή άψυχο. Θα κλείσω με τους στίχους του Βαγγέλη Γκούφα, τη μουσική του μέγιστου Σταύρου Ξαρχάκου που κάλυψε η τεράστια Βίκυ Μοσχολιού... Σαν τον επίλογο της ταινίας...
«Του ήλιου σβήστηκε το φως εχάθη το φεγγάρι / και πάει το παλληκάρι καημός και πόθος μου κρυφός/ Πέτρα την πέτρα περπατώ/ το αίμα του ανασαίνω/ και πια δεν περιμένω /μου σκότωσαν τόν π' αγαπώ/ Καημός και πόθος μου κρυφός / η νύκτα τον τυλίγει /και την φωνή μου πνίγει /ο πόνος μου 'γινε αδελφός /Πέτρα την πέτρα περπατώ /το αίμα του ανασαίνω/ και πια δεν περιμένω μου σκότωσαν τόν π' αγαπώ /Ήρθε να μ' εύρει την αυγή /ήρθε να με φιλήσει/ ήρθε για να γεμίσει γαρύφαλλα κι αστέρια η γη /Πέτρα την πέτρα περπατώ, /φέγγει και ξημερώνει /Γλυκό πουλί τ' αηδόνι τραγούδα μου τον π' αγαπώ.»

Η ανθρωπογεωγραφία των Σινεφίλ

Αλήθεια τι σκέφτεσαι φίλη/φίλε αναγνώστη όταν ακούς «Σινεφίλ»; Πολύ φυσιολογικά θα μου πεις ότι σκέφτεσαι ανθρώπους που τους αρέσουν οι ταινίες ή καλύτερα ανθρώπους που δαπανούν χρόνο για να απολαύσουν και να γευτούν τη μαγεία της έβδομης Τέχνης, του κινηματογράφου.
Χα! Γελιέσαι φίλη/φίλε! Πλέον οι Σινεφίλ είναι φυλή. Και είναι μια φυλή που χωράει πολλά. Και πολλούς. Και όπως σε κάθε φυλή, έτσι και σ' αυτή υπάρχουν άπειρες κατηγορίες. Κακό πράγμα η κατηγοριοποίηση θα μου πεις, κι εγώ απόλυτα θα συμφωνήσω. Ωστόσο, θα μου επιτρέψεις σ' αυτό το κείμενο και για να γελάσουμε λιγουλάκι να προβώ εις το αμάρτημα, ουχί της μητρός μου όπως θα έλεγε και ο μέγας Βυζηινός, αλλά εκείνο της γενίκευσης... Αν έχεις έτοιμο ποπ κορν πάρτο αγκαλιά, άναψε το κλιματιστικό -ζέστη απόψε- άναψε κι ένα τσιγαράκι κι ακολούθα με...
Οι κουλτουριάρηδες: Ή αλλιώς οι -σκι. Πρόκειται για τους ανθρώπους αυτούς που αν η ταινία δεν είναι διά χειρός Αρονόφσκι, Ταρκόφσκι, Κισλόφσκι και λοιπά αρνούνται να δουν οτιδήποτε. Χαρακτηρίζουν ως «σκουπίδι» κάθε άλλη ταινία που δεν έχει Πι, Χρώματα, Θυσίες, Νοσταλγίες... Φωτεινή εξαίρεση για τους εκπροσώπους της κατηγορίας αποτελούν οι Κόππολα, Κιμ Κι Ντουκ (ο μίστερ που έπαιξε με τις εποχές, Άνοιξη Καλοκαίρι Φθινόπωρο Χειμώνας και Άνοιξη) καθώς και ο Σέρτζιο Λεόνε. Καλά παιδιά. Θα τους αναγνωρίσεις από τη χρήση αποφθεγμάτων και από συζητήσεις που αφορούν στην οπτική και στη χρήση των πλάνων... Το λεξιλόγιο είναι βαρύγδουπο και η απέχθεια όταν μιλούν για τους απλοϊκούς και αδαείς χαρακτηριστική. Πίστεψέ με δε θες να σου ρίξουν την πέτρα του αναθέματος... Νταξ... Αυτό δεν είναι πέτρα... Είναι κοτρόνα βαρύτερη  κι από κείνη που είχε δέσει ο Λαμπιρίκος στο λαιμό του για να πνιγεί... άουτς...
Μένουμε Ευρώπη: Όχι όχι μη φοβού... Δεν αναφέρομαι στο κίνημα των παιδιών με τη δάδα (δεν μπορώ να πω το κόμμα... καταλαβαίνεις... δεν καταλαβαίνεις; δεν πειράζει...). Οι τύποι αυτοί είναι όλοι εκείνοι που απεχθάνονται οτιδήποτε προϊόν βγάζει η Αμερική και ενστερνίζονται και ασπάζονται αποκλειστικά και μόνο τα ευρωπαϊκά προϊόντα μυθοπλασίας. Βέβαια οι αμερικανιές, αγαπημένος χαρακτηρισμός της ομάδας τούτης, δεν περιλαμβάνουν την ακολουθία της Αμερικής σε θέματα μόδας, τρόπου ζωής. Εκεί είναι σκυλάκια που ακολουθούν τον ιδιοκτήτη με το λουκάνικο. Συγνώμη για την αγένεια αλλά δεν αντέχεται η συγκεκριμένη κατηγορία... Αγαπημένοι σκηνοθέτες της παρέας ταύτης όλοι οι Ιταλοί Φελίνι και Αντονιόνι, ο Γερμανός Τουρκικής καταγωγής Ακίν καθώς και οι Γάλλοι Μπεσόν, Γκοντάρ και λοιποί.  Πως θα τους αναγνωρίσεις; Από το σκότος... Σκούρα ρούχα, αμπέχωνα γενικώς κομμουνιστικού περιεχομένου (αν ξυρίζουν μασχάλες μη με ρωτάς δεν τολμώ να φανταστώ... και τη διαθέτω μεγάλη τη φαντασία σε διαβεβαιώ...)

Οι λοβοτομημένοι: Αγαπημένη κατηγορία. Εδώ ανήκουν όσοι αρέσκονται σε περιπέτειες, σε ανόητες ρομαντικές κομεντί, σε σπαγγέτι γουέστερν και γενικότερα σε οτιδήποτε δεν υπόκειται στις δύο ανωτέρω κατηγορίες. Οι άνθρωποι αυτοί είναι απλοί. Ναι. Το μόνο που τους νοιάζει είναι να περνάνε καλά. Να γουστάρουν βρε παιδί μου... Συνήθως είναι χαρούμενοι. Δεν αγαπούν ιδιαίτερα τα βαριά διότι το μόνο που θέλουν είναι να φεύγουν από τα προβλήματά τους. Αγαπημένες ηθοποιοί της κατηγορίας είναι η Μεγκ Ράιαν, η Σάντρα Μπούλοκ, ο Τζέισον Στέιθαμ, Τσακ Νόρις, ο Στήβεν Σιγκάλ, ο Τομ Χανκς και λοιποί υπέροχοι συγγενείς. Ο χαρακτηρισμός αποδίδεται από εκείνους που προφανώς ανήκουν στο πιο εξελιγμένο είδος της ανθρωπογεωγραφίας του κινηματογράφου...
Οι αιματοβαμένοι: Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φαντασία για να καταλάβει κάποιος τι εννοεί η συντάκτρια. Προφανώς τους λάτρεις των θρίλερ. Παντός είδους. Σπλατεριές, σασπένς τα πάντα. Όσο περισσότερα πτώματα τόσο μεγαλύτερη η τέρψη του θεατή. Αγαπημένα τους ο Εξορκιστής, ο Τσάκι, ο Φρέντυ ο Κρούγκερ, η Άνναμπελ, Τζίνζο, Τζέισον Βόρχις κλπ...Ο Θεός μαζί τους θα αναφωνήσω και θα τους ραντίσω με λίγο αγιασμό... Έτσι να απαλλαγούν απ τα δαιμόνια... μπρρρρρ
Οι κλαίοντες: Εντάξει! Αγαπημένο είδος... Λατρεμένο! Τους νιώθω και με νιώθουν... Αδιαφορούν για τον σκηνοθέτη. Αδιαφορούν για τη θεματική. Το μόνο που τους νοιάζει είναι το ποσοστό του δράματος. Που για να λέμε την αλήθεια και να μην υπάρχει το εφευρίσκουν! Κολλητή και αυτονόητη παρέα το χαρτομάντηλο και ενίοτε η σοκολάτα... Αγαπούν τα Καλύτερα μας Χρόνια, το Ημερολόγιο, το Υστερόγραφο Σ' αγαπώ και ο,τιδήποτε ενέχει ιστορία αγάπης με ή χωρίς ευτυχές τέλος. Οι εκπρόσωποι της κατηγορίας μπορούν να κλάψουν με όλα. Ακόμα και με ένα φτερό που ταξιδεύει στον ουρανό... Ακόμα και με το φθαρμένο σακάκι του πρωταγωνιστή... Σας νιώθω αγαπημένοι...
Οι τρολ: Λατρεμένοι! Αγαπημένοι! Μοναδικοί! Είναι οι τύποι που περιπαίζουν όλους τους από πάνω. Συνήθως μεταχειρίζονται το λεξιλόγιο της κάθε ομάδας. Είναι εκείνοι που αναφέρονται στο αντικοινωνικό πλαίσιο της σύγχρονης κοινωνικής αποξένωσης άνευ ίχνους συλλογικότητας και που επικεντρώνεται στον ατομικισμό όπως αυτός αποτυπώνεται ξεκάθαρα (τι; δεν το βλέπεις; μύωψ θα σαι) στις ταινίες του Κριστόφ Κισλόφσκι. Θα μιλήσουν για πολλά. Ούτε εκείνοι ξέρουν τι λένε αλλά διασκεδάζουν με τους Κουλτουριάρηδες που θα πάρουν τη φράση ως αφορμή για προβληματισμό.
Και τώρα θα με ρωτήσεις σε ποια κατηγορία υπάγομαι εγώ. Θα σου πω ότι είμαι σίγουρα μια Λοβοτομημένη κλαίουσα που μένει Ευρώπη αλλά ταξιδεύει σε όποια χώρα γεννά ουσία αγαπώντας να τρολάρει όλους εκείνους τους δήθεν που ψάχνουν να βρουν το λάθος -σύμφωνα πάντα με το δικό τους κριτήριο- και να στηλιτεύσουν όσους εντοπίζουν ομορφιά και μαγεία σε μικρά και ίσως ανούσια για πολλούς πράγματα εν προκειμένω ταινίες... Και τώρα αγαπημένη φίλη και λατρεμένε φίλε θα μου επιτρέψεις να κλείσω το κείμενο, να πάρω τα χαρτομάντιλά μου, να μεταφερθώ στον καναπέ μου με τα τσιγαράκια μου και να αφεθώ στους ήχους του Ένιο... The End!

Τζένη από Πολυξένη

Η ιστορία της οικογένειάς μου είναι αυτό που λέμε κινηματογραφική. Η ιστορία που καθένας από μας κουβαλάει είναι από αλλόκοτη έως υπερρεαλιστική. Κουβαλάμε πεποιθήσεις, πολιτική ιδεολογία αλλά και πολλή αγάπη και εξαιρετικές στιγμές μεγάλων ερώτων. Και βέβαια αυτό που μας χαρακτηρίζει είναι η αποφασιστικότητα. Μπορεί να μπερδευόμαστε για το που ή το τι θα φάμε αλλά δεν έχουμε κανένα απολύτως πρόβλημα να μηδενίζουμε τη ζωή μας και να πέρνουμε μεγάλες αποφάσεις αρχίζοντας πάλι από το μηδέν.
Ένα τέτοιο πρόσωπο είναι η Τζένη. Η Τζένη, ξαδέρφη της μητέρας μου είναι ένα πρόσωπο από αυτά που βλέπουμε σε ταινίες του Μπονιουέλ ή συναντάμε σε μυθιστορήματα μαγικού ρεαλισμού.
Η Τζένη που ξεκίνησε από το Καστρίτσι, πήγε Ελευσίνα, Αθήνα, Ιταλία, Σκωτία για να καταλήξει τελικά στη Βιρτζίνια των Ηνωμένων Πολιτειών. Τη Τζένη, λοιπόν, την ακολουθούν πολλοί αστικοί πια μύθοι. Είναι ένα πρόσωπο αναφοράς. Είναι η γυναίκα που αψήφισε. Η γυναίκα που καταπάτησε στερεότυπα και κατάφερε να επιβληθεί στις συνθήκες. Επιβλήθηκε, κούμπωσε και ανάγκασε τις συνθήκες να προσαρμοστούν επάνω της.
Για μας, τα ξαδέρφια μου, τον αδερφό μου και εμένα, η Τζένη ήταν η θεία απ' το Αμέρικα. Ήταν η θεία που την περιμέναμε πάντα με ανυπομονησία. Την περιμέναμε πως και πως. Ήταν η θεία που θα μας έφερνε έναν άνεμο νέων ιδεών από τον Νέο Κόσμο. Και το έκανε. Πάντοτε.
Τώρα που ενηλικιωθήκαμε η Τζένη απέκτησε άλλο χαρακτήρα. Έγινε η φίλη, έγινε η μάνα, έγινε ο άνθρωπος που μπορούσε να βοηθήσει. Για μένα η Τζένη είναι κεφάλαιο.
Ο λόγος; Γιατί έχει πολλά στοιχεία που θαυμάζω. Είναι αυτεξούσια και ανεξάρτητη. Η Τζένη δεν υπήρξε ποτέ της προσκολήσεως. Απεναντίας. Έκανε αυτό που ήθελε προσέχοντας πάντα να μην ενοχλεί τους άλλους.
Διότι είναι αυθεντική. Ποτέ δεν υποκρίθηκε κάτι που δεν είναι. Αγάπησε αυτό που είναι και πορεύτηκε. Το εξέλιξε και πάντα φροντίζει να εξελίσσεται. Της αρέσει να φροντίζει τον εαυτό της εξωτερικά και εσωτερικά. Για να έχει γνώμη φροντίζει πρώτα να είναι σε θέση να την τεκμηριώνει.
Η Τζένη είναι η Ελλάδα. Είναι ένα πλάσμα χαρούμενο που ξέρει να αντλεί από τη ζωή. Ένα πλάσμα που τον πόνο της τον χορεύει. Τον διασκεδάζει κι όταν μπορέσει τον κερνάει κι ένα ποτάκι. Έτσι... Για την παρέα. Είναι έντονη. Κάθε χαρισματική προσωπικότητα είναι έντονη. Κάθε που γελάει μοιάζει με τον ήλιο πάνω στα νησιά. Κάθε που συννεφιάζει και νευριάζει -σπάνιο αλλά γίνεται- θυμίζει τη θάλασσα του Αιγαίου με τα πολλά μποφόρ. Αν ήταν νησί θα ήταν μια μίξη των Κυκλάδων και της Δωδεκανήσου.

Έχει αυτή τη χάρη και τον κοσμοπολιτισμό της Σαντορίνης, την αυθεντκότητα της Ανάφης, την αριστοκρατία της Σύρου. Και όλα αυτά δένουν άψογα με το απόλυτο της Φολεγάνδρου, της Αστυπάλαιας...
Για να αγαπάς την Τζένη πρέπει πρώτα να την εκτιμάς. Να εκτιμάς το γεγονός ότι εκείνη θα σε αγαπάει περισσότερο. Ότι εκείνη πρώτη θα ενδιαφερθεί διότι σ' αγαπάει. Δεν είναι της ανταλλακτικής αγάπης. Ούτε και των λογιστικών πράξεων. Δεν δίνει για να πάρει. Δεν την αφορά. Δίνει γιατί έτσι μπορεί να νιώθει ολοκληρωμένη.
Ποτέ δεν την ενδιέφερε τι λένε οι άλλοι. Εκείνη πάντα φρόντιζε να είναι αυτάρκης. Πάντα φρόντιζε να μπορεί να κοιμάται ήσυχα. Βλέπεις η Τζένη μας ανήκει στους ανθρώπους που θέλουν να διάγουν τη ζωή τους ήρεμα και το βράδυ να απολαμβάνουν τον ύπνο τους.
Τη θαυμάζω. Έχει γίνει αποδέκτης πολλών πικρόχολων σχολίων. Το ξέρει. Το ξέρει καλά. Εκείνη όμως δεν την ενδιαφέρει. Δεν την αφορούν οι κακοβουλίες. Θεωρεί ότι απλά το μυαλό ορισμένων φτάνει μόνο μέχρι εκεί.
Ξέρει ότι δεν θα αλλάξει τον κόσμο. Της αρκεί όμως να αλλάξει τον εαυτό της.
Ταξιδεύει πολύ. Το διαβατήριο της γεμάτο απόσφραγίδες. Δεν υπάρχει ήπειρος που να μην έχει επισκεφθεί. Και όσα ταξίδια τόσες εμπειρίες. Και όσες εμπειρίες τόση εξέλιξη. Και κάθε εξέλιξη την αγκαλιάζει. Δεν άντέχει να πνίγεται. Δεν μπορεί να βαλτώνει. Και ταξιδεύει. Αεικίνητη.
Ταχύτατη. Σε σκέψη, σε κίηση και βέβαια σε πράξη.
Η Τζένη είναι ένα πρόσωπο γεμάτο συμβολισμούς. Συμβολίζει την αγάπη. Συμβολίζει τη σοφία. Είναι εκεί για να αγαπάει. Για να εννοεί ό,τι λέει. Δεν λέει ποτέ παραπάνω και ποτέ λιγότερα απ' αυτά που πιστεύει.
Είναι αθυρόστομο. Εντάξει. Ίδιον χαρακτηριστικό της οικογενείας. Αυθεντικά αθυρόστομη και όχι μια κομιλφό κατάσταση. Θα τσαλακωθεί. Πολύ. Θα γελάσει σαν παιδί. Θα κλάψει όταν είναι μόνη. Όχι από ντροπή αλλά επειδή δεν θέλει να τη βλέπουν να κλαίει δημοσίως. Θεωρεί το κλάμα ανάγκη έκφρασης και η έκφραση είναι πάντα μοναχική.
Η Τζένη για μένα είναι κάτι σαν δεύτερη μητέρα μου. «Εγώ είμαι μάνα σου» μου είπε και το εννοεί. Και το ξέρω. Για μένα η Τζένη είναι ελπίδα και γνώση.
Οι άνθρωποι που έχουν τόσες εμπειρίες ζωής είναι άνθρωποι πολύτιμοι. Είναι άνθρωποι χρήσιμοι. Για όλους εμάς. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι ξέρουν να πηγαίνουν κόντρα στο δεδομένο. Να το αψηφούν. Να το πατάνε. Κι αυτοί οι άνθρωποι λέγονται γενναίοι. Λέγονται ήρωες.
Για μένα λοιπόν αυτό είναι η Τζένη. Είναι η ηρωίδα μου. Είναι η γυναίκα στην οποία θα ήθελα να μοιάσω. Στην παιδικότητα στη μαχητικότητα και ακόμα και σ' αυτήν την υπέροχα δημιουργική τρέλα της.
Η θεία Τζένη λοιπόν... Η Τζένη... Το Τζενάκι μας. Που γελάει με την καρδιά της... Ξέρεις τελικά τι είναι η Τζένη; Είναι μια μίξη... Είναι Καλοκαίρι όταν γελάει, Άνοιξη όταν αγαπάει, Χειμώνας όταν φουρτουνιάζει και Φθινόπωρο όταν σκέφτεται. Είναι η θάλασσα της ζωής μας... Είναι η Τζένη από το Καστρίτσι που κατάφερε και επιβλήθηκε στις Ηπείρους...

Αγαπημένο μου Ποντίκι...

Αγαπημένο μου ποντίκι,

λατρεμένο μου ποντικάκι. Είναι Κυριακή, 01 Μαίου. 23:24 το βράδυ. Κι εγώ ποντικάκι μου σε σκέφτομαι. Σε σκέφτομαι και λιώνω.
Ξέρεις την αγάπη που σου έχω. Την αδυναμία τη μεγάλη που έχω στ' αυτάκια σου. Στην ουρίτσα σου. Παντού. Ξέρεις πόσο τρελαίνομαι να σε χαζεύω. Πόσο πολύ αγαπώ να σε νιώθω και να σε αισθάνομαι. Ξέρεις πόσο πιστή σου είμαι.
Πάνε τώρα αρκετές μέρες που δεν σε έχω ανταμώσει. Από τις 16 Απριλίου συγκεκριμένα. Εγώ παίρνω άλλο δρόμο για να μην πέσω επάνω σου. Κι εσύ στέκεις εκεί. Ασάλευτο. Και με περιμένεις.
Περνάω με το αυτοκίνητο έξω από το σπίτι σου. Το κοιτάω, διαβάζω την επιγραφή και ασυναίσθητα η γλώσσα μου περνάει από τα χείλη μου καθώς σε σκέφτομαι.
Πόσες νύχτες έχουμε μοιραστεί παρέα. Πόσες μέρες. Πόσες φορές με έχεις ανακουφίσει από τις δυσκολίες που είχα και πόσες φορές κατέφευγα σε σένα για να βρω ένα αποκούμπι. Βέβαια, τώρα που σου γράφω την αλήθεια, αν δεν κατέφευγα τόσες φορές σε εσένα λατρευτό μου ποντικάκι να μην χρειαζόταν να σε αποχωριστώ τόσο άδοξα.
Ξέρεις απόψε δεν άντεξα. Ήθελα να σου εκφράσω αυτά που νιώθω. Το μαρτύριο μου χωρίς εσένα. Γιατί η ζωή χωρίς εσένα μικρό μου λατρευτό ποντικάκι δεν είναι η ίδια.
Πόσες φορές μου λείπεις. Πόσες φορές φέρνω στο νου μου όλο το τελετουργικό. Εγώ να εισβάλλω στο σπίτι σου. Να σε κοιτάω και να σε βλέπω τόσο λαχταριστό, τόσο θελκτικό. Ήξερα ότι υπάρχουμε ο ένας για τον άλλον. Εσύ αδημονούσες να σε πάρω κι εγώ να σε γευτώ. Σα να μου μιλούσες ένιωθα.
Και μετά σε έβγαζαν προσεκτικά με τη σπάτουλα τοποθετώντας σε στο κουτάκι, το νέο προσωρινό σου σπίτι. Σε ακουμπούσαν στον πάγκο και μετά ήσουν δικό μου. Μόνο δικό μου. Δεν σε μοιραζόμουν με κανέναν. Εντάξει ίσως ένα ελάχιστο κομμάτι σου έδινα στον ανηψιό μου... (τι να το κάνω κι αυτό τ' αγόρι...)... Όμως όλο το υπόλοιπο έμενες για μένα... Μόνο για μένα...

Και μετά ερχόμασταν σπίτι. Και το τελετουργικό συνεχιζόταν... Πλύσιμο χεριών και μετά σε έβαζα προσεκτικά σε ένα πιατάκι. Πολύ προσεκτικά. Δεν ήθελα να μείνει τίποτα από σένα σ' αυτό το κουτάκι. Τίποτα. Ήθελα το είναι σου να μου ανήκει...
Αχ ποντικάκι μου... Αχ... Η κακούργα η ζυγαριά μου μας χώρισε. Ναι. Αυτή. Επέβαλε το τέλος στη σχέση μας. Κι εγώ σε άφησα ποντικάκι μου. Πρόδωσα τη γλυκύτητα σου για τις επονείδιστες ζαχαρίνες... Σε πρόδωσα καλό μου ποντίκι...
Και τώρα μου λείπεις. Σε ζητώ διαρκώς. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ... Σε φαντάζομαι εντός της στοματικής μου κοιλότητας να λιώνεις καθώς εισέρχεσαι με το κουταλάκι... Και λιώνω... Κλείνω τα μάτια μου και ειλικρινά προσπαθώ να ανακαλέσω αυτό το οργασμικό σχεδόν μπιγκ μπανγκ που δημιουργούσες στον ουρανίσκο μου...
Αγαπημένο μου ποντίκι... εμείς οι δύο θα αργήσουμε να ξανανταμώσουμε γλυκό μου... Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σου πω ότι μου λείπεις και ότι η καθημερινότητά μου δεν είναι ίδια χωρίς εσένα.
Αχ ποντικάκι μου... Αχ παστούλα μου γλυκιά κι αγαπημένη... Όμως φταις. Ναι! Φταις! Έπρεπε να έχεις τόσους υδατάνθρακες???? Ε? Έπρεπε? Δεν μπορούσες να είσαι λιγότερο αυξητικό...; Ε;
Τώρα μπορώ μόνο να σε φαντάζομαι. Δεν μπορώ να σε έχω. Αχ αγαπημένη μου παστούλα...
Ξέρεις τι φοβάμαι Ποντικάκι μου;;; Μήπως συνηθίσω να σε αγαπώ από μακριά... Θέλω τόσο πολύ να τρέξω και να σε αποκτήσω... Μα δεν κάνει καλή μου παστούλα...
Σου γράφω αυτό το γράμμα χωρίς να γνωρίζω το λόγο.. Μου λείπεις παστούλα μου... Ποντικάκι μου... Ίσως όμως βρεθούμε τον άλλο μήνα ή τον Ιούλιο... Και τότε ίσως να ανακτήσουμε λίγη από τη μαγεία. 38 έτη σε γεύομαι χωρίς να σου χω μιλήσει ποτέ...
Αγαπητό μου ποντικάκι... Λατρεμένη μου παστούλα... Ξέρεις σε σένα δεν αντιστάθηκα ποτέ. Ξέρεις ότι θα σε φωνάζω... Ξέρεις ότι σε έχω στο μυαλό μου ποντικάκι μου... Κάνω κουράγιο όμως...
Γιατί η δική μας η σχέση δεν έχει τελειώσει... δεν μπορεί να τελειώσει ποντικάκι...
Η μέρα που θα σε έχω δικό μου Ποντικάκι μου πλησιάζει... Δεν ξέρω ποια ακριβώς θα είναι -επίκληση στη ζυγαριά μου θα κάνω- αλλά θα έρθει.
Και τώρα ποντικάκι μου πρέπει να κλείσω το γράμμα μου... Θα στραφώ στο ουδέτερο νερό για να σε ξεχάσω... Πίνω νερό για να σε ξεχάσω Ποντίκι μου... Εκεί έφτασα... Νερό και τσιγάρο...
Καληνύχτα Ποντικάκι μου...
Σε σκέφτομαι...
Άννα

Ουρανός και Γη

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου θυμάμαι να φοβάμαι τους κεραυνούς. Ο ήχος τους, η λάμψη τους, η απολυτότητά τους... Μου προκαλούσαν και εξακολουθούν να μου προκαλούν δέος. Θυμάμαι μικρή τις νύχτες, όταν μπουμπούνιζε και έπεφταν κεραυνοί εγώ να κουκουλώνομαι και να τυλίγομαι μέσα στις κουβέρτες και στα παπλώματα από φόβο προσπαθώντας να σκεφτώ άπειρα πράγματα που θα έκαναν το μαρτύριό μου πιο υποφερτό.
Σκεφτόμουν, λοιπόν,ότι ο Θεός βγάζει φωτογραφίες και επειδή είναι νύχτα χρησιμοποιεί φλας. Βέβαια ποτέ δεν κατάλαβα το λόγο που ο  Θεούλης ήθελε να απαθανατίσει το φυσικό κόσμο που με σοφία εποίησε. Το κόλπο έπιανε έχοντας πάντα συνοδεία ένα ποτήρι Coca-Cola. Παρόλο που το κόλπο ήταν επιτυχές κάθε φορά που έπεφτε κεραυνός εγώ μαζευόμουν όλο και περισσότερο. Φοβόμουν. Και φοβάμαι. Μέχρι που πρόσφατα κάποιος ειδικός στην ανάλυση των κεραυνών επέλεξε να μου πει μια ιστορία. Μια ιστορία για τον Ουρανό, τη Γη και τους Κεραυνούς.
«Γιατί φοβάσαι τους κεραυνούς; Δεν ξέρεις ότι είναι ενέργεια; Είναι μια ενέργεια που μοιράζονται ο Ουρανός και η Γη. Είναι ο τρόπος που βρίσκει η Φύση να ενώνει τον Ουρανό με τη Γη. Γι αυτό και πέφτουν με κατακόρυφη μορφή».
Είναι ό,τι πιο μαγικό έχω ακούσει. Ο Ουρανός και η Γη. Δύο άκρα αντίθετα. Δύο πόλοι που ενώ λαχταρούν να ενωθούν γνωρίζουν ότι η έλξη και η ένωση αυτή είναι απόκοσμη. Και έτσι έρχεται ο Κεραυνός να δώσει τη λύση. Ο Ουρανός μαζεύει όλη του την ενέργεια για να μπορέσει η Γη να τον νιώσει απόλυτο. Στην ολότητά του. Και η Γη ετοιμάζεται να υποδεχτεί τον αιώνιο αγαπημένο. Τον Ουρανό που ο Κεραυνός ως άλλος αγγελιοφόρος εκτελεί την αποστολή του...
«Ο Ουρανός αγαπούσε τη Γη. Η Γη δεν μπορούσε να είναι ολόκληρη χωρίς τον Ουρανό. Μια αγάπη πρωτόγνωρη. Απόκοσμη. Μαγική. Δύο ζεύγη αντίθετα που συμπληρώνουν, ωστόσο, με απόλυτη ακρίβεια το ένα το άλλο. Η Γη χωρίς τον Ουρανό είναι μισή και ο Ουρανός αν δεν αντικρύζει τη Γη δεν μπορεί να υφίσταται. Προαιώνιο το φλερτ τους. Κοιτάζονται από απαρχής κόσμου.

«Μια αστραπή η ζωή μας μα προλαβαίνουμε» Ν. Καζαντζάκης

Κατακτώνται και κατακτούν με την Γη να γνωρίζει την απόλυτη μορφή της Παθητικής Φωνής. Η Γη κατακτάται και ο Ουρανός πληγώνεται.
Η Γη πονάει και ο Ουρανός κλαίει. Και τα δάκρυα του πέφτουν πάνω της για να της πάρουν τον πόνο. Να ελευθερώσουν την ψυχή της. Όταν δεν τη βλέπει καλά ο Ουρανός συννεφιάζει. Ρίχνει ένα γκρίζο πέπλο που επιτρέπει στην αιώνια αγαπημένη του να καταλάβει ότι εκείνος γνωρίζει. Δεν χρειάζεται να πουν πολλά. Γνωρίζουν και είναι αρκετό.
Ο ένας παρηγορεί τον άλλον μέσα από σκιαγραφήματα. Μέσα από μορφές. Μέσα από φαινόμενα. Ο Ουρανός χαρίζει χρώματα μοναδικά και η Γη ανοίγει την αγκαλιά της να τα υποδεχτεί.
Μέχρι που τα συναισθήματα μαζεύονται. Μέχρι που η λαχτάρα του ενός για τον άλλον γίνεται ανάγκη επιβίωσης. Και τότε την ευθύνη φέρει ο δυνατός. Η Γη δεν έχει τα μέσα να δείξει στον Ουρανό. Εκείνη είναι έρμαιο του. Κινείται, γεννάει, χαρίζει βρισκόμενη πάντα σε πλήρη εναρμόνιση με τις διαθέσεις εκείνου. Εκείνος είναι ο εντολοδόχος της.
Και εκείνος χωρίς αυτήν πνίγεται. Πνίγεται τόσο που αδημονεί να βρεθεί μαζί της. Δίπλα της. Να την αγγίξει. Να ενωθεί μαζί της. Και τότε εκείνος σκοτεινιάζει. Γίνεται μαύρος. Κλείνει. Μαζεύει την οργή του γι αυτό που δεν μπορεί να έχει.
Φτάνει στο σημείο του μη ελέγχου. Και τότε δημιουργεί το μέσο. Διότι αν δεν την φτάσει εκείνος δεν θα μπορεί κανείς. Γεννάει το αγαπημένο του παιδί. Τον Κεραυνό. Το μέσο που θα βοηθήσει στην εκτόνωση αυτής της επιθυμίας. Ο Ουρανός φορτίζει και ο Κεραυνός γεννάται. Γεννιέται γνωρίζοντας ότι σε λίγα δευτερόλεπτα θα καταλήξει. Θα πεθάνει εκείνος προκειμένου ο Ουρανός να μπορέσει να δείξει στη Γη πόσο ανάγκη την έχει. Και ο Ουρανός θα θυσιάσει πολλά από τα παιδιά του στη μάχη. Στην επιθυμία. Θα θυσιάσει για το αέναο και βαθέως ποθούμενο. Για το αυτονόητο ποθούμενο. Εκείνο που θα ελευθερώσει. Εκείνο που θα ενώσει. Μετά ο Ουρανός χαρίζει τα πιο όμορφα χρώματά του. Και η Γη τις πιο μεθυστικές μυρωδιές της».
Πλέον κάθε φορά που θα ακούω κεραυνό θα χαίρομαι. Θα χαίρομαι που ο Ουρανός άγγιξε την αιώνια αγαπημένη του. Αυτή που κοιτάζει όταν χαράζει και καληνυχτά όταν βραδιάζει. Θα λυπάμαι για τον Κεραυνό αλλά θα ξέρω ότι η θυσία του εξυπηρετεί το Παν. Θα ξέρω πλέον ότι ο Κεραυνός φέρνει κοντά δύο ζεύγη τόσο όμοια που η έλξη τους συνεχίζεται στο διηνεκές... Που η έλξη τους δημιουργεί μαγεία. Πλέον ο Κεραυνός είναι ο από μηχανής Θεός που εξυπηρετεί την ανάγκη μιας ένωσης.
Και κάπως έτσι θα τυλίγομαι και πάλι στις κουβέρτες και στα παπλωματάκια μου έχοντας, ωστόσο, ένα χαμόγελο στα χείλη γνωρίζοντας το αιώνιο μυστικό...

Κόκκινη κλωστή δεμένη...

«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κοριτσάκι. Ένα μικρό κοριτσάκι που ήταν πολύ περίεργο να ανακαλύψει τον κόσμο. Έναν κόσμο που πολλοί έλεγαν ότι ήταν σκληρός, κακός και αρκετές ή τις περισσότερες φορές περίεργος και παράξενος.
Το κοριτσάκι εκδήλωνε την περιέργεια του σε κάθε κατάσταση. Και κάπως έτσι έχτιζε γνώση και άποψη και μεγάλωνε. Μέχρι που μεγάλωσε τόσο που θέλησε να εγκαταλείψει τον πύργο του για να γνωρίσει αυτό που τόσο καιρό της περιεγράφαν. Τον κόσμο.
Γρήγορα συνειδητοποίησε ότι ο κόσμος παραήταν μεγάλος για να τον δει μόνη της και αποφάσισε να βρει παρέα. Μια παρέα που θα μπορούσαν να βλέπουν μαζί, να αναλύουν μαζί και να μοιράζονται. Αυτή βέβαια ήταν η άποψη του κοριτσιού. Γιατί ο κόσμος είχε άλλες βλέψεις.
Το κοριτσάκι λοιπόν γνώρισε πολλούς ανθρώπους. Άλλους ατελείς, άλλους όμορφους, άλλους φοβικούς. Άρχισε να κάνει τη συλλογή του. Έλα όμως που κανείς δεν έμαθε στο μικρό κοριτσάκι, ότι οι άνθρωποι φεύγουν. Όχι επειδή το κοριτσάκι είχε το πρόβλημα, αλλά επειδή οι ίδιοι οι άνθρωποι δεν αντέχουν τη δοτικότητα, την καθαρότητα, την ειλικρίνεια.
Η τελευταία απώλεια που αυτή τη φορά την αποφάσισε το κοριτσάκι προς μεγάλη της έκπληξη της έφερε μια σιωπή. Το κοριτσάκι αισθανόταν άνετα στη σιωπή αυτή. Βλέπεις, το είχε πάρει απόφαση πια ότι τον κόσμο θα τον εξερευνούσε μόνη της. Με το δισάκι της. Ένα παλιό δισάκι που είχε μέσα ελάχιστα εφόδια: όνειρα, αγάπη, ρομαντισμό...
Και το κοριτσάκι ξεκίνησε το ταξίδι του. Περπατούσε στο δάσος, έβγαινε σε ξέφωτα, ανέβαινε σε βουνά και διέσχιζε ποτάμια. Χάζευε τα δέντρα, τα λουλούδια. Στεκόταν με κλειστά μάτια για να αισθανθεί τη Φύση.

Και ξάφνου πίσω από ένα δέντρο πετάχτηκε μια μορφή. Μια απόκοσμη μορφή. Μια μορφή που δεν ήταν ανθρώπινη. Ήταν άυλη... Το κοριτσάκι πλησίασε γεμάτο περιέργεια. Και η μορφή απέκτησε φωνή. Μια όμορφη φωνή. Παιχνιδιάρικη, ευχάριστη, περιπαικτική. Το κοριτσάκι άφησε το δισάκι του και ήπιε νερό από κείνο που της προσέφερε η Μορφή. Και ήταν τόσο διαφορετικό αυτό το νερό. Με τις πρώτες σταγόνες το κοριτσάκι άρχισε να αισθάνεται όμορφα. Ανάλαφρα. Χαρούμενο.
Άρχισε να παίζει με τη Μορφή. Δεν την έβλεπε αλλά την αισθανόταν. Και το παιχνίδι ήταν όμορφο και αμφίδρομο. Μέχρι που η Μορφή αποκαλύφθηκε.
Η Μορφή έγινε ένας Γέρος Σοφός που ήθελε να παίξει με το κοριτσάκι. Και το κοριτσάκι μαγεύτηκε. Μαγεύτηκε από την ικανότητα του να τη μαθαίνει πράγματα. Εκστασιάστηκε με τα παιχνίδια. Πίστεψε το Γέρο Σοφό και αποφάσισε να τον ακολουθήσει.
Τον ακολούθησε παρά το γεγονός ότι ο γέρος Σοφός την είχε προειδοποιήσει ότι ο δικός του δρόμος είναι σκληρός. Ο δικός του δρόμος είχε απαγορεύσεις. Ο δρόμος του ήταν σκοτεινός. Μα το κοριτσάκι παραήταν ενθουσιασμένο. Μαγεμένο. Τον ακολούθησε. Δεν το ένοιαζε τι θα συναντούσε. Δεν το ένοιαζαν οι δράκοι που θα έπρεπε να σκοτώσει. Το ένοιαζε μόνο να είναι με το γέρο Σοφό. Εκείνος θα γινόταν ο οδηγός της. Οι κόσμοι που θα της άνοιγε θα ήταν για κείνη ένα νέο ταξίδι.
Το κοριτσάκι περνούσε όμορφα με τον γέρο Σοφό. Της μάθαινε πράγματα. Την οδηγούσε. Την έφτιαχνε. Ανάμεσά τους είχε αναπτυχθεί μια ιδιόμορφη φιλία. Μια φιλία τόσο παράξενη και άξαφνη όσο και ο τρόπος που γνωρίστηκαν.
Ο ένας απολάμβανε τον άλλον. Προβληματισμοί, σκέψεις όλα ήταν προς συζήτηση. Και ο γέρος Σοφός ήταν πάντα πρόθυμος να βοηθήσει το κοριτσάκι. Και κείνο αφηνόταν. Στα λόγια του και στη φροντίδα του. Ένα βλέμμα του Σοφού έκανε το κοριτσάκι ήρεμο. Τοποθετούσε τον παράξενο κόσμο στη διάσταση που θα έπρεπε να είναι.
Μια μέρα όμως ο γερό-Σοφός χάθηκε. Τον πήρε μαζί του ένας δράκος. Ένας κακός δράκος που ο γερό Σοφός είχε πετάξει από την Εδέμ. Και αυτή ήταν η τιμωρία του Σοφού. Να απομακρυνθεί από το κοριτσάκι. Το κοριτσάκι διαλύθηκε. Ήταν τόσο κολλημένο πάνω στον γερό-Σοφό που δεν κατάλαβε τίποτα. Δεν μπορούσε να καταλάβει.
Έμεινε πάλι μόνο του να προσπαθεί να καταλάβει τον κόσμο. Μάζεψε το δισάκι του που πια είχε τρυπήσει. Μάζεψε τα κομματάκια από το ύφασμα τα έβαλε στην τσέπη του, σκούπισε τα δάκρυα του και συνέχισε το ταξίδι του. Μα πάντα του έλειπε ο Σοφός. Εκείνη η άυλη μορφή που είχε καταφέρει να γίνει τόσο αναπόσπαστο κομμάτι του δικού της κόσμου. Το κοριτσάκι ανέπνεε βαριά. Μέχρι που λύγισε. Έσκυψε με τα γονατάκια του στο χώμα. Έβαλε το κεφάλι του κάτω κι έκλαιγε. Φώναζε τον γερό Σοφό μα εκείνος δεν ήταν πουθενά. Εκείνος δεν υπήρχε πια. Είχε χαθεί. Είχε πάει σε έναν άλλο κόσμο και είχε αφήσει το κοριτσάκι μόνο. Και το κοριτσάκι έμεινε ασάλευτο. Εκεί. Στο χώμα. Να τον περιμένει. Της είχε διαλύσει την καρδιά. Της είχε πάρει την ανάσα. Ο γερό Σοφός... Το κοριτσάκι δεν ήξερε αν όντως υπήρξε ή αν τον έπλασε με τη φαντασία της. Απλά έμεινε εκεί ασάλευτο. Μέχρι που το πήρε η μεγάλη παγωμένη νύχτα»

Το ουσιαστικό, το ανούσιο και 5 γυναίκες

Βράδυ Παρασκευής. Κι εκεί που σκοπεύεις να μείνεις μόνη σπίτι, να αράξεις στον καναπέ χαζεύοντας τηλεόραση και ελπίζοντας στην αγκαλιά του Μορφέα χτυπάει το τηλέφωνο. Ποιος είναι...; Προφανώς η Τίνα. Η φίλη Τίνα. Και σου λέει «Στις εφτά το απόγευμα σπίτι μου» και προφανώς δεν αφήνει περιθώριο για αντίλογο. Και προφανώς το όχι δεν είναι αποδεκτό. Και βγάζεις την καρό πυζάμα, τα καλτσάκια ύπνου και βάζεις τη στολή εκστρατείας... τζιν, πουλόβερ, allstarakia εξόχως ταλαιπωρημένα, παίρνεις και την εξάρτηση -τσάντα, κλειδιά κι ημίπαλτο- και μπαίνεις στον Αναξίμανδρο-Ερνέστο-Πάμπλο -το Smartάκι μου και ξεκινάς.
Πρώτη στάση περίπτερο για τ' απαραίτητα -τσιγάρα, αναψυκτικό και κάτι να φάμε και βουρ για Περιστέρι. Κίνηση στο δρόμο αλλά ποιος νοιάζεται... Και μετά από λίγη ώρα φτάνεις στον προορισμό σου. Χτυπάς και το κουδούνι με το αχνό επίθετο, παίρνεις το ασανσέρ και κάπως έτσι φτάνεις στον έκτο όροφο, διότι το κορίτσι αυτό είναι μόνο για υψηλά πατώματα.
Μπαίνω μέσα και βλέπω και την πρόσφατα αποκτηθείσα φίλη, Πέννυ. Η Πέννυ είναι λογίστρια. Το κορίτσι αυτό τιθασεύει θαυμάσια τον κόσμο των πράξεων και καταλαβαίνει τα άπειρα κουτάκια των ΦΕΚ του Υπουργείου Οικονομικών. Η φίλη Πέννυ, λοιπόν, που γνωρίζει απέξω κι ανακατωτά όλα τα ξενυχτάδικα κι έχει και άκρες στην περίπτωση που θες να ξεσαλώσεις βρε παιδί μου... να ανέβεις και σε ένα τραπέζι να βγάλεις το ντέρτι σου... έτσι... γιατί μπορείς.
Μιλάμε, φιλιόμαστε, αγκαλιαζόμαστε και αρχίζουμε να μιλάμε. Άκαπνη η Πέννυ φουγάρα η Τίνα κι εγώ. Και μετά χτυπάει το κουδούνι. Και τσουπ να και η δεύτερη άφιξη που ακούει στο όνομα Σοφία. Η Σοφία μένει κοντά στην Τίνα. Γυναίκα κι αυτή. Και όπως όλες οι γυναίκες ουδεμίας εξαιρουμένης, η Σοφία μας έχει κι αυτή τα θεματάκια της τα οποία όμως σκοπεύει να λύσει γρήγορα. Ε με τη βοήθεια των φίλων της θα τα καταφέρει. Τι στα κομμάτια... Τοξοτίνα γαρ.. σιγά μην δεν τα καταφέρει... Η Σοφία μας μια τρελή με την καλή πάντα έννοια ύπαρξη γελάει, ζει και προσπαθεί να αγαπήσει τις ατέλειες της.

Και μετά τσουπ να και η επόμενη άφιξη που ακούει στο όνομα Βεατρίκη. Η Βεατρίκη μορφή σχεδόν ασκητική... ψιλή, λιγνή και απόλυτα ζεν. Η Βεατρίκη είναι καλλιτέχνης, φωτογράφος. Μοιάζει σα να ζει, σα να αναπνέει, σαν να βιώνει μέσα από έναν φακό. Έχει ένα μοναδικό πρίσμα. Μια οπτική που φαντάζει σχεδόν απόκοσμη.
Και να μαστε λοιπόν οι πέντε γυναίκες ίδιας ηλικίας -δεν θέλω να είστε αδιάκριτοι... δεν θίγονται τα θέματα αυτά σε κυρίες και σε διαβεβαιώ ότι εμείς είμαστε κυρίες... χα!
Έχουμε πιάσει τους καναπέδες εξορίζοντας σχεδόν τον Αλήτη και τον Πειρατή -οι γατούληδες της Τίνας- και πιάνουμε θέματα αγαπημένα... ξέρεις τώρα... άντρες, σχέσεις, αλκοόλ και φυσικά ικανοποιούμε την δεύτερη φύση της γυναίκας... την περιέργεια για τα μελλούμενα... Τώρα βέβαια θα με ρωτήσεις τι εννοώ... Κι εγώ θα σου απαντήσω αυτό που καταλαβαίνεις...
Διότι για να αντέξει μια γυναίκα το παρόν θα πρέπει να μπορεί να μαντεύει ή ακόμα καλύτερα να γνωρίζει το μέλλον.
Και αν και σφαίρα δεν έχουμε και ένα σύννεφο δε βλέπαμε και κατοστάρικα να ρίξουμε στη φοντανιέρα δεν μας βρίσκεται -σκηνές από την ταινία «Μια Ελληνίδα στο Χαρέμι»- επικεντρωθήκαμε στα φλιτζάνια.
Έχει η Τίνα ένα υπέροχο σετ φλιτζανιών δώρο της μανούλας και τι άλλο θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν από ελληνικό καφέ. Και ήπιαμε. Και το γυρίσαμε. Και σαύρες βρήκαμε και δράκοι εμφανίστηκαν και μελαχρινούς έδειξε και κορδέλες και σκήπτρα και σταυρούς και ψάρια. Αααα έδειξε και γάμους... Στα ρύζια με βλέπω φίλη φίλε αναγνώστη...
Και μετά τα μελλούμενα να και οι ευχές. Ευχές για ένα όμορφο 2018. Και ευχές χωρίς σέλφι δε γίνονται... Και σέλφι χωρίς σελφοκόνταρο δεν προκύπτουν. Και Τίνα άνευ σελφοκόνταρου δεν υφίσταται. Να σου και οι φωτό με το γνωστό tag και τα ευφυολογήματα.
Και πάνω στα χαμόγελα για τα ωραία που μας περιμένουν ανοίγουμε και το μπλε κρασί της Πέννυς. Που το έφερε ζεστό και το έβαλαν στην κατάψυξη. Ήρθε το μπουκάλι και πήρε το μπλε του πάγου κατά κυριολεξία. Εντάξει... τι περιμένεις...; Δύο ξανθιές, μία καστανή και μια ξεβαμμένη κοκκινομάλλα -εγώ είμαι αυτή...
Και μένα μου ρθε να γράψω... Να απομονωθώ και να μοιραστώ αυτή τη στιγμή μαζί σας. Με τις τέσσερις κυρίες να αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στα ραδιοκύματα. Και με όλες εμάς να πίνουμε, να τρώμε πατατάκια και να συνεχίζουμε να μιλάμε για αγαπημένα γυναικεία θέματα και να μην ολοκληρώνουμε ποτέ μια συζήτηση...
Πόσο εξαίρετο είναι αυτό. Να πέφτουν άπειρα θέματα στο τραπέζι και να μην καταλήγεις πουθενά. Κι απ το ένα θέμα να πηγαίνεις στο άλλο χωρίς ανάσα. Τελικά ρε παιδί μου ζεις αυτά τα απλά που φαινομενικά φαίνονται χαζά και τελικά καταλαβαίνεις ότι είναι τα πλέον ουσιαστικά. Διότι η μαγεία είναι στα απλά. Σε συζητήσεις που μοιάζουν ανούσιες. Ίσως και να είναι. Σκέψου όμως πόσο ουσιαστικό είναι να έχεις ανούσιες συζητήσεις που επιτρέπουν στο μυαλό να αποδρά... Κυρίες μου, ένα ευχαριστώ για το αποψινό... Όμορφο ταξίδι...
Και τώρα συγνώμη αλλά δεν θέλω να στερηθώ άλλο την παρέα μου... Σας καληνυχτώ ευχόμενη σε όλους σας τόσο ανούσιες μαζώξεις... Τα φιλιά μου!