Σύμπαν... Χάος και γυναίκες... Σίγουρα το Σύμπαν είναι αυτό στο οποίο αποτείνεται μια γυναίκα προκειμένου να υποβάλλει μια παράκληση. Οκ. Όχι όλες οι γυναίκες. Συνήθως το κάνουν εκείνες που αδυνατούν να βρουν μια απάντηση στον Ύψιστο ή εκείνες που έχουν διαβάσει το ευρέως διαδεδομένο βιβλίο «The Secret» άντε κι εκείνες που αντί να διαβάσουν το χουν δει σε ταινία. Δυστυχώς ούτε το έχω διαβάσει, ούτε την ταινία έχω δει.
Οι γυναίκες λοιπόν έχουμε «ανοιχτούς λογαριασμούς» μ' αυτό που στο μυαλό μας ονομάζουμε Σύμπαν. Δεν μας πάνε καλά τα οικονομικά; Φυσικά φταίει το Σύμπαν... Δεν μας θέλει το πρόσωπο; Hello... Το Σύμπαν εννοείται... Δεν βρίσκουμε κάτι στην τσάντα; Μα θέλει κι ερώτηση..; Το Σύμπαν...
Εμείς δεν φταίμε πουθενά. Άρα μέχρι τώρα το Σύμπαν μπορεί να λειτουργήσει και σαν αποδιοπομπαίος τράγος. Είναι αυτό που φταίει. Τέλος. Απλά φταίει. Γιατί; Γιατί κάποιος πρέπει να φταίει...
Άρα μέχρι τώρα το Σύμπαν είναι το σχήμα εκείνο που κρύβεται πίσω από τις καθημερινές κακουχίες μιας γυναίκας. Κι όταν όλα πάνε καλά; Τότε; Μα τότε δεν φταίει κανείς. Τότε το Σύμπαν είναι μετανιωμένο που έχει φερθεί άσχημα και απλά πάτσησε. Αμέ. Είδες πόσο απλό είναι;;; Ευκολάκι...
Αν έχω λοιπόν καταλάβει καλά, το Σύμπαν το θέλεις ως σύμμαχο και όχι ως εχθρό.
Για μένα το Σύμπαν έχει χιούμορ... Μπορεί να σου τρελάνει την ύπαρξη. Το Σύμπαν είναι το Ανώτερο. Η ανώτερη αυτή δύναμη που αυτός ο αλήτης ο Κοέλιο στον υπερτιμημένο -κατ' εμέ- «Αλχημιστή» ορίζει ως τη δύναμη εκείνη που θα συμμαχήσει με το Σύμπαν προκειμένου να επιτύχεις αυτό το οποίο διακαώς επιθυμείς...
Οκ. Θα συμμαχήσει και το ευχαριστούμε. Όμως βρε παιδιά τι γίνεται όταν αυτό που θες πάρα πολύ είναι κακό; Κι αν εσύ φίλη/φίλε θέλεις την καταστροφή του γείτονα γιατί το αυτοκίνητό του είναι καλύτερο από το δικό σου το Σύμπαν θα συμμαχήσει και θα καταστραφεί; Δηλαδή το Σύμπαν είναι το Τζίνι; Δηλαδή απλά θα σου εκπληρώσει τις επιθυμίες;
Δεν νομίζω... Ναι είμαι ξανθιά αλλά βαμμένη να σου θυμίσω (φυσική κοκκινομάλλα). Μεταφυσικά λοιπόν το Σύμπαν θα έρθει να σε μάθει, να σε ανταμοίψει ή να σε διαλύσει. Αμέ... Όλα τα κάνει το Σύμπαν. Και τα κάνει με τέτοια τελειότητα που καταντά χάος.
Χάος. Μέγα. Τεράστιο. Δεν ξέρω αν μπορώ να προσδώσω επίθετα στο χάος αλλά πραγματικά έτσι το φαντάζομαι. Σαν μια μεγάλη δίνη που όλα στροβιλίζονται, αλλάζουν, χάνονται, εμφανίζονται, επανατοποθετούνται. Αλλά όλα αυτά σε χρόνο κυριολεκτικά dt όπως λένε και οι Φυσικοί. Και εκεί μέσα συνίσταται η απόλυτη μαγεία.
Γιατί μέσα σε όλη αυτήν την ανακατοσούρα, μέσα σ' αυτό το μπέρδεμα ζεις, δημιουργείς, σκέφτεσαι (προαιρετικά το τελευταίο...δεν εφαρμόζεται πολύ) και καλείσαι να βγάλεις άκρη. Ευτυχώς που υπάρχει και το χάος. Είτε πνευματικό, είτε ζωτικό, είτε συναισθηματικό.
Είναι χρήσιμο πράγμα το Χάος... Χάος είναι από μια ατελέσφορη επικοινωνία μέχρι ένα μεθύσι, μέχρι έναν έρωτα, έναν χωρισμό. Οτιδήποτε μπορεί να είναι χάος. Ακόμα και η δομημένη σκέψη μπορεί να αφορμάται από το Χάος. Κι αυτό είναι που το κάνει τόσο μα τόσο γοητευτικό.
Όλα και όλοι σε ένα διαρκές χάος. Σε ένα βιαστικό και ασυνείδητο χάος. Σε ένα χάος. Σε μια αναίτια βιασύνη. Για να διατυπώσουν, να δουλέψουν, να ζήσουν, να ερωτευτούν, να, να να να... Πόσα να μπορούν να χωρέσουν σε μια δίνη... Πόσα πράγματα πρέπει να προλάβει να κάνει κάποιος σε μια δίνη. Ίσως τελικά και η ζωή να είναι χάος. Ή μάλλον μια καλή τακτοποιημένη ζωή να είναι περισσότερο επικίνδυνη από μια χαοτική ζωή. Εκεί που υπάρχουν κουτάκια παντού σπάνια ευδοκιμεί η δημιουργία. Εκεί που υπάρχει τάξη η υποψία της σκόνης θα προκαλέσει τον απόλυτο πανικό που θα μοιάζει με απειλή της ίδιας της ύπαρξης.
Η δημιουργία όμως μπορεί να επέλθει μόνο σε συνθήκη χάους. Σε συνθήκη διατάραξης. Ανησυχίας. Φασαρίας. Έντασης. Η ομαλότητα, η συνήθεια δεν μπορεί να οδηγήσει στο παραπάνω στάδιο. Δεν μπορεί να εξιψώσει. Δεν αντέχει να το κάνει. Γιατί έχει όρια. Όταν υπάρχουν τόσα όρια όσα κουτάκια τότε η δημιουργία, η έμπνευση, η σκέψη δεν μπορεί να υπάρξει.
Όταν υπάρχει ελευθεριότητα δεν μπορεί να υπάρξει δημιουργία. Στο μυαλό μου η Ελευθεριότητα είναι η κόρη της Τάξης ενώ η Ελευθερία έχει μπαμπά της το Χάος. Γιατί στο πραγματικό Χάος υπάρχει πάντα η διακριτή γραμμή του ορίου. Υπάρχει πάντοτε το σημείο που σταματά κάποιος. Όσοι λειτουργούν σε Χάος καταλαβαίνουν τι εννοώ.
Η ζωή είναι μια. Και κατά γενική ομολογία μικρή. Δεν γίνεται συνέχεια να προγραμματίζεις. Δεν γίνεται να κινείσαι πάνω σε ασφαλείς ράγες. Πως μπορείς να ακολουθείς συνέχεια; Δεν είχες ποτέ την περιέργεια τι θα συνέβαινε αν έφευγε λίγο το πόδι σου από τις ράγες; Βγάλτο το ρημάδι το ποδαράκι... Τι φοβάσαι; Μην εκτροχιάσεις τι; Τα δεδομένα από τους άλλους; Μα δεν καταλαβαίνεις ότι έτσι ζεις δανεικά; Δανεική ζωή, δανεικές εμπειρίες, δανεικές καταστάσεις. Κανείς δεν αρέσκεται στην ανασφάλεια. Αλλά μήπως και η διαρκής υπερασφάλεια είναι προβληματική;
Κι εγώ δεν αποτελώ εξαίρεση. Απλά έχω εκτροχιαστεί πολλές φορές. Έχω συγκρουστεί. Έχω χτυπήσει, έχω πονέσει, έχω γδαρθεί... αλλά είπαμε... «μυαλό δε θα βάλει αυτό το κεφάλι»... Δεν είμαι κάτι ιδιαιτερο.... Ποτέ δεν με είδα έτσι. Απλά έχω μια περίεργη τάση... Να μπλέκω σε καταστάσεις περίεργες. Αλλά οκ... Ετσι είμαι εγώ. Κολυμπάω στα δύσκολα, πνίγομαι στα εύκολα. Σαν να πατάς αχινό στην παραλία. Ναι ναι... Αντί να τον πατήσεις μέσα στη θάλασσα όπως όλοι οι νορμάλ άνθρωποι, εσύ να τον πατάς στην παραλία και να χεις ακόμα το αγκάθι... Και να χαίρεσαι που το έπαθες γιατί κι αυτό είναι ένδειξη ζωής.
Ο πόνος είναι ένδειξη ζωτικότητας. Δεν υπάρχεις επειδή πονάς. Αλλά ούτε πονάς επειδή ζεις. Σιγά μην είσαι και η Βούρτση. Απλά ο πόνος μερικές φορές μπορεί να είναι και εξαγνιστικός. Ακούγομαι κάπως ε; Ε... εντάξει... Τι λέγαμε..;. Α ναι... Για την ασφάλεια.
Γι αυτό το αγαπώ το χάος. Γιατί μου επιτρέπει να χάνομαι, να εμφανίζομαι, να σκέφτομαι, να αλλάζω και να εξελίσσομαι. Μια καθόλα φυσιολογική ζωή όπως την εννοούν οι περισσότεροι είναι μάλλον αυτιστική. Το στάνταρ, το προγραμματισμένο. Και ειδικά το πρόγραμμα που εσύ επιλέγεις να θέτεις και το ακολουθείς κατά πόδας. Η μαγεία όμως να φεύγεις από το πρόγραμμα σου, να ακολουθείς την παρόρμηση της στίγμης που λένε μερικοί είναι αξία ανεκτίμητη. Μην βιαστείς να με βγάλεις ψυχοπαθή. Δεν είμαι. Απλά αν υπάρχει τόσο έντονο προγραμματιστικό πλαίσιο δεν χωρούν οι πόθοι. Οι πόθοι και το πάθος. Πόθος του να κάνεις κάτι, πάθος του να το δημιουργήσεις αυτό το κάτι. Σε κάθε πεδίο.
Ακόμα και το συγκεκριμένο κείμενο μοιάζει να είναι χαοτικό. Ενδεχομένως να είναι. Ε, λίγο η ώρα, λίγο το κρασάκι που αδειάζει, λίγο η μέρα που προηγήθηκε, αυτά που έγιναν, αυτά που περίμενες αλλά δεν προέκυψαν... Δε βαριέσαι φίλη/φίλε αναγνώστη... Να σου πω κάτι στην τελική; Αυτό που λένε ακολούθα την καρδιά, το ένστικτο σου κάντο πράξη... Όσο αντίθετο κι αν είναι από τη λογική.
Σιχαίνομαι να δίνω συμβουλές. Οι φίλοι μου το ξέρουν. Αλλά αυτό που σου λέει το ενδόμυχο και αντίκειται στο πλαίσιο τόλμα το. Και να χτυπήσεις θα συνέλθεις... Θα σηκωθείς. Απλά θα σηκωθείς λίγο σοφότερος. Δεν θα πάθεις κάτι άλλο. Και σοφότερος να μην σηκωθείς. Θα σηκωθείς. Κι αυτό πρέπει να σου αρκεί. Πίστεψέ με. Απλά να είσαι τόσο ρεαλιστής που να κυνηγάς το αδύνατο. Γιατί τελικά η μαγεία είναι εκεί ακριβώς...
Οι γυναίκες λοιπόν έχουμε «ανοιχτούς λογαριασμούς» μ' αυτό που στο μυαλό μας ονομάζουμε Σύμπαν. Δεν μας πάνε καλά τα οικονομικά; Φυσικά φταίει το Σύμπαν... Δεν μας θέλει το πρόσωπο; Hello... Το Σύμπαν εννοείται... Δεν βρίσκουμε κάτι στην τσάντα; Μα θέλει κι ερώτηση..; Το Σύμπαν...
Εμείς δεν φταίμε πουθενά. Άρα μέχρι τώρα το Σύμπαν μπορεί να λειτουργήσει και σαν αποδιοπομπαίος τράγος. Είναι αυτό που φταίει. Τέλος. Απλά φταίει. Γιατί; Γιατί κάποιος πρέπει να φταίει...
Άρα μέχρι τώρα το Σύμπαν είναι το σχήμα εκείνο που κρύβεται πίσω από τις καθημερινές κακουχίες μιας γυναίκας. Κι όταν όλα πάνε καλά; Τότε; Μα τότε δεν φταίει κανείς. Τότε το Σύμπαν είναι μετανιωμένο που έχει φερθεί άσχημα και απλά πάτσησε. Αμέ. Είδες πόσο απλό είναι;;; Ευκολάκι...
Αν έχω λοιπόν καταλάβει καλά, το Σύμπαν το θέλεις ως σύμμαχο και όχι ως εχθρό.
Για μένα το Σύμπαν έχει χιούμορ... Μπορεί να σου τρελάνει την ύπαρξη. Το Σύμπαν είναι το Ανώτερο. Η ανώτερη αυτή δύναμη που αυτός ο αλήτης ο Κοέλιο στον υπερτιμημένο -κατ' εμέ- «Αλχημιστή» ορίζει ως τη δύναμη εκείνη που θα συμμαχήσει με το Σύμπαν προκειμένου να επιτύχεις αυτό το οποίο διακαώς επιθυμείς...
Οκ. Θα συμμαχήσει και το ευχαριστούμε. Όμως βρε παιδιά τι γίνεται όταν αυτό που θες πάρα πολύ είναι κακό; Κι αν εσύ φίλη/φίλε θέλεις την καταστροφή του γείτονα γιατί το αυτοκίνητό του είναι καλύτερο από το δικό σου το Σύμπαν θα συμμαχήσει και θα καταστραφεί; Δηλαδή το Σύμπαν είναι το Τζίνι; Δηλαδή απλά θα σου εκπληρώσει τις επιθυμίες;
Δεν νομίζω... Ναι είμαι ξανθιά αλλά βαμμένη να σου θυμίσω (φυσική κοκκινομάλλα). Μεταφυσικά λοιπόν το Σύμπαν θα έρθει να σε μάθει, να σε ανταμοίψει ή να σε διαλύσει. Αμέ... Όλα τα κάνει το Σύμπαν. Και τα κάνει με τέτοια τελειότητα που καταντά χάος.
Χάος. Μέγα. Τεράστιο. Δεν ξέρω αν μπορώ να προσδώσω επίθετα στο χάος αλλά πραγματικά έτσι το φαντάζομαι. Σαν μια μεγάλη δίνη που όλα στροβιλίζονται, αλλάζουν, χάνονται, εμφανίζονται, επανατοποθετούνται. Αλλά όλα αυτά σε χρόνο κυριολεκτικά dt όπως λένε και οι Φυσικοί. Και εκεί μέσα συνίσταται η απόλυτη μαγεία.
Γιατί μέσα σε όλη αυτήν την ανακατοσούρα, μέσα σ' αυτό το μπέρδεμα ζεις, δημιουργείς, σκέφτεσαι (προαιρετικά το τελευταίο...δεν εφαρμόζεται πολύ) και καλείσαι να βγάλεις άκρη. Ευτυχώς που υπάρχει και το χάος. Είτε πνευματικό, είτε ζωτικό, είτε συναισθηματικό.
Είναι χρήσιμο πράγμα το Χάος... Χάος είναι από μια ατελέσφορη επικοινωνία μέχρι ένα μεθύσι, μέχρι έναν έρωτα, έναν χωρισμό. Οτιδήποτε μπορεί να είναι χάος. Ακόμα και η δομημένη σκέψη μπορεί να αφορμάται από το Χάος. Κι αυτό είναι που το κάνει τόσο μα τόσο γοητευτικό.
Όλα και όλοι σε ένα διαρκές χάος. Σε ένα βιαστικό και ασυνείδητο χάος. Σε ένα χάος. Σε μια αναίτια βιασύνη. Για να διατυπώσουν, να δουλέψουν, να ζήσουν, να ερωτευτούν, να, να να να... Πόσα να μπορούν να χωρέσουν σε μια δίνη... Πόσα πράγματα πρέπει να προλάβει να κάνει κάποιος σε μια δίνη. Ίσως τελικά και η ζωή να είναι χάος. Ή μάλλον μια καλή τακτοποιημένη ζωή να είναι περισσότερο επικίνδυνη από μια χαοτική ζωή. Εκεί που υπάρχουν κουτάκια παντού σπάνια ευδοκιμεί η δημιουργία. Εκεί που υπάρχει τάξη η υποψία της σκόνης θα προκαλέσει τον απόλυτο πανικό που θα μοιάζει με απειλή της ίδιας της ύπαρξης.Η δημιουργία όμως μπορεί να επέλθει μόνο σε συνθήκη χάους. Σε συνθήκη διατάραξης. Ανησυχίας. Φασαρίας. Έντασης. Η ομαλότητα, η συνήθεια δεν μπορεί να οδηγήσει στο παραπάνω στάδιο. Δεν μπορεί να εξιψώσει. Δεν αντέχει να το κάνει. Γιατί έχει όρια. Όταν υπάρχουν τόσα όρια όσα κουτάκια τότε η δημιουργία, η έμπνευση, η σκέψη δεν μπορεί να υπάρξει.
Όταν υπάρχει ελευθεριότητα δεν μπορεί να υπάρξει δημιουργία. Στο μυαλό μου η Ελευθεριότητα είναι η κόρη της Τάξης ενώ η Ελευθερία έχει μπαμπά της το Χάος. Γιατί στο πραγματικό Χάος υπάρχει πάντα η διακριτή γραμμή του ορίου. Υπάρχει πάντοτε το σημείο που σταματά κάποιος. Όσοι λειτουργούν σε Χάος καταλαβαίνουν τι εννοώ.
Η ζωή είναι μια. Και κατά γενική ομολογία μικρή. Δεν γίνεται συνέχεια να προγραμματίζεις. Δεν γίνεται να κινείσαι πάνω σε ασφαλείς ράγες. Πως μπορείς να ακολουθείς συνέχεια; Δεν είχες ποτέ την περιέργεια τι θα συνέβαινε αν έφευγε λίγο το πόδι σου από τις ράγες; Βγάλτο το ρημάδι το ποδαράκι... Τι φοβάσαι; Μην εκτροχιάσεις τι; Τα δεδομένα από τους άλλους; Μα δεν καταλαβαίνεις ότι έτσι ζεις δανεικά; Δανεική ζωή, δανεικές εμπειρίες, δανεικές καταστάσεις. Κανείς δεν αρέσκεται στην ανασφάλεια. Αλλά μήπως και η διαρκής υπερασφάλεια είναι προβληματική;
Κι εγώ δεν αποτελώ εξαίρεση. Απλά έχω εκτροχιαστεί πολλές φορές. Έχω συγκρουστεί. Έχω χτυπήσει, έχω πονέσει, έχω γδαρθεί... αλλά είπαμε... «μυαλό δε θα βάλει αυτό το κεφάλι»... Δεν είμαι κάτι ιδιαιτερο.... Ποτέ δεν με είδα έτσι. Απλά έχω μια περίεργη τάση... Να μπλέκω σε καταστάσεις περίεργες. Αλλά οκ... Ετσι είμαι εγώ. Κολυμπάω στα δύσκολα, πνίγομαι στα εύκολα. Σαν να πατάς αχινό στην παραλία. Ναι ναι... Αντί να τον πατήσεις μέσα στη θάλασσα όπως όλοι οι νορμάλ άνθρωποι, εσύ να τον πατάς στην παραλία και να χεις ακόμα το αγκάθι... Και να χαίρεσαι που το έπαθες γιατί κι αυτό είναι ένδειξη ζωής.
Ο πόνος είναι ένδειξη ζωτικότητας. Δεν υπάρχεις επειδή πονάς. Αλλά ούτε πονάς επειδή ζεις. Σιγά μην είσαι και η Βούρτση. Απλά ο πόνος μερικές φορές μπορεί να είναι και εξαγνιστικός. Ακούγομαι κάπως ε; Ε... εντάξει... Τι λέγαμε..;. Α ναι... Για την ασφάλεια.
Γι αυτό το αγαπώ το χάος. Γιατί μου επιτρέπει να χάνομαι, να εμφανίζομαι, να σκέφτομαι, να αλλάζω και να εξελίσσομαι. Μια καθόλα φυσιολογική ζωή όπως την εννοούν οι περισσότεροι είναι μάλλον αυτιστική. Το στάνταρ, το προγραμματισμένο. Και ειδικά το πρόγραμμα που εσύ επιλέγεις να θέτεις και το ακολουθείς κατά πόδας. Η μαγεία όμως να φεύγεις από το πρόγραμμα σου, να ακολουθείς την παρόρμηση της στίγμης που λένε μερικοί είναι αξία ανεκτίμητη. Μην βιαστείς να με βγάλεις ψυχοπαθή. Δεν είμαι. Απλά αν υπάρχει τόσο έντονο προγραμματιστικό πλαίσιο δεν χωρούν οι πόθοι. Οι πόθοι και το πάθος. Πόθος του να κάνεις κάτι, πάθος του να το δημιουργήσεις αυτό το κάτι. Σε κάθε πεδίο.
Ακόμα και το συγκεκριμένο κείμενο μοιάζει να είναι χαοτικό. Ενδεχομένως να είναι. Ε, λίγο η ώρα, λίγο το κρασάκι που αδειάζει, λίγο η μέρα που προηγήθηκε, αυτά που έγιναν, αυτά που περίμενες αλλά δεν προέκυψαν... Δε βαριέσαι φίλη/φίλε αναγνώστη... Να σου πω κάτι στην τελική; Αυτό που λένε ακολούθα την καρδιά, το ένστικτο σου κάντο πράξη... Όσο αντίθετο κι αν είναι από τη λογική.
Σιχαίνομαι να δίνω συμβουλές. Οι φίλοι μου το ξέρουν. Αλλά αυτό που σου λέει το ενδόμυχο και αντίκειται στο πλαίσιο τόλμα το. Και να χτυπήσεις θα συνέλθεις... Θα σηκωθείς. Απλά θα σηκωθείς λίγο σοφότερος. Δεν θα πάθεις κάτι άλλο. Και σοφότερος να μην σηκωθείς. Θα σηκωθείς. Κι αυτό πρέπει να σου αρκεί. Πίστεψέ με. Απλά να είσαι τόσο ρεαλιστής που να κυνηγάς το αδύνατο. Γιατί τελικά η μαγεία είναι εκεί ακριβώς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου