Βγαίνουν τα αποτελέσματα των Πανελληνίων. Συγχαρητήρια! Πέρασες!!! Γερμανική Γλώσσα και Φιλολογία, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στο σπίτι χαρές και πανηγύρια... Τηλέφωνα σε συγγενείς... Ξέρεις τώρα... Ειδικά όταν είναι και πρώτη επιλογή...Καταλαβαίνεις... Δώρα από δω, δώρα από κει... Κι εσύ ονειρεύεσαι... Το μέλλον... Πτυχίο εδώ, μεταπτυχιακό όξω... Ε στη Γερμανία ντε... που αλλού...
Και περνούν τα 3 χρόνια και το τελειώνεις. Με πολύ καλό βαθμό. Με την πτυχιακή σου να φτάνει να διδάσκεται στη Χαϊδελβέργη. Εννοείται ότι δεν ψωνίζεσαι γιατί η πτυχιακή ήταν η άποψή σου. Οπότε οκ. Παίρνεις λοιπόν το μεταπτυχιακό τιμής ένεκεν -ναι ναι εγώ τα χω κάνει αυτά- και αρχίζεις σίγουρη πια ότι ε... του ομοφυλοφίλου... μια δουλειά θα τη βρεις. Και αρχίζεις να στέλνεις βιογραφικά ενώ παράλληλα προσβλέπεις και στο Διδακτορικό, γιατί με major τη Συγκριτική Λογοτεχνία quo vadis Domine... (λατ. που βαδίζεις Θεέ).
Και στέλνεις βιογραφικά και σου ρχεται η πανταχούσα. Δουλειά γιοκ. Απεσταλμένα- Εισερχόμενα σημειώσατε 1. Χωρίς ελπίδα μεταβολής. Χωρίς ελπίδα γενικώς. Αλλά κάτι πρέπει να κάνεις. Καλά να δουλεύεις στην κυρά Χρύσα -φωτοτυπάδικο στην Κυψέλη-, καλά να κάνεις και τη δημοσκόπο, καλά να κάνεις πολλά γενικώς αλλά θες και μια δουλειά. Και λες θα αξιοποιήσω το πτυχίο μου. Θα κάνω ιδιαίτερα... Τυπώνεις κάρτες, ροζ με ανάγλυφα μαύρα καλλιγραφικά γράμματα, τις κάνεις φέιγ βολάν σε φούρνο, περίπτερο, φαρμακείο και ψιλικαντζίδικα και αφήνεις και στο ζαχαροπλαστείο. Και περιμένεις. Εννοείται ότι έχεις βάλει αγγελία στη «Χρυσή Ευκαιρία». Παράλληλα ψάχνεις και σε φροντιστήρια... Εκεί να δεις δράμα... Γελάς; Μην το κάνεις... Πας, αφήνεις το βιογραφικό και σου λέει ο ιδιοκτήτης -που η μόνη του σχέση με τις γλώσσες είναι το φροντιστήριο και το ψαράδικο- «αααααα έχεις ειδίκευση στην Λογοτεχνία... Δεν μου κάνεις... Πως θα διδάξεις» κι ας σου χει βγει το οπίσθιο -είδες; το λέω κομψά- να διαβάζεις «Μεθοδική - Διδακτική» και Παιδαγωγικά... Και παίρνεις το ύφος που σου πρέπει, μαζεύεις την ψυχραιμία σου και φεύγεις...
Το τηλέφωνο χτυπάει, η Στρουμφίτα απαντάει... Και κάπως έτσι αρχίζει το δράμα... Γιατί για δράμα πρόκειται...
Αρχικά λες οκ έχει κρίση και λες Γερμανικά 15€, Αγγλικά 12€ την ώρα. Μετά βέβαια κατεβαίνεις. Το κάνεις και χωρίς λεφτά. Αρκεί να βλέπεις ότι το παιδί θέλει. Εκεί δεν μιλάς.
Δέχονται λοιπόν να αναλάβεις τα βλαστάρια τους. Και αρχίζει ο Γολγοθάς. Γιατί αν το παιδί είναι νορμάλ, να μπορείς αν μη τι άλλο να επικοινωνείς, έχει καλώς. Αν όμως το παιδί είναι απ' τα άλλα; Αν είναι paranormal activity; Τι κάνεις εκεί; Απλό. Το σταυρό σου!
Ξεκινάς με τις καλύτερες των προθέσεων μέχρι που το παιδί σου ξεκαθαρίζει. «Ρε συ δεν είμαι στη φάση... Εγώ βασικά θέλω πρώτο επάγγελμα αστυνομικός και δεύτερο επάγγελμα μακιγιάζ, αισθητικός κι έτσι». Κι άντε να εξηγήσεις. Τι και σε ποιον; Κορίτσι Γ' Γυμνασίου να σου λέει πρώτο βιολί η φύση δεύτερο ο άνθρωπος. Και ο πατέρας της που σε βλέπει πρώτη φορά στο σπίτι του να μη σε χαιρετάει ούτε διά χειραψίας... Τι λέω ε...?! Έλα ντε! (το παραπάνω περιστατικό είναι αληθές.... έλαβε χώρα τη Δευτέρα το βράδυ).
Μετά πας στο ιδιαίτερο που είχες από πέρυσι. Λες οκ. Δίπλωμα δεν θέλει. Απλά να ακολουθήσει το σχολείο. Άλλη ψυχολογία. Γονείς τύπου μποέμ. Ο πατέρας μεγαλοθεσίτης σε μεγάλη ιδιωτική τράπεζα η μάνα εκπαιδευτικός. Η άποψη για την κόρη «Η Αφροξυλάνθη είναι Λαμποργκίνι. Τι να την κάνεις όμως την Λαμποργκίνι όταν είναι στο γκαράζ». Μια που στο λέει και μια που σε στέλνει για λοβοτομή... Και φέτος ο μεγαλοθεσίτης που σου λέει ότι «2 μήνες διακοπές στην Αγγλία κάναμε και πήγαμε και μια βόλτα στη Βαρκελώνη» σου αναθέτει και τον υιό πλην της κόρης. Και φέτος ένεκα των δίμηνων διακοπών θέλει σκόντο. Το κάνεις γιατί ανάγκα...
Και μετά έχεις και τα παιδάκια που ναι... Τα παιδάκια που απλά θέλουν κάποιον να μιλάνε όσο μασάνε τσίχλα, κάνουν χιχι, βάζουν πολύχρωμα σιδεράκια, παρακολουθούν οοοοοοοοοοοοοοοοοολες τις σειρές της τηλεόρασης για να χουν να λένε στο σχολείο, εκείνα που δεν έχουν ιδέα τι είναι τα παιδιά της Αφρικής, εκείνα που όλη τους η ζωή περιστρέφεται γύρω από τα γόνατα του Αγαμέμνονα, Αλκιβιάδη, Νέστορα κλπ κλπ κλπ.
Επιτέλους γιατί κανείς δεν σέβεται τον κόπο μας; Σπουδάσαμε, διαβάσαμε -κάποιοι διαστροφικοί εξακολουθούμε τα Ρήματα και σε Ενεστώτα Χρόνο- γιατί; Τι ζητάμε επιτέλους; Μια ευκαιρία στον Παράδεισο να πάμε...
Και περνούν τα 3 χρόνια και το τελειώνεις. Με πολύ καλό βαθμό. Με την πτυχιακή σου να φτάνει να διδάσκεται στη Χαϊδελβέργη. Εννοείται ότι δεν ψωνίζεσαι γιατί η πτυχιακή ήταν η άποψή σου. Οπότε οκ. Παίρνεις λοιπόν το μεταπτυχιακό τιμής ένεκεν -ναι ναι εγώ τα χω κάνει αυτά- και αρχίζεις σίγουρη πια ότι ε... του ομοφυλοφίλου... μια δουλειά θα τη βρεις. Και αρχίζεις να στέλνεις βιογραφικά ενώ παράλληλα προσβλέπεις και στο Διδακτορικό, γιατί με major τη Συγκριτική Λογοτεχνία quo vadis Domine... (λατ. που βαδίζεις Θεέ).
Και στέλνεις βιογραφικά και σου ρχεται η πανταχούσα. Δουλειά γιοκ. Απεσταλμένα- Εισερχόμενα σημειώσατε 1. Χωρίς ελπίδα μεταβολής. Χωρίς ελπίδα γενικώς. Αλλά κάτι πρέπει να κάνεις. Καλά να δουλεύεις στην κυρά Χρύσα -φωτοτυπάδικο στην Κυψέλη-, καλά να κάνεις και τη δημοσκόπο, καλά να κάνεις πολλά γενικώς αλλά θες και μια δουλειά. Και λες θα αξιοποιήσω το πτυχίο μου. Θα κάνω ιδιαίτερα... Τυπώνεις κάρτες, ροζ με ανάγλυφα μαύρα καλλιγραφικά γράμματα, τις κάνεις φέιγ βολάν σε φούρνο, περίπτερο, φαρμακείο και ψιλικαντζίδικα και αφήνεις και στο ζαχαροπλαστείο. Και περιμένεις. Εννοείται ότι έχεις βάλει αγγελία στη «Χρυσή Ευκαιρία». Παράλληλα ψάχνεις και σε φροντιστήρια... Εκεί να δεις δράμα... Γελάς; Μην το κάνεις... Πας, αφήνεις το βιογραφικό και σου λέει ο ιδιοκτήτης -που η μόνη του σχέση με τις γλώσσες είναι το φροντιστήριο και το ψαράδικο- «αααααα έχεις ειδίκευση στην Λογοτεχνία... Δεν μου κάνεις... Πως θα διδάξεις» κι ας σου χει βγει το οπίσθιο -είδες; το λέω κομψά- να διαβάζεις «Μεθοδική - Διδακτική» και Παιδαγωγικά... Και παίρνεις το ύφος που σου πρέπει, μαζεύεις την ψυχραιμία σου και φεύγεις...
Το τηλέφωνο χτυπάει, η Στρουμφίτα απαντάει... Και κάπως έτσι αρχίζει το δράμα... Γιατί για δράμα πρόκειται...
Αρχικά λες οκ έχει κρίση και λες Γερμανικά 15€, Αγγλικά 12€ την ώρα. Μετά βέβαια κατεβαίνεις. Το κάνεις και χωρίς λεφτά. Αρκεί να βλέπεις ότι το παιδί θέλει. Εκεί δεν μιλάς.
Δέχονται λοιπόν να αναλάβεις τα βλαστάρια τους. Και αρχίζει ο Γολγοθάς. Γιατί αν το παιδί είναι νορμάλ, να μπορείς αν μη τι άλλο να επικοινωνείς, έχει καλώς. Αν όμως το παιδί είναι απ' τα άλλα; Αν είναι paranormal activity; Τι κάνεις εκεί; Απλό. Το σταυρό σου!
Προσωπικά, πλην δύο εξαιρέσεων, μου χουν τύχει όλα τα paranormal. Πολλές φορές νομίζω ότι πρωταγωνιστώ στα «Χ-Files». Κάτι μεταξύ Μόλντερ και Σκάλι. Τους θυμάσαι; Ένα τέτοιο πράγμα. Γιατί δεν είναι μόνο τα παιδιά. Είναι και οι γονείς. Πως λέει ο σοφός λαός; «Δεν παντρεύεσαι μόνο τον άνθρωπό σου αλλά και το σόι του»; Ένα τέτοιο πράγμα. Έχουν απαιτήσεις οι γονείς αλλά τα παιδιά δεν... Δεν το χουν. Δεν θέλουν... Δεν τραβάνε και ζόρι να μάθουν. Εσύ -εγώ δλδ απλά χρησιμοποιώ β Ενικό Πρόσωπο για ευνόητο λόγο- λοιπόν εκτός από το παιδί παντρεύεσαι και τους γονείς και ενίοτε και τους παππούδες.
Ξεκινάς με τις καλύτερες των προθέσεων μέχρι που το παιδί σου ξεκαθαρίζει. «Ρε συ δεν είμαι στη φάση... Εγώ βασικά θέλω πρώτο επάγγελμα αστυνομικός και δεύτερο επάγγελμα μακιγιάζ, αισθητικός κι έτσι». Κι άντε να εξηγήσεις. Τι και σε ποιον; Κορίτσι Γ' Γυμνασίου να σου λέει πρώτο βιολί η φύση δεύτερο ο άνθρωπος. Και ο πατέρας της που σε βλέπει πρώτη φορά στο σπίτι του να μη σε χαιρετάει ούτε διά χειραψίας... Τι λέω ε...?! Έλα ντε! (το παραπάνω περιστατικό είναι αληθές.... έλαβε χώρα τη Δευτέρα το βράδυ).
Μετά πας στο ιδιαίτερο που είχες από πέρυσι. Λες οκ. Δίπλωμα δεν θέλει. Απλά να ακολουθήσει το σχολείο. Άλλη ψυχολογία. Γονείς τύπου μποέμ. Ο πατέρας μεγαλοθεσίτης σε μεγάλη ιδιωτική τράπεζα η μάνα εκπαιδευτικός. Η άποψη για την κόρη «Η Αφροξυλάνθη είναι Λαμποργκίνι. Τι να την κάνεις όμως την Λαμποργκίνι όταν είναι στο γκαράζ». Μια που στο λέει και μια που σε στέλνει για λοβοτομή... Και φέτος ο μεγαλοθεσίτης που σου λέει ότι «2 μήνες διακοπές στην Αγγλία κάναμε και πήγαμε και μια βόλτα στη Βαρκελώνη» σου αναθέτει και τον υιό πλην της κόρης. Και φέτος ένεκα των δίμηνων διακοπών θέλει σκόντο. Το κάνεις γιατί ανάγκα...
Και μετά έχεις και τα παιδάκια που ναι... Τα παιδάκια που απλά θέλουν κάποιον να μιλάνε όσο μασάνε τσίχλα, κάνουν χιχι, βάζουν πολύχρωμα σιδεράκια, παρακολουθούν οοοοοοοοοοοοοοοοοολες τις σειρές της τηλεόρασης για να χουν να λένε στο σχολείο, εκείνα που δεν έχουν ιδέα τι είναι τα παιδιά της Αφρικής, εκείνα που όλη τους η ζωή περιστρέφεται γύρω από τα γόνατα του Αγαμέμνονα, Αλκιβιάδη, Νέστορα κλπ κλπ κλπ.
Επιτέλους γιατί κανείς δεν σέβεται τον κόπο μας; Σπουδάσαμε, διαβάσαμε -κάποιοι διαστροφικοί εξακολουθούμε τα Ρήματα και σε Ενεστώτα Χρόνο- γιατί; Τι ζητάμε επιτέλους; Μια ευκαιρία στον Παράδεισο να πάμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου