«Έρωτας σημαίνει να περπατάς με δεμένα μάτια στο χείλος του γκρεμού» είπε ο Γιουσούφ Λιβανελί... Δίκιο έχει ο άνθρωπος... Κρίνοντας εξ ιδίων τουλάχιστον...Κάπως έτσι «την έπαθα» κι εγώ... Κάπως έτσι βρέθηκα κι εγώ στο χείλος αν όχι λίγο πιο πέρα. Ναι, ναι ερωτεύτηκα.
Ξαφνικά. Κατακούτελα. Εκεί που ήταν το τελευταίο που περίμενα. Ό,τι είχα χάσει τη μητέρα μου, ό,τι είχα σπάσει το πόδι, ό,τι είχα γνωρίσει συγγενείς που δεν ήξερα ποτέ. Και κάπου τον Μάρτιο τσουπ...προέκυψε... Χωρίς να το καταλάβω, χωρίς να το περιμένω... γενικά χωρίς. Με ένα χωρίς ξεκίνησα.
Το μόνο που ήξερα ήταν το γιατί ερωτεύτηκα. Γιατί ήταν (δεν ξέρω και τι Χρόνο να χρησιμοποιήσω... επιλέγω Αόριστο ως Χρόνο διήγησης) ο μόνος άνθρωπος που μπορούσε να με ακολουθήσει σε ένα νοητό ταξίδι χωρίς να ρωτάει, ποιος, που, πότε και γιατί. Διαφορετικός από όλους, με μυαλό που δεν το χει διακοσμητικό. Το ταλαιπωρεί (εδώ καθαρά Ενεστώτας). Πολλές φορές δεν πίστευα ότι υπήρχε. Νόμιζα ότι τον έχω επινοήσει... Ναι, ναι σοβάρα μιλάω. Και έτσι βρέθηκα «μπαγλαρωμένη». Αφέθηκα σε ένα παραμύθι που εγώ είχα στο κεφάλι μου. Είχε αρχίσει να γίνεται απαραίτητος στην καθημερινότητα μου... Δεν τον είχα δει ποτέ. Δεν χρειαζόταν... Έφτανε η επικοινωνία...
Τα επόμενα δεν έχουν σημασία. Εκείνος κύριος. Εγώ ηλίθια... Αφέθηκα σ' ένα παραμύθι κι όπου με πήγαινε... Ήλπιζα αλλά δεν μιλούσα... Περίμενα αλλά δεν το διατυμπάνιζα... Δεν προκάλεσα ποτέ πρόβλημα. Βλέπεις το τελευταίο που θέλω είναι να βάζω τους άλλους σε δύσκολη θέση και να τους δημιουργώ πρόβλημα με τον α' ή β' τρόπο ή με όποιο τρόπο.
Και κάπως έτσι άρχισα να έχω συμπτώματα... Ταχυπαλμίες, χαζομάρα, ψιλονευράκια, το σύνδρομο του Σέρλοκ, κλαματάκια κι όλα αυτά τα οποία επέμενα να «κράζω» αφού για να λέμε και την αλήθεια δεν τα πίστευα...
Θυμάσαι ένα σύνθημα που είχα αναρτήσει; «Ο ρόλος του έρωτα είναι να επινοεί την ανοικειότητα»; Αν μπορούσα θα το συμπλήρωνα ως εξής «Ο ρόλος του έρωτα είναι να επινοεί την ανοικειότητα και να ενισχύει τη χαζομάρα». Γιατί αυτό έπαθα. Χάζεψα. Ήμουν -κι ακόμα είμαι- στο χάσιμο. Σε ένα ολικό χάσιμο. Σε ένα χάσιμο που με έχει κάνει όχι απλά ηλίθια αλλά σκυλάκι του καναπέ. «Πετάει ο γάιδαρος Άννα; Αν πετάει?! ουυυυυυ» αυτή ήταν η απάντηση.
Κι εγώ κόκαλο. Βλέπεις είμαι κι απ τις άλλες... Δεν ξέρω πως λειτουργούν αυτά. Μια σχέση κι αυτή τελείωσε αλλιώς... Το τι συμβουλές έχω ακούσει βέβαια δε λέγεται... Γιατί ο αμαθής ζητάει συμβουλές από έμπειρους χωρίς πολλές λεπτομέρειες. Χωρίς να εξηγώ και φροντίζοντας πάντα να κρατάω αναλογίες κλπ. Μέσα πάντα στο πλαίσιο του «περίπου». Ζητούσα λοιπόν μπούσουλες από τις απολύτως κολλητές. Που ευτυχώς είχαν το τακτ να μην ρωτούν πολλά. Αλλά για κάποιο λόγο δεν μπορώ να τις ακολουθήσω.
Γιατί τα γράφω αυτά; Δεν ξέρω! Ή μάλλον ξέρω...Γιατί κάποια στιγμή έπρεπε να βγει όλο αυτό το πράγμα από μέσα μου... Πόσο ακόμα να το «κρατάω»... Εδώ είμαι έτοιμη να πέσω από το γκρεμό...
Και γράφεται ακόμα και ως ηθικό δίδαγμα. Ως «κατάθεση ψυχής» που έλεγε και ο Μικρούτσικος.
Να προσέχετε τα παραμύθια. Όχι εκείνα που σας τάζουν ή σας υπόσχονται. Αυτά δεν είναι επικύνδηνα. Τα πονηρά παραμύθια είναι εκείνα που πλάθει ο «πάσχων». Εκείνα που πλάθονται μονομερώς. Αυτά είναι τα άσχημα. Το να εγκλωβίζεσαι σε ένα παραμύθι, σε μια τσιχλόφουσκα. Η εξειδανίκευση είναι άσχημη. Όσο περισσότερο εξειδανικεύεις τόσο περισσότερο «μικραίνεις» εσύ. Δίνεις στον άλλον μια τρισμέγιστη παρουσία και διάσταση με αποτέλεσμα εσύ να γίνεσαι απειροελάχιστα μικρός.
Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που θα δώσει συμβουλές. Δεν έχω ούτε τα φόντα, ούτε την εμπειρία, ούτε και τη διάθεση για να είμαι ειλικρινής. Ο έρωτας είναι σαν το παιχνίδι της ρώσικης ρουλέτας. Το θυμάσαι στον «Ελαφοκυνηγό»; Ε κάπως έτσι... (αν δεν έχεις δει την ταινία δες την) Βάζεις μια σφαίρα σε ένα 9αρι και σημαδεύειες στον κρόταφο μέχρι να σου κάτσει. Κι αν σου κάτσει αρχίζει το ταξίδι...
Προορισμός είναι το ταξίδι κι εγώ πέρασα (χρόνος διήγησης και πάλι) πολύ όμορφα. Βρήκα πλευρές μου που δεν ήξερα ότι υπάρχουν. Είδα την Άννα αλλιώς. Ήταν ολοκληρωμένη. Όλα ήταν εκεί. Την είδα ευάλωτη, την είδα ανυπόμονη, την είδα ερωτευμένη, την είδα καλά, την είδα πλήρη. Και το χρωστάω αυτό. Και θα το χρωστάω.
Αν εξακολουθώ να είμαι χαμένη; Εντελώς... Ήλπιζα ότι μ' αυτό το κείμενο ίσως το αφόριζα όλο αυτό αλλά δεν το νομίζω... Ταξίδι το κείμενο και θάλασσα οι λέξεις αν με ρωτάς ... (ε που και που μου ξυπνάει το ποιητικό...δεν είναι κάτι)...
Ουφ! Τα πα και για σήμερα και ξεθύμανα... Καιρός να επιστρέψω στο χάσιμό μου... Όχι ότι έφυγα ποτέ... Στο χάσιμο, στην προσμονή και στη βλακεία... Στο μόνιμα χαζό χαμόγελο που υπάρχει στο πρόσωπο μου. Αλλά ξέρεις κάτι φίλη; Δεν είναι κακό... Μια χαρά είναι... Ιδίως αν αυτή η πάθηση δεν επηρεάζει καθόλου τον άλλον. Γιατί αυτό είναι δικό μου θέμα. Ακόμα και τώρα που το γράφω είναι αποκλειστικά δικό μου θέμα. Και η ένταση και η μυθοπλασία και όλο το concept...
Και μ' αρέσει το χάσιμο... Και μ' αρέσει η «ταλαιπωρία» που τραβάω... Απλά θέλει προσοχή το παραμύθι ειδικά όταν τον δράκο τον επινοείς εσύ... Και θα κλείσουμε πάλι με Λιβανέλι «Τελικά είναι πράγματι ο έρωτας, το πιο επικίνδυνο, το πιο θανατηφόρο συναίσθημα;» Ναι Γιουσούφ σεβγκιλίμ... Είναι όταν είναι μονόπλευρο...
Ξαφνικά. Κατακούτελα. Εκεί που ήταν το τελευταίο που περίμενα. Ό,τι είχα χάσει τη μητέρα μου, ό,τι είχα σπάσει το πόδι, ό,τι είχα γνωρίσει συγγενείς που δεν ήξερα ποτέ. Και κάπου τον Μάρτιο τσουπ...προέκυψε... Χωρίς να το καταλάβω, χωρίς να το περιμένω... γενικά χωρίς. Με ένα χωρίς ξεκίνησα.
Το μόνο που ήξερα ήταν το γιατί ερωτεύτηκα. Γιατί ήταν (δεν ξέρω και τι Χρόνο να χρησιμοποιήσω... επιλέγω Αόριστο ως Χρόνο διήγησης) ο μόνος άνθρωπος που μπορούσε να με ακολουθήσει σε ένα νοητό ταξίδι χωρίς να ρωτάει, ποιος, που, πότε και γιατί. Διαφορετικός από όλους, με μυαλό που δεν το χει διακοσμητικό. Το ταλαιπωρεί (εδώ καθαρά Ενεστώτας). Πολλές φορές δεν πίστευα ότι υπήρχε. Νόμιζα ότι τον έχω επινοήσει... Ναι, ναι σοβάρα μιλάω. Και έτσι βρέθηκα «μπαγλαρωμένη». Αφέθηκα σε ένα παραμύθι που εγώ είχα στο κεφάλι μου. Είχε αρχίσει να γίνεται απαραίτητος στην καθημερινότητα μου... Δεν τον είχα δει ποτέ. Δεν χρειαζόταν... Έφτανε η επικοινωνία...
Τα επόμενα δεν έχουν σημασία. Εκείνος κύριος. Εγώ ηλίθια... Αφέθηκα σ' ένα παραμύθι κι όπου με πήγαινε... Ήλπιζα αλλά δεν μιλούσα... Περίμενα αλλά δεν το διατυμπάνιζα... Δεν προκάλεσα ποτέ πρόβλημα. Βλέπεις το τελευταίο που θέλω είναι να βάζω τους άλλους σε δύσκολη θέση και να τους δημιουργώ πρόβλημα με τον α' ή β' τρόπο ή με όποιο τρόπο.
Και κάπως έτσι άρχισα να έχω συμπτώματα... Ταχυπαλμίες, χαζομάρα, ψιλονευράκια, το σύνδρομο του Σέρλοκ, κλαματάκια κι όλα αυτά τα οποία επέμενα να «κράζω» αφού για να λέμε και την αλήθεια δεν τα πίστευα...
Θυμάσαι ένα σύνθημα που είχα αναρτήσει; «Ο ρόλος του έρωτα είναι να επινοεί την ανοικειότητα»; Αν μπορούσα θα το συμπλήρωνα ως εξής «Ο ρόλος του έρωτα είναι να επινοεί την ανοικειότητα και να ενισχύει τη χαζομάρα». Γιατί αυτό έπαθα. Χάζεψα. Ήμουν -κι ακόμα είμαι- στο χάσιμο. Σε ένα ολικό χάσιμο. Σε ένα χάσιμο που με έχει κάνει όχι απλά ηλίθια αλλά σκυλάκι του καναπέ. «Πετάει ο γάιδαρος Άννα; Αν πετάει?! ουυυυυυ» αυτή ήταν η απάντηση.
Γιατί τα γράφω αυτά; Δεν ξέρω! Ή μάλλον ξέρω...Γιατί κάποια στιγμή έπρεπε να βγει όλο αυτό το πράγμα από μέσα μου... Πόσο ακόμα να το «κρατάω»... Εδώ είμαι έτοιμη να πέσω από το γκρεμό...
Και γράφεται ακόμα και ως ηθικό δίδαγμα. Ως «κατάθεση ψυχής» που έλεγε και ο Μικρούτσικος.
Να προσέχετε τα παραμύθια. Όχι εκείνα που σας τάζουν ή σας υπόσχονται. Αυτά δεν είναι επικύνδηνα. Τα πονηρά παραμύθια είναι εκείνα που πλάθει ο «πάσχων». Εκείνα που πλάθονται μονομερώς. Αυτά είναι τα άσχημα. Το να εγκλωβίζεσαι σε ένα παραμύθι, σε μια τσιχλόφουσκα. Η εξειδανίκευση είναι άσχημη. Όσο περισσότερο εξειδανικεύεις τόσο περισσότερο «μικραίνεις» εσύ. Δίνεις στον άλλον μια τρισμέγιστη παρουσία και διάσταση με αποτέλεσμα εσύ να γίνεσαι απειροελάχιστα μικρός.
Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που θα δώσει συμβουλές. Δεν έχω ούτε τα φόντα, ούτε την εμπειρία, ούτε και τη διάθεση για να είμαι ειλικρινής. Ο έρωτας είναι σαν το παιχνίδι της ρώσικης ρουλέτας. Το θυμάσαι στον «Ελαφοκυνηγό»; Ε κάπως έτσι... (αν δεν έχεις δει την ταινία δες την) Βάζεις μια σφαίρα σε ένα 9αρι και σημαδεύειες στον κρόταφο μέχρι να σου κάτσει. Κι αν σου κάτσει αρχίζει το ταξίδι...
Προορισμός είναι το ταξίδι κι εγώ πέρασα (χρόνος διήγησης και πάλι) πολύ όμορφα. Βρήκα πλευρές μου που δεν ήξερα ότι υπάρχουν. Είδα την Άννα αλλιώς. Ήταν ολοκληρωμένη. Όλα ήταν εκεί. Την είδα ευάλωτη, την είδα ανυπόμονη, την είδα ερωτευμένη, την είδα καλά, την είδα πλήρη. Και το χρωστάω αυτό. Και θα το χρωστάω.
Αν εξακολουθώ να είμαι χαμένη; Εντελώς... Ήλπιζα ότι μ' αυτό το κείμενο ίσως το αφόριζα όλο αυτό αλλά δεν το νομίζω... Ταξίδι το κείμενο και θάλασσα οι λέξεις αν με ρωτάς ... (ε που και που μου ξυπνάει το ποιητικό...δεν είναι κάτι)...
Ουφ! Τα πα και για σήμερα και ξεθύμανα... Καιρός να επιστρέψω στο χάσιμό μου... Όχι ότι έφυγα ποτέ... Στο χάσιμο, στην προσμονή και στη βλακεία... Στο μόνιμα χαζό χαμόγελο που υπάρχει στο πρόσωπο μου. Αλλά ξέρεις κάτι φίλη; Δεν είναι κακό... Μια χαρά είναι... Ιδίως αν αυτή η πάθηση δεν επηρεάζει καθόλου τον άλλον. Γιατί αυτό είναι δικό μου θέμα. Ακόμα και τώρα που το γράφω είναι αποκλειστικά δικό μου θέμα. Και η ένταση και η μυθοπλασία και όλο το concept...
Και μ' αρέσει το χάσιμο... Και μ' αρέσει η «ταλαιπωρία» που τραβάω... Απλά θέλει προσοχή το παραμύθι ειδικά όταν τον δράκο τον επινοείς εσύ... Και θα κλείσουμε πάλι με Λιβανέλι «Τελικά είναι πράγματι ο έρωτας, το πιο επικίνδυνο, το πιο θανατηφόρο συναίσθημα;» Ναι Γιουσούφ σεβγκιλίμ... Είναι όταν είναι μονόπλευρο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου