Μια νύχτα στα κλαρίνα

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου... Ημέρα των γενεθλίων μου... Ημέρα παράξενη. Ένα ίντερβιου μάλλον περίεργο, πολλές οι ευχές και τα τηλεφωνήματα και μια τούρτα γενεθλίων γιατί έπρεπε να σβήσω τα κεράκια μου (γεννηθείσα εν Αθήναις το σωτήριον έτος 1979)... Μια χαρά η τούρτα αν εξαιρέσεις το γεγονός της τροφικής δηλητηρίασης (άλλη κουβέντα αλλά ναι από την τούρτα προέκυψε).
Σάββατο 29 Νοεμβρίου. Έχω καλέσει τους φίλους μου να βγούμε. Σε ρεμπετάδικο. Τουλάχιστον αυτή ήταν η αρχική κεντρική ιδέα. Αποφασίζω και «κλείνω» στη θρυλική -έτσι νόμιζα- «Μποέμισσα» στη Σολωμού, στα Εξάρχεια. Δυσκολεύτηκα να βρω τραπέζι αλλά λίγο η θέληση, λίγο ο λόγος τέλος πάντων τα κατάφερα. Καλεσμένοι αρκετοί φίλοι. Έλα όμως που λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο, που δεν ήταν άλλος από τη γρίπη, την ίωση ή κάποια απρόοπτα. Τέλος πάντων, από 20 μείναμε επτά. Επτά και εκλεκτοί.
Εγώ με το Losec (χάπι στομάχου) αγκαλιά, οι φίλοι μου άνετοι πηγαίνουμε στο τεράστιο αυτό μαγαζί. «Μποέμισσα» στη δική μου τουλάχιστον αντίληψη σήμαινε ρεμπέτικο. Καλό, βαρύ, απτάλικο, απαγορευμένο... Μάρκος, Τσιτσάνης, Πουγιουμτζής, Παπαγκίκα, Παπαϊωάννου και οι λοιποί. Πήγαμε, λοιπόν, όλοι γεμάτοι προσδοκίες. Έλα όμως που ξεχάσαμε τη φράση «όταν κάνεις σχέδια ο Θεός χαμογελάει». Ε το Σάββατο όχι απλά χαμογέλασε... Πρέπει να κανε καινούργιο συκώτι από τα γέλια ο Ύψιστος... Και θα ρωτήσεις γιατί... Διάβασε να μάθεις...
Πηγαίνουμε. Δίνουμε όνομα και μας λένε κάποιοι στην πόρτα «δώστε μέσα το όνομα γιατί εμείς είμαστε για μια συνεστίαση». Εντάξει λέμε και προχωράμε. Βρίσκουμε το τραπέζι και καθόμαστε. Αρχίζουμε να γελάμε, να ευθυμούμε ανυπομονώντας να ξεκινήσει το πρόγραμμα. Ξαφνικά βλέπουμε να μπαίνει στο μαγαζί ένα λεφούσι από «περίεργους τύπους» ντυμένους με κοστούμια -χωρίς γραβάτες πλην ενός- έχοντας στην παρέα τους ένα τσούρμο Γιαπωνέζους. Ναι ναι άρτι αφιχθέντες από Φουκοσίμα ένα πράγμα. Μετά προστέθηκαν και κάτι κυρίες θαρρείς από το πρώην ανατολικό μπλοκ με φορέματα με παγιέτες και τακούνια 15ποντα κι αυτά με στρας. Άλλες φορούσαν λεοπαρδαλέ φορεματάκια, άλλες κάτι σατέν μπουστάκια και άλλες κάτι άλλα απροσδιόριστα, συνδυασμένα με καλσόν διχτυωτά. Όχι όμως το ψιλό το διχτυωτό. Οοοοοοχι. Καλσόν διχτυωτό από τα άλλα. Από κείνα που οι ψαράδες χρησιμοποιούν για να πιάνουν καρχαρία... Ναααααα ένα δίχτυ... Πιο μεγάλο κι από το «Δίχτυ» του Ξαρχάκου.
Εμείς κοιτούσαμε διακριτικά αντιμετωπίζοντας το «χαλαρά» έχοντας όμως την απορία για τους Γιαπωνέζους... Ε δεν είναι και σύνηθες το φαινόμενο... Τέλος πάντων... Ξαφνικά βλέπουμε έναν τύπο με κοτσίδα να ανεβαίνει στο «πάλκο». Αυτός πιάνει την κιθάρα, κάνει ένα νεύμα και τσουπ ανεβαίνει άλλος ένας ο οποίος είχε και λίπωμα κάτω από το λοβό του αυτιού, μια κυρία κι άλλος ένας κύριος που έπιασε μπουζούκι. Οι οργανοπαίχτες κάθονται στις άκρες κι έχουν ανάμεσα τους δύο. Τον έναν με το λίπωμα που έπιασε μικρόφωνο και την κυρία που έπιασε το ντέφι. Κι αρχίζει το πρόγραμμα...
Αφού εκτελούν κυριολεκτικά τον Νταλάρα και το «κάποια, κάπου, κάποτε» είπαν να περάσουν και στον Ζαμπέτα. Αυτό ήταν. Με το που ακούγεται το «Ο πιο καλός ο μαθητής» πετάγονται πάνω από το πίσω τραπέζι δύο άντρες -προς το μπούληδες- κι αρχίζουν να... χορεύουν...(;) Τι ποδοβολητά, τι χτύπημα των ποδιών, τι σκέρτσο σακατεμένο... δε λέγεται. Χόρευαν οι άντρες τρανταζόταν η «πίστα». Οι τύποι δεν χόρευαν, κατάθεση ψυχής έκαναν. Να αναφέρω ότι το τραπέζι μας ήταν ακριβώς στην πίστα. Όσο εναλάσσονταν τα τραγούδια, που εμείς προσπαθούσαμε να μαντέψουμε ποια ήταν, τόσο σηκώνονταν από τα άλλα τραπέζια... Περιττό να αναφέρω ότι οι άνθρωποι που τραγουδούσαν ήταν ολίγον έως εντελώς παράφωνοι.... αλλού το τέμπο, αλλού ο στίχος, αλλού το όργανο... Μια φίλη παρατηρεί ότι μέσα στον γενικό χαμό που επικρατούσε, μια Γιαπωνέζα κοιμόταν (!). Ναι ναι... Είχε γείρει στον ώμο ενός και κοιμόταν. Λες και βρισκόταν στο πιο ζεν μέρος. Στο μεταξύ ο κόσμος γλεντοκοπούσε.

Και αρχίζουν οι «ζεμπεκιές» με τις «Βεργούλες». Ωρε μάνα μου -που δεν έχω κιόλας-... Εκεί να σ' έχω. Σηκώνονται οι μπούληδες -δεν ξέρω αν είχαν προλάβει να κάτσουν- με τα πουκάμισα μούσκεμα στον ιδρώτα μέχρι κάτω από το στήθος. Μπαίνουν στην πίστα. Ο ένας κάθεται να χτυπάει παλαμάκια. Ο άλλος με περισσό στυλ βγάζει τα γυαλιά μυωπίας και του τα δίνει. Ανοίγει τα χέρια, μαζεύει και το παντελόνι κι αρχίζει... Ωωωωωωωχ... Κι όπως περιπλανιέται στην πίστα -γιατί χορός δεν ήταν αυτό το πράγμα- αποφασίζει να κάνει τη φιγούρα του θανάτου... Του βάζουν μια κανάτα με κρασί και ο τύπος «φτιάχνεται». Πάει λίγο πιο πίσω, κοιτάει δεξιά αριστερά να βεβαιωθεί ότι όλο το μαγαζί τον βλέπει και κάνει ένα απότομο και ξαπλώνει φαρδύς πλατύς αλλά ευθυτενής κάτω... Δεν μπορώ να το περιγράψω καλύτερα... ελπίζω να κατάλαβες τι εννοώ... Εμείς σε κατάσταση σοκ. Σηκώνεται πάει να πάρει μια στροφή και μαζί μ' αυτήν κι εμένα... Ζητάει συγνώμη και με τα πολλά μαθαίνουμε ότι όλοι αυτοί οι περίεργοι τύποι με τους Γιαπωνέζους είναι καθηγητές ελληνικών Πανεπιστημίων...
Και όπως καταλαβαίνεις φύγαν τα κρασά... Ε ναι... Να τους βλέπεις και να σκέφτεσαι και την ιδιότητα τους. Δεν υπήρχε κάτι πιο «κόντρα». Ήταν απίστευτοι. Και εκεί που νομίζουμε ότι τα χουμε δει όλα ήρθε ο τρίτος μουσικός για να μας πει ότι ήμασταν μόνο στην αρχή.
Ανεβαίνει στην πίστα ο κλαρινιτζής. Κάτι σαν τον Μάγκα λίγο πιο... πρωτευουσιάνος. Μαύρο παντελόνι, πουκάμισο μαύρο με τρέσα γκρι στο γιακά και στα κουμπιά και το κλαρίνο. Σκέψου ότι έπαιξε κλαρίνο και στο τραγούδι του Μάρκου «όσοι έχουνε πολλά λεφτά» το οποίο για κάποιο λόγο συνδυάστηκε (;) άγνωστο πως με το «όσοι γενούν πρωθυπουργοί»... Τα χασα.
Και αρχίζει το κλαρίνο να «δίνει πόνο». Και όσο πόνο έδινε το κλαρίνο τόσο πόνο κατέθεταν οι καθηγητές. Τι «Γλύκα γλύκα», τι «Ιτιά», τι νησιώτικα... (δεν αναφέρω τίτλους γιατί δεν τα ξέρω τα άσματα...). Α... παρεπιπτόντως η Γιαπωνέζα ξύπνησε στο «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου» και χόρευε κλαρίνα.
Δεν μπορώ να πω... Γελάσαμε. Ναι. Ήπιαμε οχτώ κανάτες κρασί λευκό -ωραίο και ελαφρύ να σημειώσω- αλλά ήταν λίγο «vivere pericolosamente». Απλά μετά σκέφτεσαι. Και λες. Εννοείται ότι και οι καθηγητές Πανεπιστημίου γλεντάνε. Άνθρωποι είναι. Αλλά όλοι αυτοί ήταν παράξενοι. Ήταν σα να βρίσκονταν εκεί που η ίδια τους η κάστα αρνείται να λειτουργήσει. Και η κάστα τους αρνείται να λειτουργήσει εκεί που λειτουργεί ο κακώς εννοούμενος «λαός». Και βέβαια δεν μπορούσαν να είναι ούτε καν κομμάτι αυτού του «λαού». Ήταν χειρότεροι. Ήταν δήθεν. Χόρευαν όχι για να εκφράσουν τους ίδιους αλλά για την «πουν» στους συναδέλφους. Ότι «κοίτα με...μετά την επιστήμη μου έχω τη ζεμπεκιά» ή «μορφώθηκα αλλά ξέρω να δίνω πόνο». Οι γιοι της Γερακίνας που αντέχουν τις φωτιές, λοιπόν, νταλκαδιάζανε με το ντέφι. Το ντέφι... Άλλο αυτό... Ένας απ αυτούς τους κυρίους είχε πάρει το ντέφι και το χτυπούσε μπροστά από μια κυρία που είχε βγάλει τα παπούτσια και χόρευε με το δίχτυ... Οι άλλοι δε... Τρομερή επιτυχία. Μέχρι και στα τραπέζια ανέβαιναν. Να δεις λίκνισμα ο καθηγητής Αστροφυσικής, να το ζηλέψεις φίλη...
Τελικά ξέρεις τι κατάλαβα από όλο αυτό; Ότι το πρόβλημα είναι στον «νεοελληνισμό». Είναι στο γεγονός ότι ο Νεοέλληνας δεν έχει πρόβλημα να κατέβει όσο πιο χαμηλά μπορεί, γίνεται και αντέχει αλλά έχει τεράστιο πρόβλημα στο να ανέβει και να διατηρήσει τη θέση του. Και αυτό είναι άσχετο με τους τύπους που χόρευαν και μεράκλωναν και έκαναν κι άλλα. Είναι όμως σχετικό με όλη τη «δηθενιά» που κουβαλάνε. Γιατί τη μέρα που δεν μερακλώνουν είναι οι κύριοι που αναπτύσσουν τις θεωρίες τους, που φυσικά έχουν άποψη επί παντός επιστητού και που προφανώς διαχωρίζονται διά τίτλου και μόνο από τον υπόλοιπο απλό και απλοϊκό λαό. Δεν μπορείς να πηγαίνεις πιο κάτω από εκείνο που πραγματικά φτήνεις. Από εκείνο που απορρίπτεις λόγω τίτλου. Αλλά αυτός δυστυχώς είναι ο Νεοέλληνας. Ό,τι νομίζει χειρότερο το προσπερνά ή το ποδοπατά κι ό,τι αναγνωρίζει ως καλύτερο το κουρελιάζει προσπαθώντας να το μηδενίσει για να μην το βλέπει. Πφφφ... τι να πω... με έναν λατινισμό θα κλείσω και τούτο το κείμενο... o tempora o mores...

Το Σύμπαν, το Χάος, η Τάξη, η Ζωή

Σύμπαν... Χάος και γυναίκες... Σίγουρα το Σύμπαν είναι αυτό στο οποίο αποτείνεται μια γυναίκα προκειμένου να υποβάλλει μια παράκληση. Οκ. Όχι όλες οι γυναίκες. Συνήθως το κάνουν εκείνες που αδυνατούν να βρουν μια απάντηση στον Ύψιστο ή εκείνες που έχουν διαβάσει το ευρέως διαδεδομένο βιβλίο «The Secret» άντε κι εκείνες που αντί να διαβάσουν το χουν δει σε ταινία. Δυστυχώς ούτε το έχω διαβάσει, ούτε την ταινία έχω δει.
Οι γυναίκες λοιπόν έχουμε «ανοιχτούς λογαριασμούς» μ' αυτό που στο μυαλό μας ονομάζουμε Σύμπαν. Δεν μας πάνε καλά τα οικονομικά; Φυσικά φταίει το Σύμπαν... Δεν μας θέλει το πρόσωπο; Hello... Το Σύμπαν εννοείται... Δεν βρίσκουμε κάτι στην τσάντα; Μα θέλει κι ερώτηση..; Το Σύμπαν...
Εμείς δεν φταίμε πουθενά. Άρα μέχρι τώρα το Σύμπαν μπορεί να λειτουργήσει και σαν αποδιοπομπαίος τράγος. Είναι αυτό που φταίει. Τέλος. Απλά φταίει. Γιατί; Γιατί κάποιος πρέπει να φταίει...
Άρα μέχρι τώρα το Σύμπαν είναι το σχήμα εκείνο που κρύβεται πίσω από τις καθημερινές κακουχίες μιας γυναίκας. Κι όταν όλα πάνε καλά; Τότε; Μα τότε δεν φταίει κανείς. Τότε το Σύμπαν είναι μετανιωμένο που έχει φερθεί άσχημα και απλά πάτσησε. Αμέ. Είδες πόσο απλό είναι;;; Ευκολάκι...
Αν έχω λοιπόν καταλάβει καλά, το Σύμπαν το θέλεις ως σύμμαχο και όχι ως εχθρό.
Για μένα το Σύμπαν έχει χιούμορ... Μπορεί να σου τρελάνει την ύπαρξη. Το Σύμπαν είναι το Ανώτερο. Η ανώτερη αυτή δύναμη που αυτός ο αλήτης ο Κοέλιο στον υπερτιμημένο -κατ' εμέ- «Αλχημιστή» ορίζει ως τη δύναμη εκείνη που θα συμμαχήσει με το Σύμπαν προκειμένου να επιτύχεις αυτό το οποίο διακαώς επιθυμείς...
Οκ. Θα συμμαχήσει και το ευχαριστούμε. Όμως βρε παιδιά τι γίνεται όταν αυτό που θες πάρα πολύ είναι κακό; Κι αν εσύ φίλη/φίλε θέλεις την καταστροφή του γείτονα γιατί το αυτοκίνητό του είναι καλύτερο από το δικό σου το Σύμπαν θα συμμαχήσει και θα καταστραφεί; Δηλαδή το Σύμπαν είναι το Τζίνι; Δηλαδή απλά θα σου εκπληρώσει τις επιθυμίες;
Δεν νομίζω... Ναι είμαι ξανθιά αλλά βαμμένη να σου θυμίσω (φυσική κοκκινομάλλα). Μεταφυσικά λοιπόν το Σύμπαν θα έρθει να σε μάθει, να σε ανταμοίψει ή να σε διαλύσει. Αμέ... Όλα τα κάνει το Σύμπαν. Και τα κάνει με τέτοια τελειότητα που καταντά χάος.
Χάος. Μέγα. Τεράστιο. Δεν ξέρω αν μπορώ να προσδώσω επίθετα στο χάος αλλά πραγματικά έτσι το φαντάζομαι. Σαν μια μεγάλη δίνη που όλα στροβιλίζονται, αλλάζουν, χάνονται, εμφανίζονται, επανατοποθετούνται. Αλλά όλα αυτά σε χρόνο κυριολεκτικά dt όπως λένε και οι Φυσικοί. Και εκεί μέσα συνίσταται η απόλυτη μαγεία.
Γιατί μέσα σε όλη αυτήν την ανακατοσούρα, μέσα σ' αυτό το μπέρδεμα ζεις, δημιουργείς, σκέφτεσαι (προαιρετικά το τελευταίο...δεν εφαρμόζεται πολύ) και καλείσαι να βγάλεις άκρη. Ευτυχώς που υπάρχει και το χάος. Είτε πνευματικό, είτε ζωτικό, είτε συναισθηματικό.
Είναι χρήσιμο πράγμα το Χάος... Χάος είναι από μια ατελέσφορη επικοινωνία μέχρι ένα μεθύσι, μέχρι έναν έρωτα, έναν χωρισμό. Οτιδήποτε μπορεί να είναι χάος. Ακόμα και η δομημένη σκέψη μπορεί να αφορμάται από το Χάος. Κι αυτό είναι που το κάνει τόσο μα τόσο γοητευτικό.

Όλα και όλοι σε ένα διαρκές χάος. Σε ένα βιαστικό και ασυνείδητο χάος. Σε ένα χάος. Σε μια αναίτια βιασύνη. Για να διατυπώσουν, να δουλέψουν, να ζήσουν, να ερωτευτούν, να, να να να... Πόσα να μπορούν να χωρέσουν σε μια δίνη... Πόσα πράγματα πρέπει να προλάβει να κάνει κάποιος σε μια δίνη. Ίσως τελικά και η ζωή να είναι χάος. Ή μάλλον μια καλή τακτοποιημένη ζωή να είναι περισσότερο επικίνδυνη από μια χαοτική ζωή. Εκεί που υπάρχουν κουτάκια παντού σπάνια ευδοκιμεί η δημιουργία. Εκεί που υπάρχει τάξη η υποψία της σκόνης θα προκαλέσει τον απόλυτο πανικό που θα μοιάζει με απειλή της ίδιας της ύπαρξης.
Η δημιουργία όμως μπορεί να επέλθει μόνο σε συνθήκη χάους. Σε συνθήκη διατάραξης. Ανησυχίας. Φασαρίας. Έντασης. Η ομαλότητα, η συνήθεια δεν μπορεί να οδηγήσει στο παραπάνω στάδιο. Δεν μπορεί να εξιψώσει. Δεν αντέχει να το κάνει. Γιατί έχει όρια. Όταν υπάρχουν τόσα όρια όσα κουτάκια τότε η δημιουργία, η έμπνευση, η σκέψη δεν μπορεί να υπάρξει.
Όταν υπάρχει ελευθεριότητα δεν μπορεί να υπάρξει δημιουργία. Στο μυαλό μου η Ελευθεριότητα είναι η κόρη της Τάξης ενώ η Ελευθερία έχει μπαμπά της το Χάος. Γιατί στο πραγματικό Χάος υπάρχει πάντα η διακριτή γραμμή του ορίου. Υπάρχει πάντοτε το σημείο που σταματά κάποιος. Όσοι λειτουργούν σε Χάος καταλαβαίνουν τι εννοώ.
Η ζωή είναι μια. Και κατά γενική ομολογία μικρή. Δεν γίνεται συνέχεια να προγραμματίζεις. Δεν γίνεται να κινείσαι πάνω σε ασφαλείς ράγες. Πως μπορείς να ακολουθείς συνέχεια; Δεν είχες ποτέ την περιέργεια τι θα συνέβαινε αν έφευγε λίγο το πόδι σου από τις ράγες; Βγάλτο το ρημάδι το ποδαράκι... Τι φοβάσαι; Μην εκτροχιάσεις τι; Τα δεδομένα από τους άλλους; Μα δεν καταλαβαίνεις ότι έτσι ζεις δανεικά; Δανεική ζωή, δανεικές εμπειρίες, δανεικές καταστάσεις. Κανείς δεν αρέσκεται στην ανασφάλεια. Αλλά μήπως και η διαρκής υπερασφάλεια είναι προβληματική;
Κι εγώ δεν αποτελώ εξαίρεση. Απλά έχω εκτροχιαστεί πολλές φορές. Έχω συγκρουστεί. Έχω χτυπήσει, έχω πονέσει, έχω γδαρθεί... αλλά είπαμε... «μυαλό δε θα βάλει αυτό το κεφάλι»... Δεν είμαι κάτι ιδιαιτερο.... Ποτέ δεν με είδα έτσι. Απλά έχω μια περίεργη τάση... Να μπλέκω σε καταστάσεις περίεργες. Αλλά οκ... Ετσι είμαι εγώ. Κολυμπάω στα δύσκολα, πνίγομαι στα εύκολα. Σαν να πατάς αχινό στην παραλία. Ναι ναι... Αντί να τον πατήσεις μέσα στη θάλασσα όπως όλοι οι νορμάλ άνθρωποι, εσύ να τον πατάς στην παραλία και να χεις ακόμα το αγκάθι... Και να χαίρεσαι που το έπαθες γιατί κι αυτό είναι ένδειξη ζωής.
Ο πόνος είναι ένδειξη ζωτικότητας. Δεν υπάρχεις επειδή πονάς. Αλλά ούτε πονάς επειδή ζεις. Σιγά μην είσαι και η Βούρτση. Απλά ο πόνος μερικές φορές μπορεί να είναι και εξαγνιστικός. Ακούγομαι κάπως ε; Ε... εντάξει... Τι λέγαμε..;. Α ναι... Για την ασφάλεια.
Γι αυτό το αγαπώ το χάος. Γιατί μου επιτρέπει να χάνομαι, να εμφανίζομαι, να σκέφτομαι, να αλλάζω και να εξελίσσομαι. Μια καθόλα φυσιολογική ζωή όπως την εννοούν οι περισσότεροι είναι μάλλον αυτιστική. Το στάνταρ, το προγραμματισμένο. Και ειδικά το πρόγραμμα που εσύ επιλέγεις να θέτεις και το ακολουθείς κατά πόδας. Η μαγεία όμως να φεύγεις από το πρόγραμμα σου, να ακολουθείς την παρόρμηση της στίγμης που λένε μερικοί είναι αξία ανεκτίμητη. Μην βιαστείς να με βγάλεις ψυχοπαθή. Δεν είμαι. Απλά αν υπάρχει τόσο έντονο προγραμματιστικό πλαίσιο δεν χωρούν οι πόθοι. Οι πόθοι και το πάθος. Πόθος του να κάνεις κάτι, πάθος του να το δημιουργήσεις αυτό το κάτι. Σε κάθε πεδίο.
Ακόμα και το συγκεκριμένο κείμενο μοιάζει να είναι χαοτικό. Ενδεχομένως να είναι. Ε, λίγο η ώρα, λίγο το κρασάκι που αδειάζει, λίγο η μέρα που προηγήθηκε, αυτά που έγιναν, αυτά που περίμενες αλλά δεν προέκυψαν... Δε βαριέσαι φίλη/φίλε αναγνώστη... Να σου πω κάτι στην τελική; Αυτό που λένε ακολούθα την καρδιά, το ένστικτο σου κάντο πράξη... Όσο αντίθετο κι αν είναι από τη λογική.
Σιχαίνομαι να δίνω συμβουλές. Οι φίλοι μου το ξέρουν. Αλλά αυτό που σου λέει το ενδόμυχο και αντίκειται στο πλαίσιο τόλμα το. Και να χτυπήσεις θα συνέλθεις... Θα σηκωθείς. Απλά θα σηκωθείς λίγο σοφότερος. Δεν θα πάθεις κάτι άλλο. Και σοφότερος να μην σηκωθείς. Θα σηκωθείς. Κι αυτό πρέπει να σου αρκεί. Πίστεψέ με. Απλά να είσαι τόσο ρεαλιστής που να κυνηγάς το αδύνατο. Γιατί τελικά η μαγεία είναι εκεί ακριβώς... 

Εδώ Πολυτεχνείο... Εδώ που;

«Εδώ Πολυτεχνείο» φώναζαν τότε... Τότε... Το 1973... Όταν φοιτητές ξεκίνησαν να κλείνουν σχολές με μόνο τους αίτημα την ανατροπή της Χούντας. Η κατάληψη της Νομικής, το Χημείο και τέλος το Πολυτεχνείο.
Ημέρα ιστορική αυτή που ξημερώνει... Ημέρα ξεχωριστή. Ημέρα μνήμης. Τότε που η Ελλάδα ήταν στο «γύψο» φοιτητές δημοκράτες ενώθηκαν με ένα αίτημα. Να ξυπνήσουν. Να αφυπνίσουν. Τον κόσμο. Τον λαό. Να καταλάβουν όλοι ότι ο γύψος έπρεπε να αφαιρεθεί. Να σπάσει.
«Εδώ Πολυτεχνείο»... Στουρνάρη και Πατησίων. Γύρω γύρω ακροβολισμένοι σκοπευτές. Πυροβολούν αδιακρίτως στο πλήθος. Οι εντεταλμένοι της ΕΑΤ-ΕΣΑ χτυπούν όποιον πολίτη βρουν και ύστερα τον προσαγάγουν στη Μπουμπουλίνας. Οι φοιτητές εντός του Πολυτεχνείου υψώνουν πανό με συνθήματα... «Κάτω η Χούντα», «Ελευθερία», «Έξω οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ», «Όλοι ενωμένοι», «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία»...

«Εδώ Πολυτεχνείο»... Στουρνάρη και Πατησίων. Ξημερώματα 17ης Νοέμβρη... Το τανκ παίρνει την εντολή και κατευθύνεται στην πόρτα. Την ρίχνει. Φοιτητές τραυματισμένοι. Φοιτητές νεκροί. Όχι μόνο φοιτητές. Και απλός λαός. Κόσμος που πήγαινε να συμπαρασταθεί. Να δώσει τρόφιμα.
2014. Χρόνια μετά... «Εδώ Πολυτεχνείο»... Ακούγεται περίεργο. Σήμερα πέρασα και άφησα ένα λουλούδι. Στη μνήμη εκείνων που έχασαν τη ζωή τους. Στη μνήμη των γεγονότων. Στη μνήμη των αγώνων. Στη μνήμη της Δημοκρατίας. Έξω τραπεζάκια και πωλητές λουλουδιών. Μέσα φοιτητές και μεγάφωνα από όπου ακούγονταν οι φωνές του Ξυλούρη, της Φαραντούρη, του Θεοδωράκη, του Ρίτσου...

Κι εγώ χαμένη. Χαμένη στις διηγήσεις των γονιών μου. Της θείας μου. Του παππού. Η θεία μου ήταν φοιτήτρια Νομικής τότε. Συμμετείχε στην κατάληψη. Οι γονείς μου είχαν φίλους μέσα στο Πολυτεχνείο. Πήγαιναν από την αρχή της κατάληψης. Έδιναν τρόφιμα και άλλα χρηστικά.
«Εδώ Πολυτεχνείο»... Στουρνάρη και Πατησίων. Περνάω απέναντι από το Πολυτεχνείο. Κάθομαι στη στάση. Ανάβω τσιγάρο και χαζεύω την εικόνα. Μαυροκόκκινες σημαίες στερεωμένες άτσαλα στις κολώνες. Πάγκοι κομματικών συνδυασμών. Γονείς με τα παιδιά τους, άνθρωποι μεγάλης ηλικίας, άνθρωποι κάθε ηλικίας. Παίρνουν ένα γαρύφαλλο και μπαίνουν στον χώρο. Να το αφήσουν στην πόρτα.

Και απ' έξω αστυνομικοί. Μπάτσοι. Στρουμφάκια. Μια εικόνα αντιθέσεων. Μια εικόνα παράξενη. Αντιφατική. Οι αστυνομικοί να φροντίζουν για την ομαλότητα. Οι ένοπλοι στην Πατησίων και στη Στουρνάρη. Διακριτικά. Δεν τους έπαιρνε για παραπάνω εδώ που τα λέμε. 
2014. «Εδώ Πολυτεχνείο». Σκεφτόμουν. Που πήγε το Πολυτεχνείο; Που χάθηκε; Η περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου. Η περίφημη Μεταπολίτευση. Οι άνθρωποι που από αγωνιζόμενοι φοιτητές για την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας έγιναν πολιτικά φερέφωνα. Οι άνθρωποι σύμβολα των ημερών του 1973 μπόρεσαν και αποδόμησαν μόνοι τους τον αγώνα τους.
Ή μήπως όχι; Πόσο λίγοι αποδείχτηκαν... Πόσο ιστορικά ανακριβείς. Πόσο μικροί. Η πορεία τους μια καρέκλα. Τα συνθήματα αποδείχτηκαν γι αυτούς λέξεις σε λευκά πανιά καρφωμένα σε ξύλινους πασάλους. Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο.
Σκεφτόμουν. Το Πολυτεχνείο είναι εδώ. Ναι. Αναντίρρητα. Αναμφίβολα. Τα αιτήματα πάγια. Διαρκή. Ανεξίτηλα στο χρόνο. Οι άνθρωποι ξεπουλήθηκαν. Οι ιδέες και τα ιδεώδη όχι. Αυτά παραμένουν αναλλοίωτα. Η εικόνα του Μυρογιάννη. Του Διομήδη. Και τόσων άλλων ανώνυμων που ύψωναν τη γροθιά τους ενάντια στο γύψο του Παπαδόπουλου και την παντοκρατορία του Παττακού, του Θεοφιλογιαννάκου, του Ντερτιλή...
Σκεφτόμουν. Άκουσα ότι θα ψηφιστεί νομοσχέδιο για κατάργηση του σχολικού εορτασμού της επετείου στα σχολεία. Και θα το ψηφίσουν. Και ορισμένοι από αυτούς που θα ψηφίσουν συμμετείχαν στις καταλήψεις του '73.

«Όλοι ενωμένοι» φώναζαν. Και να που τώρα που οι καιροί την πραγμάτωση του συνθήματος εξακολουθούμε και είμαστε όλοι για τον εαυτό μας. Για την πάρτη μας. Μακριά κάθε συνείδηση ένωσης. Μακριά από κάθε συνείδηση σύγκλισης. Γενικώς είμαστε όλοι σε ένα μακριά. Είμαστε στο μακριά της ασφάλειας του καναπέ. Στην ασφάλεια του να καταδικάζουμε. Στην ασφάλεια. Σε μια περίεργη και ύποπτη ασφάλεια. Αντί να δώσουμε μια μάχη. Τη μάχη της ένωσης. Της σύγκλισης. Της αφορμής της γέννησης νέων ιδεών.

 «Δημοκρατία» έγραφαν τα πανό. Κι εμείς τι κάνουμε; Δεν παλεύουμε για κραταιούς Δήμους. Δεν παλεύουμε για ανεξαρτησία. Πολιτική, προσωπική. Η Δημοκρατία σταματά εκεί που αρχίζει να ενοχλείται ο διπλανός. Κι εμείς τι κάνουμε; Ενοχλούμε τον διπλανό περισσότερο. Τσιγγλάμε περισσότερο. Παραβιάζουμε περισσότερο.

«Ελευθερία» έγραφαν οι τοίχοι. Ελευθερία... αυτή που θα έλθει... Άραγε ήλθε ποτέ η άγνωστη τούτη κόρη; Άραγε θα έλθει; Μα δεν το ξέρουμε. Πρέπει να αγωνιστούμε για να έρθει. Πρέπει να ξεπεράσουμε εαυτούς. Πρέπει να δώσουμε μάχες. Όχι αιματηρές. Ή τουλάχιστον όχι εμφανώς αιματηρές. Οι μάχες για την ελευθερία είναι διαφορετικές. Πραγματοποιούνται σε άλλο πεδίο. Σε κείνο των ιδεών. Ίσως παραείμαστε βρώμικοι για να δώσουμε τέτοιες μάχες. Ίσως δεν μπορούμε να αντιληφθούμε το μέγεθος της λέξης. Ίσως αντιλαμβανόμαστε την λέξη ως αντίθετη της σκλαβιάς.
«Εδώ Πολυτεχνείο». Ναι το Πολυτεχνείο εξακολουθεί να στέκει Στουρνάρη και Πατησίων. Εξακολουθεί να προκαλεί συγκίνηση. Είναι όμως αρκετό; Είναι αρκετό όταν οι εκπρόσωποι αυτής της γενιάς έχουν εξελιχθεί σε πολιτικούς και σε επιχειρηματίες; Πως μπορούμε να μιλούμε για την αθωότητα των φοιτητών και μετέπειτα να τους βλέπουμε σε θέσεις-κλειδιά σε κυβερνήσεις; Άραγε το δικό τους Πολυτεχνείο τι απέγινε; Πως εκμαυλίστηκαν έτσι οι αγωνιστές; Οι ρομαντικοί Ροβεσπιέροι και Λούξεμπουργκ που καταφέρθηκαν ανοιχτά ενάντια στους γύψους. Στο Μπογιάτι... Σε όλα... Οι ρομαντικοί που έγιναν Ρασπούτιν και Μαρίες Θηρεσίες. Στο βωμό τίνος; Των ιδεών τους;
Πολυτεχνείο 2014. «Πότε θα κάμει ξαστεριά» τραγουδά ο Ξυλούρης κι εγώ επανέρχομαι. Μου φεύγει ένα μηδίαμα. Σκέφτομαι ότι αύριο θα πάνε να καταθέσουν στεφάνια οι εκπρόσωποι των κομμάτων. Οι ενοχλητικοί τύποι με τα κοστούμια που κάνουν ό,τι μπορούν για να καταργήσουν τη γιορτή. Και θα κάνουν και δηλώσεις. Οι άνθρωποι που έδωσαν εντολή τις προάλλες να «γαμίσουν» τους φοιτητές. Αυτοί. Οι λιγότεροι των λίγων. Θα τονίσουν την επικαιρότητα του '73. Θα μιλήσουν για αγνούς αγωνες. Και κάθε κόμμα θα καπιλευτεί την ιδέα του εγκλεισμού. Ήταν αριστεροί, αριστεριστές, δεξιοί, κεντρώοι... Μπούρδες. Ήταν απλά φοιτητές που πάλευαν για την αντιστροφή του Ήλιου....

Άντρες vs Γυναίκες... Πως σκέφτονται τα φύλα;

Η αιώνια μάχη των φύλων. Μια μάχη που δεν αφορά μονάδες. Οι μονάδες -αν υπάρχουν είναι απλά οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον γενικό κανόνα- είναι μάλλον ανύπαρκτες. Στη μάχη αυτή δεν υπάρχουν άνθρωποι. Γίνονται όλοι στρατιώτες. Στρατιώτες που καλούνται να υπηρετήσουν όσο καλύτερα γίνεται την πλευρά που υποστηρίζουν και εκπροσωπούν. Και κάπως έτσι σχηματίζονται στρατόπεδα παντός είδους. Στρατόπεδα αιχμαλώτων, στρατόπεδα συγκέντρωσης, στρατόπεδα εκπαίδευσης.
Η μητέρα των μαχών, ωστόσο, δίνεται σε ένα και μόνο πεδίο. Σε εκείνο της σκέψης. Σε όλο το φάσμα. Εξαιρετικά ενδιαφέροντας ο τρόπος βάσει του οποίου τα φύλα αντιλαμβάνονται, αισθάνονται και βλέπουν τον κόσμο, το Θεό και τη θρησκεία, τη φύση, την πολιτική, τη λίμπιντο...
Γυναικείο φύλο: Ξεκινώ με το δικό μου φύλο για δύο σοβαρούς λόγους. Αφενός λόγω σαβουάρ βιβρ -οι γυναίκες πάντα προηγούνται- και αφετέρου διότι μου είναι κατά κάτι ευκολότερο. Είναι κοινό μυστικό ότι οι εκπρόσωποι του γυναικείου φύλου σκέφτονται περίπλοκα. Στο οτιδήποτε, για το ο,τιδήποτε. Κάθε σκέψη συνοδεύεται από όλα τα σημεία στίξης με πλέον αγαπημένα τα ερωτηματικά (αλλά όπως συνηθίζω να γράφω, άλλη κουβέντα).
Θέμα 1ο Ο Κόσμος: Ο κόσμος για τις περισσότερες είναι μια υδρόγειος σφαίρα με χώρες που θέλει να επισκεφθεί. Να δει κανά μουσείο -όχι όλα, τα βασικά μόνο- και μετά να πάει για ψώνια. Ο κόσμος επίσης μπορεί να είναι και ο περίγυρος -πως λέμε «έχει πολύ κόσμο» ή «τι θα πει ο κόσμος βρε παιδί μου» ε, κάπως έτσι. Φυσικά ο κόσμος για μια εκπρόσωπο του γυναικείου φύλου μπορεί να κατακτηθεί ευκολότατα από την ίδια, αν το θελήσει φυσικά. Και για να το τεκμηριώσει θα σου δείξει λίγο μπούστο ή θα σου κλείσει ματάκι... να έτσι ;) (ελπίζω να το έκανα σωστά... δεν έχω εξοικείωση με τα φατσουλάκια).
Θέμα 2ο Θεός-Θρησκεία: Η γυναίκα είναι ή θεωρείται πως είναι πιο κοντά στο Θεό. Τόσο κοντά που μπορεί να φτάσει και στα όρια της θρησκοληψίας. Αν τώρα με ρωτάς, θεωρώ πως είναι πιο κοντά στην εκκλησία. Ναι μεν ο Θεός αλλά που λατρεύεται ο Θεός; Στην εκκλησία. Όχι σε ναό. Στην εκκλησία (άλλη συζήτηση). Ξέρει πάντα ποιος γιορτάζει πότε, θα δώσει βροντερό παρών Χριστούγεννα και Πάσχα, θα φτιάξει και Φανουρόπιτα και θα νηστέψει. Οι γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας γνωρίζουν τους ψαλμούς. Δίνουν και το παρών εννοείται σε κάθε ευκαιρία, αφού πρώτα φροντίσουν μαλλί-ντύσιμο-τσάντα-παπούτσι να είναι στην πένα γιατί ε υπάρχει και η γειτόνισσα στο δίπλα στασίδι. Οι γυναίκες πιστεύουν. Πιστεύουν και λατρεύουν. Πιστεύουν στο Θεό αλλά παράλληλα με τη νηστεία, τα τάματα, τα δάκρυα στο μαρτύριο του Ιησού πάνε και στην καφεντζού, στη χαρτού ή και στην αστρολόγο για να μάθουν μελλούμενα και τρέχοντα.Αλλά είπαμε...«η πίστη σώζει»...
Θέμα 3ο Πολιτική: Μάλιστα. Η πολιτική και το γυναικείο φύλο. Μεγάλη κουβέντα. Εδώ σύντομα για να μη σου σπάω και τα νεύρα φίλε/φίλη με τον ατέλειωτο του κειμένου. Για την πλειονότητα των εκπροσώπων του φύλου, η ψήφος θα πάει στον νέο, ωραίο, καλοφωτισμένο και εξαιρετικά σωστά προμοταρισμένο από τα Μέσα. Κατά κανόνα, όμως, είναι υπέρ του κόμματος που υποστηρίζει ο μπαμπάς ή ο σύζυγος, γιατί κακά τα ψέματα για τις περισσότερες η πολιτική είναι το κόμμα.
Θέμα 4ο Φύση: Ωωωωωωωωωωωραία... Λοιπόν. Φύση για το γυναικείο φύλο είναι ό,τι απαντάται εκτός των μεγάλων αστικών κέντρων. Βουνά, θάλασσες, έντομα, ζουζούνια, ερπετά, πτηνά, δάση. Αυτά είναι η φύση. Για τις πιο σύγχρονες η φύση είναι το ιδεατό περιβάλλον διακοπών, ώστε να εναρμονιστούν μαζί της. (βλπ κάμπινγκ). Τόσο απλά και τόσο σύντομα. Πρέπει να είναι το μόνο σύντομο που θα βρείτε στο γυναικείο φύλο.

Θέμα 5ο Λίμπιντο: Η λίμπιντο ως σεξουαλική επιθυμία. Εννοείται ότι υπάρχει στο γυναικείο φύλο. Όλες την έχουν. Ε αυτές που δεν την έχουν είναι και εκείνες που ίσως έχουν θέματα να λύσουν. Για το γυναικείο φύλο όμως η παραδοχή και μόνο ακόμα και η εκφορά της λέξης λίμπιντο είναι ένα ακόμα ταμπού. Ιδίως για όσες μεγάλωσαν σε «αυστηρά» ή θρησκευάμενα περιβάλλοντα. Ακόμα και σήμερα το φύλο αποφεύγει να μιλάει δημοσίως γι αυτά τα θέματα. Ούτε στον ερωτικό τους σύντροφο δεν μιλάνε γι αυτό. Γι αυτό και οι περισσότερες εκπρόσωποι του φύλου έχουν καταπιεσμένες επιθυμίες. Γι αυτό και διάβαζαν Άρλεκιν. Πλέον οι πιο σύγχρονες, έχουν περάσει σε μια πιο ψυχρή, πιο «killer» λογική. Χρησιμοποιούν τους άντρες ως σκεύη ηδονής και μετά υποθέτω τους στέλνουν στον αγύριστο ή διατηρούν μια αυστηρά τέτοιου είδους σχέση και όχι κατ' ανάγκη με έναν μόνο. Κι αυτό όμως, όσο χειραφετημένη και να είναι, δεν θα το παραδεχτεί εύκολα...
Αντρικό Φύλο: Εδώ παίρνω μεγάλο ρίσκο. Δεν είμαι άντρας αλλά θα προσπαθήσω να το προσεγγίσω με τρόπο. Σίγουρα πάντως οι εκπρόσωποι του αντρικού φύλου είναι απλούστεροι. Λειτουργούν πιο εύκολα. Χωρίς σημεία στίξης. Αυτοί αγαπούν την τελεία και την λακωνικότητα. Δεν λένε πολλά. Ίσως και να μην κάνουν και πολλά. Όσα πουν όμως θα είναι ενδεχομένως ουσιαστικά και αληθή. Με όποιο κόστος. Αλήθεια, θα φερθώ ευγενικά. Ας ξεκινήσουμε...
Θέμα 1ο Κόσμος: Ο κόσμος για τον μέσο άντρα ενδέχεται να είναι ταυτισμένος με την επαγγελματική καταξίωση. Ίσως πάλι ο κόσμος να είναι ένας στόχος κατάκτησης. Γιατί ο άντρας θα πρέπει να ανταποκριθεί στο στερεότυπο της κυριαρχίας αλλά και της επιτυχίας.
Θέμα 2ο Θεός-Θρησκεία: Για τον άντρα η πίστη είναι κάτι πολύ εσωτερικό. Θα τον δεις να φοράει έναν σταυρό στο λαιμό ή ένα κομποσκοίνι. Πιστεύει αλλά διαφορετικά από μια γυναίκα. Συνήθως δεν γίνεται θρησκόληπτος. Αν γίνει όμως θα το φτάσει κι αυτός στα άκρα. Μπορεί να γίνει και ψάλτης. Είναι πιο προσωπική η σχέση του με τα Θεία. Αν ψάχνεται μπορεί να πάει και στο Όρος.
Θέμα 3ο Πολιτική: Εντάξει. Το στοιχείο του. Ο άντρας ξέρει τι ψηφίζει. Ξέρει να κάνει και πολιτική ανάλυση. Ενίοτε ξέρει και το τι «παίζει» στο παρασκήνιο. Διαβάζει και ενημερώνεται τόσο όσο ίσα για να χει μια άποψη. Φυσικά έχει και λύσεις. Η πολιτική για τον άντρα είναι ό,τι είναι τα ψώνια για τις γυναίκες. Πεμπτουσία.
Θέμα 4ο Φύση: Ο άντρας ανταποκρίνεται καλύτερα στη Φύση. Η φύση για τον άντρα είναι ίσως η μόνη που του δίνει την ευκαιρία να ανταπροκριθεί στο αρχέγονο του φύλου του. Κυνηγός. Ελεύθερος. Μέρος της. Του δίνει την ευκαιρία να χαθεί αλλά και να δείξει τον πολύπλευρο χαρακτήρα του. Η φύση για τον άντρα είναι ένα όλον που τον καθορίζει. Είσαι σαν να τον εξαγνίζει. Γι αυτό και κάθε φορά που βρίσκεται σε κείνη γίνεται πάλι παιδί. Αφήνεται.
Θέμα 5ο Λίμπιντο: Άντρας και σεξουαλική επιθυμία. Προφανώς. Όχι μόνο την έχουν αλλά και ως ένα βαθμό καθορίζονται απ αυτή. Σαν να χουν τον αχόρταγο. Σαν να χουν βάλει στοίχημα ποιος θα πάρει τις περισσότερες. Την έχουν -την επιθυμία- τόσο ψηλά που ίσως να μην είναι τυχαίο αυτό που λένε ότι σκέφτονται με το «κάτω κεφάλι». Και πως αλλιώς θα μου πεις όταν από τα γεννοφάσκια τους έχουν ονειρόξεις. (δεν το πίστευα μέχρι που είδα τον ανηψιό μου). Για τον μέσο άντρα λοιπόν η σεξουαλική επιθυμία και η ανάγκη εκπλήρωσής της είναι ό,τι είναι για τις γυναίκες το κραγιόν, η μάσκαρα, το τακούνι ... καθημερινότητα.
Αν με ρωτάς την άποψη μου για όλα τα παραπάνω θα πω ότι το πως σκέφτονται οι άντρες και το πως οι γυναίκες είναι θέμα του πως μεγαλώνουν. Τα περιβάλλοντα. Οι προσλαμβάνουσες. Τα πλαίσια αναφοράς. Ίσως η άποψή μου αποδομεί τα παραπάνω. Ίσως όμως τα παραπάνω να ισχύουν για τους μέσους εκπροσώπους των φύλων. Τον ειδεχθή μέσο όρο. Τα όσα έγραψα για το γυναικείο φύλο τα πιστεύω ακράδαντα. Όπως άλλωστε έχω ήδη γράψει και έχω τονίσει σε όλους τους τόνους, πολλές φορές -θέλω να μαι επιεικής- ντρέπομαι για το φύλο μου.

Η απειλή, η φίλη και το κοριτσάκι

Είμαι εκνευρισμένη... Τελικά το γυναικείο φύλο με ξεπερνάει... Από μικρή, όσοι με γνώριζαν, έλεγαν ότι έχω πολύ ισχυρή φαντασία. Έλα όμως που οι εκπρόσωποι του γυναικείου φύλου την ξεπερνούν την φαντασία μου. Την υπερβαίνουν. Αλλά ας πάρω το πράγμα απ' την αρχή μπας και καταλάβεις κι εσύ φίλη/φίλε που το διαβάζεις...
Τον τελευταίο καιρό έχει μπει πάλι στη ζωή μου κάποιος που για μένα σημαίνει πολλά. Ο άνθρωπος αυτός με γνωρίζει από τον καιρό που πήγαινα στην πρώτη τάξη του Γυμνασίου. Όχι δεν είναι ο καθηγητής Φλωράς και ούτε βλέπω πεταλούδες κόκκινες και κίτρινες όταν τον βλέπω. Ο άνθρωπος αυτός λοιπόν είναι για μένα σαν ένας μεγάλος αδελφός. Είναι ο άνθρωπος που με κρατούσε από το μπράτσο στην κηδεία της μάνας μου για να μην πέσω. Είναι εκείνος που δεν μου το είπε ποτέ. Κι όταν ρώτησα ποιος με κρατούσε από το άλλο χέρι (ένας ήταν ο πατέρας μου) εκείνος απλά έβαλε τα γυαλιά του. Είναι ο καλύτερός μου φίλος. Ο κολλητός μου και ναι έχω μεγάλη χαρά που πλέον υπάρχει στη ζωή μου και την κάνει πλουσιότερη. Αυτό άλλωστε κάνουν οι πραγματικοί φίλοι.
Τα κοριτσάκια -γιατί γυναίκες δεν είναι- αρνούνται να καταλάβουν ότι μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας μπορεί να υπάρξει πραγματική φιλία. Και κει πάνω βγάζουν τα κόμπλεξ τους. Αρχίσουν τις ψιλοζηλίτσες, τα ψιλοπειράγματα και αν δουν ότι το θέμα δεν κάμπτεται αρχίζουν να ρίχνουν χολή. Ναι, ναι χολή. Έτσι και το «κοριτσάκι» του φίλου μου. Αδυνατώντας να καταλάβει ότι εμείς βγήκαμε για ποτό γιατί απλά θέλαμε και μπορούσαμε, γιατί βρε παιδί μου θέλαμε απλά να καπνίσουμε και να απολαμβάνουμε τη σιωπή των προβλημάτων μας.
Το μαθε λοιπόν το κοριτσάκι κι άρχισε να με ειρωνεύεται. Να προσπαθεί να με μειώνει. «ταιριάζετε... πήγαινε με τη φίλη σου» και άλλες τέτοιες ομορφιές. Τώρα βέβαια θα μου πεις γιατί ασχολείσαι... Δεν ασχολούμαι. Για μένα αυτό το παιδάκι δεν υπάρχει καν. Άσε που πρέπει να είναι και τοσοδούλα. Εγώ τουλάχιστον έχω και έναν όγκο που πολύ καλά κάνω και τον έχω... Όγκο σώματος, όγκο μυαλού... άγνωστοι οι όγκοι για τα κοριτσάκια αυτού του είδους.
Γιατί όταν μια κοπελίτσα ή μια κοπελιά, βρε αδερφέ, ζηλεύει τη φιγούρα της φίλης τότε υπάρχει πρόβλημα. Υπάρχει θέμα σοβαρό. Όχι μόνο για το κοράσι, για την κορασίδα αλλά και για το φύλο το ίδιο. Όταν ένας άντρας λέει «φίλη» το πιθανότερο να εννοεί ακριβώς αυτό που λέει η λέξη. Ε, εντάξει ανάλογα και σε ποιον το λέει βέβαια. Λογικά -πάντα- όταν το λέει σε πρόσωπο που τον ενδιαφέρει δεν εννοεί τίποτα λιγότερο ή περισσότερο από αυτό που λέει.
Αλλά το γυναικείο φύλο έχει θέματα. Αρχίζει να παίζει ένα παιχνίδι με υστερίες, ζηλίτσες, μηνυματάκια, ρητά και άλλα τέτοια «χαριτωμένα» που ανάθεμα κι αν ξέρω που βγαίνει. Γιατί για κάτι τέτοια κοριτσάκια έχει βγει σε μας τις υπόλοιπες το όνομα. Γιατί για χάρη των κοριτσιών αυτών, εμείς οι υπόλοιπες τοποθετούμαστε σε άλλο βάθρο.Όταν ένα κοριτσάκι αρχίζει λοιπόν να βλέπει τη φίλη του ας πούμε «καλού της» τότε η βάρκα μπατάρει. Τι μπατάρει δηλαδή... «Τιτανικός» γίνεται... Δεν γίνεται κοριτσάκι μου να ξεκινάς το παιχνίδι της ζήλιας με την κολλητή του ανθρώπου που σε ενδιαφέρει. Αυτό είναι τραγέλαφος. Και ειδικά όταν ο έρμος σου προτείνει να γνωριστείτε κιόλας.

Γιατί το γράφω ε; Γιατί κουκλίτσα μου -δεν σε ξέρω κιόλας και νομίζω ότι ούτε και θέλω- πριν αρχίσεις να λασπολογείς κάποια μάθε. Πριν αρχίσεις να βλέπεις φαντάσματα στους πύργους, βεβαιώσου ότι είναι στέρεοι. Και επειδή δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις αυτά που σου λέω θα στα πω και πιο απλά. Όχι, όχι δεν θα βρίσω... Είμαι κυρία εγώ... Φαντάζομαι τη λέξη την ξέρεις...
Κυρία = η γυναίκα που δεν ασχολείται με μικροπρέπειες αλλά και που δεν ανέχεται προσβολές τη στιγμή που δεν τις έχει προκαλέσει. Αυτό είμαι εγώ.
Τι είσαι εσύ όμως... Να σου πω εγώ λοιπόν τι είσαι κι ας μην σε ξέρω προσωπικά. Ξέρω το είδος σου. Είσαι από εκείνες που θέλουν τη γυναίκα κυρίαρχο και τον άντρα σκυλάκι γαβ γαβ... Που θέλουν εαυτές (=τις ίδιες) θεές και τον άντρα Σπάρτακο (= δούλος). Από κείνες που ο άντρας υποχρεούται να σε έχει για ζητούμενο και όχι ως δεδομένο.
Ευτυχώς κουκλίτσα μου δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα από μένα. Ούτε απειλή να αισθάνεσαι. Γιατί εγώ είμαι ακριβώς το αντίθετο. Εγώ δεν παίζω. Ανοίγω τα χαρτιά μου. Δεν έχω τακτικές. Είμαι της ευθείας και ουχί της πλαγίας. Δεν χαλάω ενέργεια και ουσία σε τέτοια παίγνια. Καλύτερα να χάσω παρά να κερδίσω με τερτίπια. Γιατί εγώ κούκλα μου έχω όπλο μου την ειλικρίνεια. Την ψευτιά την προσπερνώ. Την πετάω.
Μα εσύ δεν ξέρεις τι είναι η ψευτιά. Αποκαλείς τον κολλητό μου ψεύτη. Στενοχωρήθηκε. Τον έβρισα. Του είπα να το δει ως τίτλο τιμής. Ό,τι μας απονέμεις εσύ είναι τίτλος τιμής. Δεν υπερασπίζομαι τον κολλητό μου. Την ακεραιότητα του υπερασπίζομαι. Αλήθεια ξέρεις τι είναι ακεραιότητα; Ξέρεις τι είναι άντρας; Αρσενικό; Μπα ε...; Ε καλά... Μικρή είσαι... Ίσως η ζωή σου φέρει κάποιον αλλά ξέρεις κάτι; Δεν θα μπορέσεις να τον έχεις κούκλα μου. Δεν σου αξίζει.
Όσο γι αυτά που είπες για μένα σε ευχαριστώ. Αλήθεια σε ευχαριστώ. Παραξενεύεσαι; Δεν θα πρεπε. Βρε κουτούτσικο μ' αυτά που είπες με διαχώρισες από την κατηγορία σου. Να σαι καλά. Και γι αυτό. Δεν αξίζεις για τον κολλητό μου κούκλα μου. Τον κολλητό μου θα του επιτρέψω να πουληθεί αλλά όχι στις εκπτώσεις. Όχι στις βιτρίνες της Αγίας Βαρβάρας με τα μαϊμού αθλητικά. Όύτε και στις υποτιθέμενα πανάκριβες βιτρίνες των Νοτίων Προαστίων. Όχι κούκλα μου. Τον κολλητό μου θα τον εκθέσω σε βιτρίνα ακριβή. Του Κέντρου.
Πάντως αν θες μπορώ να σκεφτώ την πιθανότητα να σου κάνω την τιμή να με γνωρίσεις. Για περισσότερα μπορείς να μιλήσεις με τον κολλητό μου. Μέχρι εκεί στο επιτρέπω. Α, και κάτι για το τέλος. Μην τολμήσεις να ξαναλασπολογήσεις. Μπορεί να μην είμαι του επιπέδου σου αλλά μην με επιβεβαιώνεις όταν λέω ότι το βαρέλι δεν έχει πάτο... 

«Μαζί»

Είναι, τελικά, ασύλληπτο το πώς αλλάζουν οι προορισμοί. Μαγεία. Όταν ένας γίνεται προορισμός του άλλου. Όταν ο ένας γίνεται προορισμός του άλλου. Όταν ο ένας μπαίνει στον κόσμο του άλλου. Όταν αυτός ο ένας έχει τη δύναμη να αφεθεί ολικά στον άλλον. Γιατί θέλει δύναμη η άφεση. Θέλει δύναμη να μπορείς να δεχτείς το δώρο του κόσμου που ο άλλος τόσο απλόχερα σου προσφέρει. Θέλει δύναμη για να καταλάβεις. Να συνειδητοποιήσεις. Να συνειδητοποιήσεις και να πράξεις. Να πράξεις αισθητηρακά. Χωρίς δεύτερες σκέψεις. Χωρίς ενδοιασμούς. Χωρίς φίλτρα. Να πεις «θέλω αυτόν» και να αφεθείς στο θέλω. Να αφεθείς στο ταξίδι του. Να βρεις. Να ανακαλύψεις. Είναι ευλογία να το θες. Είναι ευλογία να το μπορείς. Να πορεύεσαι με την ελπίδα του «μαζί». Ενός μαζί ουσιαστικού. Ενός μαζί που εξυψώνει. Που βελτιώνει. Που δεν πνίγει. Ενός ελεύθερου μαζί. Και πόσο απελευθερωτικό όταν η ανάγκη είναι κοινή. Κοινή και συνειδητή. Τόσο που τρομάζει. Τρομάζει εκείνους που δεν αντιλαμβάνονται. Εκείνους που δεν αισθάνονται. Τους ψυχικά απονεκρωμένους. Τρομάζει τους αφόρητα κοινούς. Τους αφόρητα ίδιους. Εκείνους που επιμένουν να συντάσσουν με το αρνητικό δεν. Ένα δεν που ακολουθεί τη ζωή τους. Στενό. Μικρό. Τίποτα. Πως αυτοί μπορούν να γίνουν κοινωνοί του μυστηριακού μαζί; Γι αυτό έχει αξία αυτό το μαζί. Απευθύνεται σε ικανούς. Σε ελάχιστους. Σε όσους το αντέχουν. Σε όσους το μπορούν. Σε όσους ενσυνείδητα το αποζητούν. Σε όσους το έχουν ζωτική ανάγκη. Σε ήρωες απευθύνεται. Σε γενναίους. Σε όσους αποζητούν αλήθεια. Δυναμική και δύναμη.

Κι όταν συμβαίνει τότε γίνεται το απόλυτο. Ακόμα κι αν γίνεται στον έναν. ΑΚόμα κι αν από τους δύο το αισθάνεται μόνο ο ένας. Κι όταν αυτός ο ένας το ζει γίνεται μαγνήτης του άλλου. Γίνεται πόλος αντίθετος. Ποιος μπορεί να γλυτώσει από τη δύναμη της έλξης; Κανείς. Μόνο οι φτηνοί. Οι λίγοι. Εκείνοι που επιλέγουν την ψευδαίσθηση από την αίσθηση. Εκείνοι που ενστερνίζονται την τσιχλόφουσκα του ασφαλούς. Που επιλέγουν να είναι τακτοποιημένοι γιατί δεν μπορούν να είναι αλλιώς. Τι δουλειά έχουν αυτοί με το μεγάλο μαζί; Διαπράττουν ύβρη ακόμα και με την εκφορά της λέξης. Μαζί. Λέξη δισύλλαβη μα τόσο δυνατή. Δύο κόσμοι γίνονται ένας. Ένας; Όχι. Γίνονται πολλοί οι κόσμοι στο μαζί. Στο μαζί μπλέκονται αρετές και ελαττώματα. Το μόνο, ίσως, που χάνεται είναι η έλλειψη. Ίσως να χάνεται. Ίσως να εξακολουθεί να βρίσκεται εκεί. Δηλωμένη. Στο μαζί, στο ανεξάρτητο μαζί, πάντα λείπει ο ένας από τον άλλον. Γι αυτό εξυψώνει το μαζί. Γιατί στην έλλειψη και οι δύο ανατρέχουν σ' αυτον τον Έναν Κόσμο. Είναι λυτρωτικό το μαζί. Είναι ιερό. Είναι άγιο. Είναι αλήθεια. Είναι ελευθερία. Αναπνοή είναι. Όλα για το μαζί αυτό. Όλα για την αίσθηση αυτή. Όλα μόνο για τη βίωση, έστω και ενός υποτυπώδους μαζί. Όμως το μαζί δεν μπορεί να είναι γκρι. Ή υπάρχει ή όχι. Δεν υπάρει υποψία του μαζί. Αυτό έρχεται επιβεβαιωτικά. Με τον χρόνο. Με την αφή. Με τις αισθήσεις. Στην ένωση έρχεται το μαζί. Στην άλεκτα λεκτική επικοινωνία. Εκεί φαίνεται. Μα αν εκφραστεί ακόμα και ως λέξη, η δυναμική είναι τεράστια. Είναι ισχυρό το μαζί. Και έτσι πρέπει να έρχεται. Είναι στέρεο, όχι σαθρό. Είναι όρθιο. Ξέρει να στέκεται αυτόνομα. Χωρίς να παρεκλίνει. Χωρίς να αλλάζει κατεύθυνση. Στέκει καθάριο και ανοίγεται στους δύο προσφέροντας απλόχερα τα δώρα του. Ένα ταξίδι είναι το μαζί. Ενα ταξίδι με προορισμό τον άλλον. Το όλον του άλλου. Την τελειότητα του. Τις ατέλειές του. Ένα ταξίδι το μαζί. Χωρίς αποσκευές. Ή μάλλον με μόνες αποσκευές τη γύμνια και την ψυχή. Το θέμα είναι ποιος διαθέτει τόλμη. Ποιος διαθέτει εκείνη τη γοητεία... Τη γοητεία που όπως λέει ο ποιητής «στέκει στο φάλτσο της ψυχής»...

Ο ήλιος και το φεγγάρι

Βράδυ... Προσπαθείς να ησυχάσεις... Να ηρεμήσεις... Να διώξεις την ένταση της ημέρας... Να χαλαρώσεις... Κάνεις μπάνιο. Βυθίζεσαι και ακολουθείς τη ροή του νερού. Τόσο εξαγνιστική. Το νερό ζεστό. Σχεδόν καυτό. Καταπραϋντικό. Κι όμως. Εσύ δεν βρίσκεις τίποτα ηρεμιστικό. Όπως πέφτει πάνω σου το νερό μπερδεύεται με τα δάκρυά σου. Δεν μπορείς να τα ξεχωρίσεις. Δεν μπορείς να καταλάβεις.
Δεν μπορείς; Σαφώς μπορείς. Δεν θέλεις. Δεν θέλεις να παραδεχτείς την μικρότητα σου. Δεν θέλεις να παραδεχτείς το γεγονός ότι σου λείπει. Ναι. Σου λείπει. Και μάλιστα πολύ. Δεν ξέρεις τι να κάνεις. Δεν ξέρεις να το εκφράσεις.
Δεν ξέρεις; Εννοείται πως ξέρεις. Μια χαρά ξέρεις. Απλά φοβάσαι. Φοβάσαι το εύθραυστο του πράγματος. Φοβάσαι να παγιδευτείς. Φοβάσαι μήπως χάσεις. Μα τι να χάσεις; Να χάσεις κάτι που δεν είχες ποτέ; Πως μπορείς να χάσεις ένα σύννεφο; Πως μπορείς να χάσεις μια ιδέα;
Ιδέα; Είσαι σίγουρη; Όχι. Ποτέ δεν θα μπορέσεις να είσαι σίγουρη. Κι αυτό σε πονάει. Πονάει γιατί τελικά δεν υπάρχει απάντηση. Δεν υπάρχει τίποτα.
Μόνο στιγμές. Μόνο σκόρπιες στιγμές. Στριμωγμένες. Άναρχες. Σκόρπιες. Στιγμές σε ένα διηνεκές χρόνου που μπλοκάρει. Μπλοκάρει το χρόνο, το μυαλό, την καρδιά. Μπλοκάρει ακόμα και την ίδια σου την ύπαρξη. Μπλοκάρει τα πάντα γύρω σου. Όλα έχουν σταματήσει.
Πόση δυναμική το σύννεφο. Πόση ομορφιά φέρει. Πόσο πόνο κρύβει. Μα αισθάνεται το σύννεφο; Βέβαια αισθάνεται. Αισθάνεται στις δικές του διαστάσεις. Αισθάνεται και λειτουργεί στα δικά του ύψη. Στη δική του ανάγκη. Το σύννεφο είναι άυλο. Καθαρό. Δεν πιάνεται. Δεν προσεγγίζεται.

Όπως το φως. Όταν πας να πιάσεις το φως θα κάψεις τα χέρια σου. Μα αυτό σε έλκει. Σε έλκει σαν την πεταλούδα. Σαν τα ζουζούνια που σαν το προσεγγίσουν φεύγουν. Το φως είναι ένα και αδιαίρετο. Είναι μια οντότητα μόνη της.
Πόσο θράσσος έχεις. Να θελήσεις να τρυπώσεις στον κόσμο του φωτός. Όμως για στάσου. Κι εσύ είσαι ήλιος. Καις και καίγεσαι. Και αυτή είναι η τιμωρία σου. Να μένεις μόνη και να φέγγεις. Να δίνεις μα να μην παίρνεις. Να δίνεις, να γεμίζεις χαρά και ζωή τους άλλους. Μα τον ήλιο τι θα τον γεμίσει; Τι θα τον παρακινήσει; Τι θα τον προσεγγίσει;
Τίποτα. Το πεπρωμένο του ήλιου είναι να στέκει εκεί. Μόνος. Ψηλά. Στο βάθρο του. Ο ήλιος είναι βασιλιάς. Το μόνο που τον καθηλώνει είναι το φεγγάρι. Πόσα τραγούδια για το φεγγάρι. Το φεγγάρι και ο ήλιος. Ένα τόσο μεγάλο αντιθετικό ζεύγος. Ο ήλιος φωτίζει, το φεγγάρι σκεπάζει. Ο ήλιος αγαπιέται το φεγγάρι λατρεύεται.
Κι όμως. Είναι και τα δύο μόνα. Τόσο αφάνταστα μόνα. Τι κατάρες έχουν ακούσει. Τι πόνους, τι καημούς... Πόσοι έκλαψαν για έναν ήλιο που δεν είδαν, για ένα φεγγάρι που δεν γεύτηκαν. Κι όμως δεν συναντιούνται ποτέ. Μονάχα φευγαλέα. Όταν εκείνος δύει εκείνο αναδύεται...
Τι ευλογημένη στιγμή. Πόσο μαγική στιγμή. Σαν να είναι καταδικασμένα να ζουν για το φευγαλέο. Σαν να υπάρχουν μόνο και μόνο για να βλέπονται στο μεταίχμιο της κούρασης και της ξεκούρασης.
Η Ανατολή του, η Δύση του. Μια στιγμή που διαρκεί για πάντα. Για πάντα τόσο κοντά μα τόσο μακριά. Μια στιγμή που κρατάει από την απαρχή του κόσμου.
Μια ένωση μυστηριακή. Βαθιά. Μεγάλη. Απροσπέλαστη. Μαγική. Ένωση απόλυτη. Απόλυτη; Όχι. Ποια ένωση. Χαιρετιούνται από μακριά... Δεν ανταμώνουν ποτέ. Δεν μπορούν. Αυτή είναι και η κατάρα τους. Η μοναξιά της απολυτότητάς τους.
Ίσως κι αυτά να κλαίνε όπως εσύ. Ίσως να γεμίσουν δάκρυα. Και έτσι δημιουργούν τα αστέρια. Ίσως τα αστέρια να είναι τα δάκρυα του Φεγγαριού για τον Ήλιο. Ίσως τα σύννεφα να είναι η μετάφραση της λύπης του Ήλιου. Ποιος ξέρει... Ποιος θα μάθει... Κανείς... Το μόνο που μπορεί να κάνει κάποιος είναι να τα παρατηρεί. Να παρατηρεί και να παρηγορείται για τη δική του μοναξιά. Για τη δική του έλλειψη του άλλου. Ναι σου λείπει. Ναι δεν το έχεις πει ποτέ. Ίσως και να ναι η πρώτη φορά... Μα για σκέψου και το Φεγγάρι με τον Ήλιο...Σκέψου... Ή μάλλον όχι. Μην σκεφτείς. Να αισθανθείς. Να κλείσεις τα μάτια και να αισθανθείς. Και ίσως έτσι φύγουν οι ταχυπαλμίες. Ίσως... Ίσως στο αποδομήσουν. Μη δώσεις σημασία. Εσύ άκου αυτό που λένε «Ο Ήλιος αγαπούσε τόσο το Φεγγάρι που κάθε βράδυ πέθαινε για να το αφήσει να αναπνεύσει»... Όσο και να σε αποδομήσουν. Εσύ θα το ξέρεις. Εσύ θα το γνωρίζεις ότι για την ανάσταση του άλλου αξίζει να πεθαίνεις όσες φορές χρειαστεί...

Σπαθάρη, Αμφικλείας, Ταυρίδος

Δευτέρα βράδυ. Κάπου 21:30. Γυρίζω σπίτι και ανεβαίνω την Αμφικλείας με τα πόδια. Μέχρι που περνάω από το σπίτι της Κικής... Και εκεί καθηλώνομαι. Μια γνώριμη μυρωδιά με αιχμαλωτίζει και με κρατάει εκεί. Ανίκανη να κινηθώ. Ανίκανη να σκέφτω. Κλείνω τα μάτια μου και όλα έρχονται μπροστά μου...
Το νυχτολούλουδο. Ή μήπως γιασεμί...; Λίγη σημασία έχει. Και τα δύο μου ασκούν την ίδια δύναμη. Την ίδια γοητεία. Έχει κρύο μα εγώ παραμένω ακίνητη μπροστά στο σπίτι της. Αφήνομαι στην μυρωδιά. Αφήνομαι και ταξιδεύω πίσω. Στην αθωότητα... Εκεί που όλα ήταν εκεί. Απτά. Μπροστά μου. Εκεί που όλα ήταν απλά.
Εικόνες, μνήμες, γέλια... Τα παιδιά της γειτονιάς. Καμιά εικοσαριά πιτσιρίκια με ποδήλατα να τρέχουν, να φωνάζουν, να γελούν. Να παίζουν εφτάπετρο, αμπάριζα, μήλα, βόλεϊ, σχοινάκι, λάστιχο, κουτσό, κυνηγητό, ποδόσφαιρο... Και οι μεγάλες γυναίκες να παραπονιούνται για τη φασαρία. Αλλά που μετά από λίγο όλο αυτό το κύμα της παιδικότητας έκαμπτε τις όποιες ενστάσεις και γκρίνιες.
Τότε που τα αυτοκίνητα ήταν ελάχιστα. Τέσσερα όλα όλα. Του κυρίου Γιάννη, του μπαμπά μου, του θείου μου, της κυρίας Λεμονιάς και το βεσπάκι του Γιώργου. Και το επαγγελματικό φορτηγό του Δημήτρη «δίπλα». 
Τότε που απέναντι από το σπίτι μου υπήρχε το οικόπεδο με τις τσουκνίδες. Που ανεβαίναμε να πιάσουμε την μπάλα και τα πόδια γίνονταν κόκκινα. Και μετά ξύδι και μολόχες... Τότε που η μπάλα έπεφτε μέσα στο σπίτι της κυρά-Βαγγελίας και παραπονιόταν ότι της είχαμε τσακίσει τα λουλούδια. Τότε που η αθωότητα μύριζε ακόμα γιασεμί και είχε λευκό χρώμα.

Εγώ, ο Κωνσταντίνος, ο Νάσος, η Ειρηάννα, ο Κώστας, η Άννα, η Νάσια, η Άντζελα, η Σοφία, ο Στέλιος, ο Νίκος, η Βιργινία, ο Νίκος, η Εύα, ο Βασιλάκης, η Κάρλα, η Χρύσα, η Σοφία, η Μαρία, η Αγγέλικα και ο Παναγιώτης... Ένα εμείς. Το εγώ ήταν ανύπαρκτο. Το εγώ ήταν απλά το τίποτα.
Η Σοφία κι εγώ ήμασταν οι αμέσως μεγαλύτερες από τα αγόρια της γειτονιάς. Ο Θανάσης, ο Νίκος, ο Γιάννης, ο Θόδωρος, ο Μάκης και ο Θανάσης. Αυτοί ήταν μεγαλύτεροι. Ανούσιοι. Όλο χαζά για γυναίκες λέγανε. Εμάς δεν μας ένοιαζε.
Η Σοφία κι εγώ ήμασταν οι μεγαλύτερες. Εμείς φυσικά λέγαμε τα δικά μας. Τα δικά μας... Μοιραζόμασταν στιγμές από τη ζωή μας και κάναμε όνειρα. Όνειρα διάφανα. Καθαρά. Θέλαμε τόσο πολύ να αλλάξουμε τον κόσμο. Κάθομαι και το σκέφτομαι. Πόσο όμορφο είναι να θες να αλλάξεις τον κόσμο. Όχι τον εαυτό σου... Τον κόσμο.
Μεγάλα όνειρα από τόσο δα μικρούς, κοντούς ανθρώπους. Από ανθρώπους που τολμούσαν να ορθώνουν ανάστημα στα μεγάλα. Στον ουρανό. Που φώναζαν τα όνειρα τους. Που δεν δίσταζαν να αναμετρηθούν μεταξύ τους. Μεταξύ του ονείρου και της πραγματικότητας.
Μα όλα φαίνονταν τόσο μεγάλο βουνό... Ήταν όμως ένα βουνό που σκαρφαλώναμε ως έμπειροι αναρριχητές. Με μόνα εφόδια το όνειρο και τη ζωή. Τη δίψα και την πείνα να αποκτήσουμε εμπειρίες. Πόσες εμπιερίες αποκτήσαμε... Πόσα όνειρα αλλάξαμε... Πόση ζωή κερδίσαμε... Πόσα πράγματα γράψαμε στις οδούς Σπαθάρη, Αμφικλείας και Ταυρίδος. Πόσο ξεχαστήκαμε. Πόσα χρόνια περάσαμε...
Και να τώρα... Που το κάθε παιδί απέκτησε ζωή. Που ο καθένας από μας χάραξε τη δική του πορεία. Μα που κανείς από μας δεν ξεχνά την ορμή της παιδικότητας του. Ακόμα και σήμερα που το οικόπεδο δεν υπάρχει πια, που το σπίτι της κυρά Βαγγελίας έγινε πολυκατοίκια, που το σπίτι της κυρίας Τούλας που σακατεύαμε τα τριαντάφυλλα έγινε κι αυτό πολυκατοίκια... Ακόμα και σήμερα υπάρχει αυτή η αθωότητα. Η αγνή αθωότητα του ονείρου. Ενός ονείρου τόσο κοντινού και συνάμα τόσο μακρινού. Κάθε φορά που συναντιόμαστε εμείς, η παρέα εκείνη, έχουμε λόγους να γελάμε. Να γελάμε και να βουρκώνουμε.
Πόσο ευλογημένοι είμαστε... Πόσο τυχεροί είμαστε που ζήσαμε την παιδική μας ηλικία. Πόσο ευτυχείς είμαστε που έχουμε ένα τόσο λευκό και αγνό μέρος μέσα μας. Που έχουμε μια αφετηρία. Κοινή. Έστω κι αν άλλοι πήγαν στο εξωτερικό, άλλοι μετακόμισαν στα νησιά... Όσο χαμένοι κι αν είμαστε, όσο μακριά κι αν είμαστε πάντα θα υπάρχει κάτι να μας ενώνει...
Όταν άνοιξα τα μάτια μου συνειδητοποίησα ότι είχα βουρκώσει. Τύλιξα την πασμίνα μου, ανασκουμπώθηκα, δίπλωσα τα χέρια μου, πήρα μια βαθιά ανάσα και συνέχισα να ανεβαίνω την Αμφικλείας. Έστριψα στη Σπαθάρη βλέποντας μπάλες και ακούγοντας γέλια... Άκουγα τις μανάδες και τις γιαγιάδες να μας καλούν να επιστρέψουμε για φαγητό. Χαμογέλασα. Άνοιξα την πόρτα. Το κρύο είχε γλυκάνει. Και η μυρωδιά υπήρχε διάχυτη γύρω μου...

Οι γυναίκες και ο γάμος

«Γεροντοκόρη», «ξέμεινε στο ράφι», «ε τώρα στην ηλικία της ποιος να την πάρει»... Μη μου πεις ότι δεν τα έχεις ακούσει, διότι θα πεις ψέματα. Κι εσύ που διαβάζεις αυτή τη στιγμή σίγουρα ξέρεις κάποια τέτοια γυναίκα που ψάχνει στην ΙΚΕΑ να βρει διαθέσιμο ραφάκι...
Ο φασισμός του γάμου. Όλος ο κόσμος ασχολείται με το γάμο. Με το γάμο τον δικό σου όμως. Γιατί πως να το κάνουμε... αν περάσεις τα τριάντα κάτι και εξακολουθείς να είσαι «αστεφάνωτη» -γιατί αν το βάλεις το στεφάνι θα το φοράς και κάθε μέρα- τότε την έβαψες κουκλίτσα μου. Ο κόσμος, η γειτονιά, το συγγενολόι -αυτό που συναντάς σε κηδείες και θυμάσαι αμυδρά- αρχίζουν τη μουρμούρα. Τώρα βέβαια θα μου πεις ότι δε σε νοιάζει. Και πολύ καλά θα μου πεις. Ούτε εμένα με απασχολεί. Αυτό που με απασχολεί είναι όταν όλη αυτή η μουρμούρα φτάνει στα αυτιά μου. Φυσικά και κλείνουν. Φυσικά και τα ώτα μου κωφεύουν σε τέτοιες μουρμούρες. Γιατί δεν θα στο πουν ποτέ φάτσα φόρα... Όοοοοοχι... Θα αφήσουν κανά υπονοούμενο αν τύχει και μιλήσεις στο τηλέφωνο, κάτι θα πουν σε κάποιον που σε ξέρει... τέλος πάντων θα βρουν τρόπο να σου περάσουν τη μουρμούρα.
Αυτό που με ενοχλεί είναι το στερεοτυπικό. Ότι ο κόσμος πρέπει να παντρεύεται. Για μισό ρε παλικάρια... Ποιος ορίζει το πρέπει; Η κοινωνία; Ο Θεός; Η οιικογένεια; Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει ποιος ορίζει το ηλίθιο αυτό πρέπει; Καλό θα ήταν ο κόσμος να παντρεύεται αλλά να το κάνει ενσυνείδητα. Χωρίς υστεροβουλία και κυρίως χωρίς υστερία.
Όλοι είναι παθιασμένοι μ' αυτό το πράγμα. Οι μανάδες διατηρούν τα νυφικά τους με την ελπίδα και την προσμονή να το φορέσει η κόρη. Γιατί πρέπει. Γιατί το δεν πρέπει δεν χωράει στη λογική τους. Όχι. Γιατί όλος ο κόσμος πρέπει να είναι διπλός. Ένας άντρας και μια γυναίκα πρέπει να παντρευτούν. Αλλιώς δεν γίνεται. Γιατί; Γιατί είναι αντιχριστιανικό, γιατί ο κόσμος έχει στόματα, γιατί, γιατί, γιατί...
Σωπάτε ωρέ παιδιά. Δηλαδή εντάξει. Από την ώρα που γεννιόμαστε οι γονείς μας μας φαντάζονται κουκλάκια ζωγραφιστά με κάποιον δίπλα μας. Ειδικά εμάς τις γυναίκες.
Και εδώ θα πάρω το μέρος των γυναικών -του δικού μου είδους μην επαναλαμβανόμαστε βλπ κείμενο με τίτλο «Ό,τι πει ο καβαλάρης»-. Μια γυναίκα μόνη της στα 30+ γιατί υπόκειται σε χαρακτηρισμούς όπως «γεροντοκόρη»; Γιατί; Γιατί ο άντρας δεν φέρει ποτέ τέτοιο τίτλο; Γιατί ο άντρας είναι άντρας ενώ η γυναίκα είναι απλά η γυναίκα. Γιατί ένας άντρας μόνος του είναι πάντα ο «εργένης από επιλογή», ενώ η γυναίκα είναι αυτή η καημένη που απλά δεν «της έκατσε»;

Για να σοβαρευτούμε λιγουλάκι σας παρακαλώ. Ας κάνουμε μια προσπάθεια έστω. Υπάρχουν οι γυναίκες που έχουν όνειρο ζωής έναν ανοιχτότατο γάμο, ένα κάτασπρο και υπέρλαμπρο νυφικό, εκκλησίες τεράστιες, φαναράκια σε σκάλες και κόκκινα χαλιά. Αυτές είναι προσανατολισμένες έτσι. Έτσι έχουν προγραμματιστεί. Αυτές λοιπόν παντρεύονται κάτω από τα 30. Το αν ευτυχούν ελάχιστα τους απασχολεί. Αν ο γάμος «σχολιάστηκε» τότε είναι απόλυτα επιτυχημένος...
Υπάρχουν οι γυναίκες που δεν προγραμματίστηκαν αλλά ήθελαν παιδί. Αυτές βρήκαν κάποιον, τον σκάναραν, έμειναν και έγκυες και «Αναξίμανδρε σε εννιά μήνες μάντεψε τι θα ρθει»... και κάπως έτσι ο δόλιος ο Αναξίμανδρος βρίσκεται μπλεγμένος. Και μετά αρχίζει η μαντάμ και περιφέρει την κοιλιά ως έπαθλο. Ως μετάλλιο. Και χαϊδεύει και την κοιλίτσα. Και μετά ο δόλιος ο Αναξίμανδρος αρχίζει να μαθαίνει τι εστί παντόφλα... Εμα... Αναξ dear ας πρόσεχες... Που πήγαινες ασκεπής καλέ μου;!
Υπάρχουν οι γυναίκες-προίκα. Είναι εκείνες που απλά φέρουν και έναν τίτλο. Παίρνει ο εκπαιδευόμενος γιατρός την κόρη του διευθυντή, παίρνει και προίκα τη θέση στο νοσοκομείο. Σ' αυτήν την κατηγορία θα βρεις κόρες Πανεπιστημιακών, γιατρών, στρατιωτικών και συναφών επαγγελματικών κύκλων. Και μετά τον φανταχτερό γάμο αρχίζει η γκρίνια. Αρχίζει και το σύνδρομο της «παράλληλης ζωής». «Λοιπόν παιδί και μετά ο καθένας τη ζωή του». Μπράβο βρε! Να ζήσετε!
Και μετά υπάρχουμε κι εμείς. Οι γυναίκες. Οι γυναίκες που δεν μεγαλώσαμε με τα πρότυπα του νυφικού. Το σεβόμαστε. Το θέλουμε αλλά όχι ως στόχο ζωής. Είμαστε στο αν προκύψει. Είμαστε στη θεωρία ότι ο γάμος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να ξεκινάει κάπως αλλιώς. Πιστεύουμε στην αγάπη πριν το γάμο. Ο γάμος για μας είναι ο λόγος για να δημιουργηθεί μια οικογένεια. Να έρθει ένα παιδί στον κόσμο. Το δικό μου είδος γυναίκας όμως δεν θα εκλιπαρήσει, ούτε θα εκβιάσει με ψευτοεγκυμοσύνες και ηλιθιότητες. Όχι. Το δικό μου είδος θα θελήσει γάμο όταν εκείνος θα κάνει αυτές τις γυναίκες ευτυχισμένες. Γιατί ξέρουμε ότι για να είναι ένα παιδί ευτυχισμένο θα πρέπει να είναι ευτυχισμένη και η γυναίκα που θα το κυοφορήσει. Και ξέρεις κάτι; Δεν είναι ανάγκη να είναι καλεσμένη όλη η πόλη. Τσου. Όχι. Ελάχιστοι. Για το μυστηριακό του πράγματος και μόνο.