«Γεροντοκόρη», «ξέμεινε στο ράφι», «ε τώρα στην ηλικία της ποιος να την πάρει»... Μη μου πεις ότι δεν τα έχεις ακούσει, διότι θα πεις ψέματα. Κι εσύ που διαβάζεις αυτή τη στιγμή σίγουρα ξέρεις κάποια τέτοια γυναίκα που ψάχνει στην ΙΚΕΑ να βρει διαθέσιμο ραφάκι...
Ο φασισμός του γάμου. Όλος ο κόσμος ασχολείται με το γάμο. Με το γάμο τον δικό σου όμως. Γιατί πως να το κάνουμε... αν περάσεις τα τριάντα κάτι και εξακολουθείς να είσαι «αστεφάνωτη» -γιατί αν το βάλεις το στεφάνι θα το φοράς και κάθε μέρα- τότε την έβαψες κουκλίτσα μου. Ο κόσμος, η γειτονιά, το συγγενολόι -αυτό που συναντάς σε κηδείες και θυμάσαι αμυδρά- αρχίζουν τη μουρμούρα. Τώρα βέβαια θα μου πεις ότι δε σε νοιάζει. Και πολύ καλά θα μου πεις. Ούτε εμένα με απασχολεί. Αυτό που με απασχολεί είναι όταν όλη αυτή η μουρμούρα φτάνει στα αυτιά μου. Φυσικά και κλείνουν. Φυσικά και τα ώτα μου κωφεύουν σε τέτοιες μουρμούρες. Γιατί δεν θα στο πουν ποτέ φάτσα φόρα... Όοοοοοχι... Θα αφήσουν κανά υπονοούμενο αν τύχει και μιλήσεις στο τηλέφωνο, κάτι θα πουν σε κάποιον που σε ξέρει... τέλος πάντων θα βρουν τρόπο να σου περάσουν τη μουρμούρα.
Αυτό που με ενοχλεί είναι το στερεοτυπικό. Ότι ο κόσμος πρέπει να παντρεύεται. Για μισό ρε παλικάρια... Ποιος ορίζει το πρέπει; Η κοινωνία; Ο Θεός; Η οιικογένεια; Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει ποιος ορίζει το ηλίθιο αυτό πρέπει; Καλό θα ήταν ο κόσμος να παντρεύεται αλλά να το κάνει ενσυνείδητα. Χωρίς υστεροβουλία και κυρίως χωρίς υστερία.
Όλοι είναι παθιασμένοι μ' αυτό το πράγμα. Οι μανάδες διατηρούν τα νυφικά τους με την ελπίδα και την προσμονή να το φορέσει η κόρη. Γιατί πρέπει. Γιατί το δεν πρέπει δεν χωράει στη λογική τους. Όχι. Γιατί όλος ο κόσμος πρέπει να είναι διπλός. Ένας άντρας και μια γυναίκα πρέπει να παντρευτούν. Αλλιώς δεν γίνεται. Γιατί; Γιατί είναι αντιχριστιανικό, γιατί ο κόσμος έχει στόματα, γιατί, γιατί, γιατί...
Σωπάτε ωρέ παιδιά. Δηλαδή εντάξει. Από την ώρα που γεννιόμαστε οι γονείς μας μας φαντάζονται κουκλάκια ζωγραφιστά με κάποιον δίπλα μας. Ειδικά εμάς τις γυναίκες.
Και εδώ θα πάρω το μέρος των γυναικών -του δικού μου είδους μην επαναλαμβανόμαστε βλπ κείμενο με τίτλο «Ό,τι πει ο καβαλάρης»-. Μια γυναίκα μόνη της στα 30+ γιατί υπόκειται σε χαρακτηρισμούς όπως «γεροντοκόρη»; Γιατί; Γιατί ο άντρας δεν φέρει ποτέ τέτοιο τίτλο; Γιατί ο άντρας είναι άντρας ενώ η γυναίκα είναι απλά η γυναίκα. Γιατί ένας άντρας μόνος του είναι πάντα ο «εργένης από επιλογή», ενώ η γυναίκα είναι αυτή η καημένη που απλά δεν «της έκατσε»;
Για να σοβαρευτούμε λιγουλάκι σας παρακαλώ. Ας κάνουμε μια προσπάθεια έστω. Υπάρχουν οι γυναίκες που έχουν όνειρο ζωής έναν ανοιχτότατο γάμο, ένα κάτασπρο και υπέρλαμπρο νυφικό, εκκλησίες τεράστιες, φαναράκια σε σκάλες και κόκκινα χαλιά. Αυτές είναι προσανατολισμένες έτσι. Έτσι έχουν προγραμματιστεί. Αυτές λοιπόν παντρεύονται κάτω από τα 30. Το αν ευτυχούν ελάχιστα τους απασχολεί. Αν ο γάμος «σχολιάστηκε» τότε είναι απόλυτα επιτυχημένος...
Υπάρχουν οι γυναίκες που δεν προγραμματίστηκαν αλλά ήθελαν παιδί. Αυτές βρήκαν κάποιον, τον σκάναραν, έμειναν και έγκυες και «Αναξίμανδρε σε εννιά μήνες μάντεψε τι θα ρθει»... και κάπως έτσι ο δόλιος ο Αναξίμανδρος βρίσκεται μπλεγμένος. Και μετά αρχίζει η μαντάμ και περιφέρει την κοιλιά ως έπαθλο. Ως μετάλλιο. Και χαϊδεύει και την κοιλίτσα. Και μετά ο δόλιος ο Αναξίμανδρος αρχίζει να μαθαίνει τι εστί παντόφλα... Εμα... Αναξ dear ας πρόσεχες... Που πήγαινες ασκεπής καλέ μου;!
Υπάρχουν οι γυναίκες-προίκα. Είναι εκείνες που απλά φέρουν και έναν τίτλο. Παίρνει ο εκπαιδευόμενος γιατρός την κόρη του διευθυντή, παίρνει και προίκα τη θέση στο νοσοκομείο. Σ' αυτήν την κατηγορία θα βρεις κόρες Πανεπιστημιακών, γιατρών, στρατιωτικών και συναφών επαγγελματικών κύκλων. Και μετά τον φανταχτερό γάμο αρχίζει η γκρίνια. Αρχίζει και το σύνδρομο της «παράλληλης ζωής». «Λοιπόν παιδί και μετά ο καθένας τη ζωή του». Μπράβο βρε! Να ζήσετε!
Και μετά υπάρχουμε κι εμείς. Οι γυναίκες. Οι γυναίκες που δεν μεγαλώσαμε με τα πρότυπα του νυφικού. Το σεβόμαστε. Το θέλουμε αλλά όχι ως στόχο ζωής. Είμαστε στο αν προκύψει. Είμαστε στη θεωρία ότι ο γάμος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να ξεκινάει κάπως αλλιώς. Πιστεύουμε στην αγάπη πριν το γάμο. Ο γάμος για μας είναι ο λόγος για να δημιουργηθεί μια οικογένεια. Να έρθει ένα παιδί στον κόσμο. Το δικό μου είδος γυναίκας όμως δεν θα εκλιπαρήσει, ούτε θα εκβιάσει με ψευτοεγκυμοσύνες και ηλιθιότητες. Όχι. Το δικό μου είδος θα θελήσει γάμο όταν εκείνος θα κάνει αυτές τις γυναίκες ευτυχισμένες. Γιατί ξέρουμε ότι για να είναι ένα παιδί ευτυχισμένο θα πρέπει να είναι ευτυχισμένη και η γυναίκα που θα το κυοφορήσει. Και ξέρεις κάτι; Δεν είναι ανάγκη να είναι καλεσμένη όλη η πόλη. Τσου. Όχι. Ελάχιστοι. Για το μυστηριακό του πράγματος και μόνο.
Ο φασισμός του γάμου. Όλος ο κόσμος ασχολείται με το γάμο. Με το γάμο τον δικό σου όμως. Γιατί πως να το κάνουμε... αν περάσεις τα τριάντα κάτι και εξακολουθείς να είσαι «αστεφάνωτη» -γιατί αν το βάλεις το στεφάνι θα το φοράς και κάθε μέρα- τότε την έβαψες κουκλίτσα μου. Ο κόσμος, η γειτονιά, το συγγενολόι -αυτό που συναντάς σε κηδείες και θυμάσαι αμυδρά- αρχίζουν τη μουρμούρα. Τώρα βέβαια θα μου πεις ότι δε σε νοιάζει. Και πολύ καλά θα μου πεις. Ούτε εμένα με απασχολεί. Αυτό που με απασχολεί είναι όταν όλη αυτή η μουρμούρα φτάνει στα αυτιά μου. Φυσικά και κλείνουν. Φυσικά και τα ώτα μου κωφεύουν σε τέτοιες μουρμούρες. Γιατί δεν θα στο πουν ποτέ φάτσα φόρα... Όοοοοοχι... Θα αφήσουν κανά υπονοούμενο αν τύχει και μιλήσεις στο τηλέφωνο, κάτι θα πουν σε κάποιον που σε ξέρει... τέλος πάντων θα βρουν τρόπο να σου περάσουν τη μουρμούρα.
Αυτό που με ενοχλεί είναι το στερεοτυπικό. Ότι ο κόσμος πρέπει να παντρεύεται. Για μισό ρε παλικάρια... Ποιος ορίζει το πρέπει; Η κοινωνία; Ο Θεός; Η οιικογένεια; Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει ποιος ορίζει το ηλίθιο αυτό πρέπει; Καλό θα ήταν ο κόσμος να παντρεύεται αλλά να το κάνει ενσυνείδητα. Χωρίς υστεροβουλία και κυρίως χωρίς υστερία.
Όλοι είναι παθιασμένοι μ' αυτό το πράγμα. Οι μανάδες διατηρούν τα νυφικά τους με την ελπίδα και την προσμονή να το φορέσει η κόρη. Γιατί πρέπει. Γιατί το δεν πρέπει δεν χωράει στη λογική τους. Όχι. Γιατί όλος ο κόσμος πρέπει να είναι διπλός. Ένας άντρας και μια γυναίκα πρέπει να παντρευτούν. Αλλιώς δεν γίνεται. Γιατί; Γιατί είναι αντιχριστιανικό, γιατί ο κόσμος έχει στόματα, γιατί, γιατί, γιατί...
Σωπάτε ωρέ παιδιά. Δηλαδή εντάξει. Από την ώρα που γεννιόμαστε οι γονείς μας μας φαντάζονται κουκλάκια ζωγραφιστά με κάποιον δίπλα μας. Ειδικά εμάς τις γυναίκες.
Και εδώ θα πάρω το μέρος των γυναικών -του δικού μου είδους μην επαναλαμβανόμαστε βλπ κείμενο με τίτλο «Ό,τι πει ο καβαλάρης»-. Μια γυναίκα μόνη της στα 30+ γιατί υπόκειται σε χαρακτηρισμούς όπως «γεροντοκόρη»; Γιατί; Γιατί ο άντρας δεν φέρει ποτέ τέτοιο τίτλο; Γιατί ο άντρας είναι άντρας ενώ η γυναίκα είναι απλά η γυναίκα. Γιατί ένας άντρας μόνος του είναι πάντα ο «εργένης από επιλογή», ενώ η γυναίκα είναι αυτή η καημένη που απλά δεν «της έκατσε»;
Για να σοβαρευτούμε λιγουλάκι σας παρακαλώ. Ας κάνουμε μια προσπάθεια έστω. Υπάρχουν οι γυναίκες που έχουν όνειρο ζωής έναν ανοιχτότατο γάμο, ένα κάτασπρο και υπέρλαμπρο νυφικό, εκκλησίες τεράστιες, φαναράκια σε σκάλες και κόκκινα χαλιά. Αυτές είναι προσανατολισμένες έτσι. Έτσι έχουν προγραμματιστεί. Αυτές λοιπόν παντρεύονται κάτω από τα 30. Το αν ευτυχούν ελάχιστα τους απασχολεί. Αν ο γάμος «σχολιάστηκε» τότε είναι απόλυτα επιτυχημένος...Υπάρχουν οι γυναίκες που δεν προγραμματίστηκαν αλλά ήθελαν παιδί. Αυτές βρήκαν κάποιον, τον σκάναραν, έμειναν και έγκυες και «Αναξίμανδρε σε εννιά μήνες μάντεψε τι θα ρθει»... και κάπως έτσι ο δόλιος ο Αναξίμανδρος βρίσκεται μπλεγμένος. Και μετά αρχίζει η μαντάμ και περιφέρει την κοιλιά ως έπαθλο. Ως μετάλλιο. Και χαϊδεύει και την κοιλίτσα. Και μετά ο δόλιος ο Αναξίμανδρος αρχίζει να μαθαίνει τι εστί παντόφλα... Εμα... Αναξ dear ας πρόσεχες... Που πήγαινες ασκεπής καλέ μου;!
Υπάρχουν οι γυναίκες-προίκα. Είναι εκείνες που απλά φέρουν και έναν τίτλο. Παίρνει ο εκπαιδευόμενος γιατρός την κόρη του διευθυντή, παίρνει και προίκα τη θέση στο νοσοκομείο. Σ' αυτήν την κατηγορία θα βρεις κόρες Πανεπιστημιακών, γιατρών, στρατιωτικών και συναφών επαγγελματικών κύκλων. Και μετά τον φανταχτερό γάμο αρχίζει η γκρίνια. Αρχίζει και το σύνδρομο της «παράλληλης ζωής». «Λοιπόν παιδί και μετά ο καθένας τη ζωή του». Μπράβο βρε! Να ζήσετε!
Και μετά υπάρχουμε κι εμείς. Οι γυναίκες. Οι γυναίκες που δεν μεγαλώσαμε με τα πρότυπα του νυφικού. Το σεβόμαστε. Το θέλουμε αλλά όχι ως στόχο ζωής. Είμαστε στο αν προκύψει. Είμαστε στη θεωρία ότι ο γάμος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να ξεκινάει κάπως αλλιώς. Πιστεύουμε στην αγάπη πριν το γάμο. Ο γάμος για μας είναι ο λόγος για να δημιουργηθεί μια οικογένεια. Να έρθει ένα παιδί στον κόσμο. Το δικό μου είδος γυναίκας όμως δεν θα εκλιπαρήσει, ούτε θα εκβιάσει με ψευτοεγκυμοσύνες και ηλιθιότητες. Όχι. Το δικό μου είδος θα θελήσει γάμο όταν εκείνος θα κάνει αυτές τις γυναίκες ευτυχισμένες. Γιατί ξέρουμε ότι για να είναι ένα παιδί ευτυχισμένο θα πρέπει να είναι ευτυχισμένη και η γυναίκα που θα το κυοφορήσει. Και ξέρεις κάτι; Δεν είναι ανάγκη να είναι καλεσμένη όλη η πόλη. Τσου. Όχι. Ελάχιστοι. Για το μυστηριακό του πράγματος και μόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου