Ποτέ την Κυριακή

«Ποτέ την Κυριακή»... Εξαιρετική ταινία. Απίστευτη ταινία με τη μοναδική Μελίνα υπό τας οδηγίας του Ζιλ Ντασέν... Τίτλος σύνθημα. Γι αυτό τον επιλέγω κι εγώ. Ποτέ την Κυριακή και για μένα λοιπόν.
Η Κυριακή κι εγώ δεν τα πήγαμε ποτέ καλά. Ούτε εγώ τη συμπαθώ ούτε κι εκείνη εμένα. Έχουμε μια σχέση μάλλον περίεργη. Όπως έχω με την κουζίνα και με τα μαθηματικά. Βέβαια τα δύο τελευταία αποφεύγονται ενώ την Κυριακή δυστυχώς και να θες δεν μπορείς να την αποφύγεις.
Από μικρή είχα μια απέχθεια στην συγκεκριμένη μέρα. Μου φαινόταν πάντα σκοτεινή. Σαν μια κοντή, ηλικιωμένη, μαυροφορούσα γυναίκα με έντονες ρυτίδες στο πρόσωπο και κεφαλομάντηλο. Μη με ρωτήσεις γιατί. Ειδικά όταν βράδιαζε. Εκεί να δεις. Με έπιανε ένα λίγωμα ξέρεις μεταξύ στήθους και λαιμού. Ένα πλάκωμα.
Ένιωθα χαζή τις Κυριακές. Κι ακόμα νιώθω. Δεν με πήγαν ποτέ. Από μαθήτρια. Από την ώρα που ερχόταν το κυριακάτικο πρωινό. «Ξύπνα Άννα, έχεις επανάληψη στα δευτερεύοντα», γιατί τα πρωτεύοντα τα χα κάνει από την Παρασκευή. Εμ.. Πώς θα πήγαινα για ψώνια το Σάββατο αν δεν είχα κάνει τα μαθήματα της εβδομάδας από την Παρασκευή... Παράνοια που έβγαινε πάντα σε καλό...Και το βράδυ η ώρα της «Αθλητικής Κυριακής»... Αυτό δεν παλευόταν με τίποτα... Αλλά ό,τι δεν μπορείς να αποφύγεις, απόλαυσε το...

 Ακόμα κι όταν ενηλικιώθηκα αυτό το αίσθημα δεν έφυγε ποτέ. Όλα μου πάνε «κάπως» τις Κυριακές. Το χω παρατηρήσει. Αστοχίες λεκτικές, λάθος πράξεις, λάθος στάσεις... Όλα λάθος τα κάνω τις Κυριακές. Τσακωμοί, στησίματα, σκέψεις... Όλα μου προκύπτουν Κυριακές. Πρώτη φορά έστησα άνθρωπο στη ζωή μου κι ήταν η μέρα Κυριακή.
Δεν με θέλει η Κυριακή σου λέω. Ε ούτε εγώ τη θέλω... Είναι αδρανής η Κυριακή. Στερεοτυπική. Έχει ρουτίνα. Τώρα, βέβαια, θα μου πεις γιατί δεν την αλλάζεις. Έχεις δίκιο θα σου πω. Αλλά τι να κάνω... Τι να κάνω που κάθε αλλαγή που πάω να κάνω προκύπτει τόσο σουρεαλιστική σαν ταινία του Άλεν ή του Αλμοδόβαρ -στην καλύτερη περίπτωση- στη χειρότερη ωσάν του Ιονέσκο...
Οι μόνες Κυριακές που έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον είναι οι εκλογικές... Α εκεί είναι η καλύτερη μου... Το φχαριστιέται η ψυχή μου -ιδίως αν τα αποτελέσματα είναι συμφέροντα... Μ αρέσουν αυτές οι Κυριακές γιατί έχουν κίνηση, φεύγουν από το συνηθισμένο και έχεις να πεις και να κάνεις...
Το φάντασμα της Κυριακής με έχει στοιχειώσει. Άλλα θέλω να πω άλλα λέω, άλλα θέλω να κάνω άλλα κάνω, άλλα θέλω να γράψω κι άλλα γράφω... Γενικώς ένα «άλλα»...
Δεν είναι μέρα αυτή... Είναι μαρτύριο... Άσε που σκέφτεσαι αυτά που έχεις να κάνεις από βδομάδα και σε πιάνει ένα πράγμα... πωωωωω... απάλευτο. Και ψυχοπλακώνεσαι. Και μετά βγαίνεις το βράδυ για ένα ποτό, για ένα ηδύποτο για ένα απεριτίφ βρε αδερφέ. Και κάθεσαι με τους φίλους ή τις φίλες και κοιτάς γύρω γύρω και είναι όλοι σαν Μεγάλη Παρασκευή. Και η κουβέντα πάει αναγκαστικά στην εβδομάδα που μπαίνει. Πρόσεξε. Όχι στη Δευτέρα... Στην εβδομάδα συνολικά. Και μετά έρχεται και ο επίλογος της βραδιάς «Πηγαίνουμε γιατί αύριο έχω πρωινό ξύπνημα;» Χάλια φίλη/φίλε η Κυριακή, χάλια. Τραγική. Δεν σώζεται με τίποτα... Ε τι... Νομίζεις τυχαίος ο τίτλος της ταινίας; Δεν νομίζω...