«Todo sobre mi madre» Η Νίνα και η Άννα

Για σένα θα γράψω σήμερα. Ή μάλλον όχι για σένα αλλά σε σένα. Σε σένα μαμά. Σε σένα που έφυγες πριν δέκα μήνες. Σε σένα που αποφάσισες ότι έκλεισες όλους τους επίγειους κύκλους. Θα ξεκαθαρίσουμε απόψε μαμά. Εσύ κι εγώ. Εγώ κι εσύ.
Εσύ που με μεγάλωσες ως έναν ελεύθερο άνθρωπο. Θυμάσαι; «Ανήκουμε μόνο στον εαυτό μας». Εσύ που πάντα φρόντιζες να μου φτιάχνεις μια πραγματικότητα διαφορετική από όλων των άλλων. Εσύ που αντί για παραμύθια μου διάβαζες Καζαντζάκη. Που τα μόνα παραμύθια που επέτρεπες ήταν η Μυθολογία. Λαθραία ο παππούς μου διάβαζε τον Αίσωπο.
Εσύ κι εγώ απόψε. Εσύ που ήθελες να γίνω δυνατή. Δεν σε ένοιαζε τίποτε άλλο. Μόνο να μορφωθώ και να γίνω δυνατή. Να είμαι αυτόβουλη. Να είμαι ανεξάρτητη. Να μην έχω όρια. Κι αν τα έχω να τα έχω θέσει εγώ. Με κάθε αυστηρότητα. Με κάθε επισημότητα.
Εσύ κι εγώ απόψε. Θυμάσαι τι μου έλεγες; Να παλεύω. Να μην επιπλέω. Να μην επιζητώ τα εύκολα και τα λιμνάζοντα νερά. Αλλά να κολυμπάω μέχρι εκεί που φτάνει η ματιά μου. Θυμάσαι;Φυσικά θυμάσαι.
Εσύ κι εγώ. Εσύ που με ήθελες στην πραγματικότητα. Στο παρόν. Στο μέλλον. Μα δεν σου άρεσε όταν με έβλεπες γειωμένη. Ούτε κι όταν με έβλεπες να ίπταμαι. Ήθελες να μπορώ να έχω διεξόδους. Εσύ κι εγώ απόψε. Εσύ που μου μιλούσες για τη δύναμη της γνώσης. Εγώ που το απορροφούσα και το αποθέωνα. Εσύ που μαζί με τον παππού μου δίνατε βιβλία. Εγώ που τα έκανα κτήμα μου.
Εσύ κι εγώ. Εσύ που με αποκαλούσες τέρας. Εγώ αυτό που έγινα. Εσύ που προσπαθούσες να επικοινωνήσεις σε μένα το πνεύμα. Εγώ που το πήρα. Εσύ που μου έλεγες ότι δεν υπάρχουν είδωλα κι εγώ που έλεγα ότι το είδωλο μου είναι ο ιδεατός εαυτός μου.
Εσύ κι εγώ. Εσύ που δυσκολευόσουν να με καταλάβεις. Γιατί χρησιμοποιούσα βαρύγδουπα. Γιατί σου φαινόμουν εξωπραγματική. Εγώ που δεν είχα άλλο τρόπο να σε κάνω να καταλάβεις. Εσύ μου έδωσες τα όπλα. Εσύ μου έδειξες τον δρόμο. Δικό σου δημιούργημα μαμά. Ακόμα κι όταν έγραφα. Εσύ με έβλεπες εξωπραγματική. Ξεχασμένη από άλλους καιρούς. Εγώ διαφορετική. Εσύ που με έβρισκες να είμαι στον κόσμο μου.
Βλέπεις έγινα τελικά αυτό που ήθελες. Δυνατή. Με τσαγανό. Έμαθα να κολυμπάω μέχρι εκεί που φτάνει η ματιά μου. Έμαθα να είμαι ανεξάρτητη. Έμαθα ή μάλλον εσύ με έμαθες να μπορώ να στέκομαι στα δικά μου πόδια. Χωρίς δεκανίκια. Έμαθα την αυτάρκεια. Έμαθα την αξιοπρέπεια. Μόνο που ξέρεις κάτι; Μου την έμαθες στην απολυτότητά της.

Εγώ κι εσύ. Εγώ που έγινα όλα αυτά που ήθελες... Εσύ που ήθελες το παραπάνω. Αυτό που αξίζει στο μυαλό μου. Εγώ που δεν έμαθα στους συμβιβασμούς. Εσύ που με κατηγορούσες ότι δεν βλέπω το γκρι. Εγώ η απόλυτη. Εσύ ο αντίποδας.
Εγώ κι εσύ. Εγώ που έμαθα να χρησιμοποιώ παράλληλες πραγματικότητες. Εσύ που ζούσες σ' αυτήν. Εσύ κι εγώ. Εσύ που με ήθελες απλή. Εγώ που σου μιλούσα με στίχους. Με δανεισμένα τσιτάτα από τον Ελύτη, τον Σεφέρη, τον Μποντλέρ, τον Μπάροουζ. Εσύ που φώναζες για τα βιβλία. Εγώ που τα υπερασπιζόμουν σαν να ταν οικογένεια.
Εσύ κι εγώ. Εσύ που από τη μία μου έλεγες ότι μπορώ να κατακτήσω τον κόσμο αν το θελήσω και απ' την άλλη το αποδομούσες. Εγώ που πάσχιζα, εσύ που ήθελες περισσότερο. Εγώ που έκανα περισσότερα, εσύ που ποτέ δεν είπες μπράβο.
Εσύ κι εγώ. Απόψε. Εσύ που με ήθελες ελεύθερη. Εσύ που με ήθελες πνεύμα ανεξάρτητο. Εγώ που έγινα. Ελεύθερη. Τόσο ελεύθερη που νιώθω σαν να είμαι σε κλουβί. Τόσο ανεξάρτητη που πλέον φοβίζω. Τόσο αυτάρκης.
Εσύ κι εγώ. Εσύ που έγινες ευάλωτη. Εγώ που είχα μάθει να στέκομαι. Να στηρίζω. Με όποιο τίμημα. Εσύ που μου ζητούσες λύσεις. Εγώ που τις έβρισκα. Αντιστροφή ρόλων. Εσύ που φρόντισες να με προπονήσεις στο περπάτημα σε τεντωμένο σκοινί χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Εσύ που με έμαθες να δίνω. Εγώ που έμαθα να δίνω. Σε όλους. Τα πάντα. Χωρίς την προσμονή της ανταπόδοσης. Εσύ που ήθελες να είμαι πλήρης. Ευτυχής. Εγώ έκανα ευτυχία μου το χαμόγελο των γύρω μου. 
Εσύ κι εγώ. Εσύ που έφυγες. Εγώ που δεν ερχόμουν κάθε μέρα στη Μονάδα. Δεν άντεχα. Δεν μπορούσα να σε βλέπω διασωληνωμένη σε ένα κρεβάτι με σωληνάκια. Δεν ήσουν εσύ. Εσύ που πάλευες. Εγώ που έμενα έξω από τη Μ.Α.Φ. Εσύ που έδινες τη μάχη. Εγώ που σου απήγγειλα Χριστιανόπουλο. Εσύ την ώρα του χαμού. Εγώ να σου τραγουδάω το «Τζιβαέρι» και το «Γερνάω μαμά». Εσύ που ήσουν στο μεταίχμιο. Εγώ που ήθελα να βάλεις τον εαυτό σου πάνω και πέρα απ' όλα.
Στο ζητούσα μα δεν πίστευα ότι θα το έκανες. Στο έλεγα ως αντιστροφή. Μα εσύ το πήρες σοβαρά. Κι έφυγες. 23 του Δεκέμβρη...
Δεν ρώτησα ποτέ γιατί. Δεν με ενδιέφερε το γιατί. Δεν καταράστηκα. Δεν αναθεμάτισα. Τίποτα. Σιωπή. Άρχισα να δέχομαι. Πράγματα. Γεγονότα. Ακόμα κι όταν σε συνοδεύαμε στο σπίτι σου εκείνο το άχαρο το άσπρο δεν έχω εικόνα. Μόνο λέξεις... Μόνο μια λέξη «αξιοπρέπεια». Μόνο μια εικόνα. Τα δάχτυλα σου. Τίποτε άλλο. Και μετά το κενό. Ένα αδηφάγο κενό. Ένα τεράστιο κενό. Ένα πράγμα που φέρνει τη σιωπή. Δεν ξέρω γιατί σου γράφω. Ίσως γιατί απόψε ήθελα να σου μιλήσω. Ίσως γιατί παρά το χάσμα της επικοινωνίας να ήθελα να σου μιλήσω. Να ήθελα να τσακωθούμε. Να συγκρουστούμε. Να σε ελευθερώσω. Να σε αφήσω να φύγεις. Έπρεπε να σου μιλήσω. Έπρεπε να σου γράψω. Λέξεις. Λέξεις γραπτές. Οι λέξεις ελευθερώνουν. Έτσι σε ελευθερώνω κι εγώ. Σ' αφήνω να πετάξεις. Εσύ να πετάξεις. Εγώ να ζήσω. Με όποιο τρόπο. Μου το χρωστάω. Και ζω. Και θα ζω. Κι αν πληγωθώ μην ανησυχείς... Με έχεις διδάξει καλά... Ξέρω... Τις πληγές τις γιατρεύουμε μόνοι μας. Όπως τα ζώα τις γλείφουν έτσι κι εμείς τις φροντίζουμε. Ξέρω... Είχα καλή δασκάλα.
Εσύ κι εγώ. Απόψε. Για τελευταία ίσως φορά. Εσύ που μου λείπεις. Εγώ που μου χρωστάω μια ζωή. Εσύ που λείπεις. Εγώ που είμαι εδώ. Εσύ... Εσύ εφεξής θα είσαι ελεύθερη. Εσύ ελεύθερη. Εγώ ζωντανή. Εσύ η Νίνα. Εγώ η Άννα.