«Μαζί»

Είναι, τελικά, ασύλληπτο το πώς αλλάζουν οι προορισμοί. Μαγεία. Όταν ένας γίνεται προορισμός του άλλου. Όταν ο ένας γίνεται προορισμός του άλλου. Όταν ο ένας μπαίνει στον κόσμο του άλλου. Όταν αυτός ο ένας έχει τη δύναμη να αφεθεί ολικά στον άλλον. Γιατί θέλει δύναμη η άφεση. Θέλει δύναμη να μπορείς να δεχτείς το δώρο του κόσμου που ο άλλος τόσο απλόχερα σου προσφέρει. Θέλει δύναμη για να καταλάβεις. Να συνειδητοποιήσεις. Να συνειδητοποιήσεις και να πράξεις. Να πράξεις αισθητηρακά. Χωρίς δεύτερες σκέψεις. Χωρίς ενδοιασμούς. Χωρίς φίλτρα. Να πεις «θέλω αυτόν» και να αφεθείς στο θέλω. Να αφεθείς στο ταξίδι του. Να βρεις. Να ανακαλύψεις. Είναι ευλογία να το θες. Είναι ευλογία να το μπορείς. Να πορεύεσαι με την ελπίδα του «μαζί». Ενός μαζί ουσιαστικού. Ενός μαζί που εξυψώνει. Που βελτιώνει. Που δεν πνίγει. Ενός ελεύθερου μαζί. Και πόσο απελευθερωτικό όταν η ανάγκη είναι κοινή. Κοινή και συνειδητή. Τόσο που τρομάζει. Τρομάζει εκείνους που δεν αντιλαμβάνονται. Εκείνους που δεν αισθάνονται. Τους ψυχικά απονεκρωμένους. Τρομάζει τους αφόρητα κοινούς. Τους αφόρητα ίδιους. Εκείνους που επιμένουν να συντάσσουν με το αρνητικό δεν. Ένα δεν που ακολουθεί τη ζωή τους. Στενό. Μικρό. Τίποτα. Πως αυτοί μπορούν να γίνουν κοινωνοί του μυστηριακού μαζί; Γι αυτό έχει αξία αυτό το μαζί. Απευθύνεται σε ικανούς. Σε ελάχιστους. Σε όσους το αντέχουν. Σε όσους το μπορούν. Σε όσους ενσυνείδητα το αποζητούν. Σε όσους το έχουν ζωτική ανάγκη. Σε ήρωες απευθύνεται. Σε γενναίους. Σε όσους αποζητούν αλήθεια. Δυναμική και δύναμη.

Κι όταν συμβαίνει τότε γίνεται το απόλυτο. Ακόμα κι αν γίνεται στον έναν. ΑΚόμα κι αν από τους δύο το αισθάνεται μόνο ο ένας. Κι όταν αυτός ο ένας το ζει γίνεται μαγνήτης του άλλου. Γίνεται πόλος αντίθετος. Ποιος μπορεί να γλυτώσει από τη δύναμη της έλξης; Κανείς. Μόνο οι φτηνοί. Οι λίγοι. Εκείνοι που επιλέγουν την ψευδαίσθηση από την αίσθηση. Εκείνοι που ενστερνίζονται την τσιχλόφουσκα του ασφαλούς. Που επιλέγουν να είναι τακτοποιημένοι γιατί δεν μπορούν να είναι αλλιώς. Τι δουλειά έχουν αυτοί με το μεγάλο μαζί; Διαπράττουν ύβρη ακόμα και με την εκφορά της λέξης. Μαζί. Λέξη δισύλλαβη μα τόσο δυνατή. Δύο κόσμοι γίνονται ένας. Ένας; Όχι. Γίνονται πολλοί οι κόσμοι στο μαζί. Στο μαζί μπλέκονται αρετές και ελαττώματα. Το μόνο, ίσως, που χάνεται είναι η έλλειψη. Ίσως να χάνεται. Ίσως να εξακολουθεί να βρίσκεται εκεί. Δηλωμένη. Στο μαζί, στο ανεξάρτητο μαζί, πάντα λείπει ο ένας από τον άλλον. Γι αυτό εξυψώνει το μαζί. Γιατί στην έλλειψη και οι δύο ανατρέχουν σ' αυτον τον Έναν Κόσμο. Είναι λυτρωτικό το μαζί. Είναι ιερό. Είναι άγιο. Είναι αλήθεια. Είναι ελευθερία. Αναπνοή είναι. Όλα για το μαζί αυτό. Όλα για την αίσθηση αυτή. Όλα μόνο για τη βίωση, έστω και ενός υποτυπώδους μαζί. Όμως το μαζί δεν μπορεί να είναι γκρι. Ή υπάρχει ή όχι. Δεν υπάρει υποψία του μαζί. Αυτό έρχεται επιβεβαιωτικά. Με τον χρόνο. Με την αφή. Με τις αισθήσεις. Στην ένωση έρχεται το μαζί. Στην άλεκτα λεκτική επικοινωνία. Εκεί φαίνεται. Μα αν εκφραστεί ακόμα και ως λέξη, η δυναμική είναι τεράστια. Είναι ισχυρό το μαζί. Και έτσι πρέπει να έρχεται. Είναι στέρεο, όχι σαθρό. Είναι όρθιο. Ξέρει να στέκεται αυτόνομα. Χωρίς να παρεκλίνει. Χωρίς να αλλάζει κατεύθυνση. Στέκει καθάριο και ανοίγεται στους δύο προσφέροντας απλόχερα τα δώρα του. Ένα ταξίδι είναι το μαζί. Ενα ταξίδι με προορισμό τον άλλον. Το όλον του άλλου. Την τελειότητα του. Τις ατέλειές του. Ένα ταξίδι το μαζί. Χωρίς αποσκευές. Ή μάλλον με μόνες αποσκευές τη γύμνια και την ψυχή. Το θέμα είναι ποιος διαθέτει τόλμη. Ποιος διαθέτει εκείνη τη γοητεία... Τη γοητεία που όπως λέει ο ποιητής «στέκει στο φάλτσο της ψυχής»...