Super Market...αγάπη μου!

Super Market... Συνήθεια καθημερινή τουλάχιστον για τους περισσότερους. Ε δε μπορεί... Όλο και κάτι ξεχνάς, όλο και κάτι σκέφτεσαι να πάρεις. Θα πας. «ΑΒ Βασιλόπουλος», «Σκλαβενίτης», «Μαρινόπουλος», «Οκ»... Δόξα τω Θεώ έχεις επιλογές...
Επιλέγεις το κοντινότερο σε σένα, παρκάρεις -ε μην πας και με τα πόδια και χάσεις θερμίδα- κλειδώνεις το αυτοκίνητο και μπαίνεις. Παίρνεις καλαθάκι ή καρότσι και ξεκινάς τον αγώνα...
Ανοίγεις τη λίστα και αρχίζεις το σαφάρι.... Κρέας τυποποιημένο, γάλα, λαχανικά, σαλάτες, γάλατα και γαλακτοκομικά. Και η λίστα είναι μακριά...
Ειδικά αν επιλέγεις το τέλος του μήνα. Ειδικά αν πηγαίνεις Σάββατο. Εκεί πραγματικά η μάνα χάνει το παιδί και το παιδί τη μάνα. Κόσμος λες και μοιράζουν δωρεάν πράγματα. Και αφού παίζεις το παιχνίδι των 10 ερωτήσεων μέχρι να εντοπίσεις τα ποθητά προϊόντα καταλήγεις στην ουρά. Άλλος Γολγοθάς...
Ταμεία σε πλήρη λειτουργία. Κόσμος πολύς. Συζητήσεις αμέτρητες. Και όπως κάθεσαι στην ουρά υπομονετικά ακούς γιατί ε πως να το κάνουμε έχεις και ώτα. Και προφανώς ακούς τα απίστευτα. Από το κυνήγι των προσφορών -οι καλύτεροι είναι οι ηλικιωμένοι- μέχρι για το πόσο πουλάει κάποιος το αυτοκίνητό του. Εννοείται ότι αν έχεις επιλέξει συνοικιακό σούπερ μάρκετ πληροφορείσαι για το που πέρασε η Μαιρούλα στις Πανελλήνιες, πότε βαφτίζει η Τέτα και πόσα κιλά έχασε η Δώρα (σ' αυτό το σημείο να διευκρινήσω ότι τυχόν ομοιότητα με πρόσωπα και πράγματα είναι απλά συμπτωματική...είναι;)
Προσωπικά επιλέγω το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς. Ε και φυσικά δεν γλυτώνω τα παραπάνω περιστατικά.
Κάθομαι στην ουρά άσχετα αν είναι Σάββατο ή καθημερινή και απολαμβάνω τις πλέον σουρεαλιστικές σκηνές. Από που να αρχίσω δεν ξέρω γι αυτό θα το πάρω απ' την αρχή...
Μπαίνω και παίρνω καλαθάκι. Χαιρετάω την κα Κωνσταντίνα που είναι στον πάγκο των τυριών «Καλησπέρα κα Κωνσταντίνα τι κάνετε;» «Καλά κορίτσι μου. Με γεια το μαλλί. Κουρευτήκαμε ε; Πολύ ωραία είναι. Σου πάνε» «Ευχαριστώ. Θα μπορούσατε να μου βάλετε λίγη γραβιέρα Κρήτης;» Στο μεταξύ στο διάλογο αυτόν έχουν παρέμβει γείτονες. «Γεια σου Αννούλα. Τι κάνεις..» Επόμενη στάση αλλαντικά κλπ. Έλα όμως που κάθε φορά έχω την αίσθηση ότι είμαι ο επιθεωρητής Κλουζώ... Γιατί το δικό μας σούπερ μάρκετ έχει τη λογική του «να μη βαριέται ο καταναλωτής» και αλλάζει μόνιμα θέση στα πράγματα. Πας Τρίτη πχ το αλεύρι στον δεύτερο διάδρομο, την Τετάρτη τσουπ! το αλεύρι στον τρίτο, έτσι για το φενγκ σούι. Κόλαση! Και τι κάνεις; Ρωτάς αφού ρωτώντας πας στην Πόλη!

Και αφού περάσει κανά μισάωρο -ευτυχώς το σούπερ είναι μικρό- και έχεις συγκεντρώσει όλα εκείνα που έχεις στη λίστα πας ταμείο. Η θεωρία του Χάους βρίσκει πλήρη έκφραση. Τρία ταμεία δουλεύει μόνο το ένα. Μια ταμίας που εκ των πραγμάτων ξέρει πρόσωπα και πράγματα -Reuters οι ταμίες- αρχίζει το κουτσομπολιό. Μπροστά μου τέσσερα άτομα με καλαθάκια γιατί ευτυχώς το καρότσι έχει 1 ευρώ για να το πάρεις κι έχουμε και κρίση.
Και περιμένεις. Και να πάλι οι γείτονες. Που θυμούνται να σου πουν οτιδήποτε. Οτιδήποτε για να δείξουν ότι είναι προφανώς πάνω από την κρίση...
«Το μωρό σας τι κάνει; Η εγγονή μου το πάει στο σταθμό... 350 ευρώ το μήνα... ». Και γνέφεις συγκαταβατικά γιατί αν μη τι άλλο πρέπει να διατηρήσεις μια ρημάδα ευγένεια. Μετά έχεις λοκάρει τον επόμενο γείτονα και κοιτάς προς όλα τα σημεία του ορίζοντα προκειμένου να τον αποφύγεις αλλά... σα θέλει ο γείτονας... «Αννούλα εσύ;» ρωτάει η μανδάμ με έκπληξη λες και δεν με ξέρει. «Ναι ναι εγώ εγώ» «Αγνώριστη βρε παιδί μου. Πω πω πως αδυνάτισες... Τρόμαξα να σε γνωρίσω» Και αφού γνέφεις γιατί δεν το χεις και πολύ αρχίζουν τα συγκινητικά για τη μαμά. Πόσο καλή ήταν, ο Θεός να την αναπαύσει, καλός άνθρωπος και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους σας.
Η καλύτερη κατηγορία όμως γείτονα είναι εκείνη που βλέπεις τη γειτόνισσα με το μαλλί κομμωτηρίου, τα λακοστάκια κλπ και ψάχνει τις προσφορές. Εκεί χαμογελάς γιατί δεν σε έχει δει και με το δεδομένο ότι δεν γνωρίζει κάποιον από την ουρά αρχίζει να ρωτάει τις υπαλλήλους για τις προσφορές. Μέχρι που σε βλέπει και παγώνει. Ξέρεις... Παίρνει την έκφραση του ξαφνικού μπότοξ. Δεν ξέρει πως να το μαζέψει, λέει ό,τι της έρθει εσύ εννοείται έχεις καταλάβει αλλά δεν πάει και το παλιάμπελο...
Λατρεμένη κατηγορία οι ηλικιωμένοι. Με βλέπει προχθές μια κυρία στην ουρά. Κρατούσα αφρόλουτρο. Με κοιτάει ακτινογραφικά, λες και έπαιζα σε επεισόδιο του Grey's Anatomy αισθανόμουν και μου λέει με ύφος περίλυπο «έπρεπε να έρθεις εχθές... το είχε σε προσφορά»...

Η Barbara Stanwyck συναντιέται με το δολοφόνο του άντρα της στο σούπερ μάρκετ...

Εκεί που εκνευρίζομαι όμως είναι όταν οι πελάτες-γατόνια απαιτούν από τις ταμίες να τους βάλουν τα ψώνια στις σακούλες. Συγνώμη, χεράκια δεν έχουν; Πόσο δύσκολο είναι να βάλεις τα πράγματα σου σε σακούλα; Ο ταμίας είναι ταμίας. «Χτυπάει» τα πράγματα και τα βάζει δίπλα, στην υποδοχή για να τα πάρεις με τα κουλά σου να τα βάλεις σε μια ρημαδοσακούλα. Και περιττό να πω ότι το καλάθι το αφήνουν εκεί και στα... παλαιότερα των υποδημάτων τους. Αυτό δεν το σχολιάζω... Πάρτο μανούλα μου το καλάθι και βάλτο εκεί από όπου το πήρες...! Έλεος!
Και μετά τα πράγματα που βρίσκονται πίσω από τα ταμία. Καφέδες, σοκολάτες, ποτά, αποσμητικά, κρέμες προσώπου και άλλα είδη βρίσκονται πίσω από τα ταμία. Λες και είναι υπερπολύτιμα. Λες και οι ταμίες είναι φύλακες. «Do not touch!» Καλά που δεν ζητάνε και ειδική άδεια για έναν καφέ ή ένα λάδι...
Μέχρι λοιπόν να φτάσω στο στόχο έχω πληροφορηθεί α.για τον νέο γκόμενο της Σούλας, β.για την εγχείριση του Τάκη, γ.για το παιδί της Ισιδώρας, δ.για τον Κοσμά που έχασε τη δουλειά του, ε.για το επόμενο ραντεβού της Κίτσας στον γυναικολόγο, στ.για τη μετάθεση του Ντίνου στας Ευρώπας, ζ.για το μνημόσυνο του τάδε και για το «τσουλί» της γειτονιάς.
Τώρα θα μου πεις γιατί δεν αλλάζω σούπερ μάρκετ αφού όλο αυτό είναι τουλάχιστον βαρύ... Γιατί τελικά τον θέλω τον βασανισμό μου... Γιατί σε ένα παράλληλο Σύμπαν όλο αυτό το σχήμα είναι τόσο σουρεαλιστικό σαν να παίζεις σε ταινία. Γιατί τελικά είναι από τα πιο ζωντανά κομμάτια της πραγματικότητας. Και ναι «είμαι κεφάτη γυρίζω απ΄του Μαρινόπουλου»...