Αρσενικά Παλιάς Κοπής

«Πάντα θα έχουμε το Παρίσι», «Ανέβαινα από τη σκάλα σκαλί σκαλί ενώ εσύ κατέβαινες με το ασανσέρ», «Ειλικρινά αγαπητή μου δε δίνω δεκάρα», «Έσβηνα ονόματα... Στο δικό σου έβαλα ερωτηματικό», «Δέξου με όπως είμαι. Μόνο τότε μπορούμε να ανακαλύψουμε ο ένας τον άλλον»...
Αφιερωμένο σε σένα φίλη το σημερινό... Σε σένα. Μην νομίζεις ότι δεν σε ξέρω...Σε ξέρω γιατί σαν κι εσένα είμαι κι εγώ... Ναι, ναι... Νομίζεις ότι δεν ξέρω τους παρατεταμένους αναστεναγμούς που αφήνεις όταν κοιτάς άντρες με /α/ κεφαλαίο; Νομίζεις ότι δεν γνωρίζω πόσο σφίγγεις το μαξιλάρι, πάπλωμα ή ό,τι έχεις εύκαιρο όταν παρακολουθείς τα αγόρια που έπονται; Πλανάσαι πλάνην οικτράν... Φυσικά ξέρω... Όπως ξέρω ότι παρακαλάς να γνωρίσεις έναν σαν αυτούς... Μόνο που δυστυχώς αυτοί αφενός παρήλθαν ανεπιστρεπτί και αφετέρου ήταν ρόλοι...
Έλα όμως που αυτές οι ταινίες ή μάλλον οι πρωταγωνιστές αυτών των ταινιών διαμόρφωσαν τα θέλω σου... Κάτσε αναπαυτικά, αν καπνίσεις άναψε ένα (θα σου χρειαστεί, trust me), διάβασε και βλέπε...

Ε ναι... Είναι ο Ρικ... Ο Ρικ, κατά κόσμον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ (ή Μπόγκι) ανάλογα την οικειότητα που έχεις αναπτύξει μαζί του... Ο τύπος που η αγάπη τον οδήγησε στο Μαρόκο, στην Καζαμπλάνκα όπου άνοιξε ένα μπαρ. Την ιστορία του την ξέρεις. Έλα όμως που η Ίλντα τον βρήκε... Τυχαία; Μπα... Τον βρήκε για να του θυμήσει ότι η ιστορία τους δεν είχε τελειώσει. Άντρας. Πληγωμένος. Θυμωμένος. Εγωιστής. Που όμως φίλη αναστενάζεις κάθε φορά που σου θυμίζει το Παρίσι... Κάθε φορά που βλέπεις ότι εκείνος την βοήθησε. Την υπερασπίστηκε. Έβαλε εκείνη πέρα και πάνω απ' όλα. Την έσωσε για να σωθεί. Εκείνη η σκηνή στο αεροδρόμιο... Είναι... Είναι... Είναι...

«Γυριιιιιιιιισατε...?» Εδώ πάμε στα παιδιά τα δικά μας... Αλέκος Αλεξανδράκης στην ταινία «Δις Διευθυντής». Πως να τολμήσει ο άμοιρος Αλέκος ή Αλεκούκος ή Παλιοαλέκος ότι η δεσποινίς Διευθυντής θα μπορούσε να τρέφει αισθήματα για κείνον... Υπομηχανικός αυτός... Διευθύντρια αυτή... Έλα όμως που ο έρωτας δεν κοιτά τίτλους. Κι ο δυστυχής άρχισε να καταρτίζεται για να κάνει εντύπωση. Και στο τέλος τα κατάφερε... Μόνο που άργησε... Αρσενικό. Ειδικά εκεί που θέλει να της βάλει τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι... Ξέρω τι σκέφτεσαι φίλη αναγνώστρια... Να βρισκόταν ένας τέτοιος και για σένα... Αρκεί να ήξερε να το κάνει... Κι ας μην ήταν και υπομηχανικός... Ξέρω βρε παιδί μου... Ξέρω... Α ρε Αλέκο... Σερνικό... Ναι μεν τη Βίκυ την αχαρακτήριστη που όπως έλεγε η ξαδέρφη Αθηνά ήταν τόσο «ασήμαντη ώστε να κάνει εντύπωση» αλλά έμενε ο δόλιος με τον κρυφό και ευσεβή του πόθο. Και στο τέλος...ε... τα κατάφερε ο άτιμος...

Μπορεί «αύριο να είναι μια καινούργια μέρα» αλλά βάζω στοίχημα ότι το «πραγματικά αγαπητή μου δεν δίνω δεκάρα» (frankly dear I don't give a damn για τους αγγλομαθείς) ο Ρετ Μπάτλερ ή Κλαρκ Γκέιμπλ αν προτιμάς σε έχει σημαδέψει... Και ξέρω και γιατί σε συγκινεί. Γιατί αγαπητή μου, ο άνθρωπος έλιωνε. Έλιωνε σαν το κεράκι της Λαμπρής. Την έβλεπε την Σκάρλετ και την ήθελε. Δεν το κρυψε. Τη διεκδικούσε ανοιχτά. Της έδινε ό,τι ήθελε. Τη ζητούσε. Τη ζήλευε. Με λίγα λόγια την αγαπούσε. Και το έκανε φανερά. Σκληρός για τους άλλους, τυρί κρέμα για την Σκάρλετ. Κι αυτή η σκύλα -συγνώμη Βίβιαν αλλά ήσουν- τον είχε του πεταματού για τον βουτυρομπεμπέ. Αδικία από τον Ύψιστο. Τέτοιον άντρα που χει γίνει χαλάκι στα πόδια σου ε δεν τον διώχνεις... Μέχρι που ο Ρετ τα δε όλα τα τεύχη μαζεμένα και σιχτίρησε... Για να φτάσει η τελική σκηνή και να αδιαφορήσει. Να αδιαφορήσει και να φύγει. Το τι χαρά έκανα όταν έπεσε το βόιδι στη σκάλα κλαίγοντας δε λέγεται... Κι εσύ ε; Ήμουν σίγουρη...

Εντάξει... Εντάξει... Τα λόγια είναι περιττά. Νίκος Κούρκουλος. Μια ιστορία με ονοματεπώνυμο. Λιποθυμάς με τη φωτογραφία του. Τον θυμάσαι στη «Λόλα»; Εκεί που ήταν το έτερον ήμισυ της Καρέζη και που ο Παπαγιανόπουλος του την έστησε; Όταν ο Άρης -το πρώτο μαχαίρι στην Τρούμπα- αποφυλακίστηκε πήγε να βρει εκείνη. Ευθυτενής. Λιγομίλητος. Σίγουρος. Έτρεμε το φιλοκάρδι του του έρμου η αλήθεια είναι αλλά ήταν τόσο εγωιστής που δεν έπρεπε να φανεί. Σίγα μην έδινε την ευχαρίστηση να δουν τι ένιωθε. Το ζητούμενο του ήταν εκείνη. Για κείνη ξαναγύρισε στην Τρούμπα. Και τα βλέμματά τους στο ξενοδοχείο ήταν μαχαίρια... Λιγώνεσαι ε; Ε σε νιώθω. Και μετά την πίστεψε. Άντρας συναισθητικός. Άντρας που δεν περιμένει λόγια. Ξέρει να διαβάζει συναισθήματα. Είναι εκείνος που γνωρίζει μέσω του συναισθητισμού. Νιώθει την άλλη. Αχ... Όνειρο δεμένο στο μουράγιο και τα συναφή φαντάζομαι λατρεμένα τραγούδια...ε; «Ψυχή βαθιά» κούκλα που έλεγε κι ο συγχωρεμένος ο Φέρμας... Ααααχ....

Εκπρόσωπος από Ιταλία. Ο ένας και μοναδικός. Ίσως και ο καλύτερος. Όχι ότι οι προηγούμενοι είναι υποδέστεροι... Αλλά όταν μιλάς για τον αντιήρωα Μαρτσέλο Μαστρογιάνι ε οι άλλοι λιγουλααααακι μικραίνουν... Συγνώμη... Αδυναμίες. Ταινίες του μάλλον δεν θα θυμάσαι εκτός ίσως από το «La Notte» ή το «8 1/2»... Το εξαιρετικό με τον Μαρτσέλο είναι ότι ενώ δεν τον θυμάσαι για τις ταινίες του τον θυμάσαι για τη γοητεία του. Έχει τη διακριτική γοητεία του αρσενικού. Του σίγουρου άντρα. Εκείνου που ξέρει ότι είναι γοητευτικός αλλά δεν έχει ανάγκη να το πουλήσει. Συνεπής, κύριος, ευγενής... Χαρακτηριστικά που τον καθιστούν αρσενικό παλαιάς κοπής... Γιατί πως να το κάνουμε... Τέτοιος ήταν... Αγαπημένο το «8 1/2». Θυμάσαι; Είχε τη σοφιστικέ σύζυγο, την επιφανειακή ερωμένη, την μούσα του για τον οποίο είναι το ιδεατό αλλά άπιαστο όνειρο, ενώ παράλληλα ήθελε και τις φίλες των φίλων του. Και πάλι κακία δεν του κρατάς γιατί είναι ο Μαρτσέλο... Και σκέφτεσαι να τον είχες κι εσύ κι ας ήσουν οποιαδήποτε θα παρήλαυνε από τη ζωή του... Αυτό δεν σκέφτεσαι; Έλα πες την αλήθεια... Μεταξύ μας είμαστε... Ξέρω πόσο θες τον Γκουίντο ή Γκίντο (συγνώμη δεν γνωρίζω Ιταλικά) στη ζωή σου...